Το ταβάνι, ο Μέσσι και ο Ντιέγκο

Ψάχνοντας για φωτογραφίες από το Μουντιάλ καταλήγεις στο συμπέρασμα πως η Αργεντινή επέλεξε να εκπροσωπηθεί στην Νότια Αφρική μόνο από τον Μέσσι, με απώτερο στόχο να περάσει όποιον βρει μπροστά του μέχρι την πολυπόθητη κούπα που 24 χρόνια περιμένει καρτερικά το Μπουένος Άιρες. Ο Λιονέλ δεν τα κατάφερε, καθώς οι αντίπαλοι παρά-ήταν πολλοί, η ομάδα του Μαραντόνα διασύρθηκε από τους Γερμανούς και μια ατέλειωτη συζήτηση ξεκίνησε για άλλη μια φορά, για το κατά πόσο το νέο 10αρι της εθνικής είναι τόσο καλό όσο εκείνο το 10αρι που προσπερνούσε Άγγλους με την ίδια άνεση που ο νεοέλληνας προσπερνάει αυτοκίνητα σ’ έναν γεμάτο περιφερειακό.

Παρά το γεγονός ότι συμμετείχε στα περισσότερα γκολ της ομάδας του, η πιο αντιπροσωπευτική στιγμή αυτής της διοργάνωσης για τον Μέσσι παραμένει, στο μυαλό μου, μια τυχαία φάση από το πρώτο ημίχρονο του αγώνα με το Μεξικό (την οποία ως τότε είχαμε δει αρκετές φορές και στα προηγούμενα παιχνίδια): Υποδοχή μπάλας κάπου λίγο έξω από την περιοχή και δεξιά, ντρίπλα στον πρώτο αμυντικό, σύγκλιση προς το κέντρο και αριστερά, προσπέραση στο σπριντ ενός δεύτερου και η μπάλα στρώνεται στο αριστερό σε ικανοποιητική απόσταση, ελάχιστα έξω από την μεγάλη περιοχή. Εκεί οι δεδομένες επιλογές είναι σουτ ανάμεσα στους 2-3 αντιπάλους που έχουν καταφτάσει για να σώσουν το ναυάγιο των προηγούμενων δυο ή πάσα στον Τέβεζ που βρίσκεται ακόμα πιο αριστερά αλλά ολομόναχος, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι όπως το φως τραβάει τα κουνούπια, ο Μέσσι έχει μαζέψει γύρω του όλη την αντίπαλη ομάδα. Σ’ αυτό ακριβώς το δευτερόλεπτο καταστρέφεται όλη η μαγεία. Και για όλα φταίει ο ..Ντιέγκο!

Όταν ο Μαραντόνα γινόταν στο Μουντιάλ του 1986, από παικταράς της Νάπολι, ο νέος θεός του ποδοσφαίρου το πρώιμο έδαφος ήταν παρθένο. Κανείς ποτέ δεν είχε ντριπλάρει τους πάντες και δεν είχε οδηγήσει μια ολόκληρη χώρα στην κορυφή έχοντας τόσο ‘μικρή’ βοήθεια από τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Η παρθενιά όμως έσπασε εκείνο το καλοκαίρι στο Μεξικό και ο δρόμος για την θεοποίηση έγινε πλέον ακόμα πιο ζόρικος και πιεστικός. Ότι κι αν κάνει ο Λιονέλ, πάντα θα υπάρχει μπολιασμένη στο μυαλό όλων η ρομαντική ανάμνηση “ο Μαραντόνα πήρε ένα μουντιάλ μόνος του”. Κι επειδή και ο πιτσιρικάς άνθρωπος είναι, που συναναστρέφεται με ανθρώπους και επηρεάζεται από την κοινή γνώμη και τα μίντια έστω και σε ελάχιστο βαθμό, στην κρίσιμη στιγμή η νηφαλιότητα που απαιτείται για να δεις τον ελεύθερο Τέβεζ πάει περίπατο και η σκέψη ασυνείδητα οδηγείται σ’ αυτό που θα αποστομώσει εντελώς τους επικριτές, δηλαδή το “μόνος μου εναντίον όλων” – κόντρα που πιθανόν για το απύθμενο ταλέντο του να είναι και δίκαιη αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Το σουτ σταματάει στα άπειρα σώματα, η ευκαιρία χάνεται και τελικά ο Μέσσι τελειώνει το μουντιάλ χωρίς γκολ, παρά τις 30 τελικές προσπάθειες που κατέγραψε η στατιστική υπηρεσία της ΦΙΦΑ.

Το γεγονός ότι δεν σκόραρε όμως είναι μια μικρή λεπτομέρεια σε σχέση με την διαμορφωμένη κατάσταση γύρω του. Ακόμα κι αν περάσει από το κέντρο όλη την αντίπαλη ομάδα (για δεύτερη φορά!), μετά από λίγο καιρό τα ΜΜΕ θα περιμένουν να το ξανακάνει με χαμόγελο σ’ όλη την διάρκεια της κούρσας, που θα ‘γράφει’ καλά στην κάμερα. Ακόμα κι αν τους περάσει όλους, φτάσει μπροστά στο τέρμα και αντί να σκοράρει, γυρίσει πίσω και τους περάσει ξανά, απλά για την καύλα της υπεροχής, στις αρθρογραφίες θα κάνουν την εμφάνιση τους οι Βραζιλιάνοι μύθοι του παρελθόντος που λένε πως αυτό το έκανε κι ο Γκαρίντσα για πλάκα, κατακαλόκαιρο με 43 βαθμούς Κελσίου και με το ένα πόδι πιο κοντό απ’ το άλλο. Η όρεξη του κόσμου για το κάτι παραπάνω δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ και το δυστύχημα είναι ότι η αλληλοεπίδραση του παίκτη με την αχόρταγη κοινή γνώμη, ασυναίσθητα και με μια ιδιαίτερη μορφή καταναλωτικής πίεσης θα επηρεάζει τον τρόπο που απελευθερώνεται σε κάθε ματς στο χόρτο το ταλέντο του.

Ταβάνι στις απαιτήσεις του κόσμου και του ‘συστήματος του θεάματος’ δεν υπάρχει. Κι αν υπήρχε παλιότερα, το εκτόξευσε στα ουράνια ο Ντιέγκο κάνοντας το – άθελα του – απρόσιτο για όλους τους μεταγενέστερους, ακόμα και γι’ αυτόν τον 23χρονο πιτσιρικά που τόσο δείχνει πως αγαπάει.