Με την Ατλέτικο Μαδρίτης εκτός έδρας

Παρασκευή μεσημέρι.
Κάπου στο κέντρο της Μαδρίτης ένα ζευγάρι Ισπανών σταματάει μια παρέα Αρειανών. Ο τύπος, οπαδός της Ατλέτικο, πιάνει κουβέντα μαζί τους, δηλώνει εντυπωσιασμένος από την κερκίδα που έζησε, τους δίνει συγχαρητήρια για τη νίκη και την πρόκριση (Αν και όλοι το σκέφτονται, κανένας τους δεν μπαίνει στην διαδικασία να του απαντήσει πως βιάζεται μιλώντας για πρόκριση όταν έχει να κάνει με την συγκεκριμένη ομάδα. Πού να του εξηγείς ότι μόλις λίγες μέρες πριν, η ίδια ομάδα δεν κατάφερε σε παιχνίδι που κράτησε ολόκληρο το Σαββατοκύριακο να κάνει πάνω από μια φάση στον Πανσερραϊκό. Και πώς να μεταφράζεται άραγε το “Περούκας” στα Ισπανικά;) και ζητάει να αγοράσει το κασκόλ του ενός. Το ΔΝΤ δεν έχει φτάσει ακόμα στην Ισπανία. Το κασκόλ δίνεται αφιλοκερδώς, ο Ισπανός φεύγει ικανοποιημένος και η παρέα μένει εκεί χαμογελαστή, συνειδητοποιώντας ότι δεν ήταν όνειρο το βράδυ της Τετάρτης.

Τετάρτη βράδυ. Αργά.
Η πορεία διασχίζει για δεύτερη φορά τη Μαδρίτη. Οι περισσότεροι δεν έχουν φωνή, κάποιοι σέρνουν τα πόδια τους από την κούραση, κάποιοι αμετανόητοι κάνουν ανάλυση του αγώνα. Η θερμοκρασία είναι στο ναδίρ, η ταλαιπωρία στο ζενίθ. Παρ’ όλα αυτά δεν νιώθω τίποτα πέρα από αυτήν την αίσθηση του “η ζωή είναι ωραία” που νιώθεις ελάχιστες φορές μέσα στην εβδομάδα και συνήθως σχετίζεται με το σεξ . Ή το φαΐ. (Ή την τουαλέτα μετά από φαΐ). Ένα γκολ μπορεί να επηρεάσει την άμυνα ενός ανθρώπινου οργανισμού σε βαθμό αδιανόητο. Ένας ρεαλιστής πιθανόν να γελούσε μ’ αυτήν την θεωρία, αλλά ποιος νοιάζεται; Ένας ρεαλιστής θα είχε παρατήσει τον Άρη εδώ και πολλά χρόνια. Καθ’ όλη την διάρκεια της ανηφόρας στο μυαλό μου τριγυρίζει η χαρακτηριστική ατάκα του Σπύρου Παπαδόπουλου στον επίλογο αρκετών επεισοδίων των «Απαράδεκτων»: Τι έγινε ρε παιδιά;

Τετάρτη 22.41 ώρα Ισπανίας.
Ο Άρης έχει κερδίσει κόρνερ. Πλησιάζουμε προς το τέλος. Η ομάδα έχει γλιτώσει μια-δυο περιπτώσεις από αυτές που συνήθως «γράφουν» με ευκολία και σε στέλνουν κλασικά στο σπίτι πικραμένο και αμίλητο. Με το που παίρνει ο Φατί την πρώτη κεφαλιά, βλέπω το γκολ. Ασυναίσθητα, αδιευκρίνιστα, αλλά το βλέπω. Νιώθω ότι έρχεται. Η μπάλα χτυπάει παντού πριν κάνει το σουτ ο Λαζαρίδης. “Άντε ρε… Άντε ρε… Άντε ρε!”. Γκολ. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπει ένα τόσο μεγάλο γκολ γι’αυτήν την ομάδα με λιγότερο περίπλοκο τρόπο. 2-3, ντος-τρες. Αυτό το γαμημένο δευτερόλεπτο επιστρέφει κι αυτήν την φορά κρατάει λίγο παραπάνω. Χάνω τη θέση μου, τη σειρά μου, τη φωνή μου, την αίσθηση του κρύου, τον ορίζοντα. Σαν κάποιος να άνοιξε την κάνουλα και να πλημμύρισε το κεφάλι μου με καύλα. Γκολ! Για μερικά δευτερόλεπτα δεν υπάρχει καμία σκέψη. Τίποτα. Αν οι Θιβετιανοί γνώριζαν αυτές τις μαγικές, κενές από σκέψεις, στιγμές μετά από ένα τέτοιο γκολ, θα ένιωθαν σίγουρα μεγάλα κορόιδα για τα τόσα χρόνια σταυροκαθίσματος. Μετά από λίγο το μυαλό επανέρχεται και συνειδητοποιεί ότι το σώμα βρίσκεται πλέον σε άλλη θέση, αγκαλιασμένο από αγνώστους αλλά η αίσθηση της ευτυχίας παραμένει. Γκολ. Εκείνη την στιγμή αγαπώ όλο τον κόσμο. Τον διπλανό μου, την μπροστινή μου, τον Κούπερ, τον Λαζαρίδη, τους τύπους εκείνους με τα κίτρινα στην κεντρική κερκίδα που αγνοώντας ότι δεν βρίσκονται στο Χαριλάου αλλά πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά περιτριγυρισμένοι από σαστισμένους Ισπανούς, κατέβηκαν τρέχοντας για να πανηγυρίσουν δίπλα στο κάγκελο με τους παίκτες, τους πάντες. Γκολ. Η λέξη που αντηχεί σε κάθε θόρυβο στον Παράδεισο.

Τα επόμενα λεπτά μέχρι το τελικό σφύριγμα χάνουμε μονοκοπανιά όσα χρόνια ζωής μας πρόσφερε το γκολ του Λαζαρίδη. Τίποτα όμως δεν αλλάζει. Τέλος, ντος-τρες. Έχουμε απομείνει μόνο εμείς στο γήπεδο, να τραγουδάμε τον ύμνο της ομάδας. Σημειώνω τη στιγμή ώστε την επόμενη φορά που ο λογικός εαυτός μου θα γυρίσει και θα με ρωτήσει πόσο καθυστερημένος είμαι που συνεχίζω να ασχολούμαι ακόμα με κάτι τόσο μαζοχιστικό, να του πετάξω την εικόνα στη μάπα. Ήμουν εκεί τη μέρα που μια ελληνική ομάδα έσπασε μια από τις μεγαλύτερες πελατειακές σχέσεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου: Σαράντα ένα παιχνίδια “καλώς τα παιδιά” “bienvenida niños” και έξι ηρωικές ισοπαλίες σε 47 ελληνικά ταξίδια στην Ισπανία.

Κατεβαίνουμε τις σκάλες της κερκίδας τραγουδώντας το “όσο ζω, χιλιόμετρα θα γράφω και θα τραγουδώ, πως δεν σ’ άφησα στα δύσκολα…” και σκέφτομαι ότι αξίζαμε μια τέτοια στιγμή όσο κανείς άλλος οπαδός στον κόσμο. Εννοείται πως κι αυτό είναι μια ακόμα οπαδική ψευδαίσθηση, εφάμιλλη της αίσθησης ενός γονιού ότι το παιδί του είναι το καλύτερο του κόσμου, αλλά εκμεταλλευόμενος το ότι τα πάντα είναι υποκειμενικά και ότι η στιγμή δεν σηκώνει βαθυστόχαστες θεωρίες επιτρέπω στον εαυτό μου να την έχει.

Τετάρτη βράδυ, στο ημίχρονο.
Το κρύο στη Μαδρίτη γενικότερα είναι έντονο αλλά ειδικά στο γήπεδο φτάνει στην κλίμακα παγώματος την βαθμίδα “το έχω δαγκώσει άσχημα”. Οι Ισπανοί είναι μάστορες στην αρχιτεκτονική – το αντιλαμβάνεσαι περπατώντας στην πόλη: εκεί που ο Έλληνας αρχιτέκτονας βλέπει μπετά με μίζες, ο Ισπανός βλέπει τέχνη και καλαισθησία – και το Βιθέντε Καλντερόν με τις κερκίδες με μεγάλη κλίση έχει εκπληκτική ακουστική που θα μετέτρεπε ακόμα και τους ελάχιστους φίλους του Θρασύβουλου σε «12ο παίκτη», αλλά δεν βρέθηκε κανένας λογικός άνθρωπος να προβληματιστεί για το πως θα επιδράσει στην θερμοκρασία που επικρατεί στο πάνω διάζωμα των πετάλων το γεγονός ότι αυτά είναι αποκομμένα από την κεντρική κερκίδα, άρα και πλήρως εκτεθειμένα στο κρύο της περιοχής του ποταμιού, που περνάει ακριβώς από δίπλα.

Τετάρτη βράδυ, λίγο πριν την σέντρα.
Μετά από μια ατέλειωτη αναμονή έξω από την κερκίδα, οι μπάτσοι αποφασίζουν επιτέλους να μας αφήσουν να μπούμε στο γήπεδο περίπου 45 λεπτά πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Περνάω τον διαδικαστικό έλεγχο στην είσοδο της θύρας και αρχίζω να ανηφορίζω για το πάνω διάζωμα. Η πρώτη εικόνα από το εσωτερικό του Καλντερόν είναι απογοητευτική. Η ανάβαση στην κερκίδα γίνεται με το ίδιο ντεκόρ που θα συναντούσες αν ανέβαινες σε νεόχτιστη πολυκατοικία. Μόνο τα πεταμένα τσιμέντα δεξιά-αριστερά και ο Παπαμιχαήλ λείπουν. Ψάχνω κάτι να πιω και το βρίσκω στον τελευταίο όροφο. Ένας πάγκος όλος κι όλος, σε σχήμα ‘Π’, είναι αυτό που αυτοαποκαλείται κυλικείο. Ασυναίσθητα αισθάνομαι λίγο περισσότερο ευρωπαίος αφού η εικόνα πλέον «βρωμάει» κανονικά πατρίδα. “Άρη γερά, στο Χαριλάου παίζουμε ακόμα μια φορά”. Είμαι σχεδόν σίγουρος πλέον ότι βρίσκομαι κάπου στην Ελλάδα και ότι αν πάω να ζητήσω ένα φραπέ, ο τύπος δεν θα με κοιτάξει περίεργα αλλά θα απαντήσει “με γάλα, φιλαράκι;”

Μπαίνω στη θύρα από τους τελευταίους και στριμώχνομαι κάπου ψηλά. Το γήπεδο είναι όμορφο και η οπτική από το πάνω διάζωμα άψογη. Μισή ώρα πριν τη σέντρα και ουσιαστικά στις κερκίδες βρισκόμαστε μόνο εμείς, κλασσικοί άρρωστοι που πέρα από τα 90 λεπτά του ματς μας ενδιαφέρει και το πριν. “Nα μυρίσουμε το χόρτο”. Απέναντι μας είναι διάσπαρτοι ελάχιστοι Ισπανοί, μετρημένοι στα δάχτυλα λίγων χεριών. Προφανώς όλοι οι υπόλοιποι περιμένουν ακόμα σε κάποιο πεζοδρόμιο για να παίξουν Λόττο, που κληρώνει ένα απίστευτο ποσό ικανό να στείλει όλη τη χώρα σε μια ατέλειωτη ουρά μέσα στο κρύο. Διακρίνεις με άνεση κάτι πιτσιρικάδες στο πέταλο, κάποιους ηλικιωμένους και αρκετούς μοναχικούς.

Τετάρτη απόγευμα, έξω από την κερκίδα.
Έχουμε διασχίσει ένα μεγάλο κομμάτι της Μαδρίτης με τα πόδια – στιγμή από αυτές που κρατάς μια ζωή -, έχουμε τραγουδήσει, έχουμε πιει ό,τι μπορούμε για να ζεσταθούμε και ξαφνικά βρισκόμαστε για περισσότερη από μια ώρα καθηλωμένοι έξω από τις κερκίδες που θα μας φιλοξενήσουν για τις επόμενες τρεις τουλάχιστον ώρες. Οι Ισπανοί μπάτσοι μας έχουν ακινητοποιημένους και περικυκλωμένους, απαγορεύοντας μας να πάμε οπουδήποτε εκτός του προκαθορισμένου χώρου, κάτι που σημαίνει ότι όσοι δεν έχουν καταφέρει να κατουρήσουν πριν την έναρξη της πορείας κινδυνεύουν σοβαρά πλέον να στιγματίσουν την κύστη τους, όπως οι βετεράνοι σημαδεύονται από κάποιον πόλεμο: “Χρόνιο πρόβλημα με το κατούρημα; Βιθέντε Καλντερόν, Χειμώνας 2010”. Το να παρακαλέσεις έναν αστυνομικό να σε αφήσει να πας να σώσεις την αξιοπρέπεια σου πριν κατουρηθείς πάνω σου είναι εντελώς ανέφικτο, αφού είναι ξεκάθαρο ότι έχει οδηγίες από τους ανώτερους του να μην επικοινωνεί. Δεν χαμογελάει, δεν μιλάει τίποτα άλλο από λιτά ισπανικά, δεν μπαίνει σε καμία διαδικασία ανταλλαγής σκέψεων και ακούει μόνο στην εντολή “Χτυπάμε ό,τι δεν υπακούει”. Μια αυστηρότητα που ακόμα και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης θα απέρριπτε ως υπερβολική. Για το καλό όλων μας, κανένας δεν παρεκτρέπεται και όσοι φτάνουμε στο γήπεδο, τόσοι μπαίνουμε και μέσα έστω και με τρέμουλο στα πόδια και μια κύστη στα όρια της έκρηξης.

Τετάρτη μεσημέρι, μεταξύ Plaza Mayor και Sol.
Το κέντρο της πόλης είναι πλημμυρισμένο από Αρειανούς σε τέτοιο βαθμό που χάνεις σχεδόν την τουριστική αίσθηση ότι περιτριγυρίζεσαι από ξένους. Είναι σαν να βρίσκεσαι ακόμα στην Θεσσαλονίκη, σε μια πιο όμορφη εκδοχή αλλά χωρίς θάλασσα και παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο. Και με μετρό. Πιο συχνά ακούς στους δρόμους την λέξη “ξεμπουκώσει” παρά οτιδήποτε Ισπανικό. Μαζευόμαστε όλοι στην πλατεία Mayor, όπως μας έχουν ενημερώσει, και περιμένουμε να ξεκινήσει η πορεία. Όσο νυχτώνει η θερμοκρασία πέφτει ασταμάτητα κι εκεί αρχίζω να ανησυχώ όλο και περισσότερο. Την τελευταία φορά που η ομάδα έπαιξε κρίσιμο ευρωπαϊκό ματς εκτός έδρας με πολύ κρύο, ο Χαλκιάς σχεδόν έσπρωχνε στα δίχτυα του ό,τι ενοχλούσε την αύρα του.