Το δύσκολο ταξίδι για το Μοντεβιδέο

Ένα συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει είναι ότι για τους Σέρβους δεν υπάρχει μέση οδός. Είτε τους αγαπάς, είτε τους αντιπαθείς. Κάτι τέτοιο ισχύει και για τον κινηματογράφο τους. Η ταινία του 2010 με τίτλο “Montevideo, Bog te video” είναι μια τέτοια περίπτωση κλασικού σέρβικου/γιουγκοσλάβικου σινεμά. Ο αγγλικός τίτλος είναι “Montevideo, God bless you” και η σκηνοθεσία του Ντράγκαν Μπιέλογκρλιτς για μια ταινία που γνώρισε τεράστια επιτυχία στη Σερβία, τόσο που η εκτεταμένη έκδοσή της κόπηκε σε κομμάτια και παίχτηκε σαν σειρά στην τηλεόραση της Σερβίας. Ήταν επίσης η συμμετοχή της Σερβίας για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, αλλά δεν έφτασε στον… τελικό.

Βρισκόμαστε στο μακρινό 1930, στο Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας υπό τον Βασιλιά Αλέξανδρο τον 1ο που ονειρεύεται μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Σερβία (και κατ’ επέκταση η Γιουγκοσλαβία) προσπαθεί να συνέλθει από τον Μεγάλο Πόλεμο και μέσα σε όλα τα άλλα το ποδόσφαιρο αρχίζει να γίνεται δημοφιλές. Παρτιζάν και Ερυθρός Αστέρας δεν υπάρχουν (δημιουργήθηκαν στην κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία επί Τίτο αργότερα) και έτσι το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην Μπέογκραντ Σπορτς Κλουμπ (σημερινή ΟΦΚ Βελιγραδίου) και την Σπόρτσκι Κλουμπ Γιουγκοσλάβια (που διαλύθηκε επί Τίτο). Όταν για πρώτη φορά ανακοινώνεται ότι θα πραγματοποιηθεί Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου στην μακρινή Ουρουγουάη, οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου της χώρας ονειρεύονται το ταξίδι στο Μοντεβιδέο. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι εύκολα, καθώς χρήματα δεν υπάρχουν και οι Κροάτες δεν ενθουσιάζονται στην ιδέα μιας εθνικής Γιουγκοσλαβίας. Η ταινία ακολουθεί την ιστορία των πρωταγωνιστών (πραγματικών και μη) για την επίτευξη του μεγάλου ονείρου, με βασικό φόντο τη σχέση των δυο καλύτερων παικτών της ομάδας.

Η σκηνοθεσία είναι αρκετά καλή και η ατμόσφαιρα θυμίζει κάποιες στιγμές Κοστούριτσα και Γούντι Άλεν μεταφέροντας τόσο την τρέλα και την γραφικότητα των Σέρβων, όσο και τις ιδιαιτερότητες της εποχής. Οι ηθοποιοί είναι επίσης αρκετά καλοί, η μουσική το ίδιο και η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα. Και αν μέχρι στιγμής την εκθειάζω, η αλήθεια είναι ότι δεν είναι όλα τέλεια γιατί γίνεται σε αρκετά σημεία λίγο (ως πολύ) γλυκαναλάτη για τα δικά μου γούστα. Πιθανότατα να μην φταίει η ίδια η ταινία αλλά το βιβλίο στο οποίο είναι βασισμένη, βιβλίο με τον ίδιο τίτλο από τον Σέρβο αθλητικογράφο Βλαντιμίρ Στάνκοβιτς. Από την άλλη ίσως είναι είναι καλό αυτό γιατί βλέπεται άνετα και με γυναικεία παρουσία (χωρίς την γκρίνια του στυλ “μα καλά είπαμε να δούμε ταινία και πάλι μπάλα βλέπουμε;”) μια που έχει και το απαραίτητο love story. Αν λοιπόν σας αρέσει η σέρβικη κουλτούρα και το ποδόσφαιρο, μάλλον θα διασκεδασετε.