Η τελευταία μεγάλη Βραζιλία
Η Βραζιλία του 1982, η αφελής ομάδα με την προβληματική άμυνα και τον ανεπαρκή τερματοφύλακα, η ομάδα που πήγε στα γήπεδα της Ισπανίας προσαρμοσμένη στη ρομαντική φιλοσοφία του προπονητή της και του αρχηγού της, που εστίαζε κυρίως στο θέαμα και όχι τόσο στο αποτέλεσμα, η ομάδα που αγαπούσε τα τακουνάκια, η τελευταία, πιθανόν, εθνική ομάδα που αγαπήθηκε με τόσο πάθος από εκατομμύρια ανθρώπους διαφορετικής εθνικότητας, η ομάδα που οπτικοποίησε το joga bonito, η ομάδα που με την αποτυχία της ουσιαστικά έκλεισε ένα μεγάλο, όμορφο και γεμάτο φαντασία και τέχνη κεφάλαιο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, η τελευταία πραγματικά κουλ ομάδα, η Βραζιλία του σπουδαίου Τέλε Σαντάνα και του μεγάλου Σώκρατες…
…του μεγάλου Σώκρατες που εχθές, τη μέρα που η αγαπημένη του Κορίνθιανς, με την οποία κάποτε προσπάθησε να κάνει κοινωνική επανάσταση μέσω του ποδοσφαίρου, κατακτούσε το πρώτο της πρωτάθλημα Βραζιλίας μετά από έξι χρόνια, μας αποχαιρέτησε μια για πάντα, αφήνοντας πίσω μια θρυλική ποδοσφαιρική εικόνα που ξεχειλίζει φινέτσα και στυλ και μια αντιεπαγγελματική (ή “αντιαθλητική”, όπως ο ίδιος τη χαρακτήριζε), ρέμπελη υπόσταση πίσω από αυτήν, την οποία περιγράφει άψογα και με ελάχιστες κουβέντες ο Σκωτσέζος Άλεξ ΜακΛίς, που τον συνάντησε στο αντιντόπινγκ κοντρόλ μετά το τέλος του αγώνα Βραζιλία-Σκωτία (4-1) στο Μουντιάλ του 1982:
“Μας είχε ζητηθεί να δώσουμε δείγμα για το τεστ και καθόμασταν και παιδευόμασταν εκεί για δυο ώρες. Πίναμε συνέχεια νερό προσπαθώντας να τα καταφέρουμε. Τότε μπήκε μπήκε μέσα ο Σώκρατες με ένα τσιγάρο στο στόμα και δυο μπουκάλια μπύρας στο ένα χέρι. Έδωσε δείγμα με τη μια, μας κοίταξε, μας είπε ‘παίξατε καλά, καλή τύχη’ και έφυγε.”
Οι παίκτες της Κορίνθιανς, ο πάγκος και όλοι οι θεατές αποχαιρετούν τον Σώκρατες με τον αγαπημένο του τρόπο πανηγυρισμού, κρατώντας υψωμένη τη δεξιά γροθιά τους
8 σχόλια σχετικά με το “Η τελευταία μεγάλη Βραζιλία”
Ο ορισμος του ποδοσφαιρου!! Οχι βεβαια οτι η Βραζιλια του 94 και 98 ηταν ασχημη. 😉
Παιχταρας,μαγκας και αλητης,πολυ κριμα που πεθανε τοσο νωρις…
Η βραζιλια του ’82 ισως ηταν και η καλυτερη ολων των εποχων και αποκλειστηκε απο την καλυτερη ιταλια ολων των εποχων.Του ’94 δεν ηταν τιποτα τρομερο κατα τη γνωμη μου,αλλα απο ’97 μεχρι αρχες 2000 ηταν επισης φοβερη,τοτε νομιζω ηταν και η τελευταια μεγαλη βραζιλια που λεει και ο τιτλος.
Θα συμφωνήσω μόνο με το “δεν ήταν άσχημη” (ειδικότερα για του 1998). Το γεγονός ότι πιθανόν ήταν ελαφρώς καλύτερη ομάδα από τις υπόλοιπες των δυο αυτών μουντιάλ δεν θεωρώ ότι την κάνει κάτι ξεχωριστό.
Η Βραζιλια του 98 θα ηταν η πιο ολοκληρωμενη απ’ ολες τις αποψεις αν επαιρνε το παγκοσμιο. Τωρα γιατι δεν το πηραμε ειναι αλλο θεμα…
Του 1994 δεν ήταν τόσο καλή κατ’ εμέ. Του 1998 ήταν σαφώς καλύτερη, αλλά είχαμε τον “παράξενο” εκείνο τελικό.
Κοπα αμερικα 1999…
Σωστή επισήμανση. Εξαιρετική ομάδα και πιθανόν καλύτερη και πιο θεαματική κι απ’ του 1998, έστω και σε πιο ‘εύκολη’ διοργάνωση.
Το 94 τραγικό μουντιάλ (γι’αυτό και ξεχώριζε χωρίς να’ναι κάτι το ιδιαίτερο σε σχέση με “Βραζιλίες”), του 98 όμως που ακριβώς σας ενθουσίασε? Στο 2-1 με το στανιό με τη Σκωτία, στο περίεργο 1-2 απ’τη Νορβηγία ή στο 3-2 με τη Δανία (τον τελικό τον αφήνω απ’έξω).
Αν εξαιρέσεις το 4-1 με τη Χιλή (βοήθησε σίγουρα και η νοοτροπία των Χιλιανών) και τον ημιτελικό (που πάλι στα πέναλτυ κατέληξε) δε θυμάμαι καλή εμφάνιση. Το 2002 θα’λεγα ήταν πιο ολοκληρωμένη.