Μια σύντομη συνάντηση στο γραφείο του Θεού

– Είναι εδώ.
– Πες του να περάσει.

Ο γραμματέας κοίταξε έξω από την πόρτα και έκανε ένα απλό νεύμα δείχνοντας το εσωτερικό του δωματίου. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ο αποδέκτης του νεύματος εμφανίστηκε στην πόρτα, αντάλλαξε ένα βλέμμα απαξίωσης με τον εξερχόμενο γραμματέα και προχώρησε αργά και βαριεστημένα προς το κέντρο του δωματίου. Στάθηκε μερικά βήματα μακριά από το τεράστιο γραφείο που βρισκόταν στην απέναντι πλευρά από την πόρτα και περιεργάστηκε το χώρο με το ίδιο ενδιαφέρον που χαζεύει κάποιος τα πλακάκια του μπάνιου του καθισμένος στη λεκάνη.

Το δωμάτιο ήταν βγαλμένο από αφιέρωμα περιοδικού στον μινιμαλισμό: ένα γραφείο, μια καρέκλα και δυο καδράκια στον τοίχο. Το γραφείο, παρότι τεράστιο, ήταν εντελώς άδειο από αντικείμενα, η καρέκλα ήταν μια κλασσική μαύρη, δερμάτινη, περιστρεφόμενη και στον τοίχο από πίσω υπήρχε μια κορνιζαρισμένη άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και μια επίσης κορνιζαρισμένη φωτογραφία που απεικόνιζε τον Μαραντόνα στον αέρα να σκοράρει με το χέρι στον αγώνα με την Αγγλία. Στην καρέκλα καθόταν ένας μαυροντυμένος άντρας με πρόσωπο πιο σκαλισμένο κι από του Iggy Pop και ντύσιμο πιο κομψό κι από του Μπέκαμ. Το αριστερό του χέρι ακουμπούσε στο μπράτσο του καθίσματος και το δεξί στη γενειάδα του, η οποία έμοιαζε τόσο με του Αντρέα Πίρλο που θα μπορούσε κάποιος να πιστέψει ότι την είχε αντιγράψει με το εργαλείο Clone stamp tool του Photoshop. Η ματιά του φαινόταν πιο ώριμη και διαπεραστική και από του Ζινεντίν Ζιντάν. Ο ποδοσφαιρικός Θεός μίλησε πρώτος.

– Ο γραμματέας μου παραπονέθηκε ότι δημιούργησες θέμα εκεί έξω.

Με το δεξί του χέρι του έδειξε έξω από την πόρτα, με τον ίδιο τρόπο που θα του έδειχνε το δρόμο για τα αποδυτήρια αν του είχε βγάλει κόκκινη κάρτα. Ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε γύρισε αργά το κεφάλι του προς το μέρος του Όντος που μίλησε και τον κοίταξε με το κλασσικό ‘βλέμμα Ρικέλμε’, που είναι ίδιο με αυτό του νυχτοφύλακα που βλέπει την μοναχική καρέκλα στην οποία πρόκειται να περάσει τις επόμενες οχτώ ώρες.

– Είχαμε απλά μια διάσταση απόψεων πάνω στο θέμα του Χρόνου.
– Με όλους τους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι φαίνεται να έχεις κάποια διάσταση απόψεων.
– Δεν μ’ απασχολεί.
– Αχα… Το ότι το ποδόσφαιρο αλλάζει και εξελίσσεται ενώ εσύ όχι σε απασχολεί;
– Δεν το έχω σκεφτεί αυτό.
– Χουάν, σ’ αγαπάω, σ’ εκτιμάω, απολαμβάνω να σε βλέπω, νιώθω περήφανος κάθε φορά που δημιουργείς μια όμορφη εικόνα στο χόρτο. Γι’ αυτό και σε κάλεσα εδώ, για να σε προειδοποιήσω. Το παιχνίδι προχωράει μπροστά, χωρίς καν να κάνω κάτι εγώ. Ωριμάζει, γίνεται πιο γρήγορο, πιο αθλητικό, πιο απαιτητικό. Θέλει μόχθο, θέλει προπόνηση, θέλει άσκηση. Η φαντασία και η τεχνική δεν αρκούν πλέον. Χωρίς ταχύτητα και επιτάχυνση οι αντίπαλοι σου θα υπερισχύουν συνεχώς, θα σε κατατροπώσουν, θα σε κάνουν να δείχνεις στάσιμος και ανίκανος, ένα μηδενικό που δεν έχει θέση στη νέα εποχή. Χουάν, θα απογοητεύσεις πολλούς ανθρώπους που περιμένουν πολλά από σένα. Δεν θα καταφέρεις ποτέ να σε φτάσεις στην κορυφή του κόσμου αν δεν αλλάξεις, αν δεν προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα, αν δεν ακολουθήσεις τις αλλαγές. Θα καταλήξεις μια παλιομοδίτικη εικόνα μέσα σ’ ένα σύγχρονο περιβάλλον. Σκέψου το, μόνο αυτό σου ζητάω. Σκέψου το.

Ο Ρικέλμε συνέχισε να τον κοιτάει με το ίδιο ακριβώς ανόρεχτο ύφος, το ύφος κάποιου που έχει ακούσει μια ιστορία δεκάδες φορές, απλά με τις λέξεις τοποθετημένες διαφορετικά.

– Θα το σκεφτώ.

Έκανε μεταβολή σε χρόνο λίγο καλύτερο από ηλικιωμένου με ‘Πί’ και με αργό βάδισμα βγήκε από το δωμάτιο.

Και οι δυο ήξεραν ότι δεν υπήρχε τίποτα να σκεφτεί.