Κάτι παραπάνω από ένα ζευγάρι παπούτσια
Μπορεί να μην άντεξε στην κορυφή του κόσμου για αρκετά χρόνια, μπορεί η πτώση του να ήταν κατακόρυφη και λίγο θλιβερή, μπορεί να κατάφερε να τοποθετήσει το όνομα του στην ίδια πρόταση με τα ονόματα του Βέρτη, του Ρέμου και του Σεφερλή, μπορεί πλέον να μοιάζει μερικές φορές με πρόωρο παλαίμαχο που βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο απλά και μόνο για τα λεφτά και για κάποιες σποραδικές φάσεις που θα αποτελέσουν νέο υλικό στις αμέτρητες συλλογές του με τρικ και ποδοσφαιρικά μαγικά κόλπα (δεν θα πάψει ποτέ να είναι άλλωστε ο πρώτος παίκτης που μου έρχεται στο μυαλό όταν αναφέρω τη λέξη σομπρέρο), αλλά ό,τι κι αν κάνει από εδώ και πέρα, στο μυαλό μου και στο μυαλό όλων των τυχερών που τον είδαν να κάνει πράγματα τόσο εντυπωσιακά και αδιανόητα, που από μόνα τους, σαν αυτοτελή μικρά έργα τέχνης, ανύψωσαν το επίπεδο φαντασίας όλου του παιχνιδιού κατά ένα κλικ τουλάχιστον, ο Ροναλντίνιο Γκαούτσο ήταν, είναι και θα είναι το ποδόσφαιρο, όπως ακριβώς το έχει αγαπήσει κάθε πιτσιρικάς που κάποτε κατάφερε να σηκώσει μια μπάλα από το έδαφος με το πόδι και να την κρατήσει στον αέρα κάνοντας τσαλιμάκια.
Και εικόνες όπως η παρακάτω, με τους δυο παίκτες της μαροκινής Ράζα Καζαμπλάνκα να τρέχουν τρισευτυχισμένοι όχι τόσο γιατί η ομάδα τους έγινε μόλις η δεύτερη αφρικάνικη που θα παίξει σ’ ένα τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων αλλά κυρίως γιατί πήραν τη φανέλα και τα παπούτσια του μεγάλου Ρόνι, απλά επιβεβαιώνουν το παραπάνω συμπέρασμα.