Με την Αούστρια Βιέννης εντός έδρας

Μπαίνω στο γήπεδο μια ώρα πριν τη σέντρα και ενώ το θερμόμετρο δείχνει 36 βαθμούς Κελσίου. Fucking UEFA. Στο πέταλο των φιλοξενούμενων βρίσκονται ήδη οι εκδρομείς από την Αυστρία. 30-40 άτομα βαριά-βαριά. Αν θέλεις μπορείς να τους μετρήσεις έναν-έναν, να τους βγάλεις χαϊδευτικά παρατσούκλια και να μην τα ξεχάσεις μέχρι το τέλος του αγώνα. Η Ελληνική Αστυνομία, μετά την εμπειρία της με τα “λουλούδια” από την Πολωνία, για την… ασφάλεια όλων μας έχει παρατάξει τουλάχιστον 2-3 διμοιρίες και κρατάει κενές περισσότερες από 2500 θέσεις, μέτρα που πιθανόν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν υπερβολικά ακόμα κι αν αντί για τους μετρημένους Αυστριακούς οπαδούς – που εξ όψεως θα ορκιζόσουν πως είναι τουρίστες από αυτούς που αφού σε ρωτήσουν που θα βρούνε να πιούνε μια μπύρα, θα ζητήσουν οδηγίες για το πως θα πάνε να δούνε το Μέγαρο Μουσικής – στην κερκίδα βρισκόταν ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης, ο Χασάπης του Ανόβερο και μια πτέρυγα ισοβιτών από το Αλκατράζ.

Την ώρα που οι Αυστριακοί κάνουν ηλιοθεραπεία (ξαπλώνοντας με τα πόδια πάνω στα μπροστινά καθίσματα) και απολαμβάνουν το περίφημο Ελληνικό καλοκαίρι, στα πέταλα των Ελλήνων συντελείται η δεύτερη μεγαλύτερη τελετή αδελφοποίησης που μπορεί να υπάρξει μεταξύ οπαδών. Ανταλλαγή ιδρώτα: Ο ιδρώτας του διπλανού σου είναι και δικός σου ιδρώτας. Πιο πάνω μόνο η αιμομιξία. Λίγο πριν αρχίσει το παιχνίδι, σοφός και ευλογημένος υπεύθυνος ζητάει να ρίξουν νερό με τις μάνικες στα δυο πέταλα. Ακολουθεί καβλωτικά ανακουφιστικό, μεγάλης διάρκειας μπουγέλωμα υπό τον ήχο συνθημάτων, εμπειρία που μέρος της κοινωνίας θα χαρακτηρίσει “γαμηστερή” και μέρος της “το τελευταίο στάδιο του πολιτισμού πριν την επιστροφή στη ζούγκλα”.

Το παιχνίδι αρχίζει και ο Άρης κατεβαίνει με σύστημα “Ελβετικό-τυρί” στην άμυνα και “Κάνε-κι-εσύ-μια-γιόμα-.-Μπορείς” στην επίθεση, κάνοντας έτσι τους Αυστριακούς να δείχνουν ομαδάρα, απλά και μόνο γιατί μπορούν να κάνουν τα βασικά του παιχνιδιού με σχετική επιτυχία. Με απλά λόγια, να αναπτυχθούν ορθολογικά, να κυκλοφορήσουν τη μπάλα χαμηλά, να μην την πουλάνε χωρίς λόγο, να μαρκάρουν σωστά στο κέντρο και να αποφύγουν τα επικίνδυνα λάθη στην άμυνα. Από την άλλη πλευρά, οι αμυντικοί μέσοι μαρκάρουν λανθασμένα αφήνοντας τεράστια κενά στον χώρο λίγο έξω από την περιοχή της ομάδας, ο Οριόλ ψάχνεται – ανησυχητικά – στην άμυνα, ο Μισέλ δεν εμπνέει για άλλη μια φορά εμπιστοσύνη και ο Νέτο παραμένει σκιά του εαυτού του με αποτέλεσμα να μένει ο αγέραστος τιτάνας, Ρονάλντο Γκιάρο των 36 καλοκαιριών και ο εξαιρετικός εχθές Σηφάκης για να μαζεύουν τα ασυμμάζευτα.

Το ημίχρονο περνάει, ανέλπιστα, χωρίς γκολ και πάνω που το 0-0 αρχίζει σιγά-σιγά να φαίνεται ονειρικό σκορ, στην επανάληψη η ομάδα ανεβαίνει σταδιακά, χάνει ευκαιρίες και με την είσοδο του “νέου Κάμπορα από τη Γουατεμάλα” Κάρλος Ρουίζ κυριαρχεί στο γήπεδο. Οι Αυστριακοί υποβιβάζονται από ομαδάρα σε απλά “καλοδουλεμένη και αθλητική ομάδα” που όμως αδυνατεί να κλείσει αποτελεσματικά τους Κόκε-Ρουίζ και τελικά ελάχιστα πριν το τέλος ο βραχύσωμος επιθετικός, από μια χώρα που 9 στους 10 δεν μπορούν να βρούνε στο χάρτη ούτε κατά προσέγγιση, δίνει στον μια-κλίμακα-πιο-μαυρισμένο-πλέον κόσμο στις κερκίδες μια ακόμα αφορμή για να βγάλει τη μπλούζα του.

Μετά από αρκετά λεπτά και αφού κοπάζουν τα πανηγύρια του γκολ (παραδοσιακός κανόνας: Το γκολ στις καθυστερήσεις μετράει όσο το κανονικό, αλλά πανηγυρίζεται διπλά) ο Ρώσος διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα ή εναλλακτικά του “πρώτου ημιχρόνου του ζευγαριού”, όπως χαρακτηριστικά θα τον περιέγραφε οποιοσδήποτε προπονητής χρησιμοποιεί το πρότυπο ‘Κλισέ ατάκες για διπλούς αγώνες πρόκρισης’. Ενός αγώνα 90 λεπτών, μ’ ένα 15λεπτο ημίχρονο και δυο… τάιμ-άουτ. Fucking UEFA.