Το αντίο μιας γνήσιας μπαλαδόφατσας

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια αποχαιρέτησε την ενεργό δράση. Ο Χουάν Πάμπλο Σορίν, “Χουάμπι” για τους φίλους, σταμάτησε την μπάλα σε σχετικά μικρή ηλικία, μόλις στα 33 του χρόνια. Στο μυαλό των περισσότερων η εικόνα του Σορίν είναι αυτή μιας σχετικά κοντής μαλλιαρής μορφής να οργώνει την αριστερή πλευρά του γηπέδου, η επιτομή του επιθετικού φουλ μπακ. Η αλήθεια είναι ότι στην καριέρα του έπαιξε και αριστερό χαφ, αλλά και αμυντικό χαφ στο “doble cinco”, που λένε οι Αργεντινοί για ομάδες που παίζουν με δυο αμυντικά χαφ. Παίκτης γεμάτος πάθος, αλλά και με αρκετά καλή τεχνική για αμυντικός, αγαπήθηκε από πολλούς οπαδούς για την ενέργεια και την ποιότητα που έβγαζε στο παιχνίδι του. Μια φυσική δύναμη στα πλάγια, σε εποχές που τα καλά αριστερά μπακ έλειπαν, ένας ακούραστος εργάτης που έβαζε την ομάδα πάνω από το εγώ.

Ο Σορίν ξεκίνησε την καριέρα του στην ομάδα των Αρχεντίνος Τζούνιορς και έκανε αισθητή την παρουσία του στις μικρές εθνικές της Αργεντινής. Η Γιουβέντους τον πήρε ως αρχηγό της ομάδας που κατέκτησε το Παγκόσμιο του 1995, αλλά ουσιαστικά δεν έπαιξε ποτέ εκεί και επέστρεψε στην Αργεντινή και τη Ρίβερ Πλέιτ. Στη συνέχεια πήγε στη Βραζιλία και στη Κρουζέιρο όπου και έκανε πολύ καλά παιχνίδια κερδίζοντας τους απαιτητικούς Βραζιλιάνους οπαδούς και κερδίζοντας πάλι το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων. Δυστυχώς όμως η καριέρα του στην Ευρώπη δεν ήταν ποτέ αντίστοιχη της αξίας του. Περάσματα από Λάτσιο, ΠΣΖ (νεκροταφείο ποδοσφαιριστών) και Μπαρτσελόνα χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει πολλά πράγματα, κυρίως λόγω της ευπάθειάς του σε μυϊκούς τραυματισμούς.

Η πιο καλή του περίοδος ήταν στη Βιγιαρεάλ, ομάδα που ξέρει να παρέχει θαλπωρή σε όλους τους αγαπημένους και παρεξηγημένους Αργεντινούς αυτού του κόσμου. Στο Μαδριγάλ πήρε αρκετά παιχνίδια και βοήθησε σημαντικά την ομάδα. Το καλοκαίρι του 2006 έγινε αρχηγός στην εθνική Αργεντινής στο Μουντιάλ και στη συνέχεια πήρε μεταγραφή για τη Γερμανία. Στο Αμβούργο και πάλι οι τραυματισμοί δεν τον άφησαν να παίξει, για να επιστρέψει στην αγαπημένη του Κρουζέιρο και να κλείσει εκεί την καριέρα του εν μέσω τραυματισμών. Μόλις στα 33 του χρόνια σταματάει το ποδόσφαιρο μην μπορώντας να αντέξει να είναι μακρυά από το γρασίδι που τόσο αγαπάει.

Παρά το γεγονός ότι η καριέρα του ελέω των ατυχιών δεν ήταν όσο καλή θα μπορούσε, ο κόσμος ξέρει να αναγνωρίζει. Η αγάπη του οπαδού είναι αυτό που μετράει στο τέλος και έτσι δεκάδες χιλιάδες φίλαθλοι πήγαν στο Μινεϊράο για να τιμήσουν το καλύτερο, μάλλον, αριστερό μπακ που έβγαλε η Αργεντινή τα τελευταία 20 χρόνια. 60.000 Βραζιλιάνοι μαζεύτηκαν για να αποθεώσουν έναν Αργεντινό. Αν αυτό δεν είναι το καλύτερο παράσημο, δεν ξέρω ποιο είναι.

Ο Σορίν αποχαιρέτισε το ποδόσφαιρο στη Βραζιλία με ένα φιλικό μεταξύ της Κρουζέιρο και της πρώτης του ομάδας, των Αρχεντίνος Τζούνιορς, που έληξε με 2-1 και είχε ως γκεστ σταρ παίκτες όπως ο Σώκρατες, ο Γκοϊκοετσέα και ο Ραΐ. Ο Χουάμπι έκανε την είσοδό του μαζί με τους γονείς του, τη γυναίκα του και το παιδί του, έπαιξε το πρώτο ημίχρονο με τους Βραζιλιάνους και το δεύτερο με τους Αργεντινούς και στο τέλος του αγώνα άφησε τα αποτυπώματα των παπουτσιών του στο… walk of fame της ομάδας της Κρουζέιρο.

Γνωστός για το φιλανθρωπικό του έργο και την αγάπη του για τα παιδιά (έγραψε μέχρι και βιβλίο, σε συνεργασία με αρκετούς γνωστούς συγγραφείς, με σκοπό όλα τα έσοδα να διατεθούν για την ανοικοδόμηση ενός σχολείου και ενός νοσοκομείου παίδων σε μια φτωχή επαρχία της Αργεντινής), ακόμα και στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του θεώρησε την ανάγκη να προσφέρει. Οι θεατές μπήκαν στο γήπεδο πληρώνοντας  με τρόφιμα αντί για χρήματα (τρόφιμα βάρους το λιγότερο ενός κιλού), κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν περισσότεροι από 90 τόνοι φαγητού, που μοιράστηκαν σε ιδρύματα και οργανισμούς.

¡Adios Juampi! Σε αγαπούμε για πολλούς λόγους, αλλά ένας από τους σημαντικότερους είναι ότι είχες τα cojones να κάνεις τούνελ στον Ροναλντίνιο εξοργίζοντάς τον: