Οι ομάδες του Μουντιάλ: Ελλάδα

ΕΛΛΑΔΑ:

Σας λείψαμε; Όχι; Δεν πειράζει… Εμείς είμαστε πάλι εδώ είτε μας θέλετε, είτε όχι. Με τον αιώνιο έφηβο χερ Όττο με το κομοδινί του μαλλί και την αμυντική του τακτική, με το πιο γρήγορο μπουζούκι του Μουντιάλ τον Χαριστέα που θα παίζει στην Εθνική μέχρι την ηλικία του Ρεχάγκελ (γιατί μέχρι τότε θα είναι προπονητής ο Όττο), με παίκτες που δεν πολυπαίζουν στις ομάδες τους, με κοινό στοιχείο με την Αργεντινή ότι έχουμε ένα αριστερό μπακ μόνο και αυτή τη φορά με λιγότερες τουρνέ στους ομογενείς. Και αν το 2006 χάσαμε στις λεπτομέρειες την πρόκριση, τώρα στο τσακ ήρθαμε στην Ν. Αφρική και θα πουλήσουμε ακριβά το τομάρι μας.

Το όνειρο: Μικρά βήματα. Πρώτα ένα γκολ για να ηρεμήσει κι ο Αλκέτας (“Ένα γκολ… Τι σας ζητάω…”). Μετά μερικούς βαθμούς. Μετά πρόκριση. Μετά δεν μας νοιάζει, αλλά πείτε μου φοβάστε πραγματικά κανέναν από το γκρουπ Α;

Η ρεαλιστική προσέγγιση: Το 1994 είναι πολύ μακρυά και πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Το 2008 όμως είναι πολύ πρόσφατο, όσο και τα τελευταία ανησυχητικά φιλικά. Η άμυνα κάνει νερά που δεν μας είχε συνηθίσει. Η άμυνα είναι η βάση για κάθε επιτυχία σε μια ομάδα που δεν έχει ιδιαίτερο ταλέντο στο κέντρο (τουλάχιστον στην βασική 11αδα). Αν δεν διορθωθούν αυτά τα προβλήματα μπορεί οι Κορεάτες να μας πληγώσουν άσχημα, οι δε Αργεντίνοι να μας διαλύσουν.

Ποιον προσέχω: Τον πάγκο. Εκεί θα δεις τον πρώτο Έλληνα Μέσσι, τον Σωτήρη Νίνη. Μετά ακολούθησε κι ο Κουτσιανικούλης, αλλά το ορίτζιναλ πάντα είναι καλύτερο από το σίκουελ (εκτός αν μιλάμε για το Τερμινέιτορ). Ο Νίνης μετά από προβλήματα τραυματισμών και αφού παραλίγο να καεί, επέστρεψε φέτος. Όχι τόσο εντυπωσιακά, αλλά φαίνεται γερός και μας δίνει ελπίδες.