Ο άρχοντας της παύσης

Μέσα στους διάφορους τεράστιους παίκτες που έχει βγάλει το ποδόσφαιρο της Αργεντινής, ένας λιγότερο γνωστός εκτός της χώρας, αλλά θρύλος στην πατρίδα του είναι ο Ρικάρντο Μποτσίνι που πριν λίγες μέρες έκλεισε τα 60 του και έτυχε να πετύχω μια συνέντευξή του στον Τζόναθαν Γουίλσον (αν δεν σας λέει κάτι το όνομά του, διαβάστε εδώ). Ψάχνοντας τα παλιά μας κείμενα ανακάλυψα ντροπιασμένος ότι δεν έχουμε αναφορές ιδιαίτερες εκτός από την συμμετοχή του στην θρυλική ομάδα φάντασμα.

Ο Μποτσίνι γεννήθηκε στην πόλη Σάρατε στην επαρχία του Μπουένος Άιρες και έπαιξε σε όλη τη του τη ζωή σε μια ομάδα, στην ιστορική Ιντεπεντιέντε που φέτος αγωνίζεται στη Β’ Εθνική. Ο “Μπότσα” με ύψος μόλις 1.68 δεν ήταν και ο καλύτερος αμυντικός, ούτε όμως ήταν κάποιος δεινός σκόρερ. Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η μαγική του δυνατότητα να αποφεύγει αντιπάλους και να πασάρει με ακρίβεια. Ήταν ακριβώς το στυλ του παίκτη πάνω στο οποίο χτίστηκε το ποδόσφαιρο της Αργεντινής και σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Εντουάρντο Αρτσέτι είχε να κάνει με το γεγονός της μεταλαμπάδευσης του ποδοσφαίρου από τους Άγγλους. Οι Άγγλοι της Αργεντινής με περισσότερη εμπειρία, καλύτερη διατροφή και πιο γερά κορμιά μάθαιναν το ποδόσφαιρο στους Αργεντίνους. Οι τελευταίοι για να τους αντιμετωπίσουν αναγκάστηκαν να παίζουν ένα πιο αυθόρμητο, άγριο ποδόσφαιρο, με πονηριά και μαθημένοι να το παίζουν σε κλειστούς χώρους. Ο Μποτσίνι ήταν ακριβώς αυτό, εμφανισιακά έμοιαζε λίγο με τον Γούντι Άλεν να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά όπως είχε πει ο Χόρχε Βαλντάνο: “Είναι σαν ένας διαρρήκτης που ψάχνει τον συνδυασμό για το χρηματοκιβώτιο, τον βλέπεις να ψάχνει με τα δάχτυλά του και ξαφνικά… κλικ. Μια κίνησή του άνοιγε οποιαδήποτε άμυνα.”

Κάποιος σκάουτ τον είχε πάει στην Μπόκα, αλλά ο τότε προπονητής Ντιέγκο Γκαρσία είπε: “Ναι είναι καλός, αλλά του λείπει κάτι“. Ο Ρικάρντο, οπαδός της Σαν Λορένσο όταν ήταν μικρός, κατέληξε έτσι στην Ιντεπεντιέντε. Ο Μποτσίνι εμφανίστηκε στα 18 του στην έδρα της Ρίβερ ως αλλαγή και αμέσως έγινε ο αγαπημένος των οπαδών. Το κριτήριό τους αλάνθαστο καθώς έπαιξε στους Κόκκινους για 20 σεζόν, 638 επίσημα παιχνίδια, κερδίζοντας 4 πρωταθλήματα, 4 Λιμπερταδόρες, 2 Διηπειρωτικά και σκοράροντας 97 φορές. Κάθε φορά που η μπάλα πήγαινε στα πόδια του, οι αντίπαλοι ένιωθαν ότι μπορεί στο τέλος της φάσης να μπει γκολ, ένας ποιητής στο γήπεδο με μπαλιές διαβήτη, ένας κοντός τύπος που έμοιαζε να δαμάζει το θηρίο που λέγεται μπάλα.

Ο Μποτσίνι ήταν γνωστός για την πάυση, την περίφημη “la pausa” του αργεντίνικου ποδοσφαίρου όταν και το 10αρι που έχει την μπάλα στα πόδια του καθυστερεί ελάχιστα, ίσα ίσα για να πάει στην ιδανική θέση ο αποδέκτης και τότε ο enganche να μοιράσει με ακρίβεια. Μια κίνηση που όμως μας υπενθυμίζει κι ο Γουίλσον στο άρθρό του την βλέπουμε πλέον από τον Ρικέλμε. Ο ίδιος ο Μποτσίνι τη χώρισε σε δυο κατηγορίες. Με την μπάλα να πηγαίνει αργά και τον παίκτη απλά να περιμένει, όπως είχε κάνει σε ένα ματς με την Γκρέμιο και έδωσε ασίστ στον Μπουρουσάγκα και με το 10αρι να κουβαλάει την μπάλα γιατί πολύ απλά αν μείνει ακίνητος θα χάσει την ευκαιρία να πασάρει. Όπως σε ένα ματς με την Ολίμπια της Παραγουάης για το Λιμπερταδόρες, όταν και… περίμενε τρέχοντας με την μπάλα την κατάλληλη στιγμή να πασάρει στον Μπαρμπερόν:

Σαν άνθρωπος ο Μποτσίνι ήταν κάποιος που δεν φοβόταν να τα βάλει με κανέναν. Ποτέ δεν μιλούσε καλά για τους διοικούντες γιατί απλά δεν ένιωθε κανέναν θαυμασμό γι’ αυτούς. Τα έβαζε πάντα με τους μάνατζερ για τους οποίους είχε απέχθεια και πάντα έκανε κριτική στους αμυντικογενείς προπονητές. Αν κάτι όμως του άφησε άσχημη γεύση στη ζωή του, ήταν η σχέση του με την εθνική ομάδα. Μετά τις συμμετοχές του στην ομάδα φάντασμα, έπαιξε κι άλλα παιχνίδια αλλά έμεινε εκτός ομάδας από τον Μενότι (έναν επιθετικογενή προπονητή) τόσο το 1978 (όταν και οι δημοσιογράφοι πίεζαν για να επιλεχθεί ο Αλόνσο), όσο και το 1982 παρ’ ότι ήταν σε τρομερή κατάσταση. Η έκπληξη έγινε το 1986, όταν και τον πήρε στο Μεξικό ο Μπιλάρδο ένας προπονητής που ήθελε απλά να κερδίζει με οποιονδήποτε τρόπο, ένας προπονητής που τα είχε ακούσει από τον Μποτσίνι. Είχε παίξει σημαντικό ρόλο και η επιμονή του Μαραντόνα, που θαύμαζε πάντα τον Μποτσίνι. Ο Μποτσίνι έπαιξε μόλις σε ένα ματς, όταν και μπήκε αλλαγή με το Βέλγιο στον ημιτελικό στο 86′. Ο Ντιέγκο, μεγάλος πρωταγωνιστής σε εκείνο το παιχνίδι, πήγε και του είπε “Πάμε Μάεστρο” και λίγο αργότερα προσπάθησε να του μοιράσει ένα γκολ, αλλά η μπαλιά του για τον Μποτσίνι κόπηκε. Ο ίδιος ο Μποτσίνι σε μια από τις σπάνιες του συνεντεύξεις λίγους μήνες μετά δήλωσε ότι δεν νιώθει παγκόσμιος πρωταθλητής, ούτε ιδιαίτερα ευτυχισμένος γιατί είχε συνηθίσει να είναι πρωταγωνιστής. Δεν φοβήθηκε να πει ότι δεν ενθουσιάστηκε και τόσο από το παιχνίδι της Αργεντινής, παρά μόνο σε μερικά ματς και ότι προτιμάει το παιχνίδι που χτίζεται από πίσω, όπως π.χ. της τότε μεγάλης Γαλλίας.

Στα 60 του πλέον, ο Μποτσίνι παραμένει ένα ίνδαλμα για τους οπαδούς της Ιντεπεντιέντε, αλλά και ένας τεράστιος παίκτης για όσους τους αρέσουν οι εγκεφαλικοί ποδοσφαιριστές, αυτοί που παίζουν με το μυαλό. Και αν δεν πιστεύετε εμάς, πιστέψτε τα λόγια του Ντιέγκο μετά από εκείνο το ματς με το Βέλγιο:

Όταν είδα ότι μπαίνει ο Μποτσίνι μου φάνηκε ότι ακούμπησα με τα χέρια μου τον ουρανό. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κάνω μια pared μαζί του. Εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι κάνω το ένα-δύο με τον Θεό.