‘Γράφοντας το μέλλον’ με μικρά γραμματάκια
Πέντε μόλις λεπτά πριν ο Ντίεγκο Μιλίτο χορέψει τους αμυντικούς της Μπάγερν κάνοντας το 2-0, ο Βραζιλιάνος Ζούλιο Σέζαρ με μια απίστευτη εκτίναξη διώχνει σε κόρνερ την μπάλα πριν αυτή καρφωθεί στο δεξί του ‘παραθυράκι’, σημείο το οποίο είχε στοχεύσει (με απίστευτη ακρίβεια όπως έδειξε το ριπλέι πίσω από το τέρμα) ο Ολλανδός Άριεν Ρόμπεν. Η Ίντερ κατακτάει το τρόπαιο, ο συναισθηματικός Μουρίνιο γίνεται πρώτος μάγκας στον πλανήτη, ο Μιλίτο γίνεται η επιτομή του ‘killer’ που αν του δώσεις μια μπάλα και μια ολόκληρη άμυνα, τα δίχτυα θα κουνηθούν όπως και να’ χει και ο Ρόμπεν αποχαιρετάει το παλιό του γήπεδο μ’ αυτήν την ξινισμένη φάτσα που λατρεύεις να βλέπεις. Η στιγμή που αντικειμενικά και αναπόφευκτα έχει αλλάξει την ροή της ζωής όλων αυτών που ήταν στο χόρτο εκείνη την ώρα (και πιθανόν όχι μόνο αυτών, αν και είναι καλύτερο να μην ανοίξουμε κι άλλο τον συλλογισμό), περνάει στα μικρά γράμματα του αγώνα, κάπου εκεί στα περιγραφικά σχόλια του δεύτερου ημιχρόνου που κανένας δεν διαβάζει γιατί η παράγραφος με τις πικάντικες δηλώσεις Μουρίνιο είναι πιο χαμηλά ή πιο ψηλά. Ίδια πορεία και ίδια (λησμονημένη) κατάληξη με την εντυπωσιακή απόκρουση του ίδιου τερματοφύλακα στον ημιτελικό του Καμπ Νου, όταν η μπάλα μετά από το – σχεδόν – τέλειο σουτ του Μέσσι ήταν πάλι έτοιμη να ‘γράψει’ και να αλλάξει την ροή των Πάντων αλλά τα δάχτυλα του Σέζαρ είχαν διαφορετική οπτική της Ιστορίας, στην οποία όμως την καλύτερη θέση στην μαρκίζα κράτησαν πάλι ο Ζοσέ με τα ..ποτιστήρια του γηπέδου και ο κακός διαιτητής.
(Στην μεγαλειώδη διαφήμιση γνωστής εταιρείας παπουτσιών, τα οποία άμα φορέσεις σαρώνεις στα κλιπάκια αλλά πατώνεις στα αληθινά γήπεδα, πήραμε μια δόση – έστω και τραβηγμένη στα άκρα του ρεαλισμού για χάρη της μόνιμα υπερβολικής τηλεοπτικής πραγματικότητας -, της προέκτασης της Θεωρίας του Χάους στο ποδόσφαιρο: μια ασυναίσθητη, στιγμιαία ενέργεια του Ρούνει είναι αρκετή ώστε μια ολόκληρη ζωή ενός βρέφους να συνδυαστεί με την προσφώνηση ‘Γουέιν’. Καθημερινά όμως και σε διάφορους αγώνες η Θεωρία είναι εκεί, πιο αυθεντικά διατυπωμένη από ποτέ, χωρίς ιδιαίτερους φωτισμούς, παύσεις, μεικ απ, πρόβες και Μεξικανούς σκηνοθέτες. Το πρόβλημα της είναι ότι αν δεν εμπλέκεται σ’ αυτήν κάποιο στοιχείο που ‘πουλάει’ – ένα γκολ, ένας παίκτης-φίρμα, ένα πέναλτι, μια πολύ εντυπωσιακή εξέλιξη όπως είναι τα 3 δοκάρια σε μια φάση – τότε αυτή περνάει στα ψιλά γράμματα των ρεπορτάζ και κατά προέκταση στην συλλογική λήθη.)
Λίγο πριν την λήξη του ημιχρόνου στον προημιτελικό Ολλανδία-Βραζιλία, ο Κακά σημαδεύει το αριστερό ‘παραθυράκι’ του Μάρτεν Στεκέλεμπουργκ. Η μπάλα παίρνει πορεία προς τα δίχτυα, το σκορ παίρνει πορεία προς το 2-0 και η Βραζιλία παίρνει πορεία προς τον ημιτελικό που αρμόζει στην ιστορία της. Ο Ολλανδός όμως μ’ ένα τρομερό πέταγμα καταφέρνει να της αλλάξει πορεία και να κρατήσει το σκορ στο ‘ρευστό’ 1-0. Οι ‘οράνιε’ γυρίζουν το παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο εκμεταλλευόμενοι τις τρύπες της άμυνας των Βραζιλιάνων και την ηλιθιότητα ενός μυαλού και το πρόσωπο του Γουέσλει Σνάιντερ φιγουράρει στην σελίδα της FIFA κάτω από τον τίτλο του MVP του αγώνα. Ο Ολλανδός Στεκέλεμπουργκ χάρη στην στιγμή εκείνη, είναι πλέον τερματοφύλακας μιας ομάδας που πιθανόν σε λίγες μέρες θα διεκδικήσει το μεγαλύτερο κύπελλο του κόσμου με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της, ο Ολλανδός Ρόμπεν που βλέπει την φάση από μερικά μέτρα απόσταση είναι πλέον από την πλευρά των χαρούμενων ενώ ο Βραζιλιάνος Ζούλιο Σέζαρ από την άλλη πλευρά του γηπέδου αδυνατεί ακόμα να αντιληφθεί ότι αυτή η γνώριμη σκηνή μετά από δυο ώρες θα τον αναγκάσει να ξεσπάσει σε λυγμούς μπροστά στην κάμερα και να γυρίσει σπίτι σαν χαμένος που ‘πρόδωσε’ έναν ολόκληρο, ποδοσφαιρικά τρελαμένο, λαό.
