Όταν δεν σκοτώνεις το θηρίο…

Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου – κι αυτό το τότε είναι πριν καν κατανοήσω ότι οι κακόηχοι βρυχηθμοί των Γερμανών είναι κανονική γλώσσα και το “Σβαιστάιγκερ” όνομα και όχι μπινελίκι – έχω μια ιδιαίτερη απέχθεια για όλες τις γερμανικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της εθνικής τους ομάδας. Για την ακρίβεια όχι για όλες, καθώς η Βέρντερ Βρέμης εδώ και αρκετά χρόνια έχει καταφέρει να κερδίσει δικαιολογημένα τη συμπάθεια μου.

Οι λόγοι της απέχθειας παραμένουν επιστημονικά αδιευκρίνιστοι, όπως και η διαδικασία με την οποία επιλέγουμε ομάδα στο εξωτερικό, αλλά λογικά ένας ψυχολόγος μετά από αρκετές συνεδρίες και πολλά χαμένα λεφτά θα μου έλεγε ότι οφείλεται στο ότι είμαι μεσογειακός τύπος κι αυτοί βόρειοι κι ότι από μικρός γούσταρα παίκτες σαν τον Ρομάριο και οι Γερμανοί είχαν παίκτες σαν τον Έφενμπεργκ. Aπό την μέρα μάλιστα που η εθνική Γερμανίας ξεφτίλισε το κακόμοιρο Σαν Μαρίνο νικώντας με 13-0, ψάχνοντας πειθαρχημένα το γκολ μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο (σκόραρε δυο φορές στα τελευταία τρία λεπτά, το 13ο γκολ μάλιστα με πέναλτι!), η σχετική αυτή αντιπάθεια μετατράπηκε σε αιώνιο όρκο μίσους.

Στο Έβερεστ της απέχθειας μου, όπως είναι λογικό, βρίσκεται η Μπάγερν – με έντονο, αγριεμένο τονισμό στο “Μπ” – που συνήθως αποτελείται από τους πιο Γερμανούς των Γερμανών και με κάποιον αδιανόητο τρόπο μετατρέπει σε σίδερο και ατσάλι ότι φινετσάτο πάει να εισχωρήσει στην μηχανή της. Το σημαντικότερο προτέρημα των Γερμανικών ομάδων είναι ότι δεν νιώθουν! Πιθανόν αυτό να πηγάζει από τον παγωμένο ρώσικο χειμώνα του πολέμου – δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι στο συλλογικό τους DNA έχει εγκατασταθεί το αγαπημένο τρίπτυχο κάθε εργοδότη: προσπάθεια, προσπάθεια, προσπάθεια. Κάτι το οποίο επιβεβαιώνει η Μπάγερν σε κάθε της ευκαιρία, όπως εχθές στη Γαλλία.

Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο με 10 παίκτες (από το 30′) και την Μπορντό ήδη μπροστά στο σκορ με 2-1. Σ’ ένα στιγμιαίο bug ο πηγαίος κώδικας της μηχανής Χανς-Γιοργκ Μπουτ μπερδεύεται, ο Γερμανός τερματοφύλακας πάει να κάνει παράτολμη και αδιανόητη για την εθνική ιδιοσυγκρασία του ντρίπλα, χάνει την μπάλα και υποπίπτει σε πέναλτι. Εκεί που είσαι σίγουρος ότι επιτέλους οι Γάλλοι θα ‘σκοτώσουν’ τους Γερμανούς, ο Μπουτ σώζει το πέναλτι. Σαν να μην έφτανε αυτό, με παίκτη λιγότερο η Μπάγερν αγγίζει την ισοφάριση με τον Τόνι να σημαδεύει σε άδεια εστία το δοκάρι. Οι Γάλλοι σώζονται μεν αλλά δεν καταφέρνουν να καθαρίσουν το παιχνίδι. Φτάνουμε έτσι στο 87′, όταν κερδίζουν και δεύτερο πέναλτι και την αποβολή και δεύτερου παίκτη των Βαυαρών. Οι Γερμανοί είναι ‘πεσμένοι στα σκοινιά’ αλλά ο Μπουτ σώζει κι αυτό το πέναλτι.

Το χειρότερο όλων είναι ότι ακόμα και σ’ εκείνο το σημείο, με δυο παίκτες λιγότερους στο χόρτο και με ελάχιστα λεπτά να παραμένουν, οι περισσότεροι στο γήπεδο θα σκέφτηκαν ότι αν υπάρχει κάποια ομάδα που μπορεί να κλέψει υπό τέτοιες συνθήκες τον πόντο, αυτή είναι η ομάδα με την οποία παίζουν. Ευτυχώς γι’ αυτούς και οι μηχανές κουράζονται κάποιες φορές…