Ο Φορλάν της Ελλάδας
Δεύτερο ημίχρονο στο Χαριλάου και η Ξάνθη βγαίνει σε αντεπίθεση μ’ ένα γέμισμα προς τα αριστερά. Σουάνης και Λαζαρίδης διεκδικώντας την μπάλα έρχονται σε επαφή, τέτοια ανθρώπινη επαφή σαν αυτή που όλοι μας έχουμε βιώσει με τον διπλανό μας μέσα στο αστικό, όταν ο οδηγός στρίβει απότομα το τιμόνι προσπαθώντας να προσπεράσει το αμάξι του μπροστινού το οποίο είναι σταματημένο στην μέση του δρόμου, όση ώρα ο ιδιοκτήτης του έχει μπει στο μαγαζί των οπτικών για να διαλέξει γυαλιά (καταναλωτική ανάγκη ζωής ή θανάτου που σε συνδυασμό με τα αναμμένα αλάρμ δικαιολογεί τα πάντα σ’ αυτό το μπουρδέλο σ’ αυτήν την γωνιά της γης στην οποία περηφανευόμαστε ότι γεννήθηκε ο πολιτισμός). Παρ’ όλο που στα τόσα χρόνια μετακίνησης με τα ΜΜΜ δεν έχω δει καμία γιαγιά να πέφτει εξαιτίας αυτής της επαφής ακόμα κι όταν ο “αντίπαλος” είναι γεροδεμένος πιτσιρικάς που ακούγοντας Slayer στα ακουστικά αγνοεί την κοινή πραγματικότητα, ο Δημήτρης Σουάνης, 25 χρονών γυμνασμένο και αθλητικό παλικαράκι, σωριάζεται στο έδαφος. Όσο η φάση συνεχίζεται, αυτός παραμένει στο χορτάρι, σηκώνοντας το χέρι επιτακτικά σαν να έχει βγει κάποιο κόκκαλο από την θέση του και κάποιος πρέπει άμεσα να τον σώσει από τον αφόρητο πόνο.
Δυστυχώς γι’ αυτόν ο πολιτισμός στο Ελληνικό ποδόσφαιρο τελειώνει στο σημείο που έχεις κατεβάσει το φερμουάρ, μας κατουράς όλους απροκάλυπτα και την ίδια ώρα σχολιάζεις “ψιχαλίζει ε;” κι έτσι οι παίκτες του Άρη δεν βγάζουν την μπάλα έξω υπό την οργισμένη πίεση ενός ολόκληρου γηπέδου που έχει σηκωθεί όρθιο και αγανακτισμένο καταφεύγει στην μοναδική λύση που του έχει απομείνει στα όρια της νομιμότητας, το μπινελίκι. Το σκορ στο σημείο αυτό, κάπου στα μισά της επανάληψης, είναι 0-2 και ο Άρης παίζει από το πρώτο ημίχρονο με δέκα παίκτες, συνθήκες τόσο δυσχερείς που στα πιο τρελά δικά μου όνειρα εκείνη την στιγμή δεν αλλάζουν ακόμα κι αν εκ θαύματος ο Κούπερ ανακαλύψει στον πάγκο του τον Μέσσι και τον Τσάβι. Ο Σουάνης όμως όντας πιθανόν πιο ρεαλιστής και “έξυπνος” (όπως ακριβώς χαρακτήρισε τους παίκτες του ο προπονητής της Ξάνθης στο τέλος του αγώνα, έχοντας προφανώς στο μυαλό του μπροστά-μπροστά τον Μαρσελίνιο να πέφτει κάτω όταν ο Βανγκέλι ακούμπησε την τιμημένη κόκκινη φανέλα του, κίνηση που προκάλεσε το αριθμητικό μειονέκτημα του Άρη) παραμένει στο χορτάρι κερδίζοντας επάξια τον μισθό του: μ’ αυτήν την νίκη η ομάδα κάνει ένα ακόμα βήμα προς την παραμονή στην κατηγορία που είναι και ο επαγγελματικός στόχος, ο οποίος απλά τυγχάνει να περνάει μέσα από το παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο.
Αφού έχουν κυλήσει αρκετά δευτερόλεπτα και η μπάλα παίζεται κανονικά στα αντίπαλα καρέ πλέον, ο Σουάνης αντιλαμβανόμενος την ματαιότητα της ενέργειας του αρχίζει διστακτικά να σηκώνεται μόνος του. Προσπαθώντας να αποδείξει την αληθοφάνεια του τραυματισμού του με το που στέκεται στα δυο πόδια, κάνει ότι κουτσαίνει. Πριν προλάβεις καν να πεις την λέξη “Φριζενμπίχλερ” ο Δημήτρης Σουάνης, που λίγη ώρα αργότερα θα χαρακτηριστεί ως “Φορλάν” σε διάφορα ρεπορτάζ του αγώνα, σπριντάρει προς την μπάλα εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η Ξάνθη έχει βγει πλέον στην αντεπίθεση, προκαλώντας σου το ίδιο μείγμα απελπισίας και οργής που σου δημιουργεί η είδηση ότι ο υπουργός οικονομικών ζήτησε την διαγραφή χρεών προς το δημόσιο ύψους 24 δις, χωρίς καν να δημοσιοποιήσει τα ονόματα των οφειλετών. Πιο μαλάκας αυτοκτονείς από οίκτο προς την ύπαρξη σου!
Το χειρότερο σ’ όλη αυτήν την ιστορία δεν είναι ότι στο τέλος του αγώνα νιώθεις πιο κουρασμένος από ποτέ. Το χειρότερο δεν είναι ότι ο μέσος θεατής πλήρωσε 25 ολόκληρα ευρώ εν μέσω σοβαρής οικονομικής κρίσης για να απολαύσει ένα από τα πιο υπερτιμημένα προϊόντα της Ελληνικής ψυχαγωγίας (μετά τα διάφορα τηλεοπτικά σόου). Το χειρότερο είναι ότι την σκηνή που μόλις περιέγραψα την έχουν ζήσει σχεδόν όλοι όσοι διαβάζουν αυτές τις σειρές. Και θα την ζήσουν ξανά και ξανά και ξανά. Μέχρι την στιγμή που κάποιος σε κάποια τέτοια ανύποπτη φάση θα πάθει κάποιο πολύ μεγάλο κακό και όχι μόνο κανένας δεν θα τον πιστέψει για να σταματήσει το ματς αλλά και κανένας δεν θα έχει αποθέματα ανθρωπιάς για να στεναχωρηθεί.
Άλλες ιστορίες Ελληνικής ποδοσφαιρικής παράνοιας:
Μια εκτέλεση φάουλ σε Ελληνικό φιλικό παιχνίδι
Η πλάγια γραμμή που ..θεραπεύει
Η θυσία στον βωμό των κρίσιμων πόντων των επόμενων αγώνων
12 σχόλια σχετικά με το “Ο Φορλάν της Ελλάδας”
O gigantas Dhmhtrhs Souanhs einai sthn xrysh kathgoria twn paixtwn pou den xortainw na tous vlepw, gia pollous logous. Sthn idia kathgoria einai kai oi: Pantos, Geladarhs, Ghtas, Skoufalhs, Melisshs, Mpalafas, Georgeas, Lagos, Ogunsoto, Vagkeli, Fragkoulakhs, Mpourmpos, Mpeniskos, Frizenmpixler(duentes mou ton 8ymises), Rabesatratana, Massara, Mauro Silva, Oforique, Saitiwths, Tsatsos, h morfh o Ebede(pou xa8hke ayto to mayro diamanti?) kai polloi alloi pou eite volodernoun sta 30feyga tous sthn B’ethnikh, eite exoun kremasei ta papoutsia tous, eite tous xairontai alles politeies.
H συμπεριφορα των καθε λογης Σουανηδων κατηντησε αγαπημενη-για αυτους-συνηθεια.Το αποκαρδιωτικο και συναμα αποθαρρυντικο για να αλλαξει κατι ειναι η δηλωση του νεου-δυστυχως μονο σε ηλικια,οχι σε μυαλα-προπονητη της Ξανθης.
Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν έκανε μόνο ο Σουάνης που στιγματίζεται στο κείμενο. Έκαναν τουλάχιστον 2-3 ακόμα παίκτες της Ξάνθης, με κορυφαίο τον Μαρσελίνιο που θα έπρεπε να είχε αποβληθεί το αργότερο στην φάση της αποβολής για διακωμώδηση του αθλήματος. Απλά ο Σουάνης ήταν το επίκεντρο λόγω και της προβολής του (δικαιολογημένα φυσικά) σαν σκόρερ των δυο γκολ.
Και για να είμαστε και ακόμα πιο δίκαιοι, “Ελληνική” νοοτροπία – έστω και σε μικρότερο βαθμό – δυστυχώς διατηρεί και ο Τσέζαρεκ κρίνοντας από κάποια πεσίματα του στην περιοχή κατά καιρούς αλλά και από την Ελληνο-γραφική ενέργεια του στο ματς με την Ρόζενμποργκ να πάει τέρμα άκρη στο γήπεδο όταν κατάλαβε ότι πρόκειται να βγει αλλαγή, για να κερδίσει κάποια εξτρά δευτερόλεπτα.
Να προσθέσω από την ίδια αγωνιστική δυο ακόμα κλασικά ελληνικά περιστατικά. Στον αγώνα Ηρακλέους-ΑΕΚ.
Ο Ηρακλής αντεπιτίθεται με τρομερή ταχύτητα σαν βεντάλια. Κάπου στο κέντρο ένας παίκτης του σωριάζεται νεκρός. Οι συμπαίκτες του που ξέρουν τη σημασία της θυσίας τον αφήνουν, ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα, και συνεχίζουν κανονικά. Η αντεπίθεση κόβεται εύκολα και είναι η σειρά της ΑΕΚ να παίξει μπάλα. Με το που περνάει η μπάλα το κέντρο, ο διαιτητής διακόπτει το παιχνίδι για να προσφερθούν οι βοήθειες στον ετοιμοθάνατο ποδοσφαιριστή. Οι παίκτες του Ηρακλή νευριάζουν γιατί οι παίκτες της ΑΕΚ δεν έβγαλαν την μπάλα (!!), οι παίκτες της ΑΕΚ τα έχουν με τον διαιτητή και τρώνε και κάρτα.
Λίγα λεπτά μετά, ο Νέτβεντ τον φτωχών, ο άνθρωπος με τα 13 σύμφωνα και το ένα φωνήεν, ο Σζζγγκσζσόττττ του Ηρακλέους, σωριάζεται σφαδάζοντας μετά από μαρκάρισμα στη γραμμή του πλαγίου. Ο παίκτης είναι εκτός αγωνιστικού χώρου. Ο πόνος όμως είναι τόσο έντονος που τον αναγκάζει να κάνει διπλή κωλοτούμπα και να βρεθεί τραυματίας εντός του αγωνιστικού χώρου. Ο διαιτητής διακόπτει και πάλι τον αγώνα.
😀
Όμορφες, γνώριμες στιγμές με τις οποίες ανδρωθήκαμε! Ίδιο νοσταλγικό συναίσθημα, σαν να περιγράφεις τα παλιά παιδικά με τα οποία μεγαλώσαμε..
Θυμάμαι σ’ ένα ματς στο Χαριλάου με σκορ αρνητικό για τον Άρη που αντίπαλος παίκτης είχε σωριαστεί σχεδόν πάνω στην γραμμή του πλάγιου αλλά για λόγους που ..δεν μπορώ να καταλάβω είχε πεισμώσει και δεν δεχόταν να μπουσουλήσει μισό βήμα δεξιά, ζητώντας οπωσδήποτε να έρθει το φορείο από την άλλη άκρη του γηπέδου. 😀
Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν άνοιξαν τα μπεκ στο γήπεδο !!
🙂
Ρε φίλε duendes εκτός του ότι το έχεις το γραπτό… περιγράφεις και με πολύ όμορφο τρόπο όλα αυτά τα αισθήματα αγανάκτησης που μας διακατέχουν βλέποντας αυτό το… τιμημένο το πρωτάθλημα.
Απλά δεν είναι ένα γεγονός…
Είναι ο τυχαίος που μπήκε στας Σέρρας + κόκκινη,
τα ποτιστικά στις γριές,
το ατελείωτα φάουλ με το ποντικονήσι,
το σλαλομ στα Τρίκαλα στα δυο στενά + κόκκινη
οι μαγκιες του Ξανθίνιο στο Βαγγέλι+ κόκκινη
και οι καθυστερήσεις από το 10 με όλα τα χωριά…
Ωραία το ξέρουμε το πρόβλημα
Λύσεις έχουμε?
Όχι. 🙂
Έχει συζητηθεί ξανά το θέμα στο sombrero με αφορμή το θέμα του fair play σε τέτοιες περιπτώσεις. Χωρίς αλλαγή ποδοσφαιρικής παιδείας (σχεδόν ουτοπικό δηλαδή) δεν αλλάζεις τίποτα καθώς είναι σχεδόν αδύνατον να τιμωρήσεις αποτελεσματικά όσους εξευτελίζουν το παιχνίδι.
Πιθανόν, μια μικρή αρχή θα μπορούσε να γίνει με χρήση βίντεο σε κάποιες περιπτώσεις ώστε τουλάχιστον να εξαλείφονται/αυξάνονται κάποιες τιμωρίες, όταν δεν έχει δει καλά ο διαιτητής ή όταν έχει κρίνει αυστηρά μια φάση λόγω συνθηκών/πίεσης της στιγμής (πχ. η περίπτωση Μίσελ με τον αστείο τύπο στις Σέρρες). Όπως επίσης σε περιπτώσεις υποψίας θεάτρου (δεν είναι τόσο δύσκολο να ξεχωρίσεις τις κραυγαλέες, πχ. παίκτης που κάνει τον πεθαμένο και μόλις πατήσει εκτός αγωνιστικού χώρου πετάγεται όρθιος και φωνάζει να επιστρέψει), ο παίκτης να αναγκάζεται να μείνει λίγο παραπάνω εκτός αγώνα, αφήνοντας ουσιαστικά την ομάδα του με παίκτη λιγότερο, ρίσκο που ίσως αποτρέψει κάποιες περιπτώσεις σαν αυτή του Σουάνη.
Έυγε για το αρθρο.
Ρεβ
Είναι αλήθεια ότι έχουν γεμίσει καραγκιοζάκια τα ελληνικά γήπεδα. Που θεωρούν ότι το να κάνουν αυτά τα μαϊμουδιλίκια είναι “μέρος του επαγγέλματός τους”.
Με τις νέες ντιρεκτίβες ο διαιτητής μπορεί να διακόψει το ματς αν κρίνει πως ένας παίκτης χρειάζεται περίθαλψη (όχι για να του δώσει απλώς χρόνο να σηκωθεί από την τούμπα/σπρωξιά/μαρκάρισμα που έφαγε…) ΔΕΝ πρέπει οι ομάδες να πετάνε την μπάλα έξω. Εξαιρούνται οι σοβαρές περιπτώσεις και αυτές ΣΠΑΝΙΑ δεν φαίνονται από το πρώτο δευτερόλεπτο.
Η γενικότερη λύση εξαρτάται ΜΟΝΟ από τους διαιτητές. Αν αυτοί δεν δέχονται να διακόπτουν το ματς για αστείες περιπτώσεις, οι παίκτες δεν θα κυλιούνται σαν κοπρόσκυλα στη λιακάδα (έξω από κρεοπωλείο) γιατί θα γνωρίζουν ότι θα αφήνουν για λίγο την ομάδα με αριθμητικό μειονέκτημα έτσι…
*Θυμάμαι πριν από κάμποσα χρόνια, έβλεπα έναν εμφύλιο στο Σουνταμερικάνα μεταξύ Μπάνφιλντ και Εστουντιάντες, που χωρίς να είναι τίποτα τρομακτικό από πλευράς ποιότητας, είχε πολύ καλό ρυθμό. Συνειδητοποίησα ότι η κόρακας δεν σφύραγε καμία επαφή, έδωσε το πρώτο φάουλ για σπρώξιμο μετά το 40′ σε μια φάση που ο παίκτης έφαγε τέτοιο σπρώξιμο που έσκασε κάτω με γκελ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην μένει κάτω κανένας παίκτης (χωρίς να έχει πραγματικά λόγο…) γιατί όλοι ήξεραν ότι θα άφηναν την ομάδα με 10 για λίγο. Και το ματς δεν ξέφευγε από τα όρια (βέβαια όταν έπεφτε καμιά κλωτσ(ι)ά έπεφτε κάρτα με τη μία, όχι σαν εδώ “σε παρακαλώ…”-με χειρονομία αντίστοιχη κτλ)
**Χτες έβλεπα το Μπαρτσελόνα-Αθλέτικ (0-0) για το κύπελλο Ισπανίας. Οι Βάσκοι έπαιζαν μαζική άμυνα, αλλά μου έκανε εντύπωση πόσο καθαρά έπαιζαν. Δεν σημαδεύανε τα γόνατα και τους αστραγάλους των αντιπάλων τους, δεν κυλιόντουσαν κάτω σαν τα φίδια, δεν χτενιζότανε ο τερματζής πριν κάνει το ελεύθερο κτλ… Τεράστια διαφορά με τις διάφορες μίζερες ομαδίτσες που έχουμε εδώ…
Η λύση είναι μία…να μένει για 5 λεπτά εκτός ο παίκτης που βγαίνει έξω με φορείο και κάποια στιγμή θα σταματήσει αυτό το έκτρωμα που βλέπουμε κάθε δεύτερη κυριακή στο Κλεάνθης Βικελίδης από τους αντιπάλους.
@Tyro3, όπως έγραψα και στο σχόλιο 8 αυτό είναι μια σχετική λύση αλλά δεν γίνεται να έχει καθολική εφαρμογή σ’ όλες τις φάσεις γιατί υπάρχουν και πραγματικοί μικρο-τραυματισμοί που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Κι όσο να’ναι 5 λεπτά εκτός χωρίς να έχεις κάνει κάτι μεμπτό είναι υπερβολική τιμωρία.
@charlie, επειδή το έβλεπα κι εγώ το ματς με την Αθλέτικ: Υπήρξαν 1-2 φορές που ο τερματοφύλακας των Βάσκων καθυστέρησε ελάχιστα δευτερόλεπτα με αποτέλεσμα να γιουχάρει όλο το γήπεδο αμέσως (φαντάσου να ερχόταν εδώ να βλέπανε για τι είδους καθυστερήσεις μιλάμε). Κατά τ’ άλλα δεν μπήκε ούτε μια φορά μέσα το φορείο για να βγάλει παίκτη της Αθλέτικ και μιλάμε για ένα ματς που επί ένα ολόκληρο ημίχρονο η Μπάρτσα την είχε κλείσει στο μισό γήπεδο για να βάλει γκολ και θα περίμενε κανείς να ψάχνει με κάθε τρόπο κάθε δευτερόλεπτο χαλάρωσης/καθυστέρησης.
Φυσικά και μια στο τόσο συναντάς και στο εξωτερικό παραδείγματα εξοργιστικών καθυστερήσεων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζουν αυτό που ζούμε στην Ελλάδα σε αρκετά παιχνίδια.