Με τον Εργοτέλη εντός έδρας

Το μόνο πιο εκνευριστικό πράγμα απ’ το να βρέχει όταν ξεκινάς για το γήπεδο είναι να έχει ήλιο όλο το πρωί κι αυτός να σε εγκαταλείπει λίγες ώρες πριν τον αγώνα. Γιατί απ’ την στιγμή που θα σε εγκαταλείψει και μετά, η μοίρα σου είναι προδιαγραμμένη και γεμάτη βρεγμένα ρούχα, όσες προσευχές κι αν κάνεις. Γιατί όπως υπολόγισε και ο μέγιστος George Carlin στο παρελθόν, o Θεός δεν ενδίδει συνήθως σε περισσότερες από τις μισές ρεαλιστικές ικεσίες σου.

Λίγο πριν φτάσω στην είσοδο της κερκίδας, ένας πιτσιρικάς που πουλάει νάιλον για την βροχή και καθισματάκια από φελιζόλ με προσεγγίζει βιαστικά. “Θα πάρετε; Όλα λερωμένα είναι μέσα” μου επισημαίνει. “Μπα, δεν σκοπεύω να κάτσω καθόλου” του απαντάω βιαστικά. “Ναι, αλλά έτσι δεν θα διασκεδάσετε το παιχνίδι” μου λέει και με αφήνει εμβρόντητο. Να διασκεδάσω το παιχνίδι; Πλάκα με κάνει; Δεν με βλέπει φασκιωμένο μέχρι την κορυφή, να κατευθύνομαι κάτω από ασταμάτητη βροχή σε μια θύρα χωρίς σκέπαστρο, για να δω Άρης – Εργοτέλης, σ’ έναν αγωνιστικό χώρο που πριν μια εβδομάδα ήταν βούρκος; Που στο διάολο μεγάλωσε αυτός; Στην Ζυρίχη; Αποφασίζω να κρατήσω την ειρωνική σκέψη για μένα και του απαντάω με μια πιο απλή οπαδική προσέγγιση: “Βρε, ας κερδίσει ο Άρης κι ας μην διασκεδάσω τόσο σήμερα”. “Μα, είναι σίγουρο πως θα κερδίσουμε” μου τονίζει γρήγορα, μ’ ένα ατέλειωτο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Ασυναίσθητα ανταποδίδω το χαμόγελο και για λίγα δευτερόλεπτα σκέφτομαι ότι αξίζει να αγοράσω όλη του την πραμάτεια, χωρίς καν να ζητήσω απόδειξη, μόνο και μόνο γι’ αυτό που είπε. Ο ενσυνείδητος λογιστής μέσα μου όμως με συγκρατεί, επισημαίνοντας μου ότι το μάρκετινγκ ζει και στα πιο περίεργα εμπόρια και την βγάζω μόνο με το χαμόγελο, προχωρώντας προς την κερκίδα.

Προς έκπληξη μου, το χόρτο βρίσκεται σε ανεκτή κατάσταση και παρά το γεγονός ότι οι ουρανοί δεν λένε να κλείσουν, το γήπεδο δεν συγκρατεί νερά σε κανένα σημείο. Ο Άρης ξεκινάει το παιχνίδι με δηλωμένα δυο αμυντικά χαφ στο κέντρο, τον Σάκη Πρίττα και τον Νάτσο Γκαρσία, κλείνει το ημίχρονο με ένα (καθώς ο Γκαρσία ένα μήνα μετά την επιστροφή του ψάχνει ακόμα τα πατήματα του, τις πάσες του και την φυσιολογική ταχύτητα με την οποία λειτουργούν οι ποδοσφαιριστές), μένει στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου και ‘επίσημα’ με ένα (καθώς ο Γκαρσία αποβάλλεται λόγω χαζομάρας), προσθέτει ένα επιπλέον για βοήθεια (τον, κατά συνθήκη αμυντικό χαφ, Κουλουχέρη) και καταλήγει να τελειώσει το παιχνίδι με μοναδικό τον ακούραστο Πρίττα, αφού ο Κουλουχέρης σε μισή ώρα συμμετοχής κατορθώνει το ακατόρθωτο: να μην αγγίξει την μπάλα περισσότερες από 3-4 φορές, με το παιχνίδι να παίζεται στο μισό γήπεδο!

Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή προκαλεί μια τεράστια ανακούφιση, αφού είναι υπέρτατο ξενέρωμα να έχεις φάει τρεις ώρες βροχής και να γυρίσεις και σπίτι χωρίς να έχεις κερδίσει τον – πολύ αξιόμαχο – Εργοτέλη, έστω και με παίκτη λιγότερο για αρκετή ώρα. Όπως αποδείχτηκε, άλλωστε, πρόσφατα το αριθμητικό μειονέκτημα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο καταδικαστικό, όπως παλιά. Λίγο χλωμό, πάντως, να το γνώριζε αυτό ο πιτσιρικάς όταν εκδήλωνε την σιγουριά του για την νίκη…

Σχετικά:
Με τον Αστέρα Τρίπολης εντός έδρας
Με την Καβάλα εντός έδρας
Με τον Πανθρακικό εκτός έδρας