Ο επικίνδυνος Αχιλλέας

Ένα απόγευμα πριν αρκετά χρόνια, σε μια από τις πρώτες προπονήσεις της ομάδας μας εν όψει μιας ακόμα σεζόν εφηβικού πρωταθλήματος, εμφανίστηκε στο γήπεδο ο Αχιλλέας. Ο Αχιλλέας ήταν θηριάκι για την ηλικία του, ντυμένος συχνά-πυκνά στα χακί, κοντοκουρεμένος, με κάτι μπούτια διπλάσια απ’ τα δικά μας κι ένα μάγουλο σημαδεμένο από κάτι ράμματα που χρειάστηκε να του κάνουν μια μέρα που είχε στοιχηματίσει ότι μπορούσε να πηδήξει με το ποδήλατο πάνω από ένα ντουβάρι το οποίο στο ελλειμματικό μυαλό του ήταν μισό μέτρο ψηλό ενώ στα επίσημα χαρτιά κατασκευής του δηλωνόταν σαν 1,5 μέτρο.

Παρατηρώντας και μόνο το βλέμμα του δεν χρειαζόταν να είσαι φυσιογνωμιστής για να καταλάβεις ότι στον Αχιλλέα δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ να προσέχει ούτε καν τον κάκτο σου και παρακολουθώντας τον στην πρώτη κιόλας προπόνηση του μαζί μας να στέλνει το βασικό μας επιθετικό πάνω στο δοκάρι μόνο και μόνο γιατί τόλμησε να τον τζαρτζάρει σ’ ένα κόρνερ δεν χρειαζόταν να είσαι ποδοσφαιρικός αναλυτής για να αντιληφθείς ότι αυτό το παλικάρι είναι επικίνδυνο. Για όλους. Δυστυχώς, για τους αντιπάλους μας, προπονητής μας εκείνη την περίοδο ήταν ένας υπερβολικά καλός άνθρωπος – τον οποίο και αποκαλούσαμε “κόουτς” όπως όλα τα σοβαρά Αμερικανάκια στα φιλμ του μεσημεριού της Κυριακής φώναζαν τον προπονητή που αργότερα στην ταινία θα τους οδηγούσε στην κούπα και στις γκόμενες -, που αφού ζύγισε τις επιλογές που είχε σκεπτόμενος έναν ανισόρροπο έφηβο να γεμίζει τον άπλετο ελεύθερο χρόνο του κοιτώντας τα αμάξια να περνάνε και πετώντας πέτρες στα μοντέλα που δεν γούσταρε, ανακήρυξε τον Αχιλλέα το νέο αμυντικό χαφ της ομάδας.

Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν κανονικό ποδοσφαιρικό και ψυχιατρικό μάθημα για όλους. Ο Αχιλλέας ήταν ο ορισμός του ‘αμυντικό χαφ-σκυλί’. Έτρεχε περισσότερο απ’ όσο έτρεχε όλη η υπόλοιπη ομάδα μαζί και κλωτσούσε περισσότερο απ’ όσο κλωτσούσαμε και οι 22 που βρισκόμασταν στο γήπεδο. Σ’ ένα παιχνίδι που αναγκαστήκαμε να παίξουμε με παίκτη λιγότερο για ένα ολόκληρο ημίχρονο ευρισκόμενοι και πίσω στο σκορ, ο Αχιλλέας έγινε το πρώτο παράδειγμα της ζωής μου που ένας παίκτης κάλυψε δυο θέσεις με τόσο μεγάλη επιτυχία που κάποιος θεατής από την κερκίδα θα μπορούσε να ορκιστεί ότι έπαιζαν 11 εναντίον 11: Ήταν αμυντικό χαφ και σέντερ μπακ ταυτόχρονα. Στον αντίποδα, βέβαια, οι εν κινήσει πάσες πάνω από τα πέντε μέτρα ήταν γι’ αυτόν σαν επίλυση διπλού ολοκληρώματος αλλά όπως τραγούδησαν και οι Rolling Stones “you can’t always get what you want”.

Δυστυχώς όμως η δημιουργική αδυναμία του δεν ήταν το μόνο του ελάττωμα. Ο Αχιλλέας εκνευριζόταν περισσότερο από τον Απόστολο Γκλέτσο και την Ναόμι Κάμπελ μαζί και θόλωνε πιο εύκολα κι από ψυχασθενή οποιουδήποτε ιδρύματος της χώρας που δεν έχει πάρει την ημερήσια δόση ηρεμιστικών του. Κι όταν θόλωνε το δυσλειτουργικό μυαλό του μετατρεπόταν σε ‘βρώμικο’ εγκέφαλο ικανό να σε στείλει στο νοσοκομείο για ψύλλου πήδημα πριν προλάβεις καν να συνειδητοποιήσεις ότι ξαφνικά κι απ’ το πουθενά το βλέμμα του ‘βρωμούσε’ μίσος και ηλιθιότητα μαζί, το χειρότερο μείγμα στον κόσμο δηλαδή. Η φράση “αν σε ξαναδώ να κλωτσάς αντίπαλο έτσι βρώμικα, θα μπω μέσα και θα σε αρχίσω επιτόπου στις σφαλιάρες” είχε γίνει αναπόσπαστο μέρος της κριτικής του “κόουτς” μετά το τέλος των αγώνων μέχρι την μέρα που ο Αχιλλέας απέδειξε πως μερικές μπούφλες δεν είναι καμιά ιδιαίτερη απειλή για κάποιον που γεννήθηκε για να κάνει καριέρα σ’ εκείνα τα τουρνουά ξύλου που δυο τύποι χωρίς κανένα προστατευτικό περιορισμό πλακώνονται μέχρι κάποιος να κλατάρει, δίχως το φόβο πρόκλησης κάποιας εγκεφαλικής βλάβης, αφού ποτέ στην Ιστορία δεν έχει καταγραφεί βλάβη σε κάτι που εκ των προτέρων δεν λειτουργούσε.

Έτσι, ένα απόγευμα σε κάποιο χωμάτινο γήπεδο της Θεσσαλονίκης, ένα τυπάκι μισό στον όγκο από τον Αχιλλέα, του έσκασε δυο συνεχόμενες τρίπλες κάτω από τα πόδια κάπου στο κέντρο. Πριν προλάβει οποιοσδήποτε από εμάς να τον ηρεμήσει και να του υπενθυμίσει ότι είμαστε ανθρώπινα όντα, πολιτισμένα, τα οποία απλά παίζουν μπαλίτσα κι ότι όλα αυτά είναι μέρος του παιχνιδιού που αγαπάμε, το αντίπαλο τυπάκι βρισκόταν στον αέρα σε υψόμετρο μεγαλύτερο κι απ’ το μπόι του, με το ένα πόδι να κοιτάει το χώμα και το άλλο πόδι να αγναντεύει τον ουρανό. Η μνήμη μου δεν με βοηθάει να θυμηθώ αν ο “κόουτς” είχε πετάξει τον Αχιλλέα εκτός του γηπέδου προτού καταφτάσει το ασθενοφόρο και προτού καν ο έντρομος πιτσιρικάς διαιτητής του δείξει την κόκκινη κάρτα. Το θέμα είναι ότι από τότε δεν είδα ποτέ ξανά τον Αχιλλέα. Πιθανόν να κυκλοφορεί ακόμα σε κάποια σημεία του περιφερειακού και να φτύνει από ψηλά όσα κόκκινα Nissan παρατηρεί. Απ’ όσα έμαθα αργότερα πάντως, ποτέ ξανά δεν έπαιξε μπάλα.

Δυστυχώς, για τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους, ο Πέπε δεν συνάντησε κανένα “κόουτς” στην καριέρα του έως τώρα…