Ωδή στον Κάρλες Πουγιόλ
Αρχές δευτέρου ημιχρόνου του Μπαρτσελόνα-Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Τσάβι παίρνει την μπάλα από τον Ινιέστα μετά από εκτέλεση κόρνερ και επιχειρεί σέντρα. Ο Πουγιόλ έχει προωθηθεί και περιμένει στο ύψος του πέναλτι. Οι παίκτες της Ρεάλ απομακρύνουν ψύχραιμα τη μπάλα με τον Ράμος. Ο Πουγιόλ ξεκινάει αμέσως το σπρίντ της επιστροφής στην άμυνα. Ο Ιγκουαίν παίρνει τη μπάλα και διασχίζει μερικά μέτρα με αυτή. Ο Πουγιόλ, αν και δέκα χρόνια μεγαλύτερος του, συνεχίζει το σπρίντ από πίσω του, έχοντας συνέχεια τα μάτια του στην πορεία της μπάλας. Ο Ιγκουαίν δίνει στον Ρονάλντο και κάνει κίνηση να ξαναπάρει την μπάλα. Ο Πουγιόλ κάνει νόημα στον Αμπιντάλ να προσέξει την κίνηση του Αργεντίνου. Ο Ρονάλντο δίνει τη μπάλα στον Ιγκουαίν ο οποίος με όμορφη προσποίηση ξεπερνάει εύκολα την αμυντική προσπάθεια του Αμπιντάλ. Ο Πουγιόλ κάνει κίνηση προς το κέντρο της περιοχής για να καλύψει τον χώρο αλλά βλέποντας ότι ο συμπαίκτης του χάνει τη φάση αλλάζει στιγμιαία πορεία. Ο Ιγκουαίν οπλίζει το δεξί του πόδι, έχοντας να νικήσει μόνο τον Βαλντές. Ο Πουγιόλ κάνει σωτήριο τάκλιν (το τρίτο στο συγκεκριμένο παιχνίδι) με το δεξί πόδι. Η μπάλα καταλήγει στα πόδια του Αμπιντάλ, που έχει επιστρέψει πλέον στην φάση. Ο Πουγιόλ έχει ήδη σηκωθεί από το τάκλιν, παρηγορεί τον Ιγκουαίν και κατευθύνεται πάλι μπροστά, ακολουθώντας πιστά την επιθετική ανάπτυξη της ομάδας.
Δυο λεπτά αργότερα, ο Ιμπραίμοβιτς θα σκοράρει το μοναδικό γκολ του αγώνα και το όνομα του θα σημαδέψει για πάντα το συγκεκριμένο clasico.
Σε έναν κόσμο που αναγκαστικά ο αμυντικός είναι ο κομπάρσος, ο λιγότερο αναγνωρίσιμος, ο «κακός» που πάει να χαλάσει το joga bonito του επιτιθέμενου, να αποτρέψει το γκολ και να στερήσει τη χαρά του από τον κόσμο, ο Κάρλες Πουγιόλ (που θα μπορεί πάντα να περηφανεύεται ότι ήταν αρχηγός με το ‘Α’ κεφαλαίο, χωρίς να βρεθεί κανένας που να σκεφτεί να το αμφισβητήσει), ικανοποιείται και ολοκληρώνεται ποδοσφαιρικά κάνοντας απλά τη δουλειά του.
Σε ένα clasico στο οποίο οι μεσοεπιθετικοί των δυο ομάδων κοστίζουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια, έχουν μια κάμερα στραμμένη μόνιμα πάνω τους και διαθέτουν βιογραφικά γεμάτα με αμέτρητες διαφημίσεις, χορηγίες, ατομικές διακρίσεις και Χρυσές Μπάλες, ο Κάρλες Πουγιόλ χωρίς κάμεραμαν να τον παρακολουθεί και τρέχοντας στο παρασκήνιο, σημαδεύει με το δικό του τρόπο ένα ακόμα μεγάλο ντέρμπι. Παρ’ όλο που ελάχιστοι θα το θυμούνται αυτό.
7 σχόλια σχετικά με το “Ωδή στον Κάρλες Πουγιόλ”
Ο,τι και να πούμε γιά τον αρχηγό μας είναι λίγο.
Επαιξε κουτσός ένα ολόκληρο ημίχρονο στον τελικό της Ρώμης σε θέση δεξιού μπακ, έσβησε τον Κριστιάνο Ρονάλντο και στο τέλος με το ένα πόδι, έφτασε έξω απ την μεγάλη περιοχή και ζητούσε επιτακτικά την μπάλα από τον Τσάβι γιά να βάλει γκολ.
Προχθές απλώς πρόσθεσε άλλο ένα καταπληκτικό παιχνίδι στην τεράστια συλλογή του
Δεν θα ελεγα ακριβως οτι “λυπαμαι” τον Πουγιολ. Μεγαλο μεριδιο δοξας και αναγνωρισης παιρνει, ίσως μεγαλύτερο απο αυτο που του αναλογει και που αξίζει. Και παλι εχει να κανει με την ομαδα και τη χωρα και εν γενει το λαο που αντιπροσωπεύεις/προέρχεσαι/παιζεις γι’αυτον
Σαφως οι αμυντικοι ειναι η βάση για μια ομαδα για να παιξει καλη μπάλα. Απο τη σιγουριά και την σωστή εκκίνηση του παιγνιδιού από την άμυνα ξεκινάει ενας “μαγικός συνδυασμός” μεταξύ των εκατομμυριούχων της επίθεσης. Αυτο συμβαίνει παντου. Και σε σχέση με λιγότερο αναγνωρισμένους συναδέλφους του που μπορεί να μην παίζουν στην Μπάρτσα αλλά σε καμια … Ρουμπιν Καζάν ο Πουγιόλ έχει σαφέστατα αρκετά μεγάλο μερίδιο δόξας.
Δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο με την πρόταση “μεγαλο μεριδιο δοξας και αναγνωρισης παιρνει, ίσως μεγαλύτερο απο αυτο που του αναλογει και που αξίζει”. Είναι από τους λίγους παίκτες, που μόλις τελειώσει την καριέρα του, του αξίζει να ανοίξει μια φορά το Καμπ Νου μόνο γι’ αυτόν, για να τον αποθεώσει ένα ολόκληρο γήπεδο, έστω και σε φιλικό παιχνίδι προς τιμήν του.
Όσο για τα υπόλοιπα φυσικά και ο Πουγιόλ είναι πιο δημοφιλής από τον αντίστοιχο αμυντικό της Ρουμπιν. Το θέμα του σχολιου όμως είναι ότι ο αντίστοιχος αμυντικός της Ρουμπιν, 9 στις 10 φορές είναι λιγότερο αναγνωρίσιμος από έναν επιθετικό της ίδιας ομάδας. Είναι η φύση του αθλήματος, του παιχνιδιού και των ΜΜΕ έτσι, γι’ αυτό κάποιες φορές αξίζει να προβάλλεται και η δικιά τους ‘δουλειά’.
Δεν αντιλέγω αλλα και παλι θα επιμείνω οτι ειναι αρκετο το μεριδιο που παιρνει ο Πουγιολ (και ο καθε αντιστοιχος Πουγιολ) ιδιως οταν μιλαμε για ομαδες τετοιου διαμετρηματος και τετοιας αναγνωρισης απο τα ΜΜΕ.
Ο Πουγιόλ είναι ήρωας στην Βαρκελώνη, τόσο όσο κανεις αμυντικός δεν θα γίνει ποτέ σε αλλες χώρες έστω και αν τον προσεγγίσει σε αξία. Αν πχ ο Πουγιόλ έπαιζε στην Σαλαμάνκα, ακόμα και μια τέτοια φάση που περιγράφεις , απαρατηρητη θα πέρναγε. Γιατι παιζουν δυστυχώς ρόλο τα ονοματα και το ποσο “σπρώχνονται” απο τα ΜΜΕ. Χωρις να μπορω ή να τολμαω να ισχυριστώ ότι δεν εχουν ομαδάρες, ομάδες όπως η Μπαρτσα, η Ρεαλ, η Μαντσεστερ και άλλες χρωστανε πολλα στην προβολή τους από τα ΜΜΕ.
Για τον Πουγιολ, ενταξει δεν θα τρελαθω κιολας 🙂 Αξιζει πολλα , αλλα η γνώμη μου είναι ότι δεν πρεπει να έχει και παράπονο όσον αφορά τη δημοσιότητα που απολαμβάνει.
@ Dracoulas
Αν και δεν συμφωνώ με τα γραφόμενα σου και δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να σε πείσω να αλλάξεις γνώμη, επέτρεψε μου μόνο κάποιες παρατηρήσεις:
Λες ότι «Ο Πουγιόλ είναι ήρωας στην Βαρκελώνη, τόσο όσο κανεις αμυντικός δεν θα γίνει ποτέ σε αλλες χώρες έστω και αν τον προσεγγίσει σε αξία.»
Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό.
Πολύ εύκολα μου έρχεται στο μυαλό ο Καναβάρο, ο οποίος έγινε ο πρώτος αμυντικός που αναδείχθηκε ποδοσφαιριστής της χρονιάς το 2006 όταν πήρε το παγκόσμιο κύπελλο η Ιταλία, «άσχετα» εάν είχαν κυκλοφορήσει video στο διαδίκτυο στα οποία φαινόταν να κάνει χρήση αναβολικών στο διάστημα που ήταν στην Πάρμα.
Και δεν θεωρώ τον Καναβάρο καλύτερο του Πουγιόλ, στην πριμέρα τα δύο τελευταία χρόνια γελούσε ο κόσμος μαζί του (εκτός από το δοκάρι στο camp nou :p ).
“Αν πχ ο Πουγιόλ έπαιζε στην Σαλαμάνκα, ακόμα και μια τέτοια φάση που περιγράφεις , απαρατηρητη θα πέρναγε.”. Αν και δεν μπορείς να απαντήσεις σε υποθετική ερώτηση τεκμηριωμένα παρά μόνο με υπόθεση, πιστεύω ότι για ένα αμυντικό είναι ευκολότερο να αναδειχθεί στην Σαλαμάνκα στην οποία θα παίζουν όλοι αμυντικά παρά στην Μπαρσελόνα στην οποία το μυαλό όλων είναι στο να βγουν μπροστά. Επίσης εάν υπήρχε αμυντικός επίπεδου Πουγιόλ στην Χ Σαλαμάνκα δεν θα έμενε για πολύ καιρό εκεί αλλά θα έφευγε για καλύτερη ομάδα.
Επίσης πιστεύω ότι λόγω της ύπαρξης των Μέσι, Ιμπρα, Τσάβι, Ινιέστα κλπ όπως και των Ροναλντίνιο, Ετό παλιότερα κάθε άλλο παρά την προβολή που του αντιστοιχούσε είχε ο Πουγιόλ.
Αν και σου απάντησε ήδη ικανοποιητικά ο @dpulsar, μια ερώτηση/σκέψη από μένα.
Αν ρωτούσες 100 “μέσους ποδοσφαιρόφιλους” να σου πούνε πέντε παίκτες της περσινής εκπληκτικής Μπάρσα, που σάρωσε τα πάντα, που συντέλεσαν περισσότερο στο κατόρθωμα αυτό, πόσοι νομίζεις θα βάζαν μέσα στην 5αδα ΕΣΤΩ έναν αμυντικό;;
Εγώ πάντως θα έβαζα δύο 🙂