Παλεύοντας για τη διεθνή αναγνώριση

Η Γροιλανδία είναι το μεγαλύτερο νησί του κόσμου και αν αναρωτιέστε γιατί δεν έχετε δει ποτέ την Εθνική της ομάδα σε κάποια διοργάνωση η απάντηση δεν είναι η προφανής. Όχι δεν είναι το γεγονός ότι ανήκει στη Δανία, άλλωστε και τα… αγαπημένα μας νησιά Φερόε ανήκουν στη Δανία. Ούτε το γεγονός ότι η Γροιλανδία έχει καμιά 50αριά χιλιάδες κατοίκους μόνο, οι άνθρωποι παίζουν και λατρεύουν το ποδόσφαιρο καθώς στη χώρα υπάρχουν πάνω από 5.000 ποδοσφαιριστές. Η Γροιλανδία έχει εθνική ομάδα η οποία και αγωνίζεται σε μεγάλα ματς απέναντι σε κολοσσούς όπως το νησί Άνστ (που ανήκει στα Βόρεια Νησιά στο αρχιπέλαγος της Σκωτίας), τα Φερόε, το νησί του Μαν, ενώ έχει συναντήσει και το Θιβέτ σε αγώνα. Στο τσακίρ κέφι παίζει και με την  Ισλανδία.

Ο πραγματικός λόγος που η Γροιλανδία δεν είχε αναγνωριστεί από τη ΦΙΦΑ είναι το γεγονός ότι η χώρα καλύπτεται πάνω από 80% σε έκταση από πάγο και έχει πολικό κλίμα που επιτρέπει να παίζεται μπάλα από τα τέλη Μαΐου μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου. Άντε να φτιάξεις εσύ ποδοσφαιρικό γήπεδο με χορτάρι. Αντί για χλοοτάπητα, οι Γροιλανδοί έχουν άμμο, στάχτη και χαλίκια. Επίσης κι οι μετακινήσεις είναι λίγο δύσκολες. Δεν το λες και καλό το “οδικό δίκτυο” της Γροιλανδίας καθώς πολλά μέρη δεν έχουν σύνδεση μεταξύ τους. Το οδικό δίκτυο μέχρι πριν μερικά χρόνια ήταν περίπου 15 χιλιόμετρα γύρω από την πρωτεύουσα (στα οποία οι γίγαντες Γροιλανδοί είχαν βάλει και κάμερες). Ούτε βέβαια πετάνε και πολλές αεροπορικές εταιρίες στη χώρα. Τα δε εισιτήρια για τη Δανία φτάνουν περίπου τα 1.500 Ευρώ στη χάι-σίζον, γεγονός που καθιστά τα ταξίδια για την εθνική ομάδα πολύ δύσκολα.

Στο δε τοπικό ας πούμε πρωτάθλημα, αρκετές ομάδες αναγκάζονται να ταξιδέψουν μια βδομάδα (!) με ψαροκάικα για να φτάσουν στην πρωτεύουσα όπου γίνονται οι τελικοί. Σε έναν αγώνα στην πόλη Ουουμμαννάκ, οι 2.500 από τους 3.000 κατοίκους της πόλης παρακολουθούσαν το ματς στο γήπεδο με άμμο κοντά στην παραλία. Αναγκάστηκαν να φύγουν όμως όταν ένα παγόβουνο ανατράπηκε και το… τσουνάμι απείλησε τις βάρκες πολλών από αυτούς. Ακόμα πιο τραγική είναι η ιστορία τριών ποδοσφαιριστών που χάθηκαν με τη βάρκα τους ενώ επέστρεψαν από ποδοσφαιρικό αγώνα το 2004. Παρά τις προσπάθειες δεν βρέθηκαν και ενώ είχαν σχεδόν ξεχαστεί, εντοπίστηκαν νεκροί έναν χρόνο μετά. Είχαν καταλήξει σε ένα απόμερο νησάκι στο οποίο έκαναν ένα πρόχειρο καταφύγιο και έγραψαν ένα μεγάλο SOS. Κανείς δεν τους βρήκε όμως έγκαιρα και πέθαναν είτε από ασιτία, είτε από το κρύο. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι καλοί Γροιλανδοί παίζουν στη Δανία. Μεγαλύτερο παράδειγμα όλων ο Γιέσπερ Γκρόνκιερ, ο μάλλον κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της χώρας.

Οι εκκλήσεις των Γροιλανδών στη ΦΙΦΑ για βοήθεια είχαν αποτέλεσμα, καθώς η τελευταία έδωσε χρήματα (μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια) ώστε οι Γροιλανδοί να κάνουν το δικό τους γήπεδο με συνθετικό χορτάρι. Ένα γήπεδο το οποίο έγινε δεκτό με μεγάλη χαρά από τον τότε προπονητή της Εθνικής ομάδας που δήλωσε: “Θα αλλάξει τώρα και το στυλ παιχνιδιού μας. Οι παίκτες μας απέφευγαν να κάνουν μαρκαρίσματα με τον ώμο γιατί αν έπεφταν στα χαλίκια δύσκολα σηκώνονταν μετά”. Ο ίδιος ο Μπλάτερ επισκέφτηκε τη χώρα το 2010 για τα εγκαίνια του γηπέδου και δήλωσε ενθουσιασμένος από την αγάπη των κατοίκων για το άθλημα. Οι κάτοικοι ελπίζουν ότι θα κάνουν κι άλλα τέτοια γήπεδα και ότι κάποτε, ίσως με το φαινόμενο του θερμοκηπίου να λειτουργεί υπέρ τους, να μπορέσουν να παίξουν σε διεθνείς διοργανώσεις.

Το μοναδικό γήπεδο με χόρτο στη χώρα (έστω και πλαστικό)

ΥΓ Πολλές πληροφορίες του κειμένου προέρχονται από το βιβλίο “Outcasts! The Lands That FIFA Forgot’ με αρκετές ενδιαφέρουσες ιστορίες.
ΥΓ2 Μερικές καταπληκτικές φωτογραφίες της χώρας από το αγαπημένο Big Picture του Boston.com