Δικαιοσύνη;

Δικαοσύνη και ποδόσφαιρο μάλλον είναι έννοιες ασύμβατες. Μερικές φορές είναι δύσκολο να πεις με βεβαιότητα αν το αποτέλεσμα ενός αγώνα είναι δίκαιο ή άδικο. Παρακολουθώντας τον χθεσινοβραδινό τελικό ομολογώ ότι μπερδεύτηκα.

Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι το κύπελλο το πήρε εκείνος που το άξιζε περισσότερο.

Ξέρω πως οι περισσότεροι μπορεί να αγανακτείτε διαβάζοντας αυτές τις γραμμές.

Με βάση την ποιότητα των ομάδων και το ταλέντο των παικτών, το αποτέλεσμα σίγουρα είναι δίκαιο. Με βάση το πνεύμα και την φιλοσοφία τους στο χορτάρι το αποτέλεσμα είναι αυτό που δικαιώνει το ποδόσφαιρο. Με βάση τα συναισθήματα οργής που γεννούν ταγάρια σαν τον Βαν Μπόμελ, τον Ντε Γιόγκ και τον Χέϊτινγκα δεν μπορείς παρά να αισθανθείς μιά χαιρέκακη ηδονή που αυτή τη φορά οι Ματεράτσηδες του τελικού ηττήθηκαν.

Απ την άλλη όμως, επειδή παίζουν και οι προπονητές στο παιχνίδι και ειδικά σ έναν τελικό παγκοσμίου κυπέλλου, θα πω εδώ πως το αποτέλεσμα είναι άδικο γιά τον Ολλανδό κύριο με την αλβανική φυσιογνωμία και το μίζερο κασκόλ.

Ο οποίος τα σχεδίασε όλα τέλεια με βάση αυτό που πίστευε ότι τον έπαιρνε να κάνει (ταμπούρι – κλωτσιά – σπάσιμο του ρυθμού και των νεύρων των Ισπανών – υπομονή γιατί οι άλλοι είναι πιό κουρασμένοι από εμάς και όσο πιό μακρυά πάει η βαλίτσα τόσο το καλύτερο – γρήγορες αντεπιθέσεις όπου Ρόμπεν και Φαν Πέρσι δεν σταματιούνται από Πικέ και Πουγιόλ). Και όσο περνούσε η ώρα φόρτωνε με πιό επιθετικούς παίκτες την ομάδα του (Ελία, Φαν ντε Βάαρτ) και περίμενε να καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα.

Κι απ την άλλη ο Ντελ Μπόσκε. Ο ευτυχισμένος προπονητής που διαθέτει πάνω από πέντε απ τους καλύτερους παίκτες στη θέση τους στο κόσμο και παρατηρούσε το παιχνίδι με το πνεύμα της ήρεμης δύναμης του Μιτεράν.

Ο προπονητής που χωρίς λόγο έφτασε μέχρι τον τελικό ουσιαστικά με μία ενδεκάδα πολύ κουρασμένων και καταπονημένων παικτών και είπε να πεθάνει με αυτή. Με αυτή; Οχι ακριβώς! Και με τον Τόρες. Τον τραυματία Τόρες, τον ανέτοιμο Τόρες, τον ντεφορμαρισμένο Τόρες, τον Τόρες που όσο έπαιζε αποκαθιστούσε τις αριθμητικές ισορροπίες στο γήπεδο. Τυχερός στάθηκε ο Ντελ Μπόσκε που οι Ολλανδοί έμειναν με δέκα λίγο αφού πέρασε στον αγώνα ο Τόρες. Αλλοιώς θα έπαιζε αυτός ως το τέλος με δέκα. Με δέκα; Περίπου. Ισως και με εννιά ή με οκτώ, αφού ο Τσάβι ήταν έτοιμος να ζητήσει μπουκάλες οξυγόνου και ο Πουγιόλ φορείο να ξαπλώσει.

Αδικα λοιπόν κέρδισε ο Ντελ Μπόσκε;

Πάλι τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα.

Γιατί μπορεί να έκανε λάθος στην περίπτωση Τόρες και στη διαχείριση του υλικού του σ αυτό το μουντιάλ (κατακαημένε Λιορέντε που λέει ο λόγος), απ την άλλη όμως σήμερα κατάλαβε πως ο Νάβας ήταν προτιμότερος απ τον Πέδρο και δεν έφταιγε αυτός γιά την ήττα απ την Ελβετία και ο Σεσκ καλύτερος απ τον Τσάμπι Αλόνσο. Κάλλιο αργά παρά ποτέ θα μου πεις.

Μ αυτά και μ αυτά η Ισπανία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια.

Ο Ινιέστα αφιέρωσε το γκολ του και το κύπελλο στον αδικοχαμένο φίλο και μεγάλο του αντίπαλο τον Ντάνι Ζάρκε, ο Ικερ φίλησε χωρίς ντροπή τη Σάρα μπροστά στις κάμερες κι εμείς αισθανόμαστε καλύτερα που τ αυτιά μας θα γλυτώσουν επιτέλους απ τις βουβουζέλες και τον Αλέκο.

Ξέχασα κάτι;

Α ναι

Κάπου στο βάθος, δεν το είδα αλλά είμαι σίγουρος ότι συνέβη, ο Ζιντάν χαμογελούσε.

Τα κωλόπαιδα σήμερα έχασαν!