Ο Βίνσεντ Ταν είναι το Κακό στο ποδόσφαιρο

Την πρώτη φορά που είδα τον Βίνσεντ Ταν σε κάποιο πλάνο από τις κερκίδες του γηπέδου της Κάρντιφ μια εικόνα ήρθε κατ΄ ευθείαν στο μυαλό μου: άδειος όροφος κάποιου εγκαταλελειμμένου κτιρίου κάπου στην Κουάλα Λουμπούρ, μια λάμπα μόνο που το φως της τρεμοπαίζει, δυο όρθιοι τύποι, αδύνατοι, μελαχρινοί, πανομοιότυποι, με Ασιατική φάτσα, κενό βλέμμα, όνομα που δεν έχει πάνω από τρία γράμματα και μυαλό που ακολουθεί μόνο τρεις οδηγίες: βρες/κυνήγησε/βασάνισε, ένας καημένος, ιδρωμένος τυπάκος που εκλιπαρεί για τη ζωή του πεσμένος στα γόνατα, μπροστά από μια ακουμπισμένη στο έδαφος λεκάνη γεμάτη νερό στην οποία κολυμπάνε τρία πεινασμένα πιράνχας και ο Ταν στο βάθος, στο ημίφως, με το ανέκφραστο βλέμμα, με τα μαύρα του γυαλιά, το καλό του το σακάκι, τα γυαλισμένα μαύρα του παπούτσια, τα μαύρα δερμάτινα του γάντια και το μουστάκι του Αουγκούστο Πινοσέτ που η Ιστορία έχει δείξει ότι κάθε σωστός κακός πρέπει να κουβαλάει πάνω από το στόμα του.

Όπως αποδείχτηκε από τα πεπραγμένα του Ταν στην Κάρντιφ τους μήνες που ακολούθησαν, η μοχθηρή αύρα που συνοδεύει την εικόνα του 61χρονου Μαλαισιανού δεν είναι καθόλου τυχαία και παραπλανητική. O “χειρότερος ιδιοκτήτης στον παγκόσμιο αθλητισμό”, όπως τον χαρακτήρισε πριν λίγες μέρες η USA Today (η οποία προφανώς και δεν γνωρίζει την παλιότερη ενασχόληση του Θωμά Μητρόπουλου με τον Ηλυσιακό), έχει λογικά κολλήσει στο ψυγείο του ένα χαρτάκι με μια λίστα ενεργειών που απαιτούνται για να καταστρέψεις μια ομάδα και μήνα με το μήνα σβήνει με το αγαπημένο του κόκκινο στυλό και μια γραμμή.

Ξεκίνησε αλλάζοντας τα χρώματα της από μπλε σε κόκκινο, με τη δικαιολογία ότι το κόκκινο έχει μεγαλύτερη διαφημιστική απήχηση στο κοινό της Ασίας, συνέχισε αλλάζοντας το σήμα αφαιρώντας το μπλε πουλί που υπήρχε (και το οποίο ήταν και πηγή έμπνευσης για το παρατσούκλι της ομάδας, ‘Μπλε πουλιά’, το οποίο χρησιμοποιούταν από τότε που θυμάται και ο πιο ηλικιωμένος εν ζωή Ουαλός) και βάζοντας στη θέση του ένα δράκο, γιατί οι δράκοι είναι πιο γαμάτοι και το μπλε πουλί έχει δυναμική σαν σήμα μόνο σε προσκόπους και ορνιθολογικές ομάδες, έδιωξε τον υπεύθυνο των μεταγραφών (και στενό συνεργάτη του προπονητή της ομάδας) για να βάλει στη θέση του έναν 23χρονο φίλο του γιου του που έκανε πρακτική στο σύλλογο, αποπειράθηκε να αλλάξει ακόμα και το όνομα της ομάδας από Κάρντιφ Σίτι σε Κάρντιφ Ντράγκονς, προσπάθεια που, δυστυχώς γι’ αυτόν και ευτυχώς για την κοινή λογική, δεν προχώρησε και πριν λίγες μέρες απέλυσε τον προπονητή, που ανέβασε την ομάδα για πρώτη φορά στην Πρέμιερ Λιγκ και τον οποίο στήριζαν και εκτιμούσαν οι περισσότεροι φίλαθλοι, δίνοντας του πάντως τη δυνατότητα να διαλέξει αν θέλει να παραιτηθεί ή να τον απολύσει. Και όλα αυτά την ώρα που από διάφορες πηγές κυκλοφορούν ιστορίες πως μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ήξερε καν τους κανόνες του παιχνιδιού, κάνοντας παράπονα για το γεγονός ότι τα μπακ και ο τερματοφύλακας (!) δεν βοηθούσαν στο σκοράρισμα της ομάδας.

Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, ο Βίνσεντ Ταν συγκεντρώνει στο μικροκαμωμένο Ασιατικό σκαρί του όλα τα κακά του παγκοσμιοποιημένου μοντέρνου ποδοσφαίρου θυμίζοντας σε όλο τον κόσμο ότι για κάθε Σεΐχη Μανσούρ που πηγαίνει σε μια ομάδα, αρχίζει να σκορπάει λεφτά αδιάκοπα και την ανεβάζει άμεσα αγωνιστικό επίπεδο (δημιουργώντας φυσικά απίστευτες οικονομικές τρύπες οι οποίες όμως ενοχλούν ελάχιστους, καθώς τις κρύβουν οι λάμψεις των τροπαίων και των φλας των μεταγραφών), υπάρχει ένας Αλι Σιέντ, που ανέλαβε τη Ρασίνγκ Σανταντέρ τάζοντας λαγούς με πετραχήλια και εξαφανίστηκε για να μην τον βρει η Ιντερπόλ, αφήνοντας την ομάδα διαλυμένη και καταχρεωμένη κι ένας Ταν που, στην προσπάθεια του να την κάνει επικερδή επιχείρηση, δεν ενδιαφέρεται να σεβαστεί κάποια βασικά χαρακτηριστικά που κουβαλάει αυτή η ομάδα μαζί της από τη μέρα ίδρυσης της, το 1899, 115 ολόκληρα χρόνια πριν.

Και διαβάζοντας για την προκλητική αδιαφορία που δείχνει στις αντιδράσεις των οπαδών της Κάρντιφ που βλέπουν κάποια δεδομένα με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές να αλλάζουν μέσα σε λίγο καιρό με τη λογική ‘πληρώνω και κάνω ότι γουστάρω’ ενός άσχετου ανθρώπου που ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου, συνεχίζω να πιστεύω ότι η εικόνα στον άδειο όροφο με τον τυπάκο που βρίσκεται ένα βήμα πριν προσθέσει το πρόσωπο του στη διατροφική λίστα κάποιων παμφάγων ψαριών δεν είναι τόσο υπερβολική όσο ακούγεται.