Πάμπλο ο αγέλαστος

Στο περιθώριο της ανακοίνωσης των υποψηφιοτήτων των ποδο-oscar, παρουσιάζουμε μια ταινία που αδίκως έμεινε εκτός της διαδικασίας, αποκλειστικά και μόνο λόγω του σάπιου κατεστημένου της κριτικής επιτροπής. Σχετικά με το θέμα άλλωστε έχει κάνει δηλώσεις και ο πρωταγωνιστής της, καταγγέλλοντας πως ο λόγος της απαξίωσης της ταινίας είναι ότι ανήκει σ’ενα σωματείο το οποίο δεν γουστάρει το κατεστημένο.

(Ο Πάμπλο είναι ο αριστερός!)

ΠΛΟΚΗ: Ο Παμπλίτο είναι ένας χαρούμενος και συνεχώς χαμογελαστός πιτσιρικάς που μεγαλώνει στα νότια της Ουρουγουάης, κάνοντας ό,τι και τα υπόλοιπα παιδάκια της περιοχής του. Παίζει μπάλα, χορεύει ταγκό και κυνηγάει καναρίνια. Ένα απρόσμενο γεγονός θα στοιχειώσει όμως τη ζωή του. Γυρνώντας σπίτι, μόνος, ένα βράδυ μετά από μια ποιητική σύναξη, μια συμμορία Βραζιλιάνων πιτσιρικάδων θα τον κάνει τόπι στο ξύλο, ενέργεια η οποία θεωρείται η δεύτερη πιο ατιμωτική στην κουλτούρα της Ουρουγουάης, μετά από το να σε ντριπλάρει αντίπαλος και στα πόδια σου να μη μείνει ούτε η μπάλα, ούτε το αίμα των ποδιών του.

Μετά το γεγονός αυτό η ζωή του δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Ο Παμπλίτο θα γυρίσει σπίτι ματωμένος, θα αποκρύψει το γεγονός από τη μάνα του και θα ορκιστεί να πάρει εκδίκηση. Θα κόψει το -ιτο από το όνομα του. Δεν θα χαμογελάσει ποτέ ξανά και για κανένα λόγο. Θα πετάξει τα παπούτσια του ταγκό, θα σκοτώσει επιτόπου με τα δόντια του τα καναρίνια που είχε μεγαλώσει μόνος του και θα χτυπήσει τατουάζ στο σώμα του που θα του θυμίζει αυτό που βίωσε (“επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς”).

Εξαιτίας του γεγονότος ότι λίγες μέρες πριν ο Παμπλίτο είχε σπάσει τη λάμπα της γειτονιάς, στη μοναδική του προσπάθεια να κλωτσήσει μια μπάλα (σαφή αναφορά του σεναριογράφου στις συμπτώσεις που κατακλύζουν μια ανθρώπινη ζωή), δεν μπορεί να διακρίνει τα πρόσωπα των πιτσιρικάδων που τον έδειραν με αποτέλεσμα να μισήσει όλο το ανθρώπινο είδος για να είναι σίγουρος. Με μοναδικό στοιχείο το όνομα Ντιογκίτο, που συγκράτησε όταν ένας εκ της παρέας φώναξε σ’ έναν άλλον “βλάκα Ντιογκίτο, αυτό που βαράς δεν είναι το κεφάλι του φλώρου, αλλά το χέρι μου”, θα ξεκινήσει μια απίστευτη αναζήτηση, ψάχνοντας για τους δράστες και ζητώντας τίποτα λιγότερο από εκδίκηση. Συγχρόνως όμως, μέσω της περιπέτειας του αυτής θα ανακαλύψει ποιος πραγματικά είναι και τι ρόλο βαράει σ ‘αυτή τη ζωή.

Για να διευρύνει τις πιθανότητες εύρεσης τους, θα ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, με τον μοναδικό τρόπο που μπορούσε να το κάνει. Γινόμενος ποδοσφαιριστής. Λόγω έλλειψης ταλέντου θα αναγκαστεί να γραφτεί σε τοπικές ακαδημίες, που θα του μάθουν τις παραδοσιακές τέχνες του Ουρουγουανικού ποδοσφαίρου. Θα μάθει να κλωτσάει, να ρίχνει αγκωνιές και να κοιτάει τον αντίπαλο με βλέμμα ‘τρώω-όποιον-δεν-γουστάρω-και-δεν-γουστάρω-κανέναν’. Κι όλα αυτά ταυτόχρονα! Θα ζήσει μεγαλεία, θα φτάσει σε υψηλά ποδοσφαιρικά σαλόνια, θα τον κυνηγήσει το Ελληνικό κατεστημένο, θα κυνηγήσει τον Ντούντου μπροστά σε 30.000 οπαδούς του, θα παίξει στο Μπερναμπέου, αλλά δεν θα ξεχάσει ποτέ από που προέρχεται, ποιος είναι ο πραγματικός του στόχος και πόσο ξύλο μάζεψε εκείνο το εφιαλτικό βράδυ.

Πάρα πολλά χρόνια αργότερα και λίγο πριν το τέλος του, θα ανακαλύψει τη ματαιότητα της πράξης του όταν θα συνειδητοποιήσει ότι δεν θυμάται πια ποιο όνομα ψάχνει και τι ακριβώς έγινε στο σοκάκι, θα συγχωρέσει τους δράστες και θα χαμογελάσει ξανά – έστω και χωρίς δόντια.

ΚΡΙΤΙΚΗ: Η ταινία ξεχωρίζει για την εντυπωσιακή φωτογραφία από πολλά και διαφορετικά μέρη του πλανήτη, την παρουσίαση τόσων διαφορετικών εθνικών χαρακτηριστικών που συναντάει ο ήρωας στο ταξίδι του, τον ρεαλισμό και την ωμότητα της – σε μια σκηνή ο Πάμπλο θα κλαδέψει τρία πόδια ταυτόχρονα – καθώς και το βαθυστόχαστο σενάριο, που ξεκινάει με ένα απλό καθημερινό ερέθισμα και καταλήγει σε ανθρωπολογικό ψυχογράφημα, μέσω ενός τόσο απλού και λαοφιλούς παιχνιδιού. Στον ρόλο του πρωταγωνιστή, ο Πάμπλο Γκαρσία δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας κρατώντας την ίδια μάπα μίσους για όλη την ταινία, ξεπερνώντας σε έλλειψη χαμόγελου ακόμα και τη μάσκα του Τζέισον από το ‘Παρασκευή και 13’.

Τις εντυπώσεις, σε δευτερεύων ρόλο, κλέβει ο Νάτσο Γκαρσία, υποδυόμενος έναν ενοχλητικό Βολιβιανό αντίπαλο με τον οποίο ο Πάμπλο πλακώνεται συνεχώς στη ζωή του – αρκετές φορές προκαλώντας το γέλιο στους θεατές, όπως στη σκηνή που κατουράνε ο ένας τον άλλον σ’ ένα κοινό αντιντόπινγκ κοντρόλ -, χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία, καθαρά για σεναριακούς σκοπούς, πρόσκαιρου αποπροσανατολισμού των θεατών από το βασικό θέμα της ταινίας.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: Τέσσερα αστέρια στα πέντε, αποκλειστικά και μόνο λόγω της ανθρωπιστικής συμπόνιας που νιώθουμε κάθε φορά που κάποιος αντίπαλος του Πάμπλο σφαδάζει στο έδαφος, παρά την ξεκάθαρη αναφορά στους τίτλους τέλους, πως «κανένας ποδοσφαιριστής δεν υπέστη σοβαρή ζημιά κατά τα γυρίσματα της ταινίας».

TRIVIA: Οι διάφορες σκηνές κατά τις οποίες ο Πάμπλο ρωτάει θυμωμένους, αντιπάλους ποδοσφαιριστές, τους οποίους έχει μόλις ‘γκρεμίσει’, “ξέρεις γιατί ΔΕΝ χαμογελάω ποτέ;” και στην συνέχεια απαντάει μόνος του, πλάθοντας συνέχεια διαφορετικές ιστορίες, αποτελεί σαφή αναφορά στον χαρακτήρα του Joker από το ‘Dark Knight’.