Η αμνησία και ένα τραγούδι (η ιστορία ενός ποδοσφαιριστή)

Ήταν μια τέτοια Κυριακή Απριλίου του 2007. Το τοπικό πρωτάθλημα του Ρίο Τερσέρο, μιας πόλης στην επαρχία της Κόρδοβα βορειοδυτικά του Μπουένος Άιρες, θα ξεκινούσε την επόμενη εβδομάδα. Η γηπεδούχος Ρεκρεατίβο Ελενένσε υποδεχόταν την Ναούτικο Φιτζ Σίμον σε ένα φιλικό, το τελευταίο τεστ των ομάδων πριν αρχίσει στο πρωτάθλημα. Από τους φιλοξενούμενους ξεχώριζε το κεντρικό τους χαφ, ο “Τσέτσο” Τόρρες που έκανε ντεμπούτο στην άσημη ομάδα του στα μόλις 16 του χρόνια το 2001. Οι ικανότητές του τον έφεραν στην Χενεράλ Πας Τζούνιορς της πόλης της Κόρδοβα, αλλά ο ίδιος ήθελε να επιστρέψει στην οικογένειά του και το έκανε αφήνοντας τα όνειρά του να γίνει ο νέος Ρεδόνδο.

Εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι της Κυριακής κανείς δεν ήξερε τι θα γινόταν. Οι γηπεδούχοι επιτίθενται και ο Νικολάς Χιχένα των φιλοξενούμενων διώχνει την μπάλα, αυτή χτυπάει με δύναμη στο κεφάλι του Τόρρες που πέφτει κάτω. Το παιχνίδι συνεχίζεται με τον Τόρρες να συνέρχεται στον πάγκο και τους υπόλοιπους να μην δίνουν πολλή σημασία αρχικά. Κάποια χιλιόμετρα πιο πέρα οι γονείς του Τόρρες πίνουν το μάτε τους στο σπίτι της οικογένειας, όταν το τηλέφωνο χτυπάει. “Ο γιος σας είναι στην κλινική μετά από ένα χτύπημα, πρέπει να έρθετε”.  Ο εφιάλτης ξεκινάει. Αφού τελικά βρίσκουν μέσο από το Εμπάλσε για να πάνε στην πόλη του Ρίο Τερσέρο, φτάνουν στην κλινική και βλέπουν τον γιο τους σε ένα φορείο. Η μητέρα του Τερέζα τον πλησιάζει και τον ρωτάει τι έγινε. Ο Τσέτσο την κοιτάει χωρίς να καταλαβαίνει. Ο γιατρός λέει τα μαντάτα: “Κυρία μου, ο γιος σας δεν σας αναγνωρίζει. Δεν ξέρει ποιος είναι. Το χτύπημα τού έφερε απώλεια μνήμης”.

“Δεν θυμόταν τίποτα. Δεν ήξερε ποιοι ήμασταν. Μίλησα με τον νευρολόγο. Πήγα στον Τσέτσο και του συστήθηκα ως η μητέρα του. Του είπα τι είχε συμβεί. Έπρεπε να μάθει τα πάντα από την αρχή. Δεν θυμόταν το σπίτι, τα αδέρφια του. Έπρεπε να μάθει να τρώει. Του είπαμε ότι του άρεσε το μάτε. Καταλάβαινε τι του έλεγες, αλλά έπρεπε να τα μάθει όλα ξανά”.

– Τερέζα Μπούστος

Ο Τσέτσο επέστρεψε στο σπίτι στους καταπράσινους πρόποδες ενός λόφου, λίγα χιλιόμετρα μακρυά από τις πηγές του ποταμού Τερσέρο στην λίμνη του Εμπάλσε. Υπό την αυστηρή εποπτεία γονιών και αδερφών. “Νόμιζα ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο στα βιβλία” λέει ο πατέρας Χουάν Λεοπόλδο. Ο αδερφός του Γκαμπριέλ θυμάμαι χαρακτηριστικά: “Προσπαθούσαμε να τον κάνουμε να θυμηθεί. Μια μέρα φτιάξαμε ασάδο (σ.Σ. παραδοσιακό ψητό κρέας της Αργεντινής) για να φάμε μήπως και του ξυπνήσει κάτι. Ο Τσέτσο θα έτρωγε τα κόκαλα, δεν ήξερε πώς να το φάει”. Η οικογένεια Τόρρες δεν μπορεί να ξεχάσει πώς περνούσαν εκείνες οι εφιαλτικές μέρες. Ο Τσέτσο ήταν ένας καινούριος άνθρωπος, χωρίς μνήμες. Κυρίως η μητέρα του ήταν στη χειρότερη ψυχολογική κατάσταση. Φοβόταν να τον αφήσει να πάει ακόμα και στο μπάνιο μόνο του.

Ο Τσέτσο, ένα παιδί που από μικρό πέθαινε για το ποδόσφαιρο, ξαφνικά απέκτησε άλλα ενδιαφέροντα. Άρχισε να του αρέσει το τένις. Παρακολουθούσε φανατικά τον Ναλμπάντιαν και τον Νταβιντένκο να μάχονται στο Ρολάντ Γκαρός και τον Ράφα Ναδάλ να κατακτά ακόμα έναν τίτλο στο χώμα των Παρισίων. Η εθνική του Άλφιο Μπαζίλε ετοιμαζόταν για το Κόπα Αμέρικα, αλλά δεν έκανε καμία αίσθηση στον 22χρόνο πρώην πλέον ποδοσφαιριστή. Συγγενείς και φίλοι μάχονταν καθημερινά για να τον κάνουν να θυμηθεί. Πήραν ακόμα μια απόφαση. Ταξίδεψαν τα 40 χιλιόμετρα από το γραφικό Εμπάλσε, στην Σάντα Έλενα τον… τόπο του εγκλήματος. Η αντίδραση του Τσέτσο ήταν να πει απλά: “όμορφο γήπεδο”. Οι φίλοι του προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα. Του πέταξαν μια μπάλα να δουν πώς θα αντιδράσει, αυτός πήγε στο πλάι και την απέφυγε. Ένα παιδί που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς την μπάλα, τώρα την απέφευγε.

“Μου έλεγαν ότι έπαιζα ποδόσφαιρο, αλλά εγώ δεν θυμόμουν τίποτα”

– Σέσαρ “Τσέτσο” Τόρρες

Μαζί με τους υπόλοιπους ανησυχούσαν και όλοι στην ομάδα του Τσέτσο. Πιο πολύ από όλους ο Νικολάς Χιχένα, που ένιωθε υπεύθυνος μια που από τη δική του απόκρουση χτύπησε ο συμπαίκτης του. Έπαιρναν τον Τσέτσο σε προπονήσεις και σε αγώνες, αλλά δεν καταλάβαινε το παιχνίδι. Του έκαναν και πανό που έγραφε “Γύρνα Τσέτσο, σε περιμένουμε”. Ο νευρολόγος επιβεβαίωνε ότι δεν υπήρχαν άλλες επιπλοκές, ότι δεν είχε άλλο πρόβλημα από το χτύπημα εκτός από την μνήμη του. Και ότι αυτές οι μνήμες θα επανέρχονταν. Ο πατέρας του θυμάται την αγωνία με τις εξετάσεις και το άγχος να σιγουρευτούν ότι όλα είναι καλά. Οι γιατροί τους έλεγαν ότι ο γιος τους θα επανέρθει κάποια στιγμή. Σε μια μέρα, σε μια βδομάδα, σε έναν χρόνο, κανείς δεν μπορούσε να πει το πότε.

46 μέρες είχαν περάσει από το ατύχημα. Ο Σέσαρ “θυμάται” εκείνη την μέρα: “Μου είχαν δώσει να φάω και μετά καθόμουν με την αδερφή μου Ελιάνα να δούμε τηλεόραση. Νύσταξα όμως και τους είπα να βάλουν το ραδιόφωνο και κάπως έτσι αποκοιμήθηκα. Μετά από κάποια ώρα ξύπνησα και στο ράδιο έπαιζε ένα τραγούδι του “Λα Μόνα” Χιμένες (σ.Σ. τραγουδιστής με καταγωγή από την Κόρδοβα). Δεν ξέρω πώς έγινε, άρχισα να τραγουδάω το τραγούδι. Το θυμόμουν. Επέστρεψα. Τα θυμόμουν όλα. Φώναξα την αδερφή μου, τους δικούς μου, ήταν ευτυχία αυτό που έγινε”. 46 μέρες μετά ο Τσέτσο επέστρεψε, με ένα τραγούδι και πλέον τα δάκρυα ήταν δάκρυα χαράς στο σπίτι. “Το τραγούδι ήταν το Παλόμα Λόκα. Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο το τραγούδι. Μου αρέσει ο Μόνα, αλλά δεν είμαι φανατικός. Ακούω τα πάντα”.

Κι όμως 46 μέρες μετά είχαν αλλάξει αρκετά. Ο συμπαίκτης του Φεντερικό Αλεσάντρι, αυτός που τον κουβάλησε εκτός γηπέδου είχε γίνει υποψήφιος δήμαρχος του χωριού. Και όταν μετά από έναν χρόνο περίπου ο Τσέτσο επέστρεψε στα γήπεδα, ο Αλεσάντρι ήταν πλέον ο δήμαρχος του χωριού. Μια επιστροφή που έγινε αργά και προσεκτικά. Τον Φεβρουάριο του 2008 άρχισε να προπονείται ξανά και λίγο καιρό αργότερα ξαναέπαιξε φορώντας το αγαπημένο του νούμερο 5, στην Φιτζ Σίμον την άσημη ομάδα του τοπικού πρωταθλήματος του Ρίο Τερσέρο. Για εκείνον και για τους δικούς του ανθρώπους ήταν σαν να έπαιζε σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Πιο πολύ ίσως από όλους για τον Νικολάς Χιχένα τον κατά λάθος ένοχο, που ζούσε με φοβερή αγωνία και τύψεις εκείνες τις μέρες. Μέχρι μια μέρα να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μάθει τα ευχάριστα νέα για τον Τσέτσο και να πέσει στην αγκαλιά του πατέρα του που του είπε: “Αυτό ήταν, ξέχνα το τώρα”.

Τέσσερα χρόνια μετά, το 2011 ο Τσέτσο επέστρεψε στο γήπεδο του ατυχήματος, φορώντας τη φανέλα της Κλουμπ Μπιμπλιοτέκα Λα Κρους. Ο Τσέτσο έκανε ένα εξαιρετικό παιχνίδι και η ομάδα του κέρδισε. Αν τον ρωτήσεις, δεν θυμάται τι είχε γίνει στο παιχνίδι του 2007. “Δεν θυμάμαι καν αν συνεχίστηκε, πολλά από τα πράγματα εκείνες τις 46 μέρες δεν τα θυμάμαι”. Το μόνο που του έμεινε, είναι η ξαφνική αγάπη για το τένις μια που εδώ και καιρό πλέον παίζει στις ελεύθερές του ώρες. Και η ζωή συνεχίζεται…

Πηγή: El Gráfico