Η μέρα του τερματοφύλακα

Υπάρχει η έκφραση “θα σε πληρώσω την μέρα του τερματοφύλακα”, φράση που σημαίνει με λίγα λόγια ξέχνα τα χρήματα δεν θα τα δεις ποτέ και χρησιμοποιείται στην Αργεντινή. Το σκεπτικό πίσω από την λαϊκή αυτή σοφία είναι ότι ο τερματοφύλακας δεν θα έχει ποτέ την δική του ημέρα και η μέρα του τερματοφύλακα είναι συνώνυμη του ποτέ. Ο τερματοφύλακας είναι συνήθως ο αρνητικός πρωταγωνιστής, αυτός που θα πέσουν να φάνε όλοι στο λάθος του και που σπάνια θα πάρει τη δόξα. Θυμίζει λίγο τον απλό μισθοφόρο από το Όστιν Πάουερς που κανείς δεν θα νοιαστεί γι’ αυτόν. Σκεφτείτε μόνο πόσοι θρύλοι τερματοφύλακες υπάρχουν και ποια η αναλογία τους σε σχέση με τα χαφ και τους επιθετικούς.

Μόνο που τελικά η μέρα του τερματοφύλακα είναι γεγονός. Χρειάστηκε η παρέμβαση ενός πολιτικού άνδρα (γιατί μόνο στην Αργεντινή θα μπορούσε να γίνει αυτό) του Γερουσιαστή Χόρχε Μπανίσεβιτς (πείτε το αν μπορείτε με προφορά Αλέξη “Μπάεβιτσch” Σπυρόπουλου) που κατέθεσε πρόταση νόμου ώστε να αναγνωριστεί η 12η Ιουνίου ως η μέρα του τερματοφύλακα στη χώρα. Η ημερομηνία φυσικά και δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για την ημέρα που πριν 87 χρόνια γεννήθηκε ο Αμαντέο Καρίσο, ένας από τους σημαντικότερους τερματοφύλακες της Αργεντινής και γενικότερα της Ν. Αμερικής. Ο Καρίσο ξεχώριζε τόσο για την κορμοστασιά του (άγγιζε το 1.90), όσο και για το γεγονός ότι έφερε επανάσταση στη θέση καθώς ήταν τερματοφύλακας που έβγαινε από την περιοχή για να κάνει παιχνίδι (ντριμπλάροντας πολλές φορές τους αντιπάλους), ενώ ήταν από τους πρώτους που εισήγαγαν το ελεύθερο ως έναρξη αντεπίθεσης και γενικά τερματοφύλακας που συμμετείχε οργανωτικά, κάτι ανήκουστο μέχρι τότε. Ο “Ταρζάν” όπως τον έλεγαν ήταν τόσο σπουδαίος, που την μοναδική φορά που τέθηκε αντιμέτωπος του Γιασίν δέχτηκε ως δώρο τα γάντια της “Μαύρης Αράχνης” μια που ο τελευταίος τον θαύμαζε.

Έπαιξε για 23 συνεχόμενα χρόνια στη Ρίβερ Πλέιτ συμπληρώνοντας 513 αγώνες και δεν είναι τυχαίο ότι μια κερκίδα στο βόρειο μέρος του γηπέδου της Ρίβερ έχει πάρει το όνομά του. Ο Καρίσο που από ότι λένε οι θρύλοι της εποχής ήταν ο πρώτος που συστηματικά χρησιμοποιούσε γάντια, δεν θα μπορούσε να μην έχει βιώσει κι ο ίδιος τη δύσκολη μοίρα του φίσκουλα. Διεθνής με την Αργεντινή το 1958 στη Σουηδία κάθισε κάτω από τα γκολπόστ στο τραγικό 6-1 από την Τσεχοσλοβακία, ένα ματς που μέχρι να σταματήσει την καριέρα του του το χτυπούσαν οι αντίπαλοί του παρά το γεγονός ότι είχε κατακτήσει 6 πρωταθλήματα με τη Ρίβερ ενώ είχε αποκρούσει και 18 πέναλτι (και άλλα δύο με την εθνική). Ο ίδιος που πάντα έλεγε ότι οι τερματοφύλακες πρέπει να έχουν τη δική τους μέρα, νιώθει πια δικαιωμένος έστω και σε αυτή την μεγάλη ηλικία. Μια που για πολλά χρόνια ένιωθε κι αυτός την μοναξιά του τερματοφύλακα, που έχει γίνει και τραγούδι στη χώρα του:

“Νιώθω τόσο μόνος
Μόνος με τα δυο χέρια μου
Ενώ περιμένω οι καρχαρίες που με περιτριγυρίζουν
Να επιτεθούν”

Ιγνάσιο Κοπάνι – Μπλουζ του τερματοφύλακα