Το νέο Μαρακανά: μια ιστορία νοσταλγίας, αντιδράσεων και ανακαίνισης
Αν ρωτήσεις κάποιον να σου πει για τα σημαντικότερα γήπεδα ποδοσφαίρου του κόσμου και δεν γεννήθηκε χθες σίγουρα θα αναφέρει μέσα σε αυτά το Μαρακανά. Το ιστορικό στάδιο του Ρίο έκλεισε αρχικά το 2010, ώστε να γίνουν τα απαραίτητα έργα για να είναι έτοιμο για το Μουντιάλ (αλλά και τους Ολυμπιακούς του 2016). Ένα έργο προϋπολογισμού 700 εκατομμυρίων δολαρίων (τελικά λέγεται ότι στοίχισε 400-500), σε μια χώρα που ζει στιγμές ανάλογες δικές μας του 2004 (ελπίζω με καλύτερη κατάληξη). Το Μαρακανά που είναι σε μια περιοχή του Ρίο αρκετά κοντά σε πολύ επικίνδυνες φαβέλες (όπως αυτή της Βίλα Κρουζέιρο που είναι λίγο πιο βόρεια) ξανάνοιξε τις πόρτες του (αν και όχι 100% έτοιμο) για να υποδεχτεί τους φίλους του Ρονάλντο κόντρα στους φίλους του Μπεμπέτο σε ένα ας πούμε test event με μουσικούς, ομιλίες πολιτικών και διάφορα άλλα χάπενινγκς.
“Τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά” δήλωσε ο Ίκαρο (τι τρέλα αυτή με τα ελληνικά ονόματα) Μορένο πρόεδρος της εταιρείας δημοσίων έργων “αλλά είχαμε και μερικά θέματα που πρέπει να λύσουμε. Ένα ασανσέρ από τα τέσσερα που δοκιμάσαμε δεν λειτούργησε και μερικές τουαλέτες δεν είχαν νερό.” Οι καθυστερήσεις στο χρονοδιάγραμμα θεωρήθηκαν φυσιολογικές από τους διοργανωτές, μια που όταν ανακαινίζεις ένα στάδιο 70 ετών είναι λογικό να προκύπτουν προβλήματα. Παράλληλα, υπήρχαν και άλλα θέματα όπως απεργίες των εργατών που το πήγαν πιο πίσω. Οι Βραζιλιάνοι υποστηρίζουν ότι όλα θα είναι έτοιμα στα τέλη Μαΐου όταν και θα πρέπει να ελεγχθεί από τη ΦΙΦΑ για το Κονφεντερέισονς Καπ. Οι κακές γλώσσες πάντως μιλάνε για μεγάλα σκάνδαλα διαφθοράς που έφεραν και τις καθυστερήσεις (το έργο έπρεπε να είχε τελειώσει τον Δεκέμβριο του 2012) καθώς κάποιοι από τους κατασκευαστές αποχώρησαν. Παράλληλα, οι συνθήκες εργασίες ήταν πολύ άσχημες και ο λόγος για τον οποίο έγιναν οι απεργίες. Άλλοι λένε ακόμα ότι δεν χρειαζόταν καν τόση ανακαίνιση, μια που στο γήπεδο είχαν γίνει ήδη εργασίες το 2007 για τους Παναμερικανικούς αγώνες, αλλά και το 2000 και έτσι ξοδεύτηκαν υπερβολικά ποσά.
Ίσως για να χρυσωθεί το χάπι η φιέστα έγινε σε… κλειστό οικογενειακό κύκλο, καθώς υπήρχαν οι 8.500 εργάτες και οι οικογένειές του, με αποτέλεσμα το γήπεδο να έχει περί τις τριάντα χιλιάδες θεατές και οι υπεύθυνοι να εκθειάζουν τους “ήρωες” εργάτες που έφεραν εις πέρας το έργο. Την ίδια στιγμή πάντως στο Ρίο υπήρχαν πορείες και διαμαρτυρίες με τον κόσμο να διαδηλώνει για την ιδιωτικοποίηση του ποδοσφαίρου και την μετατροπή του λαϊκού αθλήματος, σε αθλήματος για την ελίτ. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση έδωσε το στάδιο για 35 χρόνια σε ιδιωτικές εταιρείες που μέσα σε όλα τα άλλα θα πρέπει να ρίξουν 300 εκατομμύρια δολάρια ώστε να φτιάξουν εμπορικό κέντρο, πάρκινγκ, ολυμπιακό μουσείο και αθλητικά κέντρα την στιγμή που θα γκρεμιστούν ένα σχολείο, ένα υδάτινο πάρκο και το εκεί Μουσείο των Ινδιάνων, οι οποίοι φυσικά και δεν το πήραν θετικά και διαμαρτυρήθηκαν έντονα. Τα επιχειρήματα των επικριτών είναι ότι το κράτος θα βγάλει πολύ λιγότερα από αυτά που έδωσε και ότι θέλει να φτιάξει μια περιοχή μόνο για τους πλούσιους. Σε αυτά οι υπέρμαχοι απαντούν ότι αναβαθμίζεται ολόκληρη η περιοχή που ήταν ιδιαίτερα υποβαθμισμένη. Η αλήθεια σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως βρίσκεται κάπου στην μέση.
Ακόμα όμως και στους ίδιους τους θεατές του αγώνα οι γνώμες διίστανται. “Αυτό δεν είναι το Μαρακανά, δεν έμεινε ούτε ένας κόκκος άμμου από το παλιό γήπεδο” δήλωσε ένας νοσταλγικός κάτοικος της περιοχής που βρέθηκε στα εγκαίνια. Ένας άλλος δημοσιογράφος είπε: “Εγώ ήμουν εδώ με 130.000 ανθρώπους να χοροπηδάνε, αυτό το στάδιο δεν έχει τέτοια αίγλη”. Άλλοι όμως δήλωσαν εντυπωσιασμένοι από το νέο πανέμορφο Μαρακανά. “Είναι καλύτερο από πριν. Είναι απίστευτο. Αν δεν ήμουν εδώ σε όλη τη διάρκεια, δεν θα το πίστευα”, δήλωσε ένας 56χρονος ηλεκτρολόγος που δούλεψε στο στάδιο και πήρε τον εγγονό του στο test event. Ένας άλλος εργάτης με το όνομα Αριστείδης δήλωσε ότι κοιτάει με νοσταλγία το γήπεδο και κράτησε ένα κομμάτι από τις παλιές κερκίδες για να το δείχνει στα ανίψια του.
Το νέο Μαρακανά έχει 79.369 θέσεις, 17 ασανσέρ, 12 κυλιόμενες σκάλες, 60 “κυλικεία-μπαρ”, 231 τουαλέτες, 78 μεγάφωνα, 360 κάμερες ασφαλείας, 4 γιγαντοοθόνες (98 τετραγωνικά μέτρα η καθεμία), κλιματισμό που καλύπτει 36.000 τετραγωνικά μέτρα και 110 σουίτες. Το χορτάρι είναι του τύπου “bermuda celebration” που δεν ξέρω αν σημαίνει ότι αντέχει στον δάκο και την μουχρίτσα, λέγεται πάντως ότι αντέχει σε έντονες αλλαγές θερμοκρασίας και καλλιεργήθηκε από τον Οκτώβριο στην πόλη Σακουαρέμα, για να μεταφερθεί σε 360 κομμάτια στο Ρίο. Τέλος τα συστήματα απαγωγής των νερών (πεθαίνω να λέω τέτοιους όρους) μπορούν να αντέξουν μέχρι και 230 χιλιοστά βροχής ανά ώρα, ένα νούμερο που είναι διπλάσιο από τους μεγαλύτερους Μ.Ο. βροχής του Ρίο που σημειώνονται τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο. Ένα εντυπωσιακό φωτο-άλμπουμ με εικόνες από το γήπεδο μπορείτε να το δείτε εδώ.
Ότι και να έχει γίνει πάντως, τις αναμνήσεις και τις ιστορίες δεν τις γράφουν τα κτίρια είτε αυτά έχουν τσιμεντένιες κερκίδες, είτε θερμαινόμενα καθίσματα, αλλά οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που είναι στις εξέδρες και κυρίως οι άνθρωποι που αγωνίζονται στο χορτάρι ανεξάρτητα αν αυτό καίγεται από το χιόνι και τον καύσωνα. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι μετά τα μέτρια τελευταία Μουντιάλ, αυτό του Μαρακανά και της Βραζιλίας θα μας επιστρέψει σε παλιότερες καλές ποδοσφαιρικές στιγμές, μια που η μπάλα γυρίζει στην Λ. Αμερική εκεί που λατρεύεται όπως πουθενά αλλού.
