Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Και έμειναν αυτοί: Η Πορτογαλία

 

Μια που λόγω περιορισμένου χρόνου (και χαμηλού μπάτζετ) δεν μπορέσαμε να κάναμε αφιέρωμα στις ομάδες του Euro πριν το τουρνουά, με την ευκαιρία της μικρής διακοπής και με την ευκολία που σου προσφέρουν οι μόλις 4 ομάδες που απέμειναν αποφάσισα να ξεκινήσω την παρουσίαση των ομάδων των ημιτελικών. Όχι πόσο καλές είναι, όχι τα στατιστικά τους, αλλά κυρίως τι σημαίνουν για μένα, τι μου θυμίζουν και τι συμβολίζουν. Είναι προφανές ότι οι περισσότεροι θα διαφωνούν με αυτά που γράφω, οπότε μπορείτε άνετα να παρουσιάσετε τις διαφωνίες σας. Ξεκινάμε σήμερα με την Πορτογαλία:

Πώς την γνώρισα: Ταπεινή και καταφρονεμένη. Στο Μουντιάλ του 1986, που εξακολουθώ να θεωρώ ένα από τα πιο ενδιαφέροντα Μουντιάλ όλων των εποχών, η Πορτογαλία πάτωσε χωρίς να κινήσει κανένα ενδιαφέρον. Σαν φτωχός συγγενής της Ευρώπης μια ομάδα που πριν από δυο χρόνια είχε φτάσει στους 4 της Ευρώπης βγήκε τελευταία στον όμιλό της, πέρασε και δεν ακούμπησε σαν σειρά του Χάρη Ρώμα σε επανάληψη.

Τι ομάδα είναι: Η Πορτογαλία είναι πάντα κάτι ανάμεσα στην Ισπανία και τη Βραζιλία. Με λιγότερο λούσο από αυτές τις δύο και συνήθως λιγότερο καλούς παίκτες, αλλά μια ομάδα που πάντα έχει από ψήγματα μέχρι πολλά κιλά ποιότητας. Απλά δεν έχει την φανέλα και αυτό το πληρώνει αρκετές φορές. Δύσκολο να την αντιπαθήσεις, δύσκολο όμως να την έχεις και πρώτη σου επιλογή. Είναι συνήθως η κολλητή της όμορφης γκόμενας που γουστάρεις, που όταν φας χυλόπιτα την σκέφτεσαι και λες: “Καλή κοπέλα και τώρα που την βλέπω δεν είναι και άσχημη”. Α ναι. Και είχε τον Εουσέμπιο.

Την αγάπησα: Στην μεγαλύτερη φουρνιά όλων των εποχών που έβγαλε ποτέ η χώρα. Σε μια ομάδα που δεν της έλειπε τίποτα. Μια Πορτογαλία που είχε καλό τερματοφύλακα (κάτι που απαγορεύεται διά νόμου στη χώρα όπως ξέρουμε όλοι) ή μάλλον όχι απλά καλό, είχε την τερματοφυλακάρα Βίτορ Μπαΐα, είχε τον γιγάντιο Φερνάντο Κόουτο και από την μέση και μπροστά είχε τόση ποιότητα που δεν ήθελες να γεράσει ποτέ. Πάουλο Σόουζα, Ρουί Κόστα, Λουίς Φίγκο, Ζοάο Πίντο και Σα Πίντο (ναι, είχε και τον κύριο Φόλια). Ακόμα και ο ασχημομούρης Ντιμάς ήταν πολύ καλός, το ίδιο κι ο Παουλίνιο Σάντος. Αργότερα μπήκαν κι ο Κονσεϊσάο κι ο Νούνο Γκόμες. Μια ομάδα που αν την λέγανε αλλιώς πιθανώς να είχε σηκώσει κάποια κούπα. Δεν τα κατάφερε όμως ποτέ, αν και αρκετοί από τους παραπάνω είχαν μεγάλες επιτυχίες με τους συλλόγους τους.

Μια ομάδα που τελικά ήταν απίστευτα αδικημένη. Μια ομάδα που βρήκε την καλή Τσεχία του 1996 και δεν έφτασε τελικό, έμεινε εκτός Μουντιάλ 1998 επειδή έπρεπε να περάσει η Γερμανία και τελικά εμφανίστηκε πάλι το 2000 στο κύκνειο άσμα της όπου και έχασε από τη Γαλλία σε ένα ματς που έχει μείνει γνωστό για το περίφημο πέναλτι της Γαλλίας και τη διαιτησία.

Αντιπροσωπευτικός παίκτης: Η Πορτογαλία δεν είναι ομάδα του τερματοφύλακα και δεν είναι και του φορ. Κατά καιρούς περνάνε διάφοροι που περιμένουμε να κάνουν τη διαφορά (Νούνο Γκόμες, Παουλέτα κτλ), αλλά μένουν απλά καλοί. Η Πορτογαλία βγάζει καλούς αμυντικούς. Η Πορτογαλία βγάζει ακόμα καλύτερα χαφ όμως. Αν και με τρώει να πω ότι ο αντιπροσωπευτικός παίκτης είναι ο Ρουί Κόστα, θα πω έναν άλλον χαφ της Πορτογαλίας. Ίσως επειδή έβγαζε και μια εϊτίλα, μια αλητεία ποδοσφαιρική, ίσως επειδή ήταν μια φουρνιά πριν αυτή του Ρουί Κόστα. Ο μεγάλος Πάουλο Φούτρε:

Οπαδοί στη χώρα μας: Η Πορτογαλία δεν είχε ποτέ οπαδούς δικούς της στην Ελλάδα. Τουλάχιστον στα χρόνια μου κανείς δεν έλεγε: “Είμαι Πορτογαλία” γιατί πιθανότατα θα τον κορόιδευαν όλοι. Εσχάτως έχει ανθρώπους που την υποστηρίζουν, αλλά ο πραγματικός λόγος είναι η ύπαρξη του Κριστιάνο Ρονάλντο. Αν αύριο ο Ρονάλντο πει ότι γίνεται Ισπανός π.χ., θα τον ακολουθήσουν. Είναι σαν τις γιαγιάδες πριν χρόνια που τις ρωτούσες τι ομάδα είναι και σου λέγανε: “Εγώ παιδάκι μου είμαι με τον Γκάλη”. Αντίστοιχα και όσοι την αντιπαθούν, το κάνουν κυρίως λόγω του Κριστιάνο.

Προπονητής: Η Πορτογαλία ήταν και συνεχίζει να είναι για μένα μια ομάδα που είναι εθνική παικτών και όχι προπονητή. Δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι ο προπονητής. Δεν υπάρχει κανένας χαρακτηριστικός προπονητής της, είμαι πεπεισμένος ότι παίρνουν προπονητή επειδή είναι αναγκασμένο. Μια φορά είπαν να ξεφύγουν και πήραν τον Σκολάρι και το μετάνιωσαν. Μέχρι να αναλάβει κάποτε ο Μουρίνιο για να κατακτήσει το Μουντιάλ θα συνεχίσει να είναι έτσι. Η Πορτογαλία είναι η ομάδα των παικτών. Τέλος. Αν πρέπει να διαλέξω κάποιον χαρακτηριστικό προπονητή θα διαλέξω τον Αρτούρ Ζόρζε γιατί αυτό το μουστάκι πάντα με στοιχειώνει:

Θα το σηκώσει; Όχι. Ακόμα και να φτάσει στον τελικό ξεπερνώνας την Ισπανία, δεν μπορεί να κερδίσει καμία από τις άλλες δύο αντιπάλους. Θα είχε πλάκα να το σήκωνε (αν και έχει πολλούς αντιπαθείς παίκτες όπως ο Μεϊρέλες, ο Πέπε και ο Κριστιάνο), αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί. Την ευκαιρία της την είχε το 2004 και αυτοκτόνησε, έτσι νομίζω. Δεν θα πέσει πάντως αμαχητί. Στη χειρότερη θα φύγει με το κεφάλι ψηλά και 2-3 κόκκινες κάρτες.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Euro 2012

2 σχόλια σχετικά με το “Και έμειναν αυτοί: Η Πορτογαλία”

  1. Ο/Η appapa λέει:

    Πολύ ωραίο κείμενο, και μόνο το μουστάκι δηλαδή να είχε τα έβγαζε τα λεφτά του, αλλά μου θύμισες επιπλέον και τον Φούτρε, να΄σαι καλά!

  2. Ο/Η mitsmanen λέει:

    Λιγο σκληρο το σχολιο οτι δεν ακουμπησαν στο Μουντιαλ του 86.Στο πρωτο ματς,με τον Φουτρε να μπαινει αλλαγη νομιζω-ατιμο αλτσχαιμερ-και να κανει ανω κατω την Αγγλια,κερδισαν 1-0 …και μετα ηρθε η κλασσικη Πορτογαλικη αυτοκαταστροφη:γιναν maison de tolerance με την ομοσπονδια για τα πριμ,κατεβηκαν μισοδιαλυμενοι στο τελευταιο κρισιμο παιχνιδι του ομιλου και το Μαροκο με αλανιαρηδες παιχταραδες οπως ο Μπουντερμπαλα και ο Τιμουμι τους χορεψε κανονικα,3-1 και λιγα ηταν.H Αγγλια περασε την υστατη στιγμη απο τον ομιλο,and the rest is history.

    υ.γ. Εχεις δικιο,το μουντιαλ του 1986 το θεωρω κι εγω απο τα καλυτερα εβερ,τουλαχιστον απο οσα εχω δει.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *