Φινάλε

(Photo: FRED DUFOUR/AFP/Getty Images – 18/1/2011)

Προσπαθώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα ή διάβασα για κάποια περίπτωση προπονητή αντίστοιχη του Έκτορ Ραούλ Κούπερ ο οποίος – στεκόμενος, σαν άλλος Δικηγόρος του Διαβόλου, αποκλειστικά και μόνο στην μεγαλύτερη αγωνιστική αποτυχία του έως τώρα και παραβλέποντας επιδεικτικά τους παράπλευρους αγωνιστικούς άθλους που έχει καταφέρει κι εκείνες τις μικρές στιγμές ηδονής και αθλητικής ευτυχίας που όμοιες τους δεν έχεις ξαναζήσει και τις οποίες βίωσες (και) εξαιτίας του – παρ’ όλο που εδώ και λίγους μήνες παρουσιάζει σε αρκετές περιπτώσεις ένα έργο άσχημο, στα όρια της ποδοσφαιρικής αποκρουστικότητας, και μερικώς αποτυχημένο βαθμοθηρικά καταφέρνει και μόνο με την αύρα του να παράγει όραμα στην πλειοψηφία ενός οπαδικού λαού (μπολιασμένου  ας μην ξεχνάμε με αμιγώς νεοελληνική νοοτροπία – ποδοσφαιρική και μη) σε τέτοιο βαθμό που οι αγωνιστικές αποτυχίες να μην τον αγγίζουν.

Η μνήμη μου δεν με βοηθάει αλλά ευτυχώς γι’ αυτήν η επικαιρότητα παίρνει τον λόγο και στέλνει τον Κούπερ, τις μεστές δηλώσεις του και την αξιοπρεπέστατη στάση του μακριά απ’ τον Άρη. Τον Άρη των χιλιάδων οπαδών που πίστευαν σ’ αυτόν ακόμα κι όταν γιούχαραν τους παίκτες αφότου ο Μήτρογλου χαλούσε μια παράδοση 50 χρόνων, των χιλιάδων όμως που δεν λαμβάνουν αποφάσεις αλλά στην ‘χειρότερη’ τις παρακολουθούν με “τηλεοπτική απάθεια” και στην ‘καλύτερη’ τις αντιμάχονται με …καρβέλια ψωμί, όπως ο Τυνήσιος της φωτογραφίας.

Με δεδομένο πάντα στο μυαλό ότι ποτέ κανένα πρόσωπο (ή ομάδα προσώπων) δεν μπορεί να πλησιάσει έστω και στο ελάχιστο το μέγεθος και την αξία της ομάδας, η ζωή συνεχίζεται αφού μην ξεχνάμε “η ζωή είναι μικρή για να’ναι θλιβερή, μωρό μου”. Αλλά απ’ την άλλη ας μην παραβλέπουμε ποτέ και την οπτική ότι “η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι”…