Η αυτοπεποίθηση του νέου Άρη
Λαμβάνοντας υπόψη το δεδομένο ότι η θετική ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση είναι μεγέθη που δεν μπορούν να οριστούν εύκολα ποσοτικά, για να αντιληφθεί κάποιος σε ικανοποιητικό βαθμό την σημασία τους στο ποδόσφαιρο, πρέπει να έχει παίξει λίγη μπάλα. Φυσικά, δεν είναι απαραίτητο να έχει κάνει καριέρα στα εθνικά πρωταθλήματα. Μερικά απογεύματα σε αλάνες παλιότερα και γηπεδάκια 5χ5 πλέον φτάνουν για να βιώσει έστω και μια φορά την εμπειρία του “τίποτα δεν πάει μέσα σήμερα”. Δυο χαμένα τετ-α-τετ στην αρχή του παιχνιδιού αρκούν, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, για να σου καταστρέψουν όλο το απόγευμα, μετατρέποντας όλες τις επόμενες προσπάθειες σου σε τραγωδίες και κάνοντας τα νεύρα σου τσατάλια. Και όχι, αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε σένα επειδή είσαι ερασιτέχνης και – πιθανόν – σκράπας.
Παρακολουθώντας, για παράδειγμα, τα αναρίθμητα χαμένα τετ-α-τετ του Τιερί Ανρί της πρώτης χρονιάς στην Βαρκελώνη, αντιλαμβάνεσαι ότι η κακή ψυχολογία μπορεί να επηρεάσει υπερβολικά ακόμα και κάποιον που ελάχιστους μόλις μήνες πριν ‘κουβαλούσε’ την ταμπέλα του “καλύτερου ποδοσφαιριστή στον κόσμο στα τελειώματα των φάσεων”, κάποιον που έβγαινε απέναντι στον τερματοφύλακα και χωρίς καν να σηκώσει το υπεροπτικό του βλέμμα έστελνε την μπάλα χιλιοστά δίπλα από το δοκάρι και εξαιρετικά σπάνια από την ..λάθος πλευρά του.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, απολαμβάνοντας εχθές το απόγευμα στο Χαριλάου τον Σέρχιο Κόκε να κάνει ότι θέλει τους αμυντικούς του Αστέρα Τρίπολης, οι οποίοι μισό μήνα πριν μπορούσαν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να τον ‘κάνουν μια χαψιά’, συνειδητοποιείς πόσο πολύ σου έλειψε η αυτοπεποίθηση που δίνει σε μια ομάδα ένα σερί νικών. Και αναφέρομαι στο σερί νικών, γιατί ο Κούπερ μπορεί να άλλαξε ριζικά βασικές δομές της αγωνιστικής εικόνας της ομάδας, αλλά από μόνος του αυτοπεποίθηση δεν μπορεί να εισάγει στους ποδοσφαιριστές, ούτε καν με ένεση. Ο Αργεντινός τεχνικός έφερε αγωνιστική πειθαρχία, η πειθαρχία έφερε ασταμάτητο τρέξιμο και εντυπωσιακό πρεσάρισμα, τα γκολ μπροστά ήρθαν εύκολα ή δύσκολα, οι συνεχόμενες νίκες έγιναν ήδη τέσσερις και ο απλός Αρειανός πηγαίνει πλέον στο γήπεδο με την σιγουριά κάποιου που ξέρει ότι είναι θέμα χρόνου να έρθει το γκολ.
Επιστρέφοντας στην αρχική διατύπωση – και αγγίζοντας και μια άλλη προέκταση του θέματος -, το δεδομένο ότι η θετική ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση είναι μεγέθη που δεν μπορούν να οριστούν εύκολα ποσοτικά είναι πιθανόν να προκαλέσει και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς προς το πρόσωπο σου όταν προσπαθήσεις να εξηγήσεις σε κάποιον οπαδό των δυο διεκδικητών του τίτλου την αξία κάποιων σφυριγμάτων, που εκείνο το βράδυ μπορεί να θεωρηθούν απλά “ατυχή” και μερικούς μήνες μετά να ‘πνιγούν’ στον ..ωκεανό βαθμών που χωρίζει τους πρωτοπόρους από σένα. Γιατί είναι δύσκολο να συνυπολογίσεις με ευκολία ότι – τυχαίο αλλά φετινό παράδειγμα – όταν ο κύριος Ντάκος φοβάται να σφυρίξει το οφθαλμοφανές πέναλτι στον Κάμπορα στο τελευταίο λεπτό, δεν μου στερεί μόνο έναν βαθμό (και αντίστοιχα προσφέρει σε σένα δυο εξτρά) αλλά μου αρνείται και την αυτοπεποίθηση που σου προσφέρει την ‘επόμενη μέρα’ το γεγονός ότι παραμένεις στην κορυφή της βαθμολογίας και αήττητος. Αλλά αυτό είναι μια ατέλειωτη και πονεμένη ιστορία που δεν ‘πουλάει’ αρκετά στο μεγαλύτερο κομμάτι του οπαδικού κοινού αυτής της χώρας…
