I would walk 500 miles

Θέμα: Ένα γκολ που πιστεύεις ότι θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη σου
Περιορισμός λέξεων: Κανένας
Υπογραφή κειμένου: Κώστας Βαϊμάκης

Το γκολ που μένει χαραγμένο στη μνήμη σου, μπορεί να μην είναι το καλύτερο γκολ που έχεις δει ποτέ. Ίσως να μην το έχει βάλει καν η αγαπημένη σου ομάδα, ενδέχεται να μην σε έβγαλε στους δρόμους για να πανηγυρίζεις όλη νύχτα. Αν ήταν έτσι, οι περισσότεροι Έλληνες θα ψηφίζαμε το γκολ «του Δέλλα, του θεού Δέλλα, του Κολοσσού» με την Τσεχία, ή του Χαριστέα στον τελικό. Και αμέσως μετά θα βάζαμε ένα γκολ της αγαπημένης μας ομάδας σε ένα ντέρμπι, σε έναν τελικό κυπέλλου ή σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή νίκη που μας έκανε να κυκλοφορούμε την επόμενη μέρα κορδωτοί και καμαρωτοί, λες κι είχαμε πιάσει το οκταπλό τζακ – ποτ.

Το «δικό μου γκολ», αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα χρόνια και να περάσουν, δεν είναι γκολ της Εθνικής ή του Παναθηναϊκού. Δεν με έβγαλε στους δρόμους, δεν μου έδωσε αφορμή να παίρνω φίλους για να τους κάνω καζούρα. Αλλά ήμουν εκεί όταν μπήκε, παρέα με τον Γιάννη Τσαούση, με ένα κινητό στο χέρι για λογαριασμό της ΕΡΑ Σπορ, σε μια εξέδρα γεμάτη αφιονισμένους Ισπανούς. Ήταν 15 Μαΐου 2002, στο «Χάμπντεν Πάρκ» της Γλασκώβης, για τον τελικό του Champions League ανάμεσα στη λατρεμένη μου Ρεάλ και τη Μπάγερν Λεβερκούζεν, τη χρονιά που έγινε «Νεβερκούπεν», αφού έχασε στο τέλος και τους τρεις τίτλους που διεκδικούσε.

Ήταν το γκολ που έκρινε τον τελικό. Που σημάδεψε τη μοίρα. Που έφερε την υπογραφή ενός ανθρώπου που ήταν φτιαγμένος για τα πολύ σπουδαία. Ήταν η εποχή που ο Ζινεντίν Ζιντάν είχε ακόμα μαλλιά στο κεφάλι του – όχι περισσότερα βέβαια απ’ όσα είχε ο Λούσιο στα φρύδια του. Που βασικός τερματοφύλακας της Ρεάλ ήταν ακόμα ο Θέσαρ και όχι ο Κασίγιας – μέχρι που τραυματίστηκε στη διάρκεια του αγώνα ο πρώτος, πέρασε αλλαγή ο δεύτερος, έβγαλε τα άβγαλτα και δεν ξανασυζητήθηκε ποιος πρέπει να παίζει βασικός. Που στη «Βασίλισσα» έπαιζε αυτή η ντροπή του ποδοσφαίρου, ο Φίγκο, που βγήκε αλλαγή και βρήκαμε την υγειά μας. Που ο Ρομπέρτο Κάρλος έβγαζε ασίστ μέχρι και με τα χέρια – έτσι μπήκε το πρώτο γκολ στο 9’, αυτό του Ραούλ, από πλάγιο. Ήταν κυρίως η μέρα που ο «Ζιζού» έβαλε ένα από τα πιο όμορφα, πιο «κοχονάτα», πιο καθοριστικά γκολ σε τελικό. Με το «κακό» του πόδι, το αριστερό. Χωρίς κοντρόλ. Μετά από τσουρουκοσέντρα του Ρομπέρτο Κάρλος, με τη μπάλα να έρχεται «καμινάδα» και τον Ζιντάν λίγα βήματα μέσα στη μεγάλη περιοχή. Ακόμα θυμάμαι τον θόρυβο εκείνης της στιγμής. Όχι από τα πανηγύρια των εκστασιασμένων Σπανιόλων δίπλα μου, γύρω μου, πάνω μου, αλλά εκείνο το «ντουπ» της κλωτσιάς στη μπάλα. Και μετά η απόλυτη σιωπή στο κεφάλι μου. «Το είδα; Ή μήπως το φαντάστηκα; Μπήκε; Πώς μπήκε; Καλά, είμαστε σοβαροί τώρα»;

Μπήκε. 45 λεπτά αργότερα, ο ουρανός της Γλασκώβης, που νωρίτερα είχε γεμίσει από φωνές, συνθήματα, τραγούδια, μπινελίκια και μελωδίες των «Proclaimers», γέμισε χιλιάδες χαρτάκια την ώρα που η κούπα σηκωνόταν στον αέρα. Εννιά χρόνια μετά, όπως τραγουδούσαν και οι δίδυμοι κοκκινομάληδες με τα γυαλάκια και τις φακίδες, «I would walk 500 miles» για να το ξαναζήσω όλο αυτό. Άκοπα.

(Ο Κώστας Βαϊμάκης είναι δημοσιογράφος και παραγωγός της εκπομπής ‘Fight Club‘)