Μονομαχία στο Emirates
Παρακολουθώντας έστω και ένα μέρος της βασικής παραγωγής ταινιών του Χόλιγουντ σίγουρα θα έχεις πέσει στην κλασσική σκηνή όπου ο καλός και ο κακός της υπόθεσης βρίσκονται αντιμέτωποι σε κάποιου είδους μονομαχία στην οποία ο πανούργος κακός προλαβαίνει να πυροβολήσει πρώτος φέρνοντας τους θεατές στην στενάχωρη θέση να δούνε τον ήρωα για μια στιγμή, η οποία κρατάει συνήθως περισσότερες χάρη στην αργή κίνηση, να ταλαντεύεται στον αέρα με τα άκρα του ανεξέλεγκτα να κοιτάνε προς διαφορετικά σημεία του ορίζοντα, μέχρι την λυτρωτική συνειδητοποίηση μερικά δευτερόλεπτα αργότερα πως η διαφαινόμενη ήττα του αποτράπηκε από ένα εξωτερικό αντικείμενο – το αστέρι του Σερίφη/ένα ρολόι με την φάτσα της αγαπημένης του/μια μικρή Βίβλος που συνήθως βρισκόταν στην τσέπη που έτυχε να τον πετύχει η σφαίρα (όλα αυτά στις περιπτώσεις που ο ήρωας δεν είναι ο Μελ Γκίμπσον ή ο Μπρους Γουίλις, κάτι που σημαίνει ότι τα αντικείμενα αυτά είναι περιττά και το να σε πετύχει μια σφαιρούλα είναι απλά μια ασήμαντη δραματική λεπτομέρεια που δεν επηρεάζει σε κανένα σημείο τη συνέχεια της δράσης ή που δεν είναι ο Τσακ Νόρις τον οποίο έτσι κι αλλιώς φοβούνται οι σφαίρες) – που σαν από μηχανής Θεός βρέθηκε εκεί για να τον σώσει.
Κάπως έτσι συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο μερικές φορές…
(Κλικ στην εικόνα για μεγαλύτερο μέγεθος)
Just past the hour mark, the Olympiakos right-back Vasilis Torosidis cuts inside from the right touchline and curls a shot towards the top left-hand corner. Szczesny throws himself after the ball but he’s nowhere near it. Luckily for Szczesny it smacks the cross bar and rebounds away to safety. That was a mighty huge let-off for Arsenal. (Photograph: Tom Jenkins for the Guardian)
10 σχόλια σχετικά με το “Μονομαχία στο Emirates”
Ακριβώς όπως τα λες είναι. Εξαιρετική παρομοίωση. Κρίμα στον Ολυμπιακό που δεν μπόρεσε τελικά να πάρει τίποτα.
Παρόλο που είμαι Παναθηναϊκός και η Άρσεναλ από τις αγαπημένες μου εκτός συνόρων, αυτή η άμυνά της είναι για τα μπάζα, οπότε ήθελα να μπορέσει να το εκμεταλλευθεί ο Ολυμπιακός, που δυστυχώς κι εκείνου η άμυνα δεν πήγε πίσω στο παιχνίδι.
Από την άλλη βέβαια θα μου πείτε για την άμυνα του Παναθηναϊκού και θα έχετε δίκιο, καθώς στα προκριματικά Champions’ και Europa League κατάφερε να μαζέψει μπόλικα μέσα-έξω και θα έχετε και δίκιο. Η αλήθεια είναι ότι πλέονείναι ασόβαρες αμυντικά οι ομάδες μας. Ευτυχώς που έχουμε μερικούς παίχτες (και ο ΠΑΟ και ο ΟΣΦΠ) που καμιά φορά επιθετικά αρκούν για να κερδίσουν κάτι παραπάνω από αυτά που χάνουμε λόγω αμυνών.
Και για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, απίστευτη η ευκαιρία του Τοροσίδη, κι εγώ με το που έφυγε η μπάλα από το πόδι ήμουν έτοιμος να πανηγυρίσω, αλλά η μπάλα… Κάτι τέτοιες εμπνεύσεις βγαίνουν πού και πού από τον Τοροσίδη και ας ελπίσουμε την επόμενη φορά να είναι πιο τυχερός.
Είσαι Παναθηναικός και ήσουν έτοιμος να πανηγυρίσεις στο γκολ, του Τοροσίδη μάλιστα;
Στείλε ένα e-mail στην γραμματεία με τα στοιχεία σου για να τα αποθηκεύσουμε. Για ιστορικούς λόγους. 🙂
Tι λεει ρε ο αλλος?
“Κρίμα στον Ολυμπιακό που δεν μπόρεσε τελικά να πάρει τίποτα.”
“Από την άλλη βέβαια θα μου πείτε για την άμυνα του Παναθηναϊκού και θα έχετε δίκιο, καθώς στα προκριματικά Champions’ και Europa League κατάφερε να μαζέψει μπόλικα μέσα-έξω”
“Κι εγώ με το που έφυγε η μπάλα από το πόδι ήμουν έτοιμος να πανηγυρίσω, αλλά η μπάλα… Κάτι τέτοιες εμπνεύσεις βγαίνουν πού και πού από τον Τοροσίδη και ας ελπίσουμε την επόμενη φορά να είναι πιο τυχερός.”
!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!
χαχαχαχαχαχαχαχαχα
Ναι φιλε,ας το ελπισουμε ολοι,μη σου πω να αναψουμε και κανα κερακι…
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
Κι όμως Παναθηναϊκός είμαι, αλλά από ό,τι καταλαβαίνετε δεν καίγομαι και ιδιαίτερα. Θα ήταν ωραίο γκολ και για αυτό ετοιμάστηκα να πανηγυρίσω.
Βλέποντας το 2-0 στο 20λεπτο και το τραγικό παιχνίδι του Ολυμπιακού, είχα όρεξη για πολλά γκολ της Άρσεναλ. Μετά όμως ήρθε το 2-1, εξισορρόπησε προς τα κάτω το παιχνίδι η Άρσεναλ, οπότε καθαρά και μόνο λόγω πάθους ήθελα να πάρει κάτι παραπάνω ο Ολυμπιακός.
Περίεργη νοοτροπία, το ξέρω, αλλά έτσι λειτουργώ, πιθανότατα και ενστικτωδώς.
Η διαφορά που με κάνει Παναθηναϊκό είναι ότι στα γκολ του ΠΑΟ πανηγυρίζω κι ας είναι το πιο άσχημο γκολ που έχει μπει ποτέ, ενώ για τις άλλες ομάδες χαίρομαι μόνο όταν βάζουν ωραία γκολ.!.!
btw, ο Τοροσίδης έχει βάλει 2-3 εξαιρετικά ωραία γκολ και ήταν από τους συμπαθείς σε μένα παίκτες του Ολυμπιακού, μέχρι βέβαια το περασμένο ντέρμπι στο Καραϊσκάκη και αυτά που γίνανε. Σε κάθε περίπτωση η φάση του δοκαριού θα προτιμούσα να ήταν μέσα..
Στο μεταξύ, ίδια περίπτωση με το να βλέπεις την μπάλα να περνά μην μπορώντας να κάνεις τίποτε και τελικά να λυτρώνεσαι (για τον τερματοφύλακα πάντα) ήταν και το οριζόντιο από το κρέμασμα από τα 20 περίπου μέτρα του Μήτρογλου, μάλιστα και στην κίνηση μου φαίνεται. Εξαιρετική εκτέλεση – “Λάθεψε” για μόνο 5-10 πόντους σε ύψος. Κρίμα…
Και το δοκαρι του μητρογλου στο οακα προπερσι ωραιο σουτ ηταν,και τα γκολ του στο καραισκακι ωραια επισης,και τοτε ησουν ετοιμος να πανηγυρισεις?
Ασε μας ρε φιλε,μερικα πραγματα ειναι ασυμβατα,πως να το κανουμε δηλαδη…αν η διαφορα που σε κανει Παναθηναικο ειναι τα 5 εκατοστα στο δοκαρι του εμιρειτς για να μην πανηγυρισεις γκολ του τοροσιδη με τον οσφπ,τοτε εχεις πολλα να μαθεις ακομα…
Καλά σου λένε ρε Βασίλη, που πας ανεκπαίδευτος να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο και τις ομάδες; Ξέρεις πόσα πράγματα χρειάζεται να μελετήσει κανείς πριν δηλώσει οπαδικά αισθήματα; Μόνο τα άπαντα του Ευγένειου Σπαθάρη να πιάσεις για μελέτη, θες κάμποσα χρονάκια…
..Εκτός κι αν γεννηθείς καραγκιόζης, οπότε είσαι έτοιμος απ’ ευθείας. Ή τουλάχιστον να είσαι τυχερός με το περιβάλλον που μεγάλωσες και να σε προετοιμάσει αυτό κατάλληλα.
Σοβαρά τώρα, αυτό το κακό να μη θεωρούνται συμβατές η φίλαθλη και η οπαδική ιδιότητα έχει παραγίνει. Σε λίγο θα ζητάμε και συγνώμη που όταν βλέπουμε οπαδό αντίπαλης ομάδας δεν κρατάμε σουγιά να τον σφάξουμε στο γόνατο. Την ώρα μάλιστα που είναι σχεδόν ανύπαρκτες οι διαφορές (ουσιαστικές, θεωρητικές και ιστορικές) ανάμεσα στις ομάδες των οποίων οι οπαδοί εμφανίζουν και συντηρούν κατ’ επιλογή τη μεγαλύτερη αντιπαλότητα μεταξύ τους. Άμα πάρεις π.χ. Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, θες περισσότερο χαρτί απ’ όσο ένα γραμματόσημο για να καταγράψεις τις διαφορές τους;
(Προειδοποιώ ότι το μήνυμά μου είναι πολύ μεγάλο και συμβουλεύω να το διαβάσει μόνο όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται να κατανοήσει ή έστω να γνωρίσει τη σκέψη κάποιου που παρόλο που είναι οπαδός του Παναθηναϊκού, μπορεί να υποστηρίξει κι άλλες ομάδες. Μια μικρή οπαδική ιστορία της ζωής μου αν προτιμάτε.
Εγώ προειδοποίησα, όποιος συνεχίσει να διαβάζει είναι με δική του ευθύνη)
Κάπως έτσι φανατισμένος ήμουν μέχρι τα 18 μου χρόνια περίπου. Βλέποντας μπάλα από τα 11 μου χρόνια, μην έχοντας δει κανένα πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού που να θυμάμαι κανονικά, βλέποντας και ακούγωντας όλη μέρα αθλητικά, και ομολογουμένως βλέποντας και την παράγκα του Κόκκαλη, με είχαν φανατίσει αρκετά (σε κάθε περίπτωση όχι σε τέτοιο βαθμό που να κάθομαι και να απαριθμώ φάσεις που αδικηθήκαμε ή ευνοήθηκε ο Ολυμπιακός όπως κάνανε αντίστοιχα φίλοι μου οπαδοί και των δύο ομάδων).
Μετά μπήκα Πανεπιστήμιο, εξακολουθούσα για λίγους μήνες να ακούω αθλητικά, ταυτόχρονα πήγαινε καλά κι ο Παναθηναϊκός, το πήρε τελικά το 2004 και αργότερα πήραμε και το Euro, ¨ξεμπούκωσα” κι έκτοτε μπορούσα να βλέπω σχεδόν αποκλειστικά για το ποδόσφαιρο.
Έπαψα να βλέπω Ελληνικό πρωτάθλημα, έβλεπα σχεδόν αποκλειστικά Τσάμπιονς Λιγκ, και με την Ελλάδα ξαναασχολήθηκα όταν πλέον πήγα φαντάρος και ήταν μια μορφή να περνάς το χρόνο σου. Ήδη θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά ώριμο να μην φανατίζομαι, αν και γενικά η εντύπωσή μου ήταν ότι εξακολουθούσε η διαιτησία και τον έσπρωχνε (2008-2009, που μπορώ να το πω γιατί τότε παρακολουθούσα. 2004-2008 δεν ασχολούμουν οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη).
Μετά ήρθε ο Σισσέ, ξανάρχισα να ενδιαφέρομαι, μπορούσα και πιο εύκολα λόγω ίντερνετ να παρακολουθώ τις εξελίξεις,έπαψε πλέον να με ενδιαφέρουν τόσο οι αγώνες οδήγησης (πλέον βλέπω αγώνες με ξύλο και τέννις – δεν ταιριάζουν ιδιαίτερα, το ξέρω), οπότε το ποδόσφαιρο ξαναξεκίνησε να είναι μέρος της καθημερινότητάς μου.
Το σημαντικό είναι ότι το ποδόσφαιρο το βλέπω για να μου κάνει πιο ωραία την καθημερινότητα κι όχι για να βρω αφορμές να ξεσπάσω επειδή μου φταίει οτιδήποτε άλλο, ή και όχι. Ναι το δοκάρι του Μήτρογλου πέρσι άμα έμπαινε θα μου άρεσε σαν γκολ, θα στενοχωριόμουν, αλλά θα υποκλινόμουν στην έμπνευση του ποδοσφαιριστή (παρόλο που είναι και φυσιογνωμικά και στη συμπεριφορά του απαράδεκτος και μέγιστος κάγκουρας).
Και το σχόλιο του fobos2 μου θύμισε ότι κανα χρόνο μετά τη δολοφονία του οπαδού στο Λαύριο, κάτι Ραφηνιώτες (ο κατά 2 χρόνια μεγαλύτερος αδερφός ενός παλιού συμμαθητή μου, ένας αρκετά φίλος και κατά 2 χρόνια μικρότερός μου συμμαθητής του αδερφού μου και 2 συμμαθητές μου), πιθανότατα λόγω διαφορών με ναρκωτικά και αστυνομίες του μεγαλυτέρου, αλλά με αφορμή έναν αγώνα ποδοσφαίρου, και οι 4 από το σύλλογο του Παναθηναϊκού της περιοχής, μπήκαν σε ένα αυτοκίνητο πήγαν στη Λούτσα και μετά από συμπλοκή (δεν ξέρω λεπτομέρειες, πιθανότατα να μην το σχεδίαζαν αλλά έτσι εξελίχθηκε) με κάτι Λουυτσιώτες του συλλόγου του Ολυμπιακού, σκοτώθηκε ένας από αυτούς. Το αποτέλεσμα : Φυλακή πολλά χρόνια για τον δολοφόνο, αρκετά χρόνια για τον έναν συνεπιβάτη διότι δικάστηκε και ως φαντάρος, και μερικά για τους άλλους 2, που ίσως και να έχουν βγει τώρα. Ο αδερφός του δολοφόνου σκεφτόταν να μεταναστεύσει για Γερμανία διότι φοβόταν αντίποινα, και όλα αυτά είναι μια ωραία ιστορία του που μπορεί να οδηγήσει το να καθορίζουμε τη ζωή μας οπαδικά.
Οπότε επιλέγω να υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό, να χαίρομαι στις επιτυχίες του, να στενοχωριέμαι όταν παίζει καλά και δεν πετυχαίνει, να είμαι αδιάφορος όταν δεν παίζει καλά και χάνει, και αναφορικά με τις άλλες ομάδες να υποστηρίζω αυτήν που παίζει πιο ωραία και αξίζει κατ’εμέ να κερδίσει.
Καμιά φορά υποστηρίζω μες στην εξέλιξη του παιχνιδιού και τις 2 ομάδες που παίζουν εναλλάξ εφόσον πιστεύω ότι κάποιο γκολ ανάλογα με το ποιά ομάδα θα το βάλει θα βοηθήσει στο να γίνει πιο ενδιαφέρον.
Αυτά
Ωραια,εγω λεω το εξης…
Οταν βλεπω ch.l.μουντιαλ,κοπα αμερικα,την ομαδα της γειτονιας μου στο β τοπικο,την ομαδα που παιζει ο κολλητος μου κλπ ειμαι απο τους πιο αγνους φιλαθλους της υφηλιου,μπορω να συζηταω για ωρες για τη ζωνη που παιζουν στην αμυνα,τα γρηγορα εξτρεμ,το σεντερφορ που δεν μπορει να στριψει κλπ κλπ χωρις να τσακωνομαι και να αρρωσταινω.
Οταν βλεπω την ομαδα μου ομως (ειδικα σε ντερμπι) αρρωσταινω,τρελαινομαι,τσακωνομαι και δεν με ενδιαφερει καθολου αν ο κατσουρανης ειναι αργος,ο βυντρα γκελαδορος κλπ.Απλα πρεπει να νικησουμε,τα υπολοιπα ειναι τελειως δευτερευοντα…οταν δεν παιζουμε καλα και χανουμε δεν ειμαι αδιαφορος οπως εσυ,εγω διαολιζομαι και καπνιζω πακετα απανωτα…δεν χαιρομαι μονο στις επιτυχιες της ομαδας,χαιρομαι και οταν πηγαινω γηπεδο και αραζω με γνωστους πριν το ματς,χαιρομαι στις εκδρομες των εκτος εδρας,στα πλοια για ιταλια,στα πουλμαν στην ευρωπη μεσοβδομαδα με “αδεια” απο τη δουλεια,οταν περναω εξω απο τη λεωφορο.Επισης εχω απο τις πιο σπαστικες μνημες οσον αφορα παλιους αγωνες και παιχτες,ημουν ετοιμος να λιποθυμησω απο ταχυπαλμια στις καθυστερησεις του καμπ νου και τον τελικο της πρωτης ευρωλιγκας,ειμαι γενικα οπαδος της ομαδας μου…κατι που δε με κανει ουτε πρεζονι,ουτε βαπορακι,ουτε δολοφονο…
Θες να πανηγυριζεις γκολ του τοροσιδη και του μητρογλου,τριποντα του σπανουλη και του τεοντοσιτς και παραλληλα να δηλωνεις Παναθηναικος?οκ,προβλημα σου στην τελικη…αλλα να ξερεις δεν σε κανει ουτε πιο “σοβαρο”,ουτε πιο φιλαθλο.
Σίγουρα παρακολουθώντας τα διάφορα “άρθρα” στο σάιτ και φυσικά έχοντας δει στο περίπου τη γενικότερή σου αντίληψη περί των ποδοσφαιρικών, μπορεί κανείς να καταλάβει ότι δεν είσαι πρεζάκι ή ιδιαίτερα επικινδύνος για τη σωματική ακεραιότητα κάποιου σε περίπτωση που σου θίξει την ομάδα.
Όπως μπορώ να καταλάβω ότι δεν είσαι λιγότερο φίλαθλος, διότι σίγουρα χαίρεσαι το ποδόσφαιρο σαν άθλημα, δεν μπορεί να πει κανείς ότι κι εγώ είμαι λιγότερο Παναθηναϊκός, απλά και μόνο επειδή δεν με απασχολεί ιδιαίτερα να φάμε ένα ωραίο γκολ ή να χάσουμε αν δεν παίζουμε καλά.
Μπορείς να σκεφτείς ότι θέλω την ομάδα μου να παίζει καλά, και κατά συνέπεια να κερδίζει διότι το αξίζει κι όχι απλά και μόνο λόγω τύχης, λόγω του ότι παίζει απέναντι σε μικρότερη ομάδα ή λόγω διαιτητικής εύνοιας. Αυτό άλλωστε είναι που λέμε εμείς για τον Ολυμπιακό ότι τα πρωταθλήματα δεν είναι εύκολο να τα χαρεί κανείς τόσο εάν τα κερδίζει στα χαρτιά ή με πάμπολλα “φαλτσοσφυρίγματα”.
Γι’ αυτό το λόγο, αν και καταλαβαίνω την μεγαλύτερη ένταση που νιώθουν μερικοί για την ομάδα, δεν μπορώ να δεχτώ ότι είναι αυτό είναι πιό σπουδαίο από αυτό που νιώθω εγώ. Πλάκα έχει να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου για τέτοια θέματα, ενώ είμαστε στην ίδια πλευρά. Υπάρχουν πολλά διαφορετικάείδη φιλάθλων, και ταυτόχρονα πολλά διαφορετικά είδη οπαδών.
(Καταλαβαίνω την αγάπη σου για την ομάδα, είναι ταυτόχρονα και ωραίο και όμως στενόχωρο που δεν μπόρεσες να παρακολουθήσεις τα τελευταία λεπτά του αγώνα στο Καμπ Νόου, πραγματικά ήταν από τις μεγαλύτερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του σύγχρονου ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, και σίγουρα η πιο αγχωτική καθώς στον επαναληπτικό με τον Άγιαξ στην Αθήνα φάγαμε νωρίς τα γκολ και η υπόθεση πρόκριση δεν κατάφερε να φανεί ιδιαίτερα πραγματοποιήσιμη).