25 Μαρτίου 1914 – 25 Μαρτίου 2013

Υπάρχει μια εσφαλμένη αντίληψη στον κόσμο – η οποία πιθανόν, κατά βάθος, να οφείλεται στην φύση της σύγχρονης κοινωνίας που προωθεί την επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων και ανυψώνει τον κοινωνικό μιμητισμό και την αποδοχή οποιασδήποτε ιδέας χωρίς ιδιαίτερο εγκεφαλικό ζόρισμα – ότι η σημαντικότερη στιγμή της οπαδικής πορείας ενός ανθρώπου, αυτή που οφείλει να μνημονεύει κανείς εις τους αιώνες των αιώνων, είναι η πρώτη ουσιαστική επαφή με την ομάδα: η παρακολούθηση του πρώτου αγώνα από την τηλεόραση μ’ ένα κασκόλ φορεμένο στον λαιμό ή η παρουσία για πρώτη φορά στο γήπεδο. Μπούρδες.

Η οπαδική ζωή είναι σαν την πορεία ενός μποξέρ. Κάποια στιγμή στην αρχή, σ’ ένα κλίμα χαλαρό και αγνό, κάποιος δικός σου άνθρωπος θα σου δώσει ένα χρωματιστό σορτσάκι να φορέσεις. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το έχεις επιλέξει καν εσύ. Είναι αναμφισβήτητα μια ωραία στιγμή, η επιτομή της κοινωνικότητας, αλλά δεν είναι η δικιά σου στιγμή. Η αποφασιστική στιγμή που οι Πόρτες της Αντίληψης ανοίγουν και η παιδική, κατευθυνόμενη ύπαρξη σου αποκτάει λόγο έρχεται αργότερα πάνω στο ρινγκ. Και δεν έχει καμία, μα καμία, σχέση με ευτυχισμένες στιγμές θριάμβου, πανηγυριού, χαράς όπου όλες οι λογικές κι όλες οι αντικειμενικές κρίσεις πάνε περίπατο με την σαμπάνια της επιτυχίας στο χέρι.

Είναι η στιγμή του καναβάτσου. Είναι η στιγμή που βρίσκεσαι ξαπλωμένος στο τερέν μετά από ένα ατέλειωτο γρονθοκόπημα – άσχημη εξέλιξη αλλά αναπόφευκτη, η οποία κάποια στιγμή στην πορεία σου θα έρθει και θα σε βρει με μαθηματική ακρίβεια, όσο κι αν επιχειρήσεις να της κρυφτείς, όση απόσταση ασφαλείας κι αν δοκιμάσεις να κρατήσεις. Εκεί λοιπόν, στο έδαφος με την κερκίδα να σε χλευάζει και να σε ειρωνεύεται, με τον διαιτητή να μετράει το πόσο απέχεις από την ολοκληρωτική ήττα, με το στομάχι σου κόμπο, με το βλέμμα θολό, με τα πόδια ‘κομμένα’ και ανήμπορα να στηρίξουν το αδύναμο κορμί και το Είναι σου φρακαρισμένο από άγχος, νεύρα, απόγνωση, στεναχώρια και κούραση, όλα συσσωρευμένα υπολείμματα μιας ολόκληρης πορείας χρόνων, εκεί είναι η Στιγμή του οπαδού. Εκεί που σου ανοίγεται ο εύκολος δρόμος, εκεί που σου δίνεται η δυνατότητα να ακουμπήσεις απαλά το κεφάλι στο δάπεδο, να κλείσεις τα μάτια, να περιμένεις τον διαιτητή να σφυρίξει την λήξη, να επιστρέψεις στην σιγουριά και την οικειότητα του σπιτιού σου, να βγάλεις το κασκόλ από τον λαιμό και να το καταχωνιάσεις στο βάθος της ντουλάπας και του μυαλού σου και να μην βγάλεις λέξη ξανά για το θέμα ξεκινώντας την αναζήτηση ενός υποκατάστατου που θα σου προσφέρει περισσότερες χαρές απαγκιστρωμένες από τα διάφορα ρίσκα και τις επίπονες θυσίες που απαιτούνται γι’ αυτές.

Σ’ εκείνη ακριβώς την στιγμή της επιλογής – της συνειδητής και ώριμης επιλογής κάποιου που έχει πλήρη επίγνωση του παραλογισμού αυτής αλλά αδιαφορεί γι’ αυτόν – του να αψηφήσεις την εσωτερική φωνή που σου ζητάει επίμονα να αυτοπροστατευτείς από παρόμοιες μελλοντικές καταστάσεις και να συσσωρεύσεις όλες σου τις δυνάμεις ώστε να προσπαθήσεις να σηκωθείς ξανά στα πόδια σου, σ’ αυτήν ακριβώς την σκηνή εντοπίζεται όλη η ιδέα του Άρη. Όλη η στιγμή είναι πλημμυρισμένη με την ιδέα του Άρη. Δεν την βλέπεις, δεν την ακούς, δεν γίνεται να την εξηγήσεις (Είναι τόσο ανέφικτο το να προσπαθήσεις να εξηγήσεις και να κάνεις λεξούλες μια ιδέα. Οποιαδήποτε προσπάθεια κάνεις να την βγάλεις απ’ την άπειρη μορφή που υπάρχει στο μυαλό σου, ένα χαοτικό σύμπλεγμα σκέψεων και εικόνων και να την κάνεις απλές και σωστές συντακτικά προτάσεις. έτοιμες να εκστομιστούν και μετέπειτα να κατανοηθούν από κάποιον δέκτη είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και έχει ως αποτέλεσμα να μειώσεις άθελα σου μια ιδέα δίχως όρια, να την κάνεις πεζή αφαιρώντας το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης της σε μια απέλπιδα προσπάθεια εκλαΐκευσης της, με μοναδικό στόχο να την φέρεις στα νοητικά σου μέτρα ή ακόμα χειρότερα, στα νοητικά μέτρα του συνομιλητή σου.) αλλά είναι εκεί, είναι γύρω σου, είναι μέσα σου, είναι παντοδύναμη – γιατί σε αντίθεση με την δικιά σου ευάλωτη φύση οι ιδέες είναι αδιάτρητες – και δίχως να το καταλάβεις σπρώχνει την καταπονημένη σου ψυχολογία ώστε να επιστρέψεις στον αγώνα.

Αυτήν την Στιγμή την έχω ζήσει πολλές φορές – περισσότερες ίσως από όσες νομίζει ότι μπορεί να αντέξει ένας οπαδός – αλλά το κιτρινόμαυρο κασκόλ παραμένει ακόμα στον λαιμό.

(Κείμενο γραμμένο πριν δυο χρόνια, στα 97α γενέθλια του συλλόγου)