Με τον Πανθρακικό εκτός έδρας

Ο μεγαλύτερος εφιάλτης σου όταν διασχίζεις την Εγνατία Οδό για να φτάσεις στην Κομοτηνή δεν βρίσκεται ούτε στο βρεγμένο δρόμο, ούτε στους επικίνδυνους τύπους που πιάνουν τα 358 χλμ/ωρα χωρίς να το καταλάβουν. Βρίσκεται μέσα στο αμάξι, ανάμεσα στα πόδια σου. Αν σε πιάσει κατούρημα αφού έχεις αφήσει τον Λαγκαδά είσαι καταδικασμένος. Το μεγαλύτερο σύγχρονο έργο της Βόρειας Ελλάδας έχει κάνει την απόσταση Θεσσαλονίκη – Κομοτηνή υπόθεση δυο ωρών αλλά κανένας, απ’ ότι φαίνεται, δεν σκέφτηκε να φτιάξει ένα, έστω, πάρκινγκ στην διαδρομή. Εκεί λοιπόν, στον άνετο, προστατευόμενο και σύγχρονο δρόμο με  τα καλαίσθητα τούνελ, απλά παρακαλάς για μια μόνο στιγμή να επιστρέψεις στο πρόσφατο παρελθόν που μπορούσες να σταματήσεις στο ξένο χωράφι και να σημαδέψεις το χώμα με το στίγμα σου: “Πέρασα κι εγώ από εδώ”.

Εκτός αυτού, αφήνοντας πίσω σου την Καβάλα με τις εντυπωσιακές στροφές και την ωραία θέα της πόλης δίπλα στην θάλασσα στο δεξιό σου παράθυρο, αφήνεις πίσω και το ταξιδιωτικό ενδιαφέρον. Αυτός που έγραψε πρώτη φορά το “σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι” είναι σίγουρο ότι δεν έκανε ποτέ την διαδρομή Καβάλα – Κομοτηνή. Μιλάμε για έναν ίσιο, ατελείωτο δρόμο, χαραγμένο λογικά με χάρακα, σε μια αδιάφορη και μονότονη πεδιάδα – και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορείς και να… κατηγορήσεις κανέναν γι’ αυτό. Κάθε αγάπη για την οδήγηση αυτοκτονεί σ’ αυτόν τον δρόμο πριν καν φτάσεις στην Ξάνθη.

Προσπερνώντας όλα τα παραπάνω, χάρη στην καλή παρέα και την διάθεση “πάμε να πάρουμε το διπλό” που επικρατεί στο αμάξι, φτάνεις στο προορισμό σου γρηγορότερα απ’ ότι είχες φανταστεί και ψάχνεις να βρεις ένα καλό μαγαζί για να χαραμίσεις τις ώρες μέχρι τον αγώνα. Ο καιρός είναι χάλια αλλά το φαΐ καλό και η ώρα περνάει γρήγορα. Δεν γνωρίζω ποια είναι η άποψη των ντόπιων για τους αντιπάλους εκδρομείς αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι ο τζίρος που κάνουν σε 2-3 ώρες σε μια ταβέρνα 50 μαντράχαλοι οπαδοί δεν γίνεται σε ολόκληρη μέρα ούτε σε εθνική αργία, τότε που ο Έλληνας φοράει τα καλά του, στολίζει τα κουτσούβελα του και βγαίνει να φάει έξω αυτά που τις υπόλοιπες μέρες παραγγέλνει σπίτι.

Φτάνοντας στο γήπεδο μια ώρα πριν τη σέντρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το υπέροχο θέαμα της κερκίδας που θα μας φιλοξενήσει, η οποία αποκαλείται “θύρα 6”. Πρόκειται για σίδερο-κατασκευή αμφιβόλου σταθερότητας και ιδιαίτερης αισθητικής η οποία συνοδεύεται απ’ το… τίποτα. Το κυλικείο θεωρείται πολυτέλεια, απ’ αυτές που έχουν μόνο στο εξωτερικό “που είναι φλώροι και νομίζουν ότι τα γήπεδα είναι θέατρα”, ενώ η τουαλέτα είναι αχρείαστη όταν υπάρχει τόσος διαθέσιμος χώρος με ελκυστικό χαλίκι κάτω από την κερκίδα! Ευτυχώς η χημική αντίδραση του κάτουρου με το υλικό κατασκευής της σκαλωσιάς δεν έχει αποδειχτεί προβληματική γιατί αλλιώς το πεταλάκι δεν θα έβγαζε χρόνο ζωής. Το μαγευτικό αυτό “πακέτο παρακολούθησης του αγώνα” κοστολογείται μόνο 25 ευρώ και πραγματικά απορώ πως δεν έχει γίνει γνωστό και στα πρακτορεία ταξιδίων του εξωτερικού.

Κατά την είσοδο ο αρμόδιος κύριος των σωμάτων ασφαλείας, που είναι μια υπερβολικά κολακευτική περιγραφή για έναν κοινό μπάτσο της περιοχής, αναγκάζει κάποιον δίπλα μου να αφήσει την ομπρέλα του εκεί διότι αποτελεί “επικίνδυνο αντικείμενο”. Η ομπρέλα! “Μα, θα πετάξω την ομπρέλα μου στο γήπεδο;” ωρύεται ο σοκαρισμένος ιδιοκτήτης της. Η στιχομυθία γίνεται εν ώρα ψιχάλας και με τόσο μαυρισμένο ουρανό που δεν χρειάζεται την κλασσική και απλή 15λεπτη ανάλυση του Σάκη Αρναούτογλου για να καταλάβεις ότι δεν γλιτώνεις τη βροχή αλλά αυτό μάλλον περνάει απαρατήρητο από “το όργανο της τάξης”, σαν επιχείρημα άσχετο με το θέμα που εκδικάζεται. Το πολιτισμικό σοκ ξεπερνιέται άμεσα όταν συνειδητοποιώ ότι μεταξύ της κερκίδας και του γηπέδου υπάρχει προστατευτικό πλέγμα ύψους 5 μέτρων. Με μια ξεκάθαρα αντικειμενική προσέγγιση της κατάστασης σκέφτομαι ότι αν κάποιος αποφασίσει να αποχωριστεί τη μοναδική του προστασία από τη βροχή και προσπαθήσει να την πετάξει πάνω από ένα τέτοιο εμπόδιο με μοναδική ελπίδα αυτή να κατέβει και να χτυπήσει κάποιον παίκτη θα πρέπει αυτός πραγματικά να το αξίζει. Παρά την αντίδραση του κατόχου η ομπρέλα τελικά μένει εκεί αλλά στην θέση της περνάνε με κάθε πιθανό τρόπο οπαδοί χωρίς εισιτήρια. Στην κερκίδα υπάρχουν τόσοι υπεράριθμοι που ένας αγαθός, αστοιχείωτος ξένος πιθανόν να επέστρεφε στην είσοδο για να ενημερώσει τους μπάτσους ότι “συγγνώμη, αλλά πρέπει να έγινε κάποιος λάθος στις μετρήσεις σας”.

Στα ‘καλά’ συνθήματα η κερκίδα πάλλεται, αλλά αυτήν την φορά το ρήμα δεν χρησιμοποιείται μεταφορικά, όπως σε όλες τις κλισέ περιγραφές αγώνων. Οι σκάλες είναι αποκλεισμένες από κόσμο και η θέση μου είναι θέση και του διπλανού μου. Η κοινοκτημοσύνη είναι εδώ παρούσα στο οπαδικό πέταλο της Κομοτηνής. Η πλευρά των φιλάθλων του Πανθρακικού είναι εκκλησία και για δεύτερη φορά – όσο απίστευτο κι αν ακούγεται – η έκφραση χρησιμοποιείται κυριολεκτικά. Αυτός που έφτιαξε το γήπεδο δίπλα ακριβώς σε εκκλησία – ή το αντίθετο – έχει πραγματικά διεστραμμένη άποψη του χιούμορ. Αντίθετα, αυτός που έχτισε πολυκατοικίες δίπλα ακριβώς στο γήπεδο και σε σημείο που δεν υπάρχει καν κερκίδα μπροστά, με αποτέλεσμα να έχεις από το μπαλκόνι σου καλύτερη ορατότητα απ’ ότι έχει η κεντρική κάμερα του γηπέδου, έχει σίγουρα επιχειρηματικό μυαλό.

Το παιχνίδι στο μεγαλύτερο μέρος του είναι σούπα και μάλιστα υπό βροχή. Ο Άρης δεν κερδίζει και παίρνουμε ξανά την Εγνατία για τον δρόμο της επιστροφής πικραμένοι και αμίλητοι. Κοντά στη Καβάλα ξεκινάει νέα βροχή που εξελίσσεται σε απίστευτη καταιγίδα. Το νερό πέφτει ασταμάτητα και οι υαλοκαθαριστήρες δουλεύουν στα όρια τους. Και, ως γνωστόν, τόσο νερό μόνο δυο πράγματα μπορεί να προκαλέσει: ατύχημα και κατούρημα. Τουλάχιστον δεν τρακάραμε…