Κανείς εδώ δεν τραγουδά
LANDOVER, MD – JULY 30: Fans cheer before the start of the Manchester United and Barcelona friendly match at FedExField on July 30, 2011 in Landover, Maryland.
Μια νέα γενιά, μια νέα εποχή, μια νέα κοινωνία. O tempora o mores! Σημασία δεν έχει να ζεις κάτι, σημασία έχει να μπορείς να αποδείξεις ότι το έζησες. Μπορεί να μην σου μείνουν συναισθήματα να θυμάσαι για να περιγράψεις αλλά σίγουρα θα έχεις ως λάφυρο ένα τραγικό, θολό πλάνο ενός κιθαρίστα κάπου στο μισό χιλιόμετρο απόσταση να βγάζει ένα ακατάληπτο βουητό ή μια κουνημένη φωτογραφία κάποιου διάσημου ποδοσφαιριστή που ντριπλάρει στα 23 βήματα από εσένα. Έτσι φυσικά δεν θα μπορέσεις να απολαύσεις την ντρίπλα αλλά γι’ αυτό υπάρχει το Youtube: Σαν να την είδες με τα ίδια σου τα μάτια.
Όλα αυτά μέχρι την μέρα εκείνη που ακόμα και στα φημισμένα γήπεδα-‘οπαδικούς ναούς’ οι ομάδες θα μπούνε στο γήπεδο, όλος ο κόσμος θα σηκώσει τα κινητά και τις μηχανές για να αποθανατίσει τον παθιασμένο, ρομαντικό, οπαδικό χαμό της υποδοχής και κανένας δεν θα έχει μείνει για να τραγουδήσει, για να χοροπηδήσει ή για να ‘σηκώσει χέρια’.
Και τότε χιλιάδες “Like” θα βρεθούν σε υπαρξιακό αδιέξοδο.
8 σχόλια σχετικά με το “Κανείς εδώ δεν τραγουδά”
Μα δεν είναι τυχαίο ότι βλέπεις όλες τις φυλές της γης σε αυτή τη φωτογραφία. Ανθρώπους που ζουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από τις πόλεις και τις χώρες, που πιθανώς δεν ξέρουν ούτε καν την γλώσσα που μιλάνε οι κάτοικοί τους και απλά υπάρχουν σαν αγοραστικό κοινό για να ξεπουλάνε οι μεγάλες παγκόσμιες ποδοσφαιρικές δυνάμεις μπλουζάκια και χαϊμαλιά.
Δεν μιλάμε για οπαδούς μιας ομάδας, μιλάμε για πελάτες.
Η φωτογραφία είναι μια τυχαία αφορμή.
Νομίζω ότι το ‘πρόβλημα’ είναι γενικευμένο (και πέρα από το ποδόσφαιρο και έχει να κάνει με την ανάπτυξη κάποιων τεχνολογικών μέσων, αλλά ας μην προεκτείνουμε κι αυτή την πτυχή του θέματος) και το έχω παρατηρήσει πολλές φορές και στο Χαριλάου στο οποίο δεν υπάρχουν.. πελάτες αλλά οπαδοί.
Σε τέτοιο μεγάλο ποσοστό αποκλείεται να το δεις όμως.
Επίσης έχει διαφορά το “κανείς εδώ δεν τραγουδά” στο γήπεδο από άλλες κοινωνικές δραστηριότητες.
Σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες η πηγή του προβλήματος είναι η ίδια: Ότι κάποιοι/αρκετοί προτιμούν να τις αποθανατίσουν παρά να τις ζήσουν πραγματικά ή να συμμετέχουν σ’ αυτές. Γι’ αυτό ‘τόλμησα’ και το γενίκευσα.
Από εκεί και πέρα φυσικά και δεν βλέπεις (ακόμα) το σκηνικό της φωτογραφίας σε τόσο μεγάλο ποσοστό στην Ελλάδα. Αλλά συγκρίνοντας με παλιότερες εποχές καταλαβαίνεις ότι και εδώ τα πράγματα έχουν ήδη αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και κρίνοντας απ’ την τεχνολογική εξέλιξη και την ανάπτυξη των social media και των κινητών τηλεφώνων δεν βλέπω πως μπορεί να μην αλλάξουν κι άλλο.
+1, αν και στο τέλος περίμενα το κείμενο να υπογράφει ο Elaith και όχι ένας δηλωμένος φαν της φωτογραφίας.
Το φαινόμενο, αν και εμφανές ακόμα και στις ποδοσφαιρικά πολιτισμένες χώρες, λαμβάνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις σε Αμερικό-Ασίες που οι τύποι είναι τρίτα ξαδέρφια με το άθλημα (και με την ουσία των πραγμάτων γενικότερα).
Και το “πρόβλημα” δεν έχει να κάνει με την τεχνολογική ανάπτυξη των μέσων, αλλά με τον τρόπο που αυτά χρησιμοποιούνται(έτσι δεν γίνεται πάντα με την τεχνολογία?).
Δηλαδή τι σύνθημα να φωνάξει ένας ξένος για μια ξένη ομάδα, ακόμη κι αν την συμπαθεί, την παρακολουθεί κλπ? Θα’ρθει η Μπάρτσα για φιλικό στην Ελλάδα και θα αρχίσουμε να τραγουδάμε καταλανικά? Ή η Γιουνάιτεντ και θα τραγουδάμε στα αγγλικά?
Χώρια που περισσότερο “ποζεράδες” με φωτογραφήσεις-βιντεοσκοπήσεις (να τις ανεβάσουμε να τις βλέπουν φίλοι και εχθροί) από τους οργανωμένους οπαδούς (για τα διάφορα χάπενινγκς που κάνουν) δεν υπάρχουν. (σημ, δεν το λέω ψέγοντάς τους).
Και δόξα το Θεό, δεν είναι λίγα τα ματς που μπαίνουν μέσα οι ομάδες και ο κόσμος τραγουδάει, έστω και με τη βιντεοκάμερα ανά χείρας…
Επαναλαμβάνω ότι η φωτογραφία από το συγκεκριμένο φιλικό ήταν απλά η αφορμή για το σχόλιο, γιατί πολύ απλά δεν έχω κάποια εικόνα από το ματς του Άρη με την Πενιαρόλ για παράδειγμα (που είναι το πιο πρόσφατο μου απλά, όχι φυσικά το μοναδικό) που πριν μπουν οι ομάδες μέσα άναψαν χιλιάδες φωτάκια μηχανών-κινητών για να τραβήξουν το οτιδήποτε θα γινόταν. Και λίγοι εξ αυτών που προσπαθούσαν να ζουμάρουν ή να εστιάσουν, συμμετείχαν πραγματικά και ενεργά στην κερκίδα πέρα από το να τραγουδάνε στα πεταχτά έναν-δυο στίχους όταν το μάτι ξέφευγε λίγο απ’ την μηχανή.
Προσωπικά βλέπω αισθητή διαφορά ήδη και στην Ελλάδα, λόγω του συγκεκριμένου φαινομένου. Μακάρι να κάνω λάθος ή να ήταν τυχαία παραδείγματα και όχι κάτι γενικευμένο.
@betol,
νομίζω ότι αυτού του είδους οι φωτογραφίες έχουν τέτοια σχέση με την φωτογραφία σαν τέχνη όση έχει ένα ρεφρέν, που γκαρίζει κάποιος ενώ κάνει μπάνιο, με την μουσική. 🙂
καταπληκτικό ποστ. εύγε.