Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Οι 10 μεγάλες αλήθειες για το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων (Μέρος Α’)

 Με βάση μια συζήτηση που είχαμε και μια εικόνα που κατά τύχη πετύχαμε στο ίντερνετ αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια λίστα που θα περιγράφει το ποδόσφαιρο της αλάνας. Ίσως τα πράγματα πλέον να έχουν αλλάξει, ίσως τα δικά μας βιώματα να είναι διαφορετικά από αυτά άλλων, αλλά θεωρώ ότι αν κάποιος είναι πάνω από 25 ετών και μεγάλωσε σε κάποια πόλη θα συμφωνήσει τουλάχιστον με κάποια από τις δέκα μεγάλες αλήθειες.

1. Το πιο σημαντικό άτομο είναι ο ιδιοκτήτης της μπάλας

Ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα δεν γίνεται και η μπάλα όταν ήμασταν μικροί ήταν από τα μεγαλύτερα γκάτζετ (μια που τότε δεν είχαμε κινητά και εκτός από το γκειμ-μπόι και τον Άμστραντ δεν υπήρχε τόση τεχνολογία). Για κάποιον ανεξήγητο λόγο μπορεί να είχαμε καινούρια παπούτσια, αλλά λίγοι είχαν μπάλες. Και έπρεπε να τους έχουμε από κοντά. Κατά διαβολική σύμπτωση μπάλα είχε πολύ συχνά κάποιος αχώνευτος μαλακάκος. Έτσι λοιπόν το ποδόσφαιρο μας μάθαινε από μικρούς την κοινωνική υποκρισία και τα ψεύτικα χαμόγελα προς άτομα που δεν χωνεύαμε.

Και αν δεν ήταν μαλακάκος, σίγουρα ήταν από τους πιο άσχετους ποδοσφαιρικά και όταν έπιανε αέρα δεν μπορούσες να τον βρίσεις όσο ήθελες, καθώς πιθανότατα δεν θα ξαναέπαιζες. Πάντως, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ο ιδιοκτήτης της μπάλας να ήταν το δεύτερο πιο σημαντικό άτομο και το πρώτο να ήταν η μάνα του. Γιατί αυτή θα ερχόταν να τον μαζέψει για να πάει να φάει ή δεν θα τον άφηνε να βγει από το σπίτι επειδή έπρεπε να διαβάσει ή επειδή φοβόταν μήπως αρρωστήσει ο κανακάρης της.

2. Πενία τέχνας κατεργάζεται (τι γίνεται όταν δεν έχεις μπάλα)

Πολλές φορές ήθελες να παίξεις και δεν είχες μπάλα. Εκεί φαινόταν η δημιουργικότητα και η φαντασία σου. Αγαπημένα ήταν τα κουτιά γάλα συσκευασίας τετραπάκ ή όπως αλλιώς λέγεται, εκείνα τα τετράγωνα που είχαν αρκετό όγκο για να μπορείς να τα κλωτσήσεις και τόσο παράξενο σχήμα που ούτε ο Ζουνίνιο Περναμπουκάνο δεν μπορούσε να βάλει τα κατάλληλα φάλτσα. Επίσης πολύ της μόδας ήταν τα μπουκαλάκια νερού, τα κουτάκια από αναψυκτικά, τα μικρά κουτάκια από χυμούς που ήταν πιο μανιτζέβελα, αλλά χαλούσαν και ευκολότερα. Γιατί πάντα βρισκόταν κάποιος αρκετά άμπαλος που θα πατούσε το κουτί και από τρισδιάστο αντικείμενο θα γινόταν κάτι σαν το πακ του χόκεϊ επί πάγου. Ταυτόχρονα με την μετατροπή της μπάλας σε πακ, το παιχνίδι από ποδόσφαιρο γινόταν κλωτσοπατινάδα, αλλά δεν είχε τόση σημασία. Το γκολ πανηγυριζόταν και πάλι σαν να ήταν τελικός ΤσαμπιονσΛί.

goalpost-630x419

3. Δεν έχουμε εστίες, ας φτιάξουμε

Γήπεδα μπάσκετ υπήρχαν, όχι πολλά αλλά υπήρχαν. Γήπεδα ποδοσφαίρου όχι. Έτσι λοιπόν οι εστίες ήταν αυτοσχέδιες. Το σύνηθες ήταν τον ρόλο των δοκαριών να τον παίζουν τα μπουφάν, οι μπλούζες και γενικά τα εφόδια του καθενός. Αν ήσουν πιο τυχερός τότε υπήρχε κάποιο δέντρο ή κάτι αντίστοιχο που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως δοκάρι. Για παράδειγμα εγώ έπαιζα σε γήπεδο με προτομές ηρώων που έκαναν τέλεια τα δοκάρια. Βέβαια η μια “εστία” ήταν πιο μικρή σε μήκος από την άλλη (γιατί είχαν βάλει τα αγάλματα πιο κοντά), αλλά αυτό το λύναμε εύκολα αλλάζοντας εστία σε κάθε ημίχρονο. Το πρόβλημα ήταν πιο σοβαρό όταν διάφοροι περαστικοί μας έκραζαν γιατί δεν σεβόμασταν αυτούς που θυσιάστηκαν για εμάς. Άντε τώρα να τους εξηγήσεις ότι με τόση μπάλα είχα μάθει όλες τις χρονολογίες γέννησης των ηρώων και τους τόπους καταγωγής τους.

Και αν το πρόβλημα των κάθετων δοκαριών λυνόταν, τα οριζόντια ήταν μια μεγάλη πληγή. Ο άγραφος νόμος του ποδοσφαίρου αλάνας λέει ότι το οριζόντιο δοκάρι πάντα τοποθετείται νοητά στο μέγιστο ύψος που φτάνει ο εκάστοτε τερματοφύλακας. Μεγάλη διαφορά από το κανονικό ποδόσφαιρο που ο ψηλός τερματοφύλακας είναι πλεονέκτημα. Όπως είναι φυσικό, με την απουσία ριπλέι και εποπτών, υπήρχαν πολύ συχνά διαφωνίες για το αν κάποια σουτ ήταν γκολ ή “πολύ ψηλά”.

4. Πού παίζει ο καθένας

Όλοι θέλουν να βάζουν γκολ, όλοι θέλουν να σκοράρουν, αλλά δεν γίνεται. Ο κανόνας λέει ότι οι πιο άμπαλοι μπαίνουν στην άμυνα και ο πιο χοντρός στο τέρμα. Συνήθως ο πιο χοντρός είναι κι ο τελευταίος που επιλέγεται, ένα κοινωνικό στίγμα που δύσκολα ξεχνιέται. Αν τώρα δεν υπάρχει χοντρός ή κάποιο κορόιδο που θέλει να κάθεται τέρμα, υπάρχει ο δημοκρατικός κανόνας σύμφωνα με τον οποίο το τέρμα αλλάζει κάθε δύο γκολ. Φήμες λένε ότι κάποιοι άφηναν τα γκολ επίτηδες ώστε να επιστρέψουν μια ώρα αρχύτερα στο κανονικό παιχνίδι. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο μπακότερμα είτε λόγω αριθμητικής ανισορροπίας των ομάδων, είτε επειδή δεν άντεχε να μην παίζει λίγο κι αυτός.

amaxi_mpala

5. Χάσαμε την μπάλα

Το ποδόσφαιρο δεν είναι τένις ή πινγκ πονγκ και η μπάλα είναι μεγάλη. Παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν λίγες οι φορές που η μπάλα έφευγε. Είτε σε κάποιο μπαλκόνι, είτε σε κάποια στέγη, είτε σε κάποιον δρόμο, είτε οπουδήποτε τέλος πάντως μπορούσε να πάει μια μπάλα από ένα κακό δυνατό σουτ. Η χειρότερη μοίρα όμως της μπάλας ήταν μία. Να πάει κάτω από ένα αυτοκίνητο. Η προσπάθεια επανάκτησής της ένας πραγματικός γολγοθάς, με πιτσιρίκια να απλώνουν τα πόδια τους για να κάνουν κάτι σαν τάκλιν και να την φτάσουν την στιγμή που είχε καρφωθεί. Το επίπεδο δυσκολίας ανέβαινε κι άλλο, όταν ο δρόμος ήταν γεμάτος νερά, φαινόμενο όχι σπάνιο σε ελληνικό δρόμο, κι ο ήρωας έπρεπε να γίνει μούσκεμα για να συνεχιστεί το παιχνίδι. Ειδικά μάλιστα όταν συνήθως υπήρχε και η διαφωνία αν υπεύθυνος ήταν αυτός που είχε στείλει την μπάλα εκεί ή η ομάδα που είχε την κατοχή.

(Συνεχίζεται…)

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Τα παιδία παίζει

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ποδοσφαιρικός Σύλλογος Όνειρο

Κάπου στις αλάνες της Καστίλης, εκεί στο Β’ τοπικό, παίζει μια ομάδα φοιτητών πολύ διαφορετική από τις άλλες. Λέγεται Κουμ και αποτελείται αποκλειστικά από Κορεάτες ποδοσφαιριστές. Κουμ στα κορεάτικα σημαίνει «όνειρο»,  όνομα που αντικατοπτρίζει ακριβώς το τι συμβαίνει σ’αυτήν την ομάδα των 24 παιδιών από την άλλη άκρη του κόσμου. Όλα ξεκίνησαν το 2014 όταν ο Κιμ […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Πάρε το Παιχνίδι στα Χέρια Σου

Στην τελευταία του έκδοση το γαλλικό ποδοσφαιρικό περιοδικό France Football, το γνωστό που ξεκίνησε την ιστορία με τη Χρυσή Μπάλα, έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα στα ξύλινα ποδοσφαιράκια. Αυτά τα μαγευτικά μαραφέτια με τις σειρές από παίχτες σε γραμμές που τους χειριζόσουν με τη λαβή. Οι λίγο μεγαλύτεροι θυμόμαστε ότι πριν βγουν τα ηλεκτρονικά ποδοσφαιράκια τρώγαμε […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

51 σχόλια σχετικά με το “Οι 10 μεγάλες αλήθειες για το ποδόσφαιρο των παιδικών μας χρόνων (Μέρος Α’)”

  1. Ο/Η nearxos λέει:

    Τι να μας πούνε και οι αστικοί ντιντίδες… Άκου η χειρότερη μοίρα της μπάλας ήταν να πάει κάτω από ένα αυτοκίνητο. Να δεις όταν πρέπει να βουτήξεις μέσα στην αβατσινιά για να βγάλεις τη μπάλα…

  2. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    Κι οι γυναίκες μπαίναμε συνέχεια τέρμα μέχρι που βαριόμασταν, κάναμε κατέβασμα μόνες, μας πέρνανε τη μπάλα για πλάκα κ φεύγαμε γκρινιάζοντας “δεν παίζω άλλο”, παίρνοντας εκδίκηση που χαλάγαμε την αριθμητική ισορροπία των ομάδων

  3. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    *παίρνανε την μπάλα

  4. Ο/Η GiannisIce λέει:

    Φόρο τιμής σε όλες τις μπλούζες που σκίστηκαν σε αναζήτηση μπάλας στις βατσινιές.

  5. Ο/Η Elaith λέει:

    Έλα μωρέ τώρα λουλούκες που παίζατε σε χώμα. Αν δεν σκάσει σαν καρπούζι σε τσιμέντο δεν έχεις παίξει μπάλα να ούμε.

    Ανώνυμη (;) (βάζετε κανένα όνομα ρε παιδιά), εμείς δεν βάζαμε γυναίκα στο τέρμα ήταν λίγο βάναυσο. Αλλά στο σχολείο που έπαιζαν κάποια φορά (εν μέσω γενικής δυσαρέσκειας) είχα ανακαλύψει ότι μερικές είναι καλύτερες από τους παντελώς άμπαλους που βάζαμε στην άμυνα.

  6. Ο/Η duendes λέει:

    Αυτοί οι μικροί απατεώνες που πατούσαν τα κουτάκια, τα έκαναν ένα με το έδαφος και μετά τα έσερναν κάτω απ’ το πόδι τους μέχρι την εστία ενώ κλωτσιές φεύγανε δεξιά-αριστερά όταν μεγάλωσαν είναι σίγουρο ότι μπήκαν με μέσο στο δημόσιο.

  7. Ο/Η Kanthar0s λέει:

    Καλά, από πού να ξεκινήσω; Αφήστε, θα πω μόνο αυτό. Κάποτε, με φουλ άγνοια κινδύνου, είχα επιχειρήσει ένα ανάποδο ψαλίδι, α λα Μπατιστούτα, στο τσιμέντο. Ευτυχώς έζησαν όλοι. Κι εγώ, και η μπάλα.

  8. Ο/Η duendes λέει:

    Μεγάλο πρόβλημα δεν υπήρχε μόνο με το οριζόντιο δοκάρι, υπήρχε και με τα κάθετα όταν αναγκαζόμασταν να χρησιμοποιήσουμε τσάντες, μπουφάν ή πέτρες. Κλασσική φάση με παιδιά να μαλώνουν φωνάζοντας “Να πέρασε από εδώ”, “ΟΧΙ, πέρασε από ΕΔΩ” και δείχνοντας τυχαία σημεία στον… αέρα!

    Με μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς ένα μέσο παιδί εκείνης της εποχής πρέπει να είχε σπαταλήσει τουλάχιστον ένα 8% της ζωής του μαλώνοντας για το αν η μπάλα πήγε πάνω από το οριζόντιο και για το αν πέρασε αριστερά ή δεξιά από το νοητό κάθετο δοκάρι πάνω από την τσάντα/πέτρα.

  9. Ο/Η Iceman λέει:

    Ειδικη αναφορα θα επρεπε να εχουν και εκεινες οι αυτοσχεδιες μπαλες απο χαρτι τυλιγμενες με κολλητικη ταινια

  10. Ο/Η GiannisIce λέει:

    Και ο κλασικός που όταν το δοκάρι ήταν πέτρα, και μάρκαρε το πρώτο δοκάρι στα κόρνερ, μίκραινε το τέρμα κατά 30-40 πόντους.

  11. Ο/Η Kostas λέει:

    Ενταξει αυτο με την ελλειψη μπαλας εχει αρκετες εξηγησεις.Καταρχην μετα απο το πρωτο δυβδομαδο η μπαλα θα ειχε τρυπησει,θα ειχε σκαλωσει πανω στη σκεπη σπιτιου που δεν εφτανε κανενας,θα την ειχανε κλεψει μεγαλυτερη παιδια για να παιξουν αυτοι,θα την ειχανε κλεψει μεγαλυτερα παιδια και θα ειχανε τραβηξει μυτο και η μπαλα θα ειχε φτασει στου διαολου το κερατο κλπ κλπ…Ηταν οικονομικα ασυμφορο δε μπορω να το εξηγησω αλλιως

  12. Ο/Η Kostas λέει:

    Επισης ελλειψει κανονικης μπαλας υπηρχαν και αυτες της παραλιας.Αυτες οι αθλιες αερομπαλες που εριχνες σουτ,η μπαλα αλλαζε φαλτσα τρεις φορες στον αερα,εβαζες γκολ γιατι ο τερματοφυλακας δεν ηξερε απο που του ηρθε και νομιζες οτι ησουνα ο ροναλντο και ο ζινταν…ενα πραγμα σαν τις σημερινες μπαλες στο συγχρονο ποδοσφαιρο

  13. Ο/Η Rasko λέει:

    Με τους παλιούς ή με τους καινούριους?

  14. Ο/Η ανορθόγραφος λέει:

    Ρε παιδιά πριν συνεχίσουμε,τι είναι η αβατσινιά;

  15. Ο/Η ανορθόγραφος λέει:

    Όταν πριν χωριστούμε καναμε αυτό με τα πόδια λέγαμε ‘άλτσι-μίλατσι-κόλλατσι-τσε’ το θυμάτε κανείς;

  16. Ο/Η duendes λέει:

    @Rasko, έχουμε συμπληρώσει ομάδες ήδη, θα είσαι αυτός που έπαιζε και με τις δυο. “Μπαλαντέρ”, “πουλάκι”, δεν θυμάμαι πως τον λέγαμε.

  17. Ο/Η Rasko λέει:

    @Duendes εντάξει δέχομαι, αλλά να ξέρετε καραβολίδες δεν μετράνε

  18. Ο/Η duendes λέει:

    Αν εννοείς τα “μπουμ” (γράφω τη λέξη, τη σκέφτομαι και γελάω μόνος μου, ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΠΡΩΤΟΠΕΙ), δεκτό.

  19. Ο/Η Elaith λέει:

    Κάντε υπομονή έχει και μέρος Β

  20. Ο/Η kostas λέει:

    @ανορθόγραφος Αβατσινιά (ή οπως το λεμε στον τοπο μου,βατσουνιά) ειναι τα πολυ ψηλα αγριοχορτα(τσουκνιδες,βατοι κλπ) συνηθως με αγκαθια που φυτρωνουν σε χωραφια τα οποια δεν καθαριζονται συχνα

  21. Ο/Η fobos2 λέει:

    Χα, τι βατσουνιές και αυτοκίνητα, σας νικάω όλους. Ο τυπικός αγώνας ήταν με τους απέναντι (τα παιδιά του χωριού που έμεναν στην απέναντι πλευρά του βουνού, συνήθως μπακότερμα ή επικουρούμενα από τον παπά, γιατί δε συμπληρώνανε), στην Καρακάξα, το μοναδικό ψιλοεπίπεδο κομμάτι γης στο χωριό που μπορούσε να χωρέσει αγώνα 15 Χ 15 (η ιδέα των αλλαγών είχε απορριφθεί με συνοπτικές διαδικασίες ως φαιδρή). Η μια πλευρά του “γηπέδου” έβλεπε στην πλαγιά του βουνού, όταν μπάλα έφευγε προς τα εκεί συνήθως σταματούσε σε κανένα θάμνο παρακάτω οπότε σε 4-5 λεπτά το παιχνίδι ξανάρχισε, εκτός από τις περιπτώσεις που έφτανε στο ποτάμι. Οποιος την έριχνε είχε την ευθύνη να τη μαζέψει (μόνο ο παπάς είχε ασυλία). Όσες φορές την έριξα εγώ, έφτασε στο ποτάμι και έκανα περίπου μια ώρα να γυρίσω στο γήπεδο. Μανάδες, γιαγιάδες και θειάδες επέτρεπαν μέχρι έναν αγώνα την εβδομάδα, αφού με το χρόνο που χανόταν για να βρούμε τη μπάλα στην πλαγιά, αναγκαστικά ο αγώνας ξεκινούσε μετά το μεσημεριανό και τελείωνε όταν νύχτωνε.

  22. Ο/Η Elaith λέει:

    You win the topic…

    Η διήγηση είναι λίγο Ν. Αμερική (με γήπεδα σε πλαγιές) και λίγο Ιταλία του Μπενίνι με τον παπά να παίζει μπάλα.
    Ειλικρινά βλέπω την ταινία γυρισμένη και ακούω και το σάουντρακ…

  23. Ο/Η duendes λέει:

    Ακόμα κι εκεί ασυλία οι παπάδες.

  24. Ο/Η kasampas λέει:

    …να παίζεις μπάλα στο δρόμο, ο οποίος όντας χωματόδρομος, είχε νεροφαγόματα, πέτρες και κάθε είδους ανωμαλία, η μπάλα στα σειρτά σουτ να ακολουθεί δική της πορείς (ανάλογα το νεροφάγωμα). Το παιχνίδι να διακόπτετε κάθε λίγο καθώς επειδή περνούσαν συνέχεια οι μπαρμπάδες καβάλα και τα ζώα αγρίευαν με την μπάλα. Η μπάλα συχνά να καταλήγει στο παράπλευρο χωράφι, ο ιδιοκτήτης του οποίου σου έδινε δύο ευκαιρίες (επειδή το είχε φυτεμένο) στην τρίτη ή έσκαγε την μπάλα ή (το χειρότερο) την κρατούσε και την πήγαινε στον πατέρα σου (η συνέχεις γνωστή..).
    Ωραίες εποχές….

  25. Ο/Η fobos2 λέει:

    Ναι, μόνο που οι παπάδες στις ταινίες του Μπενίνι δεν θα έκαναν τα δολοφονικά τάκλιν του δικού μας. Όσο για το σάουντρακ, το κλαρίνο θα έχει την τιμητική του.

  26. Ο/Η NinT λέει:

    Και το καλύτερο?Που θα παίξεις μπάλα?Αν ήσουν μακριά από αλάνες και γηπεδάκια , έπαιζες στην γειτονιά. Βάζαμε για δοκάρι την ρόδα ενός αυτοκινήτου , και στην άλλη πλευρά ρούχα/πέτρες ή κανένα μπουκάλι..σπάσαμε αρκετά τζάμια/καθρέφτες αλλά δεν ήταν το πραγματικό μας πρόβλημα!Επίσης έχω δοκιμάσει , όπως και οι περισσότεροι τουλάχιστον την γλύκα του τσιμέντου…μέχρι και σε ψαλιδάκια…

    Μας προβλημάτιζε………..ο “γέρος” που δεν μας αφήνει να παίξουμε!!!!!!!!!

    Επίσης δεν θα ξεχάσω το τι κάγκελο έχουμε σκαρφαλώσει για να μπούμε στις αυλές των σχολείων για να παίξουμε μπάλα, και τις προσπάθειες με κλαδιά, σίδερα και άλλες μπάλες για να κατεβάσουμε μπάλες που έχουν μείνει σε δέντρα ή στέγες!

    Τέλος,ομάδες βγάζαμε και με “νούμερα”!!!

  27. Ο/Η Elaith λέει:

    Σωστό αυτό με τα νούμερα, το είχα ξεχάσει τελείως !

    Έχω τρυπήσει αρκετά σορτσάκια σε κάγκελα γαμώ την γκαντεμιά μου. Και άντε τώρα να πρέπει να παίξεις με το άγχος μην φαίνεται το βρακί σου…

  28. Ο/Η NinT λέει:

    Επίσης το sombrero έκανε αναφορά στο γερμανικό (για το οποίο να προσθέσω καθόταν τέρμα αυτός που έκανε τα λιγότερα “μυτιλίκια” με την μπάλα”, το οποίο παίζαμε συνήθως όταν είχαμε λίγα άτομα .Όταν είμασταν 4-5 παίζαμε συνήθως μονό , και για περισσότερα , ή μονό με 2-2 , ή διπλά .

    Κάποιες φορές είχαμε στα τρία άουτ πέναλτυ , ενώ κάποιες άλλες όταν είχαμε βαρεθεί παίζαμε είτε τοιχάκι, εκείνο που πρέπει να βαρέσεις με την μία ένα σήμείο του τοίχου , είτε ένα άλλο , νομίζω “ελεύθερο” το λέγαμε. Στο ελεύθερο , παίζαμε είτε 1 εναντίον 1 , είτε 2 εναντίον 2 . Σε γηπεδάκι που φτιάχναμε συνήθως κάτω από μπασκέτες , κάναμε εστία και η κάθε πλευρά είχε το δικό της μισό του γηπέδου. Μπουρούσε να πάει όπου ήθελε στο κομμάτι της και να σουτάρει στην άλλη εστία ,με τον μόνο κανόνα να είναι η απαγόρευση των χεριών στο τερματοφύλακα .

  29. Ο/Η gr72stam λέει:

    Κανείς δεν ανέφερε κάτι. Δεν πιστεύω, ότι υπάρχει έστω κι ένας από εμάς που μεγαλώσε σε πόλη και έπαιξε μπάλα σε αλάνα Αττικού προαστίου, που να μην το έχει κάνει…

    Μαθημένοι να παίζουμε συνέχεια σε δρόμους και προαύλια σχολείων, καταλαβαίνετε ότι οι ελάχιστες αλάνες που υπήρχαν τότε διαθέσιμες (γεννημένος 1972 στο Χαϊδάρι), ήταν τα δικά μας “Θέατρα των Ονείρων”. Ως συνήθως, δίπλα από τις χωμάτινες αλάνες, υπήρχαν χόρτα κι αγριόχορτα (βλ. αβατσινιές, βατσουνιές κλπ χωρίς όμως αγκάθια). Έχω περάσει μισή ημέρα από τη ζωή μου (έγω κι ένα άλλο συνομήλικό μου “ναυάγιο”) κόβοντας αυτά τα χόρτα σε μικρά μικρά κομμάτια, στην προσπάθειά μας να… (κρατηθείτε) γεμίσουμε με χόρτο (!!!) τη χωμάτινη αλάνα που είχε διαστάσεις όσο δυο γήπεδα μπάσκετ…

    Μετά από 4 ή 5 ώρες γονυκλισίας, καταλερωμένων γόνατων στις φόρμες που φορούσαμε, πρασινισμένων χεριών και πονεμένης μέσης, είχαμε καταφέρει να γεμίσουμε (!!!) με χόρτο όλη τη (νοητή) μεγάλη περιοχή…

    Υπερήφανοι για το γήπεδο-υπερπαραγωγή που είχαμε στα σκαριά, καθίσαμε να ξαποστάσουμε κανένα μισάωρο, μέχρι να κατέβουν κατά τις 5:30 και οι υπόλοιποι από τη γειτονιά, για να ξεκινήσει το παραδοσιακό και καθημερινό ντέρμπι 3ης-5ης (η ομάδα της 3ης ήταν τα παιδιά που πηγαίναμε 3η δημοτικού, της 5ης, φαντάζεστε ποιοι ήταν…).

    Εμείς ήμασταν (φυσικά) στην ομάδα της 3ης (στην 5η έβαλα μυαλό!) και όταν ήρθαν οι συμπαίχτες μας, νιώσαμε για 20′ περίπου, ως μικροί ήρωες. Στον “χλοοτάπητα” φυσικά, δεν διανοήθηκε κανείς μας να πατήσει. Όλοι τον καμαρώναμε εξ αποστάσεως…

    Δυστυχώς, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή ήρθαν κι οι “μεγάλοι” της 5ης. Στη θέα του “χλοοτάπητα” ψάρωσαν για λίγα λεπτά. Το κλειδί το ιστορίας είανι ότι εμείς (για έναν άγνωστο λόγο) θεωρούσαμε ότι ο “χλοοτάπητας” είχε ήδη “πιάσει” και θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε σε αυτόν χωρίς να προκληθεί σε αυτόν η παραμικρή ζημιά.

    Μέσα σε λιγα λεπτά, οι αντιπαθητικοί 11χρονοι αντίπαλοί μας, είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή με το “χλοοτάπητα”, τον οποίον και διέλυσαν μέσα σε 60” κλωτσώντας επιδεικτικά τη μπάλα προς εμάς, μαζί με τα υπολείμματά του…

    Εκείνη τη χρονιά, η ομάδα της 3ης κατάφερε να κερδίσει την ομάδα της 5ης 3 φορές. Περιττό να αναφέρω ότι εκείνο το απόγευμα, δεν ήταν μια από εκείνες τις φορές…

    Με την ψυχολογία από το κατεστραμμένο μας γήπεδο στα τάρταρα, το μόνο που κάναμε καλά εκείνο το απόγευμα ήταν να έχουμε καλή παράταξη στο κέντρο της αλάνας, για να μπορούμε να κάνουμε γρήγορα τη σέντρα μετά από τα γκολ που τρώγαμε…

  30. Ο/Η Elaith λέει:

    Νταξ…
    Μιλάμε για συνδυασμό ρομαντισμού τύπου Μικρού Πρίγκιπα και γραφικότητα Τρίου Στούτζες.
    Ρισπέκτ

  31. Ο/Η filiatrinos λέει:

    (”Τι να μας πούνε και οι αστικοί ντιντίδες…” συνέχεια)
    Αυτά με τα τετραπάκ τα κάνεις όταν είσαι Αθηναίος.Όταν έχεις δεκάδες κουκουναριές στον προαύλιο χώρο του σχολείου απλά διαλέγεις 10-15,τα καλύτερα(ούτε πολύ κλειστά ούτε τέρμα ανοιχτά) και του δίνεις και καταλαβαίνει.Μέσος όρος ζωής κουκουναρόμπαλας 1/3 διαλείματος(1/4 για το πρώτο που ήταν μεγαλύτερο).
    Εναλλακτική: πεπιεσμένα χαρτιά με επένδυση σελοτέιπ απέξω.Εξαιρετική αντοχή αν είχε φτιαχτεί από καλλιτέχνη.

  32. Ο/Η Elaith λέει:

    Τα κουκουνάρια είναι ψιλοτραγικά για μπάλες ρε συ, έχω παίξει.
    Το 2ο δεν το έχουμε κάνει, δεν είχαμε κανέναν αρτίστα.

  33. Ο/Η Κωδικό όνομα-Κατσού λέει:

    Αυτό με τα τσιτσι που διάβασα απ’ τον ανορθόγραφο, παίζει να είναι ό,τι πιο βλάχικο έχω διαβάσει. Αυτό που λες για τ’ αριθμάκια ήταν “εγω, εσυ, εγω, εσυ, εγω, εσυ” ή στη χειρότερη “πατώ, πατάς, πατώ, πατάς”

  34. Ο/Η hi! λέει:

    στο γυμνάσιο παίζαμε με μιλκομπούκαλα όταν δεν είχαμε μπάλα
    πιο ανθεκτικά από μπουκαλάκια νερού, κουτάκια αναψυκτικών και λοιπά υποκατάστατα

  35. Ο/Η corto maltese λέει:

    δεν υπήρχαν μίλκο στην εποχή μου
    θυμάμαι χρησιμοποιούσαμε κάτι πλαστικά μπουκαλάκια
    που είχαν πορτοκαλάδα ή λεμονάδα μέσα,
    τα πουλούσαν τα τότε σχολικά κυλικεία
    κι είχαν και πώμα από αλουμινόχαρτο

  36. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

  37. Ο/Η Ηλίας Α. λέει:

    “κάποιοι άφηναν τα γκολ επίτηδες ώστε να επιστρέψουν μια ώρα αρχύτερα στο κανονικό παιχνίδι”
    Για να αποφεύγονται τέτοιες καταστάσεις το τέρμα άλλαζε στα 3 γκολ που έβαζε η ομάδα…

  38. Ο/Η GiannisIce λέει:

    2 φάμε-βάλουμε το παίζαμε νομίζω.

  39. Ο/Η pgetsos λέει:

    σε ανευρεση μπαλας σε μαντρα με 2 αγριοσκυλα, στον γυρισμο καρφωθηκε σκουριασμενη σιδεροβεργα περι τους 2 ποντους απο τα “μπαλακια” (τρυπωντας τζιν+εσωρουχο) και προχωρησε παραλληλα για 6-7 ποντους (10 χρονια πισω και σημαδι πεντακαθαρο 😛 )

    το χειροτερο, οτι το πηρα χαμπαρι (πανω στη φουρια μου να γυρισω γιατι οι αλλοι συνεχιζαν τον αγωνα) αρκετη ωρα μετα γιατι το τζιν ειχε γινει κατακοκκινο και μου το ειπαν τα αλλα παιδια….

    η μανα ηταν μονη της στο καμπινκ που μεναμε καθως ετυχε να λειπουν ολοι εκεινη τη μερα….. τρελο σοκ :Ρ

  40. Ο/Η Jose λέει:

    Στο γερμανικό οταν αυτος που ηταν τέρμα έτρωγε απανωτές κεφαλιά, ώμους, στηθακια, γονατακια κ λοιπα γκολ που σε εναν κανονικό αγώνα δεν μπαίνουν ποτε κ τελος πάντων έμενε με ενα (με 20 βαθμούς ξεκινούσαν όλοι κ 21 ο τερμας), είχε δικαίωμα να βγει απο την περιοχή με την μπαλα στα χερια κ να σε πετύχει στα χερια. Αν το έκανε εμπαινες εσυ τέρμα. Οπότε εμεις οι μεσα μαζευαμε τα χερια μας πίσω απο την πλάτη θυμίζοντας τον Μακαρο, τον Μπέο και λοιπούς παράγοντες του ποδοσφαίρου !!

  41. Ο/Η joe λέει:

    Εμένα που η γειτονιά μου ήταν σε στενό αδιέξοδο υπήρχαν 3 τινά:ή θα φευγε η μπάλα απ΄τη μια μεριά και θα πήγαινε στο δρόμο(περιφεριακός) ή θα φευγε απ΄την άλλη και θα πήγαινε στη θάλασσα ή θα φευγε δεξιά και αριστερά στα μπαλκόνια και στις ταράτσες που το χειμώνα δεν έμενε κανείς.Και φυσικά μπορούσε πάντα να σφηνόσει κάτω απ΄τα αυτοκίνητα που ήταν παραρισμένα!

  42. Ο/Η asdf λέει:

    @joe Ρε φίλε που έμενες;

  43. Ο/Η κωστας λέει:

    Τα βηματακια που κανανε οι καλοι παιχτες για να δουν ποιος θα διαλεξει πρωτος.Και ξεχασες το σουτ “καραβολιδα”…

  44. Ο/Η Μιχάλης26Πειραιάς λέει:

    Επίσης υπήρχε το Αμερικάνικο που παιζόταν ή 1vs1 ή 2vs2 που γινόταν σουτ από τη μία περιοχή στην άλλη πάντα με μία επαφή.Επιπλέον στο 2vs2 έπρεπε να σουτάρουν εναλλάξ οι παίκτες και επιτρέπονταν οι πάσες μέχρι το κέντρο αλλά μόνο στον αέρα. Επίσης θυμάμαι στο χωριό μου που στην πλατεία ήταν εντελώς κατηφορικός ο δρόμος και στην πάσα η μπάλα γυρνούσε πίσω.

  45. Ο/Η ΝΙΚΟΣ λέει:

    ΕΓΩ ΠΑΙΔΙΑ ΗΜΟΥΝ ΠΙΟ ΤΥΧΕΡΟΣ. ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ. ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΣΕ ΧΩΡΙΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ. ΑΠΟ ΑΠΡΙΛΙΟ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ, ΚΑΠΝΑ. ΜΕΤΑ, ΦΡΕΖΑ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ ΟΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ, ΠΟΛΛΕΣ ΒΡΟΧΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΟΡΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ. ΓΚΑΖΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ. ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ. ΚΑΙ ΕΚΤΑΣΕΙΣ, ΟΧΙ ΑΣΤΕΙΑ. ΓΙΑ ΔΟΚΑΡΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΔΟΚΑΡΙΑ ΞΥΛΙΝΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΛΟ ΞΥΛΟΥΡΓΟ. ΟΡΙΖΟΝΤΙΟ ΣΥΝΗΘΩΣ ΚΑΠΟΙΟ ΧΟΝΤΡΟ ΣΚΟΙΝΙ. ΑΠΟ ΜΠΑΛΛΕΣ ΛΙΓΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ (ΔΕΚΑΕΤΙΑ 70) ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΔΕΡΜΑΤΙΝΕΣ (ΦΘΗΝΕΣ ΒΕΒΑΙΑ). ΩΡΑΙΕΣ ΕΠΟΧΕΣ. ΤΩΡΑ ΟΠΟΤΕ ΠΗΓΑΙΝΩ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ. ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΚΑΙ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ.

  46. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    καλοκαιρι τακλιν σε προαυλιο με τσιμεντο και μικρα χαλικακια απο το κωλομερι μεχρι το γοτατο τραγικο γδαρσιμο και τσουξιμο , αν επιανε το τακλιν σηκωνοσουν αταραχος και εδινες πασουλα, αν δεν επιανε ουρλιαζες απο τον πονο…

  47. Ο/Η Δημήτρης λέει:

    Πάντως, ως τερματοφύλακας ήξερες ότι έχεις αλλάξει επίπεδο – και είχες καταξιωθεί – όταν η βουτιά στα χαλίκια είχε γίνει ρουτίνα.

  48. Ο/Η papakis λέει:

    Πω ρε μαγκες τι μου θυμίσατε τωρα…..
    Ωραία χρόνια!!!
    Σταματουσαμε το παιχνίδι το βραδυ οταν αναβαν τα φωτα της ΔΕΗ στους δρόμους, οι μαναδες μας μας φωναζαν να «μαζευτούμε» (άρχιζε και η «ελληνική ταινία» στην ΕΡΤ) και διναμε ραντεβου την άλλη μερα για συνεχεια…
    Σημερα δεν βλέπεις παιδια σε αλλανες (οχι οτι υπαρχουν και αλανες, αλλα λεμε τωρα…) να παιζουν …
    Τα «παιδια της αλανας» καποτε γίνονταν και μεγαλα ονοματα… ενω σημερα υπαρχουν οι….«ακαδημίες» και κολοκύθια…
    Αν δεν ματωνες γονατα, δεν μάθαινες ντρίμπλα…

  49. Ο/Η kostas λέει:

    Ευλογώ το θεό(αν υπάρχει)που αν και αθηναίος μεγάλωσα σε μια ”χωριάτικη” γειτονιά στο Μπραχάμι.Ανάμεσα σε 2 ρέματα,μεσονήσι την λέγανε γι’αυτό το λόγο,χωρίς πολυκατοικίες και πολλά αυτοκίνητα και με πολλά οικόπεδα τα οποία γίνονταν εύκολα γήπεδα και μάλιστα ένα για κάθε μαχαλά.Στο δικό μας ενα μισοπεριφραγμένο χωμάτινο οικόπεδο τεράστιο για ομάδες πιτσιρικιών 8×8 με τη μία πλευρά μάλιστα να έχει και δοκάρια(πάσαλοι)και δύχτια(σύρματα) είχαμε αφήσει απίστευτη ποσότητα από ,όπως λέει και ο αοιδός, αίμα,δάκρυα και ιδρώτα…τι είχε τραβήξει η καυμένη η κα Πόπη(είχε σπίτι ακριβώς διπλα)ιδίως όταν το γηπεδάκι είχε λάσπες και οι άσπροι τοίχοι της γεμίζαν από αποτυπώματα της μπάλας ή όταν η βερυκοκιά της άδειαζε όταν οι καραβολίδες δεν βρίσκαν στόχο…αρχές δεκαετίας ’80(αξία..ανεκτίμητη)

  50. Ο/Η Christos λέει:

    Εμείς παιζαμε μπάλα στο προαύλιο του σχολειου στο χωριό. ένα γήπεδο που αναρωτιέμαι σημερα πως χωρανε πανω απο 4 αομα να παιξουν μπαλα. προφανως ειχε κλιση, οχι μον ηαν κατηφορικο αλλα εγερνε και προς τα αριστερα. το ενα τερμα ηταν σε διαγωνιο τοιχο, οποτε ηταν διαγωνιο, δεν υπηρχε χωρος για χασιμο και το αλλο ηταν εοισης διαγωνιο, μερικες φορες, γιατι η μια μπασκετα που ειχε το σχολειο ηταν λιγο παραεξω απο α καγκελα. αουτ ειχαμε μονο αν η μπαλα πηγαινε στο θεο. για να βαρεσουμε πεναλτυ στο ενα τερμα, το χτυπαγαμε διαγωνια γιατι ειχε πεσει καταλαθος τσιμεντο και με αρκετη προσπαθεια στεκοταν η μπαλα. λοιπον σε ενα γηπεδο 2χ2 παιζαμε 8Χ8 και ναι υπηρχε χωρος να κανουμε τα παντα, α υπηρχε και ενα πεζουλακι μικρου πλατους(χωραγανε2 ατομα διπλα δπλα) και σχεδον οσο το γηπεδο σε μηκος που η μπαλα επαιζε κανονικα.

  51. Ο/Η Panagiotis λέει:

    Στη πλατεια του χωριου, με τερματα κατω απο τα παγκακια.. Ο τερματοφυλακας επαιζε παγκοτερμα μονο με ποδια.. Τεραστιος βαθμος δυσκολιας ουτε η ντορτμουν στη προπονηση δε τα κανει αυτα. Επισης η πλατεια του χωριου ηταν γεματη φοινικες και σπαγαμε ευκολα μια μπαλα Select τη βδομαδα.. Να ναι καλα τα κομαντα απο αλβανια που οτι ειχαν εμφανιστει τοτε ελλαδα, που εβαζαν μπαλωμα απο ποδηλατο στη σαμπρελα και την ΞΑΝΑΕΡΑΒΑΝ.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *