Ο οπαδός πίσω από το Τείχος του Βερολίνου
Βερολίνο, 1961.
Το καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας αποφασίζει να χωρίσει στα δύο το Βερολίνο για να προστατεύσει τους κατοίκους του ανατολικού τμήματος από τα «φασιστικά στοιχεία που ήθελαν να υποσκάψουν τη θέληση του λαού στη δημιουργία ενός σοσιαλιστικού κράτους στην Ανατολική Γερμανία». Γιατί πάντα μπορείς να ντύσεις κάτι άσχημο με όμορφες λέξεις, αρκεί να το επαναλαμβάνεις μέχρι να γίνει αλήθεια. Οι κάτοικοι της πόλης χωρίζονται στα δύο, μαζί τους και οι παίκτες αλλά κι οι οπαδοί της Χέρτα Βερολίνου. Ανάμεσά τους κι ο Χέλμουτ Κλοπφλάις.
Γεννημένος το 1948 ο Χέλμουτ δούλευε ως ηλεκτρολόγος για το κράτος και αργότερα ως καθαριστής τζαμιών σε μια από τις ελάχιστες ιδιωτικές εταιρείες της χώρας. Ο Χέλμουτ γρήγορα μπήκε στα αρχεία της Στάζι μια που έκανε δυο σοβαρά εγκλήματα για το καθεστώς: ενημερωνόταν από Δυτικά μέσα και παρακολουθούσε Μπουντεσλίγκα. Ήταν φανατικός οπαδός της Χέρτα και όταν στα 13 του ένα Τείχος μπήκε στον δρόμο του για το γήπεδο της Χέρτα, αυτός μαζί με άλλους πήγαινε εκεί για να ακούσει τις φωνές από το γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας που ήταν πολύ κοντά στο Τείχος. Οι φρουροί μετά τους πρώτους μήνες το απαγόρευσαν κι αυτό κι αργότερα η Χέρτα μετακόμισε στο μακρινό Ολυμπιακό Στάδιο της πόλης.
Μαζί με άλλους ίδρυσε ένα παράνομο κλαμπ της Χέρτα και συναντιόντουσαν κρυφά σε διαφορετικά μέρη. Πολύ συχνά κάποιος προπονητής της ομάδας ή μερικές φορές παίκτες και διοικούντες επισκέπτονταν το παράνομο φαν κλαμπ. Όταν στην Στάζι το έμαθαν, άρχισαν να ελέγχουν ακόμα περισσότερο τους προπονητές της Χέρτα που περνούσαν τα σύνορα. Ο Χέλμουτ υποστήριζε τη Χέρτα, αλλά μαζί συμπαθούσε και την Μπάγερν και την εθνική της Δ. Γερμανίας και γενικότερα κάθε δυτική ομάδα. Κάθε φορά που μια δυτική ομάδα επισκεπτόταν το Ανατολικό Βερολίνο για να αντιμετωπίσει την Διναμό Βερολίνου ο Χέλμουτ ήταν εκεί. Φυσικά για να υποστηρίξει τον αντίπαλο της Διναμό, της ομάδας που κατά διαβολική σύμπτωση είχε κερδίσει 10 σερί πρωταθλήματα Ανατολικής Γερμανίας και κέρδιζε πολλά ματς στο 95′ με πέναλτι, την ομάδα της Στάζι και του καθεστώτος.
O Χέλμουτ Κλοπφλάις όμως δεν μπορούσε να δει τη Χέρτα… Σε τριάντα χρόνια κατάφερε να δει μια φορά την ομάδα και αυτή ήταν στην Πολωνία (μια που του επέτρεπαν να ταξιδεύει σε χώρες μόνο του ανατολικού μπλοκ, προφανώς για να τον προστατέψουν από τις σατανικές επιρροές του Δυτικού κόσμου) κόντρα στην Λεχ Πόζναν. Για να τα καταφέρει να περάσει τα σύνορα όμως, αναγκάστηκε να πάρει και την μητέρα του μαζί για να δηλώσει στους στρατιώτες ότι την πάει να δει το πατρικό της. Για πολλά χρόνια νόμιζε ότι είχε κοροϊδέψει το σύστημα, αλλά αργότερα όταν τα αρχεία της Στάζι έγιναν προσβάσιμα ανακάλυψε ότι στον φάκελό του υπήρχε και αυτό το ταξίδι: “Η οικογένεια χρησιμοποιεί όλες τις πιθανές ευκαιρίες για να δει ομάδες της Μπουντεσλίγκα“, έγραφε ο πράκτορας. Όλη του η ζωή ήταν γραμμένη αναλυτικά στους φακέλους: “Ο Κ. με την συμπεριφορά του στον αγώνα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (σ.Σ. Δυτική Γερμανία) έβλαψε σοβαρά τη διεθνή φήμη της ΛΔΓ“, αναφέρεται σε άλλο σημείο. Όταν το 1981 η Μπάγερν πήγε να παίξει στην Τσεχοσλοβακία, η Στάζι “πήρε όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αποτρέψει την άφιξη επιβλαβών και αρνητικών στοιχείων, επικίνδυνων ατόμων και ξεπεσμένων νέων“. Ο ξεπεσμένος Χέλμουτ όμως ήταν εκεί και κινηματογράφησε τις επιθέσεις των Τσεχοσλοβάκων με γκλομπ εναντίον όσων απλά μαζεύτηκαν έξω από το ξενοδοχείο της Μπάγερν.
«Δεν ξέρω γιατί με θεωρούσαν εχθρό του συστήματος. Ο παππούς μου ήταν αντι-Ναζί και πάντα έλεγε πόσο φριχτή ήταν η Ανατολική Γερμανία. Ήξερα ότι η Δύση ήταν πιο πλούσια, αλλά δεν με ένοιαζε. Εγώ απλά ήθελα να μπορώ να διαβάζω ότι μου άρεσε, να βλέπω ότι μου άρεσε και να ακούω ότι μου άρεσε».
Το ταξίδι αυτό τον έφερε να ανακρίνεται από την Στάζι και να του αφαιρείται για ένα διάστημα η ταυτότητα και μαζί η δυνατότητα να ταξιδεύει. Οι ανακρίσεις και οι κρατήσεις σε κελιά έγιναν πιο συχνές. Σιγά σιγά δεν μπορούσε να βρει ούτε εισιτήρια για τους αγώνες στο Βερολίνο, καθώς δεν τον άφηναν να αγοράσει. Αυτός όμως πάντα τα κατάφερνε να πηγαίνει στους αγώνες. Σε ένα ματς της Διναμό με το Αμβούργο τα εισιτήρια δόθηκαν μόλις μια ώρα πριν το ματς σε “συντρόφους”. Ο Χέλμουτ ήταν και πάλι εκεί: «Πάντα τα καταφέρναμε να μπούμε μέσα γιατί οι περισσότεροι κομμουνιστές μισούσαν το ποδόσφαιρο και μας πουλούσαν τα εισιτήρια». Συνελήφθη ξανά το 1985 όταν και πάλι ταξίδεψε για να δει αγώνα Τσεχοσλοβακίας-Δ. Γερμανίας και να δώσει στον κόουτς Μπεκενμπάουερ ένα αρκουδάκι, σύμβολο και των δύο Βερολίνων. Στην επιστροφή τον σταμάτησαν, έψαξαν το αυτοκίνητο βγάζοντας μέχρι και τα τάσια από τις ρόδες και βρήκαν το πειστήριο του εγκλήματος. Τη φωτογραφία του με τον Φραντς. “Αφήστε με ήσυχο ή θα πάρω τον φίλο μου τον Φραντς” φώναζε ο Χέλμουτ και υπό το φόβο ενός σκανδάλου που θα γινόταν γνωστό στις δυτικές εφημερίδες, ο Κ. αφέθηκε ελεύθερος.
Μία από τις καλύτερες σκηνές από την ταινία: «Οι Ζωές των Άλλων»
Η επόμενη σύλληψή του έγινε πριν το Μουντιάλ στο Μεξικό, όταν και έστειλε τηλεγράφημα για καλή τύχη στην εθνική της Δ. Γερμανίας. “Πώς τολμάς να εύχεσαι καλή τύχη στον εχθρό της Εργατικής Τάξης;” τον ρώτησαν από την Στάζι. “Το ποδόσφαιρο σε αυτή τη χώρα είναι χειρότερο και από του Λουξεμβούργου” απάντησε ο Χέλμουτ. “Μόνο 5.000 άτομα πηγαίνουν να δουν την εθνική και αναγκάζονται μετά να μεταφέρουν παιδιά με λεωφορεία για να γεμίζουν το γήπεδο”. H ζωή του Χέλμουτ συνέχισε έτσι γεμάτη περιπέτειες, με το απολυταρχικό καθεστώς να είναι πάντα εναντίον του. Ο γιος του Ραλφ βγήκε ταλέντο ποδοσφαιρικά και αγωνιζόταν στη Διναμό και την εθνική Νέων της Ανατολικής Γερμανίας, όταν όμως υπέστη ρήξη συνδέσμων στα υποχρεωτικά στρατιωτικά γυμνάσια αρνήθηκαν να του δώσουν πρώτες βοήθειες και αργότερα να γίνει επέμβαση γιατί “ήταν εχθροί του κράτους”. Ο Ραλφ δεν ξανάπαιξε μπάλα.
Το 1986 η οικογένεια Κλοπφλάις έκανε αίτηση για βίζα για να μεταναστεύσει, μια που το κράτος είχε αρχίσει να διώχνει τους αντιφρονούντες. Τρία χρόνια μετά η αίτηση έγινε δεκτή, αλλά σε καθόλου τυχαία στιγμή. Η μητέρα του Χέλμουτ ήταν ετοιμοθάνατη. Παρακάλεσε την Στάζι να μείνει μερικές μέρες ακόμα, μια που ο γιατρός έλεγε ότι είχε λίγες ώρες να ζήσει. Εκείνοι σαδιστικά αρνήθηκαν και είπαν ή τώρα ή ποτέ. Η οικογένεια αναγκάστηκε να φύγει. Πέντε μέρες αργότερα η μητέρα του πέθανε και του απαγόρευσαν να επιστρέψει για την κηδεία. Ήταν η εκδίκηση του Κράτους.
Το τείχος έπεσε το Νοέμβριο του 1989. Στο επόμενο ματς υπήρχαν 59.000 άνθρωποι να δουν τη Χέρτα στη Β’ Εθνική. Όλος ο κόσμος της από το Ανατολικό Βερολίνο πήγε στο γήπεδο. Η διοίκηση της Χέρτα κάλεσε σε ένδειξη καλής πρόθεσης στο γήπεδο τους διοικούντες της Διναμό και της Ουνιόν, σχεδόν όλοι κομματικά στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος. Ο Χέλμουτ δεν μπορούσε να το πιστέψει και ένιωσε προδομένος. Οι καταπιεστές του ήταν και πάλι μπροστά του, σαν τιμώμενα πρόσωπα. Κάτι μέσα του ράγισε και παρέδωσε την κάρτα μέλους του. Στο επόμενο παιχνίδι μόλις 16.000 φίλαθλοι ήταν στο γήπεδο. Ο Χέλμουτ παρά την πικρία του συνέχισε να πηγαίνει στο γήπεδο. “Είναι η ομάδα του Βερολίνου, ακόμα κι αυτοί που δεν βλέπουν τα παιχνίδια ενημερώνονται για το αποτέλεσμα” είπε αφοπλιστικά.
Η ιστορία προέρχεται από το βιβλίο του Σάιμον Κούπερ “Football against the enemy” (υπάρχει και αμερικάνικη έκδοση όπου το λένε σόκερ) και κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις “Ελληνικά Γράμματα”. Παρ΄ότι θεωρείται γενικά ένα από τα κορυφαία ποδοσφαιρικά βιβλία, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα. Η ιστορία του Χέλμουτ μαζί με δυο-τρεις ακόμα ήταν ό,τι άξιζε. Πολλές από τις υπόλοιπες ήταν αδιάφορες με αποτέλεσμα το βιβλίο να κάνει κοιλιά, ενώ αρκετές ήταν ήδη γνωστές. Βέβαια για να είμαι απόλυτα σωστός, όταν το βιβλίο γράφτηκε πίσω στο 1994 χωρίς πολύ ίντερνετ και μετάδοση πληροφορίας σίγουρα πολλά από όσα έγραφε ο Κούπερ θα φαίνονταν πολύ πιο ενδιαφέροντα και ενημερωτικά. Πάντως αν σας αρέσουν τα ποδοσφαιρικά βιβλία και θέλετε να μάθετε λίγο περισσότερο για το ποδόσφαιρο και το πώς το εκμεταλλεύονται οι πολιτικοί (από τη χούντα του Βιντέλα στην Αργεντινή μέχρι τα κομμουνιστικά καθεστώτα της ΕΣΣΔ και τον Ροζέ Μιλά στο Καμερούν), τότε σίγουρα αξίζει να το διαβάσετε. Έστω και αν σας αρέσουν μόνο λίγα κεφάλαια ή αν σας την δώσει λίγο το ειρωνικό στυλάκι του Κούπερ.
14 σχόλια σχετικά με το “Ο οπαδός πίσω από το Τείχος του Βερολίνου”
Διαφωνω καθετα με το θεμα παντως.Ουτε ειμαι υπερασπιστης και υπερμαχος της ΛΔΓ αλλα οχι και να λεμε οτι η ζωη στην καπιταλιστικη Γερμανια ηταν παραδεισος και στη ΛΔΓ κολαση.Στη μια ειχαν κοκα κολα στην αλλη ειχαν δουλεια.Ειναι μεγαλο το θεμα βεβαια και δε λυνεται με ενα αρθρο ή ενα ποστ απλα διαφωνω με τον τυπο που εξεδωσε και βιβλιο και το παιζει Τσε Γκεβαρα.
Μιας που το έφερε η κουβέντα μια σχετική κινηματογραφική πρόταση: http://www.imdb.com/title/tt0055256/
Εξαιρετική (εξαιρετική!) κωμωδία του Μπίλι Γουάιλντερ που σατιρίζει και τις δυο ‘πλευρές’ του Βερολίνου εκείνης της εποχής.
Δεν καταλαβαίνω σε τι διαφωνείς και μάλιστα κάθετα. Είναι η ιστορία ενός συγκεκριμένου ανθρώπου.
Η ζωή του λοιπόν ήταν όντως κόλαση από την στιγμή που τον βάζανε στο κρατητήριο και τον ανακρίνουν γιατί πήγαινε σε ποδοσφαιρικους αγώνες.
Από κει και πέρα αν εσένα σου φαίνεται ότι η διαφορά μεταξύ των δύο κρατών ήταν η… Κόκα κόλα πάω πάσο .
Αυτό το ‘εκεί είχαν δουλειές’ προσωπικά μου θυμίζει το ‘φτιάξανε δρόμους’ που ακούμε εδώ.
Αν ζεις σε ένα απολυταρχικο και ολοκληρωτικό καθεστώς αυτά τα ζητήματα είναι δευτερεύοντα. Η ανελευθερια είναι το πρωτεύον.
Επίσης ούτε δουλειά είχε αφού τον διώξανε ως ‘αντιδραστικο στοιχείο’.
Επίσης ο τύπος δεν εξέδωσε κανένα βιβλίο ούτε το παίξε Τσε. Το βιβλίο είναι του Κούπερ και έχει μέσα διάφορες ιστορίες από διάφορα μέρη του κόσμου. Μια από αυτές είναι και του Χελμουτ που απλά συνέχισε να ζει στο Βερολίνο και να πηγαίνει κάθε βδομάδα να βλέπει τη Χερτα. Αυτό που ήθελε και δεν τον άφηναν.
Θα πω μόνο κάτι μικρό,ένα στιγμιότυπο,πριν λίγα χρόνια είχα παει στο Βερολίνο,ωραία πολη,με την ομίχλη της,το υπερκρύο της και τα ωραία μπαρ της.Ένα βράδυ πάω σε ένα μπαρ,δεν θυμάμε πως το έλεγαν αλλά βρισκόταν στο Πρεντζλάουερμπεργκ,μια συνοικία του Βερολίνου στα Ανατολικά που απ’ότι μου έλεγαν εκεί έμεναν αρκετά πρωτοκλλασάτα στελέχη της Στάζι.Πίσω στο μπαρ λοιπόν καθόμουν και έπινα την μπύρα μου,δεν έκρυβα καθόλου τον ενθουσιασμό μου που βρισκόμουν σε μια πόλη με τέτοια περίεργη ιστορία και η κάψα μου να μάθω για τα παλιά τα χρόνια της DDR ήταν τεράστια.Δίπλα μου καθόταν ένας τύπος ξανθός,με μουστάκι και μαλλί λασποτήρα,κλασσικός γερμαναράς,θα μπορούσε να ήταν αδερφός του Φέλλερ,τόσο ορίτζιναλ.Του λέω γεια,είμαι από Ελλάδα και ήρθα για μια βδομαδα στη πόλη και πολύ γουστάρω που είμαι εδω και διάφορα τετοια χαζά για να γνωριστούμε.Αυτόν τον έλεγαν κάτι του στυλ Φριντριχ,Φριγκμαν,Φριντ..κάτι.Αφού είπαμε διάφορες βλακείες για την φτυνή μπύρα και τα ωραια λουκάνικα πλησιάζω λίγο πιο κοντά του και τον ρώταω..’Εσύ από εδω είσαι,από το Βερολίνο;’ το χαμόγελό του αρχίζει να χάνεται ‘Ναί,μου λέει’ τον ξαναρωτάω ‘Δηλαδή είσαι Ανατολικόβερολινέζος;’ ‘Ναί’ μου λέει μονολεκτικά και με καθόλου χαμόγελο πλέον.Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι δεν πολυγουστάρει τις ερωτήσεις μου.Τότε του κάνω την τελευταια όπως αποδείχτηκε ερώτηση της βραδιάς.’Για πες μου του λεω,πώς ήταν τότε,τότε πριν πέσει το τείχος,πώς ήσασταν εδώ;’Ο Φριντ..κάτι σηκώνεται από το σκαμπό και με ένα βλέμμα μεταξί φόβου και τσαντίλας μου λέει ‘Τότε μου λεει,όταν μας ρώταγαν στα μπαρ ή στο δρόμο έπρεπε να απαντήσουμε,τώρα μπορώ να μην σου πω τίποτα και να φύγω από το μπαρ.Και αυτό θα κάνω,γιατί βαρέθηκα να σου απαντάω,μην το πάρεις προσωπικά αλλά αν θες πραγματικά να μαθεις το Βερολίνο ξοδεψε μια ωρα μπροστα από το τείχος που έχει απομείνει εδώ πίσω από το μπαρ που είμαστε και θα τα καταλάβεις όλα’.Το άλλο πρωϊ στάθηκα μπροστα από το ούτε τρίμετρο τείχος,μετά από μια ώρα το τείχος ήταν περρίπου 100 μέτρα ψιλότερο,και έμεινα μόνο μια ώρα,όχι σχεδόν 30 χρόνια.Τις επόμενες μέρες της παραμονής μου εννοιωθα μόνο την ανάγκη να περπατάω,ούτε μουσεία,ούτε πολλά μπαρ,ούτε τίποτα,περπάταγα και σε στιγμές νόμιζα ότι κάπου κάποιος με βλέπει.
Γι’αυτό φίλε Jose ή ζωή είναι κάτι παραπάνω από μια δουλειά,είναι κάτι παρπάνω από το κοινό καλό,είναι κάτι παραπάνω από μια πολιτική.Η ζωή φίλε Jose είναι ο Φριντ..κάτι να μην φοβάτε 30 τόσα χρόνια μετά την πτώση του τείχους να πίει μια απλή μπύρα σε ένα απλό μπαρ.Αυτό είναι η ζωή,να επιλέγεις την ελευθερία ή την απομόνωση μόνος σου.
Ξεκαθάρισα απο την αρχή οτι δεν υποστηρίζω την δομή και την οργάνωση της DDR. Ηταν ενα κράτος με πολλα κόμπλεξ,ενα κράτος που κυνηγούσε μάγισσες,μαζι με τη Δυτική Γερμανία χτισαν το κράτος οπότε η ευθύνη μοιράζεται στα δυο. Εγω την ελευθερία την ορίζω αλλιώς κ σας παρακαλω μη μου απαντήσετε ξανά με τον ύφος μέντορα κ λόγια του στυλ μικρέ μου Jose κτλ. Ελεύθερος ειμαι κ τωρα να κανω οποία δουλεια θελω. Μονο μου ξέχασα … Ειμαι άνεργος εδω και ενα μισή χρονο. Ελεύθερος ειμαι και τωρα ν παω όπου θελω για ποτο. Μονο που ξέχασα…δεν εχω φράγκα κ την πέφτω για κανενα τσίπουρο για να μην ξεφύγω απο τα 5- 6 ευρώ τη βραδιά. Ελεύθερος ειμαι να παω γηπεδο. Μονο που το γηπεδο της ομάδας μου λέγεται πλέον fc arena κ οχι ael fc arena κ η ομαδα παίζει αλκαζαρ η εθνική με 6 ευρώ εισιτήριο απέναντι στον Άγιο Θωμά πρεβεζας κ εκτός ειναι 10 ευρώ σε ολα τα χωριά κ ο σύνδεσμος εκδρομή 20 με 25 ευρώ ή αμάξι που δεν έβαλα αέριο ο βλάκας οταν ειχα καποια φράγκα κ τωρα δεν το κουνάω κ πολυ κ κινούμαι ποδηλατικως.
Αυτο ειναι ελευθερία. Κ δε μίλησα ουτε για την ελευθερία να σε δέρνουν χρυσαυγιτες, ουτε για την ελευθερία να πληρώνεις νοίκι στο σπιτι σου- στου πατέρα μου δηλαδή ,ουτε για την ελευθερία αρβανιτακη.
Ο καθένας εχει να πει μια ιστορία. Το goodbye Lenin, το κύμα, η ζωές των άλλων και λοιπα. Τι να πιστέψει ο καθένας ;οτι θέλει. Αλλα να δω κ ενα άρθρο για τους οπαδούς της united, της Sunderland , της Newcastle που δεν μπορούν να πανε γηπεδο γιατί δεν τους μένει φράγκο. Έζησα χρόνια Αγγλία. Εχω παει βόλτα Βερολίνο. Αλλα δε θα σας πω οπως κανει ο φιλος ο Κώστας οτι πήγε ρώτησε έμαθε αλλα ειναι αξίωμα.
Αυτά. Σορυ που έγραψα πολλα. Χωρίς καμια πρόθεση κόντρας Αγαπω το site k ειπα απλα την άποψη μου
Αλλα δε θα σας πω όπως κανει ο φίλος ο Κώστας οτι πήγε ρώτησε έμαθε κ έβγαλε το αξίωμα. Όπου αξίωμα ειναι κατι το οποίο δεν επιδέχεται απόδειξης.
** διόρθωση
Δεν νομίζω να σου απάντησα με ύφος μέντορα, αν το λες για μένα. Απλά προσπαθώ να καταλάβω σε τι διαφωνείς. Ότι π.χ. δεν ήταν άσχημα γιαυτόν;
Επειδή είχε ένα πιάτο φαϊ τελείωνε η ιστορία;
Ότι δεν τον άφησανε να συμπαρασταθεί στην μητέρα του που πέθαινε π.χ. ή να πάει για την κηδεία της είναι μικρά πράγματα; Σου μοιάζουν για λεπτομέρειες;
Πράγματα που εδώ τα θεωρούμε δεδομένα εκεί δεν υπήρχαν και δεν είναι “διαφορετικές γνώμες” είναι η αλήθεια. Τα αρχεία της Στάζι δεν είναι μύθος π.χ., είναι υπαρκτά και τον αναφέρουν τον ανθρωπάκο μέσα χαρτί και καλαμάρι.
Μιλάμε για βασικές ελευθερίες φίλε μου. Που σε κανένα τέτοιο καθεστώς δεν υπάρχουν. Δεν μιλάμε για να μπορείς να πας για τσίπουρο, μιλάμε να σε μαζεύουν μέσα γιατί τους φάνηκε ύποπτο το γεγονός ότι πήγες να πιεις ένα τσίπουρο.
Για μένα δεν τίθεται θέμα συζήτησης όταν μιλάμε για τέτοια καθεστώτα. Συγχέεις την ελευθερία με την οικονομική δυνατότητα για το οτιδήποτε. Εκεί τι ελευθερίες πιστεύεις ότι είχαν; Να δουν σινεμά αυτό που θέλουν π.χ.; Να ενημερωθούν από εκεί που θέλουν;
Να δουν την ομάδα τους που θα έχανε από την Ντινάμο με το έτσι θέλω; Να βγουν όπου και όποτε ήθελαν;
Να πουν την γνώμη τους και να κριτικάρουν την κατάσταση;
ΥΓ Εννοείται ότι δεν υπάρχει κόντρα, κουβέντα κάνουμε. Επίσης να πω κι εγώ ότι το Βερολίνο είναι πολύ ωραία πόλη. Όσο για τα κείμενα που λες, αν όντως διαβάζεις το site σίγουρα θα έχεις δει κείμενα για πολλά διαφορετικά θέματα. Για τις τιμές των διαρκείας στην Αγγλία είχα γράψει πριν λίγο καιρό.
Η αλήθεια ειναι οτι έπεσα σε αντίφαση γιατί εχω διαβάσει τα άρθρα για την Αγγλία κ γι αυτο επιμένω κόντρα σε όλους κ σε ολα να διαβάζω το site σας κ να σχολιάζω τακτικά κ να πεθαίνω στα γέλια απο τα σχόλια σας στο Facebook.
Και επειδη αν συνεχίσεις ετσι μπορεί να πέσω κ σε άλλες κ να αναγκαστώ να ζητήσω συγγνωμη κ να με τιμώρησετε βάζοντας μέ να βγω για ποτο με τον μητρογλου ή να δω τέσσερα ματς της εθνικής στη σειρά ή να μεταδημοτευσω στη γειτονική πόλη του Βόλου για να ψηφίσω Αχιλλέα – δεν ξερω τίποτα απο στοίχημα- Μπέο, το κόβω εδω.
Για να μάθετε!!
Δεν είμαστε τέτοιοι εκδικητικοί τύποι.
Τέσσερα ματς της εθνικής στη σειρά ούτε στον χειρότερό μας εχθρό ρε συ.
Μακάρι να πάνε καλύτερα τα πράγματα και για σένα και για όλους μας, αν και δεν είμαι από τους αισιόδοξους για το εγγύς μέλλον μας.
Με δήμαρχο Αχιλλέα στη γείτονα πόλη δεν σε βλέπω καλά πάντως να ξέρεις !
😉
Jose δεν είχα καμία διάθεση να σου κάνω τον έξυπνο,απλά,όπως γράφω και στην αρχή του σχολίου μου περιγράφω ένα στιγμιότυπο,δεν έκανα δημοσκόπηση με τον Γαλάνη.Αν τώρα έπεσα στον ένα και μοναδικό που πέρασε άσχημα στην χούντα της DDR,τότε πάω πάσο και δέχομαι ότι όλα ήταν καλά.Τώρα το γεγονός οτι σχεδόν 80000 άνθρωποι μπήκαν φυλακη προσπαθόντας να αποδράσουν από το τείχος,οι εκατοντάδες αυτοκτονίες που ποτέ δεν καταγράφηκαν για να μην γίνουν αρνητική προπαγάνδα,μερικές ίσως και χιλιάδες εξαφανήσεις και άλλες τόσες δολοφονίες που ποτέ δεν βγήκαν στο φως μάλλον ήταν μούφες για να πλήξουν την καραχούντα.
Ναι ρε kosta σου ειπα δεν διαφωνω με το σχολιο σου απλα μου την εσπασε που σα να εμφανιστηκε σαν ηρωας ενας τυπος ο οποιος ηθελε να δει την ομαδα του.Καλα εκανε ο ανθρωπος.Κακως εκανε το καθεστως.Ελευθερια ειναι και αυτο που λες εσυ,ελευθερια ειναι και αυτο που λεω εγω.Δε θα θελα να ζω στη ΛΔΓ,δε θελω να ζω ουτε στη σημερινη κοινωνια ομως.Θα προτιμουσα κατι αλλο οπως και εσυ σιγουρα.
Ο μοναδικος λογος που με κραταει ειναι να δω καποτε την Αγια Σοφια και την Εθνικη Ελλαδος να κατατροπωνει μεσα εκει τον Αγιο Μαρινο με 1-0.Τον Τιγρη πλαι στον περιφερειαρχη Θεσσαλιας Μπεο,πιο διπλα τον δημαρχο αθηνων Κασιδιαρη να συγχαιρει τον αρχηγο της εθνικης Σαμαρη για την ικανοτητα του να αποπροσανατολιζει τους αντιπαλους και να τους κανει να στελνουν ολες τις κεφαλιες δοκαρι και λιγο αουτ
Δυνάμο Δρέσδης και ας μην ανέβω ποτέ
Σχόλιο, δύο χρόνια μετά το τελευταίο. Η παραπάνω κουβέντα είναι σαν το Βέλγιο. Δεν υπάρχει.
Από όλα τα αυταρχικά κοινωνικο-πολιτικά συστήματα όλων των εποχών, το χειρότερο είναι ο καπιταλισμός, δηλαδή η ελεύθερη αγορά, που είναι υπεύθυνος για τον θανατο χιλιάδων ανθρώπων καθημερινά σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Γέννημα του καπιταισμού είναι και η ακραία του μορφή, ο φασισμός. Κάποιοι κάποτε πίστεψαν ότι με έναν νέο αυταρχισμό (κρατικο-καπιταλισιτκό “σσιαλιστικό” μοντέλο) μπορούσαν να νικήσουν και να αντικαταστήσουν τον παλιό. Γελάστηκαν. Το μόνο σίγουρο είναι πως από τότε που έπεσε το Τείχος, τα πάντα πήγαν κατά διαόλου στην Ανατολική Ευρώπη, ο φασισμός ανέβηκε σε σχεδόν προπολεμικά επίπεδα και η φτώχεια το ίδιο. Τα αγαθά (σσ. στον καπιταλισμό=προϊόντα) μπορεί να υπάρχουν, αλλά αν δεν μπορείς να τα απολαύσεις (δηλαδή με καπιταλιστικούς όρους να τα αγοράσεις) δεν έχει κανέναν νόημα.