Τα δάκρυα του Ζούλιο Σέρτζιο

Ο Τζιμ Μπάξτερ θεωρείται από πολλούς Σκωτσέζους ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που έβγαλε ποτέ η χώρα. Μπορεί η καριέρα του να είναι γεμάτη επιτυχίες και μεγάλες νίκες με την Ρέιντζερς και με την εθνική ομάδα αλλά οι στιγμές που κανένας Σκωτσέζος κάποιας σεβαστής ηλικίας δεν θα ξεχάσει ποτέ, μεταφέροντας τες από στόμα σε στόμα στις νεότερες γενιές, δεν σχετίζονται με κάποιο γκολ ή κάποια ασίστ.

Τον Απρίλιο του 1967, αντιμετωπίζοντας μέσα στο Γουέμπλει τη μισητή αντίπαλο και πρωταθλήτρια κόσμου (για μοναδική φορά στην ιστορία της) Αγγλία, ο Μπάξτερ πέρασε στο πάνθεον της ποδοσφαιρικής ιστορίας της Σκωτίας. Με το σκορ υπέρ της ομάδας του, σε μια ανύποπτη φάση και την ώρα που οι συμπαίκτες του προσπαθούσαν να ελευθερωθούν για να τους δώσει πάσα, σήκωσε τη μπάλα στον αέρα και σ’ εκείνο το σημείο, μέσα στο ναό του Αγγλικού ποδοσφαίρου, εναντίον της καλύτερης ομάδας στον κόσμο εκείνη την στιγμή, ξεκίνησε να κάνει τσαλιμάκια.

https://www.youtube.com/watch?v=px9_0d6I0qY

Αυτήν την εικόνα την παραδέχονται και οι Άγγλοι. Συνέβη. Υπάρχει και βίντεο. Οι Σκωτσέζοι βέβαια το προχωράνε ένα βήμα περισσότερο και επιμένουν ότι όχι μόνο έπαιζε με τη μπάλα στον αέρα αλλά σε κάποια φάση, εκμεταλλευόμενος το momentum και την αίσθηση της υπεροχής που είχε, την ακινητοποίησε στο χόρτο και κάθισε πάνω της, περιμένοντας τους Άγγλους να έρθουν να τον μαρκάρουν. Μύθος; Ναι. Αλλά ζει ακόμα στις γεροντικές συγκεντρώσεις των Σκωτσέζων όσο περιμένουν το ουίσκι να ωριμάσει. Ζει τόσο έντονα που ακόμα και σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, πριν από αγώνες με την Αγγλία όλο και κάποιος φίλαθλος θα βρεθεί να υπενθυμίσει στους διεθνείς εκείνη την ενέργεια. Η μέρα που ο Τζιμ Μπάξτερ έκατσε πάνω στη μπάλα, μέσα στο Γουέμπλει υπάρχει ακόμα στις καρδιές τους, φωλιασμένη στο ίδιο σημείο που πιθανόν κρατάνε τους μύθους για τον Γουίλιαμ Γουάλας – τον γνήσιο, όχι τον Μελ Γκίμπσον.

—–

Ο Ζούλιο Σέρτζιο από την άλλη δεν ήταν ποτέ κάτι το ξεχωριστό. Μια άδεια καριέρα γεμάτη ατέλειωτες βραδιές στους πάγκους της Βραζιλίας και της Ιταλίας. Αλλά από το βράδυ της Τετάρτης και μετά, όταν παρακάμπτοντας κάθε ίχνος λογικής και αυτοπροστασίας δέχτηκε να παραμείνει όρθιος μπροστά στο τέρμα του για όλη την διάρκεια των καθυστερήσεων με σοβαρά χτυπημένο αστράγαλο, απλά και μόνο επειδή η ομάδα του δεν είχε άλλες αλλαγές και έπαιζε ήδη και με παίκτη λιγότερο, ξέρει ότι κέρδισε μια ξεχωριστή θέση – έστω και χωμένη κάπου βαθιά – στην ιστορία της Ρόμα.

Το βίντεο με το κλάμα του, που χάρη στο ίντερνετ έκανε το γύρο του κόσμου αυτές τις μέρες, το πιθανότερο είναι ότι θα ξεχαστεί σε λίγο καιρό, όταν κάποια άλλη εντυπωσιακή σκηνή κάπου στον πλανήτη θα κλέψει τα φώτα της δημοσιότητας. Στα στέκια των οπαδών της Ρόμα όμως πάντα θα βρίσκεται κάποιος με δυνατή μνήμη που σε κάθε ομαδική προσπάθεια αναπόλησης όταν φτάνει η κουβέντα στους τερματοφύλακες θα θυμάται “εκείνον τον Βραζιλιάνο που δεν έπαιζε συχνά αλλά σ’ένα ματς στη Μπρέσια τέλειωσε το παιχνίδι κλαίγοντας από τον πόνο”.

Κι αν δεν υπήρχε το βίντεο για να συνοδεύσει τη διήγηση δεν θα ήταν καθόλου παράξενο αν το κατόρθωμα του Βραζιλιάνου ξέφευγε από τα όρια του φυσιολογικού και γινόταν μια παραμυθένια αφήγηση για τον τερματοφύλακα που με τον αστράγαλο να κρέμεται από το ματωμένο πόδι και τα δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα στο πρόσωπο, όχι μόνο έμεινε στον αγωνιστικό χώρο αλλά βγήκε και μπροστά στις στημένες φάσεις κουτσαίνοντας, προσπαθώντας να δώσει στην ομάδα του έναν πολύτιμο βαθμό. Γιατί, ως γνωστόν, οι μύθοι και τα όνειρα δεν έχουν ρεαλιστικά όρια.