Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Με το μαχαίρι στα δόντια

simeone3051234453

 Ο Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε δεν είναι ο κλασσικός, τυπικός προπονητής. Συνήθως ντυμένος στην πένα αλλά με κατάμαυρα ρούχα σαν τον χάρο (είτε σαν μετρ σε σκυλάδικο) έχει την ίδια προσέγγιση στο παιχνίδι που είχε και ως ποδοσφαιριστής. Ένα αμυντικό χαφ που δάγκωνε, ένας αρχηγός, ένας παίκτης που έπαιζε για την ομάδα και όχι για την πάρτη του.Ένας προπονητής που καταφέρνει σπουδαία πράγματα και επισκιάζεται μονίμως γιατί η μοίρα τον φέρνει να έχει πάντα έναν παίκτη που ξεχωρίζει στην ομάδα του. Είτε αυτός είναι ο Βερόν, είτε ο Φαλκάο, είτε ο Ντιέγκο Κόστα. Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα σε μια μεγάλη Εστουδιάντες στην οποία άφησε τα σημάδια του κερδίζοντας το πρωτάθλημα μετά από μια 20ετία. Μια ομάδα οργανωμένη, όχι θεαματική, αλλά δυσκολοκατάβλητη, βασισμένη πάνω στον τεράστιο Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν. Δυνατή άμυνα, Βερόν στα χαφ, Παβόνε στην επίθεση.

Ο Σιμεόνε συνέχισε με πρωτάθλημα στη Ρίβερ, χωρίς όμως να έχει φτιάξει τόσο σπουδαία ομάδα, και με ένα πέρασμα από την Σαν Λορένσο που ενώ τον περίμεναν ως μεσία, απέτυχε. Αμέσως σχεδόν βρήκε στέγη στην Κατάνια σε μια αποστολή αυτοκτονίας. Ο Σιμεόνε όμως είναι κομάντο και στην πρώτη του προπονητική εμπειρία στην Ευρώπη κατάφερε να σώσει την ομάδα. Η επιστροφή στην Αργεντινή έγινε στην ηλεκτρική καρέκλα της Ράσινγκ Κλουμπ και ήταν αποτυχημένη. Εκεί όμως ήρθε η μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του, η Ατλέτικο Μαδρίτης, ομάδα με παράδοση στις αλλαγές προπονητή. Κι όμως, ο Σιμεόνε βρίσκεται ακόμα εκεί και λατρεύεται. Από το 2011 είναι στην Ατλέτικο Μαδρίτης και μάλιστα την εποχή της πλήρους κυριαρχίας των δυο μεγάλων της Ισπανίας. Την εποχή που Ρεάλ και Μπαρσελόνα ρουφάνε και το τελευταίο Ευρώ από τα τηλεοπτικά δικαιώματα και σφίγγουν τη θηλιά στους λαιμούς των άλλων, την εποχή που Μέσι και Ρονάλντο σπάνε κάθε απίστευτο ρεκόρ, ο Σιμεόνε βρίσκεται εκεί με την Ατλέτικό του. Εκεί που κάθε βδομάδα κοιτάμε τα κατορθώματα των δυο μεγάλων, ο Σιμεόνε βρίσκεται να παλεύει να μπει ανάμεσά τους και να τους χαλάει την ηρεμία. Και μπορεί να μην τα καταφέρει στο τέλος, αλλά θα πέσει όρθιος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το μότο του “con el cuchillo entre los dientes” με το μαχαίρι στα δόντια δηλαδή. Γιατί αυτό ήταν πάντα. Ένας κοντοκουρεμένος πεζοναύτης που θα τα δώσει όλα για να καταφέρει τον σκοπό του, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες.

Το βίντεο από τον αγώνα με τη Βαλένθια είναι χαρακτηριστικό. Διαμαρτυρίες από την αρχή. “Ήταν πέναλτι εκεί. Ε! Ήταν πέναλτι.” Αδιαφορία για τις συστάσεις του διαιτητή με το επικό: “ΟΚ, αλλά ήταν πέναλτι”. Αν το ένα άκρο είναι ο Αντσελότι που κάθεται σαν τον Βούδα στον πάγκο, το άλλο είναι ο Σιμεόνε που μέχρι και κεφαλιές κάνει από τον πάγκο, ζώντας το παιχνίδι. Πανηγύρια σε κάθε γκολ (με ένα στυλ παρόμοιο του Αντόνιο Κόντε) και τρομερό άγχος μετά το χαμένο πέναλτι του Ντιέγκο Κόστα. Και όταν η Ατλέτικο κερδίζει δεύτερο πέναλτι δίνει εντολή να μην το εκτελέσει αυτός. Ο Βραζιλιάνος Ισπανός παίρνει αυτός τελικά την μπάλα και ο Σιμεόνε που δεν συμφωνεί, είναι έτοιμος να σκάσει από το άγχος, άγχος τόσο για το ματς, όσο και για ένα δεύτερο χαμένο πέναλτι που πιθανώς θα ρίξει την ψυχολογία του παίκτη. Μπιελσικό βάδισμα πάνω κάτω μέχρι να μπει το γκολ και άμεση απαίτηση για ένα τέταρτο. “Ντιέγκο, ακόμα ένα. Τέσσερα. Ακόμα ένα” και κινήσεις στον κόσμο να φωνάζει. Η μαγεία ενός προπονητή γεμάτου αδρεναλίνη, ενός εργάτη που ζει κάθε στιγμή.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

βιντεοθεραπεία, Ισπανικό πρωτάθλημα, Προσωπογραφίες

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ντιμίτρι Παγιέτ, η μπαλαδόφατσα του Άπτον Παρκ

Κάπου στον Ινδικό Ωκεανό, λίγο πιο ανατολικά από την Μαδαγασκάρη, υπάρχει ένα κομμάτι γης που ανήκει στην Ευρώπη και έχει έκταση ελάχιστα μεγαλύτερη από της Λέσβου. Η νήσος Ρεουνιόν ανήκει στη Γαλλία και δεν έχει πολλά πράγματα για τα οποία μπορεί να καυχιέται. Τις παραλίες της, το ενεργό ηφαίστειο, τους καρχαρίες και τον Ντιμίτρι Παγιέτ. […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Πού πας ρε Καραμητρογκόλ;

Είδα ένα όνειρο χθες, ήμουν λέει σε ένα γήπεδο κατάμεστο κι έβλεπα τον τελικό δεν θυμάμαι ποιας διοργάνωσης, αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τον Κώστα τον Μήτρογλου να κάνει χατ τρικ  και στο τελευταίο και νικητήριο γκολ να φιλάει με πάθος τη φανέλα του, που νομίζω πως ήταν ερυθρόλευκη αλλά δεν παίρνω κι όρκο, μπροστά σε ένα […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

11 σχόλια σχετικά με το “Με το μαχαίρι στα δόντια”

  1. Ο/Η Stefanos λέει:

    Μίλαγα και με ένα φίλο που μένει πάνω από 10 χρόνια Ισπανία, μεγάλο γνώστη του ποδοσφαίρου τους και της Μπάρσα (και μεγάλο θεατή των αγώνων του μπασκετικού ΠΑΟ σε όποιο ισπανικό γήπεδο και αν γίνονται!)

    Μου έλεγε λοιπόν ότι δεν είναι λογικό, δεν εξηγείται από πουθενά, αυτό που κάνει η Ατλέτι και ο Σιμεόνε. Δεν έχουν τίποτα απ’ όσα (θεωρητικά) χρειάζονται για ομάδα “100 puntos” (ομάδα δλδ. που να πιάνει τους 100π. στη Λίγκα, πράγμα που τα τελευταία χρόνια έγινε απαραίτητο για να πάρεις πρωτάθλημα). Η μεν Μπάρσα την έστηνε την ομάδα των “100 π.” τόσα χρόνια μέσα στη Μασία, θυσιάζοντας Ντέκους, Ροναλντίνιους και Ζλατάνηδες, η δε Ρεάλ την αγόρασε με τιμή 3 εκατομμύρια ανά πόντο (300 εκατομμύρια δλδ. και ΛΙΓΑ ΛΕΩ!)

    Πώς γένεν ατό; Πώς ο Κατάνιας ο Σιμεόνε με 2-3 κορυφαίους παίκτες και κάτι αμπάλια της σειράς (χάνανε από τον Άρη κάποιοι παίκτες της Ατλέτι πριν 3 χρόνια -o Diego Godin, ο Mario Suarez, ο ίδιος ο τεράστιος ο Diego Costa, o Raul Garcia παίξανε στην ήττα-αποκελισμό 2-3 το 2010) και με το μεγάλο του αστέρι να πωλείται (λογικά) με τη μία καλή χρονιά, πώς μπορεί να έχει ομάδα 100π.;

    Επειδή είναι αρχιδάτος και μάγκας και το μαχαίρι στα δόντια; Έτσι γίνονται αυτά ρε μάγκες; Και τότε ο Αλέφας γιατί δεν έχει 5-6 πρωταθλήματα στη συλλογή του;

  2. Ο/Η Elaith λέει:

    Μα ο άνθρωπος δουλεύει. Το γράφω και στο κείμενο.
    Φτιάχνει ομάδες.
    Επειδή τον παρακολουθούσα πολύ στην Εστουδιάντες, είχε χτίσει μια ομάδα σαν καλοκουρδισμένη μηχανή.
    Θέλει σοβαρά σύνολα που να μάχονται μέχρι τέλους. Πουθενά μέχρι τώρα δεν είχε το σούπερ υλικό σε σχέση με τους αντιπάλους του. Απλά προσπαθεί να παίρνει το 100% από το υλικό που έχει.

    Ε τώρα, όσον αφορά στον Αλέφα νομίζω ότι υπάρχουν κάποιες μικρές διαφορές ανάμεσά τους. Εντάξει κι ο Αλέφας είχε πάει στον Τζακερίνη ασούμε, αλλά ο Σιμεόνε είχε τεράστια καριέρα δίπλα σε μεγάλους προπονητές και προέρχεται από μια ποδοσφαιρική σχολή που μαθαίνουν μπάλα από μικρή ηλικία.

  3. Ο/Η Stefanos λέει:

    Και το 100% του φετινού υλικού της Ατλέτικο είναι για 100 πόντους στη Λίγκα, κορυφαία επίδοση ανάμεσα σε όλους τους πρώτους των Ομίλων του CL, φαβορί του 1.15 για πρόκριση απέναντι στη Μίλαν; Ομάδα 2 ετών;

    Δεν είναι λογικό. Είναι πραγματικό, αλλά όχι λογικό.

  4. Ο/Η Elaith λέει:

    Άρα;
    Έχεις κάποια άλλη εξήγηση ή είναι μια υπόθεση για τα Χfiles;
    🙂

  5. Ο/Η Stefanos λέει:

    Τίποτα δεν είναι ανεξήγητο ούτε πρέπει να φωνάξουμε το Φωξ το Μώλντερ για να μας τα πει. Ο Σιμεόνε και η Ατλέτι μαζί έχουν κερδίσει 1 Γιουρόπα, 1 Κόπα ντελ Ρέι και 1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Με αυτά τα τρία τρόπαια είχαν την πιο επιτυχημένη τους σαιζόν πρακτικά από την εποχή του Πάντιτς! Βάσει του συστήματος ranking ELO, η Ατλέτι σήμερα είναι στην κορυφαία κατάστασή της μεταπολεμικά (και πολύ κοντά στο να γίνει η κορυφαία Ατλέτι της ιστορίας ολόκληρης).

    Όλα τα παραπάνω εγώ τα μεταφράζω ως “θετική διακύμανση”, με άλλα λόγια μια περίοδο που όλα πάνε καλά, τόσο καλά όμως που δοκιμάζουν τα όρια (διορθ. τα στατιστικώς αποδεκτά όρια) μέσα στα οποία μπορούν να κινούνται. Οι 100 πόντοι, το πλασάρισμα ανάμεσα (ή αποπάνω) σε Ρεάλ και Μπάρσα, οι συνεχόμενες νίκες με 2+ γκολ διαφορά, δε θα γίνουν ποτέ ο κανόνας για αυτή την ομάδα. Έτσι, επαναλαμβάνω, ισχυρίζεται αυτό που ονομάζουμε “προσέγγιση βάσει δεδομένων”.

    Εδώ θα είμαστε για να φάμε την καζούρα και τη μέρα που η Ατλέτι θα κερδάει 4-0 τη Μπάγερν στον τελικό του ΤσουΛου και ο αρχιδάτος ο Σιμεόνες θα φωνάζει “Diego, UNO MAS!”

  6. Ο/Η Elaith λέει:

    Ενδιαφέρουσα προσέγγιση αλλά δεν εξηγεί γιατί ακριβώς ΑΥΤΗ η Ατλετικο τα κατάφερε αυτά και όχι π.χ η Ατλετικο του Μανθανο. Δε γίνεται κάτι θα έχει κάνει κι ο κόουτς μαζί με τους παίκτες. Δεν είναι απλά σύστημα αμπωτης-παλιρροιας. Υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες. Δεν είναι ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου απλά. Πρέπει να προκληθεί από κάποιες αιτίες.
    Για να έρθω στο προηγούμενο παράδειγμα με αυτή την λογική κι ο Αλέφας κάποια στιγμή θα σήκωνε κούπα με τόσα χρόνια στους πάγκους.

  7. Ο/Η Gia λέει:

    Εγώ αυτό που βλέπω είναι ότι ο Σιμεόνε είναι αυτό που λένε στο χωριό μου “inspirational”. Αυτό δεν έχει σχέση μόνο με το τάλαντο, γιατί το αφεντικό που σε εμπνέει είναι ο δουλευτής που ξέρει από πρώτο χέρι τι δουλειά απαιτείται από σένα.

    Μπορεί να μην έχει την κορυφαία ομάδα, αλλά πιστεύω ότι οι παίκτες του ματώνουν για χάρη του.

  8. Ο/Η Pit λέει:

    Ακριβώς αυτό που λέει ο Gia….
    Είναι πασιφανές ότι στην Ατλέτικο του Σιμεόνε όλοι θυσιάζονται για το σύνολο. Η ομάδα σε όσα παιχνίδια την έχω δει φέτος, όχι μόνο φαίνεται απίστευτα δουλεμένη (με τον κάθε παίκτη να έχει τον δικό του ρόλο στο γήπεδο), αλλά πάνω απ’όλα οι παίκτες δείχνουν μια παρέα!Πράγμα που λείπει από άλλες ”μεγάλες” ομάδες π.χ. ρεαλ ή παρι

  9. Ο/Η Gia λέει:

    Απλά για τυπικούς λόγους, όταν γεννήθηκα, στον μπαμπά μου είπαν “κοριτσάκι, να σας ζήσει!” 🙂

  10. Ο/Η Pit λέει:

    ωχ σόρρυ Gia 😛

  11. Ο/Η jo λέει:

    Να πω την αληθεια το ποδοσφαιρο της δεν με εχει εντυπωσιασει ομως. Τα περισσοτερα γκολ τους ειναι αποτελεσμα επιμονης και κοντρας παρα δουλεμενοι αυτοματισμοι κινησεις και τα λοιπα. Η κυριοτερη δουλεια που εχει κανει νομιζω ειναι στο ανασταλτικο κομματι. Οπως και να εχει ειναι μια ευχαριστη εκπληξη και μακαρι να κρατησει καιρο μηπως και αρχισει η la liga να μην ειναι 2 ταχυτητων σιγα σιγα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *