Σύνδεσμος Φίλων Άρη Παραδείσου
Θέλω να γράψω για την ανικανότητα – ή ατυχία, ανάλογα με το πόσο θέλεις να δικαιολογήσεις τους παίκτες του Άρη – του να μην μπορείς να πετύχεις ένα γκολ σε δυο εντός έδρας παιχνίδια στα οποία έχεις κλείσει τον αντίπαλο σου στα καρέ του…
…αλλά δεν έχει νόημα, γιατί αυτό το καταραμένο νούμερο που μετράει τα λεπτά χωρίς γκολ, όπως οτιδήποτε έχει σχέση με τον χρόνο, δεν πρόκειται να μετρήσει προς τα πίσω!
Θέλω να γράψω για τον Παμπορίδη και τον επόπτη του και το πως δεν επέτρεψαν να τελειώσει πιο νωρίς και με άλλη έκβαση το παιχνίδι…
…αλλά πάλι δεν έχει νόημα, γιατί οι φάσεις πέρασαν, ο Κόκε σταμάτησε από ένα υψωμένο σημαιάκι, η κόκκινη δεν βγήκε, το πέναλτι δεν δόθηκε, ο Άρης αποκλείστηκε.
Το κυριότερο όμως, θέλω να γράψω για τον άνθρωπο που δεν γύρισε σπίτι του εχθές, στο έτος 2009, σ’εναν δημόσιο χώρο, τον οποίο δεν μπόρεσαν να καλύψουν με άμεση ιατρική βοήθεια…
…αλλά αυτό ειδικά δεν έχει νόημα, γιατί η ρημάδα η ζωή δεν επιστρέφεται.
1 σχόλια σχετικά με το “Σύνδεσμος Φίλων Άρη Παραδείσου”
Ρε ΄συ Πέτρο…
Σέβομαι τον άνθρωπο που έφυγε και δε σχολιάζω…