“Ο αγωνιστικός χώρος δεν μας βοήθησε”
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στο ποδόσφαιρο (αν εξαιρέσουμε το κατενάτσιο, τις βουβουζέλες, τις σκόπιμες καθυστερήσεις, τις… καλά σταματάω) από το λασπωμένο γήπεδο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα παιχνίδι στο γήπεδο του Κορυδαλλού, πριν αρκετά χρόνια, όταν μετά από βροχή ο αγωνιστικός χώρος ήταν τόσο χάλια που ούτε ελικόπτερο δεν θα μπορούσε να προσγειωθεί για τις… ανάγκες της περιοχής. Η κατάσταση ήταν τόσο τραγική που, μέχρι να με πάρει ο ύπνος τουλάχιστον, δεν είχαν αλλαχθεί πάνω από τρεις πάσες χωρίς η μπάλα να κολλήσει στην λάσπη.
Δυστυχώς όμως – ή ευτυχώς, για τις μπάμιες και τους κατασκευαστές του Fiat Multipla – στη γη υπάρχει απίστευτη ποικιλία γούστου και κάποιοι μαζοχιστές τη βρίσκουν παίζοντας μπάλα σε λασποτόπια! Αυτές τις μέρες μάλιστα, στο εξωτικό Hyrynsalmi της Φινλανδίας, το οποίο μάλλον έχει την καλύτερη λασπούρα στο βόρειο ημισφαίριο, διεξάγεται το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Λάσπης, στο οποίο συμμετέχουν 325 ομάδες και 5000 ‘αθλητές’ από διάφορες χώρες. Αν έχεις χρόνο για χάσιμο περισσότερες πληροφορίες για το άθλημα και τους κανόνες του μπορείς να βρεις στη wikipedia.
Το σίγουρο είναι ότι το ποδόσφαιρο λάσπης περνάει αυτόματα στην 3η θέση της προσωπικής μου λίστας των πιο ηλίθιων σπορ, πίσω από το κέρλινγκ, στο οποίο κάτι νοικοκυρές σφουγγαρίζουν τον πάγο για να γλιστρήσει ένα αντικείμενο και κάποιοι ψυχοπαθείς πληρώνουν για να το δούνε, και το ‘ακραίο σιδέρωμα‘, το οποίο είναι αυτό ακριβώς που φαντάζεστε και το αντίστοιχο Μουντιάλ του πιθανόν να περιλαμβάνει καλό σιδέρωμα ζόρικου πουκάμισου στη μεσαία λωρίδα του περιφερειακού της Θεσσαλονίκης σε ώρα αιχμής.
