Ένα αξέχαστο παιχνίδι μπαράζ
Το φθινόπωρο του 1997 στην ανατολική πλευρά του παγκόσμιου χάρτη Ιράν και Αυστραλία διεκδικούσαν μια θέση για το επερχόμενο Μουντιάλ της Γαλλίας. Με το πρώτο παιχνίδι των δυο ομάδων στο κατάμεστο (128.000 άνθρωποι στριμώχτηκαν στις κερκίδες, αριθμός ρεκόρ στην ιστορία του Ιράν) Στάδιο Αζάντι να λήγει 1-1 η πρόκριση για τα τελικά θα κρινόταν στον επαναληπτικό αγώνα της Μελβούρνης. Έχοντας το πλεονέκτημα του εκτός έδρας γκολ και την στήριξη 85.000 συμπατριωτών τους (επίσης αριθμός ρεκόρ για το ποδόσφαιρο της Αυστραλίας) οι γηπεδούχοι κυριάρχησαν στο γήπεδο και βρέθηκαν στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου να προηγούνται με 2-0. Το εισιτήριο για τη Γαλλία βρισκόταν ένα κλικ μακριά από τις τσέπες του Χάρι Κιούελ, του Μάρκ Βίντουκα και του Σταν Λαζαρίδη. Αλλά υπολόγιζαν χωρίς τον Πίτερ Χορ.
Ο Πίτερ Χορ ήταν ο πιο διάσημος μπουκαδόρος της εποχής, ένας πρώιμος Τζίμι Τζαμπ, που εισέβαλε σε κάθε μεγάλο αθλητικό και κοινωνικό γεγονός, από τελικούς του τένις μέχρι κηδείες διασημοτήτων. Μερικά δευτερόλεπτα μετά το δεύτερο γκολ της Αυστραλίας ο Χορ μπήκε στο γήπεδο, ξέφυγε εύκολα από τους υπεύθυνους ασφαλείας και βούτηξε στα δίχτυα της εστίας του Ιράν. Το παιχνίδι διακόπηκε για αρκετά λεπτά για να απομακρυνθεί ο μουρλός και να επιδιορθωθούν τα δίχτυα και όταν ξεκίνησε τίποτα δεν ήταν ίδιο πλέον. Οι παίκτες του Ιράν είχαν ανασυνταχθεί, είχαν ανακτήσει την ψυχραιμία τους και έχοντας γλιτώσει το κύμα ενθουσιασμού των γηπεδούχων μπήκαν ξανά στο παιχνίδι, προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τον εφησυχασμό και την απώλεια ρυθμού των παικτών της Αυστραλίας. Και τα κατάφεραν. Με δυο γκολ μέσα σ’ ένα πεντάλεπτο ισοφάρισαν το σκορ και χάρη στα εκτός έδρας γκολ πήραν την πρόκριση για το Μουντιάλ για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια.
Ο Πίτερ Χορ έφυγε μετά το τέλος με αστυνομική συνοδεία από το γήπεδο καθώς εξαγριωμένοι Αυστραλοί φίλαθλοι ήθελαν, σχεδόν, να τον λιντσάρουν. Οι Ιρανοί χαρακτήρισαν την εισβολή του Χορ, που άλλαξε όλο το momentum, “θεϊκό σημάδι”, ένας απλός παρατηρητής θα έλεγε ότι επρόκειτο απλά για μια κλασσική περίπτωση ανθρώπου που ψάχνει μερικά λεπτά διασημότητας αδιαφορώντας για τα τεκταινόμενα στο χόρτο αλλά πιο κοντά στην αλήθεια βρίσκονται λογικά οι γιατροί που εξέτασαν τον Αυστραλό και διέγνωσαν, λιτά και περιεκτικά, ότι πάσχει από σχιζοφρένεια.
Μέχρι και σήμερα το συγκεκριμένο παιχνίδι θεωρείται μια από τις πιο μεγάλες στιγμές στην ιστορία του Ιράν και αντίστοιχα μια από τις τραγικότερες μέρες στην ιστορία του ποδοσφαίρου της Αυστραλίας.
Τα γεγονότα του αγώνα της Μελβούρνης θυμήθηκε πριν λίγους μήνες σε μια εκπομπή της Βρετανικής τηλεόρασης και ο Ομίντ Τζαλίλι* ο οποίος πρόσθεσε και την πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία ότι κατά τη διάρκεια της διακοπής και την ώρα που όλοι οι άλλοι στο γήπεδο γελούσαν και απολάμβαναν το σκηνικό οι παίκτες του Ιράν προσευχόταν, ζητώντας προφανώς πνευματική δύναμη για να γυρίσουν το παιχνίδι.
* Ο Ομίντ Τζαλίλι είναι Αγγλο-Ιρανός, φανατικός οπαδός της Τσέλσι, μεγάλη μορφή (όπως εύκολα διαπιστώνεις βλέποντας το παρουσιαστικό του, το οποίο άνετα του έδινε το ρόλο του ‘Πιγκουίνου’ σε κάποιο επόμενο Μπάτμαν, και συνδυάζοντας το με την ιδιαίτερη Αγγλική προφορά του) και γνωστός κωμικός, από αυτούς που πραγματικά απολαμβάνεις να παρακολουθείς γιατί σου υπενθυμίζουν την τεράστια αξία του καλού χιούμορ στη ζωή. Αν ποτέ γινόταν Παγκόσμιο Κύπελλο κωμικών ο Τζαλίλι θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την Ιρανική καταγωγή του και να συμμετέχει σε κάθε διοργάνωση εκπροσωπώντας μόνιμα την Ασία.
Αν και έχει ασχοληθεί πολλές φορές με ποδοσφαιρικά θέματα η κορυφαία – για εμένα τουλάχιστον – ποδοσφαιρική στιγμή της stand up καριέρας του παραμένει η σύντομη αλλά τόσο αστεία αναφορά του στον ιστορικό αγώνα Ιράν-ΗΠΑ στο Μουντιάλ του 1998, αγώνας ο οποίος πιθανόν να μην διεξαγόταν ποτέ αν ο Πίτερ Χορ δεν είχε μπουκάρει στο γήπεδο μερικούς μήνες πριν.
