Μια (άλλη) μέρα στο Σαν Σεμπαστιάν

Η παραπάνω φωτογραφία είναι τραβηγμένη μια μέρα μετά τη “Μια μέρα στο Σαν Σεμπαστιάν“, στη μεγαλύτερη από τις δυο παραλίες του Σαν Σεμπαστιάν. (Οι δυο παραλίες της πόλης, όπως είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο, έχουν ονόματα τα οποία κάθε σοβαρός και ψαγμένος τουρίστας έχει αποστηθίσει πριν καν ξεκινήσει το ταξίδι του. Εγώ τις αποκαλούσα και συνεχίζω να τις αποκαλώ “η μικρή” και “η μεγάλη”.)

Ελάχιστα δευτερόλεπτα αφού έχει γίνει το συγκεκριμένο κλικ ένας κύριος, που το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι ότι είχε αντιγράψει το μουστάκι του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε και ο οποίος έβγαζε βόλτα το σκύλο του, με πλησίασε και με ρώτησε κάτι σε μια ακατάληπτη για μένα γλώσσα που αρκετός κόσμος στον πλανήτη αποκαλεί ισπανικά. Έχοντας μετανιώσει ήδη αρκετές φορές στο παρελθόν για το γεγονός ότι δεν πήγα να μάθω τη γλώσσα πιο μικρός, τον ενημέρωσα πως δεν μιλάω ισπανικά, φράση που για λόγους που δεν έχω καταφέρει να ανακαλύψω στα αυτιά των Ισπανών ακούγεται σαν “μίλα μου ισπανικά, απλά λίγο πιο αργά”. Αποτέλεσμα όλου αυτού του τελείως αποτυχημένου προλόγου ήταν μια ακατάσχετη πολυλογία που από τις ελάχιστες λέξεις που κατάφερα να πιάσω, αφορούσε τα πιτσιρίκια που έπαιζαν ποδόσφαιρο και τα οποία με είχε δει να φωτογραφίζω.

Ανάμεσα στις διάφορες άγνωστες ισπανικές λέξεις που εκτοξεύονταν από το στόμα του το ποδοσφαιρικά εξοικειωμένο αυτί μου έπιασε το όνομα του Τσάμπι Αλόνσο προκαλώντας ασυναίσθητα μια αντίδραση “Επ, αυτό το ξέρω!”, ίδια μ’ αυτή που παθαίνει κάποιος που μεγάλωσε ακούγοντας μόνο λαϊκά και βαριά λαϊκά, τον έχει σύρει η γκόμενα σε συναυλία του Μάλαμα και ξεκινάει να παίζει η ‘Πριγκιπέσα’. “Τσάμπι Αλόνσο” επανέλαβα κι εγώ σε μια φτηνή και γραφική προσπάθεια αυτοεπιβεβαίωσης του εύρους των γνώσεων μου. “Σι, σι! Τσάμπι Αλόνσο!” συνέχισε αυτός, δείχνοντας μου ενθουσιασμένος την αμμουδιά μπροστά μας. Χαμογέλασα ξανά αμήχανα καθώς εκείνη τη δεδομένη στιγμή αδυνατούσα να θυμηθώ ότι ο Αλόνσο είχε ξεκινήσει την καριέρα του από τη Ρεάλ Σοσιεδάδ άρα μπορούσε να συσχετιστεί και με τη πόλη, αδυναμία που ουσιαστικά τερμάτιζε πρόωρα την ελάχιστη συνεισφορά μου στον υποτιθέμενο διάλογο.

Ακολούθησε μια παύση κατά την οποία τα μυαλά μας λογικά ταξίδεψαν σε εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις, οδηγούμενα σε τελείως διαφορετικά συμπεράσματα. Του χαμογέλασα, για πολλοστή φορά, σκεπτόμενος “τι μπορεί να μου λέει τόση ώρα ο τύπος, δεν βλέπει ότι τον κοιτάω μ’ αυτό το βλέμμα που έχει κάποιος 17χρονος κάγκουρας που τον πέταξαν σε προχωρημένη διάλεξη για τη Μοριακή Βιολογία, την ώρα που οι σχετικές γνώσεις του φτάνουν μέχρι το μόριο, που κάπου έχει ακούσει πως είναι μια πιο επιστημονική ονομασία για το πουλί του”. Μου χαμογέλασε ανταποδοτικά δείχνοντας πραγματικά χαρούμενος που μοιράστηκε με τον τουρίστα μια όμορφη ιστορία και φώναξε κάτι στο σκύλο του ο οποίος ήταν οφθαλμοφανές ότι καταλάβαινε περισσότερα ισπανικά από μένα.

Αποχαιρετιστήκαμε, ολοκληρώνοντας μια από τις πιο ανούσιες κουβέντες στην ιστορία της ανθρώπινης επικοινωνίας και το μυαλό μου καταχώνιασε άμεσα την ανάμνηση κάπου στον πυθμένα της μνήμης, εκεί που βάζει συνήθως κάτι κείμενα για τα υποατομικά σωματίδια, κάτι ονομασίες χρωμάτων του στυλ βιολετί, σομόν ή τιρκουάζ, τις διαδικασίες λύσης διαφορικών εξισώσεων και τα ονόματα ηθοποιών που παίζουν σε ελληνικές τηλεοπτικές σειρές.

Όλα αυτά μέχρι προχθές το βράδυ, που εντελώς τυχαία έπεσα πάνω σ’ ένα βίντεο που δείχνει πως περνάει το χρόνο του τώρα ο Γκαίθκα Μεντιέτα, το οποίο αποδείχτηκε πως ανήκει σε μια σειρά μικρών αφιερωμάτων που ετοίμασε η Ford για το ποδόσφαιρο (όπως και αυτό). Σ’ ένα από τα υπόλοιπα βίντεο παρουσιάζεται η Antiguoko, μια ερασιτεχνική ομάδα από μια περιοχή δίπλα στο Σαν Σεμπαστιάν, η οποία μαθαίνει από το 1982 στα παιδιά τα βασικά του ποδοσφαίρου κάνοντας ένα διαφορετικό είδος προπόνησης στη “μεγάλη παραλία” της πόλης και έχοντας ως απώτερο στόχο να καταφέρουν να γίνουν κάποτε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που θα παίξουν στην Πριμέρα. Όπως ακριβώς κατάφεραν o Αρίτς Αντούριθ, ο Μικελ Αρτέτα και ο Τσάμπι Αλόνσο.

Όπως αποδείχτηκε, μερικές φορές στη ζωή οι εξηγήσεις για κάποιο δυσνόητο θέμα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις.