Όταν πατήσαμε την Ατλέτικο Μαδρίτης

Πέντε νύχτες πριν, στην επιστροφή από το γήπεδο και με ηχητικό φόντο τον Νίκο Νιόπλια να μου λέει για το πόσο ..δίκαιη ήταν η νίκη του Παναθηναϊκού – και χωρίς να μπορώ να κρατήσω ομπρέλα! – σκεφτόμουν για πολλοστή φορά την ματαιότητα της ενασχόλησης μου μ’ αυτήν την ομάδα υπό αυτές τις συνθήκες που υπάρχουν εδώ και χρόνια. Εκατομμυριοστή συνειδητοποίηση του πόσο υποβιβάζει κανείς την νοημοσύνη του απασχολώντας ακόμα τον εαυτό του με την βρωμιά που υπάρχει σ’ αυτόν τον χώρο, απλά και μόνο γιατί αδυνατεί να κλείσει αυτό το κεφάλαιο της ζωής του για χάρη κάποιων άλλων. Ο μαζοχισμός στην υπέρτατη μορφή του. Μια αέναη απορία, ανάλογη του “γιατί παίζουμε;” του Σηφάκη: Γιατί ασχολούμαι ακόμα;

Γι’ αυτό το γαμημένο δευτερόλεπτο…

Που ο ‘χασογκόλης’ Χαβίτο έχει στείλει με το αριστερό την μπάλα στα δίχτυα. Που ο Φορλάν, ο γνωστός Φορλάν για τον οποίο τα παγκόσμια σάλια – μεταξύ των οποίων και τα δικά μου – δεν έχουν ακόμα στεγνώσει, κοιτάει απογοητευμένος το πουθενά. Που στην κερκίδα δεν υπάρχουν θέσεις, σειρές, ισορροπία, άγνωστοι, ακίνητοι, σκέψεις και λέξεις – πέρα από την μαγική λεξούλα των τεσσάρων γραμμάτων. Που ο Άρης των 11 παικτών, ο Άρης των 17 ανθρώπων στην αποστολή εκ των οποίων οι 3 τερματοφύλακες, ο Άρης του Βανγκέλι, του Λαζαρίδη, του 36χρονου Γκιάρο (μετέπειτα μέλους της καλύτερης ενδεκάδας της πρώτης αγωνιστικής της διοργάνωσης!) και του Πρίττα προηγείται της Ατλέτικο Μαδρίτης, της 7ης καλύτερης ομάδας στον κόσμο σύμφωνα με την IFFHS, της κατόχου του Europa League, της κατόχου του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ και της πρωτοπόρου του Ισπανικού πρωταθλήματος, της Ατλέτικο Μαδρίτης των 14 παικτών, που μπορεί να βάλει ως αλλαγή τον Ρέγιες. Που προηγείται, όχι ενάντια στην ροή του αγώνα, όχι παίζοντας κλεισμένος στα καρέ του, κρεμασμένος από τα δοκάρια περιμένοντας την μια καλή αντεπίθεση, όχι κάνοντας συνεχώς φάουλ αδυνατώντας να μαρκάρει τους ταλαντούχους αντιπάλους, όχι πετώντας την μπάλα στην Παπαναστασίου εκλιπαρώντας για μερικά δευτερόλεπτα καθυστέρησης αλλά στα ίσια, στα τόσο ίσια που να μπορείς να βγεις και να πεις με στόμφο και άνεση ότι έπρεπε να πετύχεις κι άλλα γκολ, χωρίς να γελάσει μαζί σου όλη η ποδοσφαιρική Ευρώπη. Που κάνει ακόμα και τους άτυπους κανόνες να πέφτουν έξω! Που σβήνει, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, τις πίκρες χρόνων…

Κι αν το πρώτο πρόσωπο στον τίτλο σου φαίνεται γραφικό ή λαϊκίστικο, δικαιολόγησε την υπερβολή μου. Είναι μια ψευδαίσθηση που κάθε οπαδός δικαιούται να έχει (κι ας φωνάζουν οι φωνές της λογικής ότι “ο κόσμος δεν παίζει μπάλα”) όταν για τρεις ώρες όρθιος πάνω σε μισό καρεκλάκι βγάζει το λαρύγγι του αδιάκοπα, σε κάθε φάση, σε κάθε τάκλιν, σε κάθε διεκδίκηση και σαν αποτέλεσμα αυτού βλέπει τον Κρίστι Βανγκέλι ή τον Σάκη Πρίττα να κερδίζουν με άνεση και στυλ στις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες παίκτες σαν τον Φορλάν ή τον Σιμάο.