Κάποιος να βγάλει το κάρο από την λάσπη
Τον χειμώνα συνήθως βρέχει. Άλλες φορές βρέχει λίγο, άλλες φορές βρέχει πολύ. Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης το φυσικό αυτό φαινόμενο αποτελεί μια μεταβλητή που επηρεάζει αισθητά τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Το βρεγμένο χόρτο επιταχύνει την μπάλα, με ότι αυτό συνεπάγεται σε πάσες/σουτ/κοντρόλ και δυσχεραίνει το τρέξιμο των ποδοσφαιριστών. Στην Ελλάδα, από την άλλη, πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα, μετατρέποντας ολόκληρη την φύση του παιχνιδιού! Το χορτάρι, που κάτω από ιδανικές συνθήκες αποκαλούμε “αγωνιστικό χώρο”, μεταμορφώνεται σε ένα μείγμα βούρκου, πισίνας και λακουβων κι έτσι το παιχνίδι εξελίσσεται και ανεβάζει αυτόματα το επίπεδο δυσκολίας του, αφού για να πλησιάσεις τον υπέρτατο στόχο του “γκολ”, πρέπει πρώτα να φροντίσεις να μην πνιγείς.
Το Σαββάτο που μας πέρασε στο Χαριλάου, ο άπειρος διαιτητής Μήτσιος άφησε για 45 ολόκληρα λεπτά τους παίκτες του Άρη και του Πανθρακικού να τρέχουν πάνω-κάτω σαν καθυστερημένοι, που κυνηγάνε ένα τόπι που όταν το κλωτσήσεις συρτά δεν φτάνει ποτέ εκεί που το στέλνεις και όταν το σηκώσεις στον αέρα καταλήγει πάντα πιο μακριά από εκεί που στοχεύεις. Έπρεπε να φτάσουμε στο ημίχρονο και να σκοράρει ο Πανθρακικός εκμεταλλευόμενος την τραγική κατάσταση του γηπέδου – για την οποία φυσικά και ευθύνεται ο Άρης και μόνο ο Άρης και το αποστραγγιστικό του σύστημα και όχι ο καλός Θεούλης ή κάποιος Ινδιάνος μάγος – για να συνειδητοποιήσουν οι άνθρωποι των ‘κίτρινων’ ότι αυτό που διαδραματίζεται τόση ώρα δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας, αλλά “μαρτύριο ποδοσφαιριστών και τηλεθεατών” το οποίο επιπρόσθετα τους στοιχίζει και τρεις πολύτιμους βαθμούς και να πείσουν τον άπειρο διαιτητή να διακόψει επιτέλους αυτή την οπτική ταλαιπωρία. Η απόφαση, όπως είναι εύλογο, προκάλεσε την δυσφορία των φιλοξενούμενων που βρισκόταν μπροστά στο σκορ αλλά μας επέτρεψε να επιβεβαιώσουμε το βάθος γνώσης των ανθρώπων του ποδοσφαίρου μας μέσα από τις δηλώσεις στην κάμερα ενός εκ των ανθρώπων του πάγκου του Πανθρακικού, που όταν κλήθηκε να σχολιάσει την αναβολή σοκαρισμένος απόρησε για τον λόγο εφαρμογής της, την ώρα που “σε κάποια σημεία του γηπέδου, η μπάλα κυλάει κανονικά”!
Τέσσερις μέρες αργότερα, στα Πηγάδια της Ξάνθης, ο έμπειρος διαιτητής Δαλούκας επιτρέπει με την σειρά του να καταστραφεί ένα ακόμα παιχνίδι, μένοντας απαθής στο γεγονός ότι η μπάλα κολλάει σε πολλά σημεία του γηπέδου, κάτι που αναγκάζει τους παίκτες να μετατρέψουν την γκάμα των ενεργειών τους, στο “κλωτσάω ότι βρω, με όση δύναμη μου έχει μείνει, προς την αντίπαλη εστία”. Όση ώρα οι δυο ομάδες παλεύουν με την λάσπη κακοποιώντας ότι έχει απομείνει από το άθλημα και ο κύριος Πανόπουλος στην κερκίδα πιάνει την καρδιά του από το άγχος αφήνοντας την επίσημη σελίδα της ομάδας χωρίς ούτε μια ανακοίνωση εν ώρα αγώνα, προσπαθώ να καταλάβω αν η απραγία αυτή του Δαλούκα οφείλεται σε ανικανότητα ή σε άγνοια. Ένας καταλογισμός οφσάιντ σε γύρισμα αμυντικού (!) που καταστρέφει ένα τετ-α-τετ του Χαβίτο και ένα σταμάτημα της φάσης για φάουλ, την ώρα που η αποδοχή του άμεσου πλεονεκτήματος θα έβγαζε τον Τζόνσον μόνο του απέναντι στην εστία, μου επιδεινώνουν τον προβληματισμό. Το γκολ του Νέτο στο τελευταίο λεπτό, μετά από μια ακόμα εξαιρετική σέντρα του Μεριέμ μου σβήνει όλες τις σκέψεις για αρκετή ώρα κι έτσι η απορία μου παραμένει αναπάντητη.
Είτε πάντως είναι άγνοια κανονισμών, είτε είναι ανικανότητα αντίληψης της κατάστασης, το ποδόσφαιρο μας είναι καταδικασμένο…
