Ωδή στον Αντόνιο ντι Νατάλε

Υπάρχει χρόνια μια μεγάλη κουβέντα για την αξία κάποιου αθλητή σε σχέση με τους τίτλους που κερδίζει. Κάτι παρεμφερές είδαμε και στη Χρυσή Μπάλα (που εσχάτως από κάτι που απλά το διαβάζαμε την επόμενη μέρα σαν ψιλοαδιάφορη είδηση έγινε πεδίο μαχών μεταξύ των υποστηρικτών των τριών μεγάλων υποψηφίων) και στο αν μετράνε οι τίτλοι, οι προσωπικές επιδόσεις, τα γκολ ή οποιοσδήποτε άλλος συνδυασμός αυτών και άλλων. Υπάρχει και η παλιά μπασκετική συζήτηση που έλεγε ότι ο Γκάλης δεν κατέκτησε ποτέ Πρωταθλητριών και συνεπώς ο Βουρτζούμης με την λογική των τίτλων είναι πιο πετυχημένος. Ο Γκάλης τουλάχιστον κέρδισε αρκετούς ακόμα τίτλους. Σε αντίθεση με τον πρωταγωνιστή του σημερινού κειμένου Αντόνιο ντι Νατάλε.

Γεννημένος στο Νότο, βρέθηκε στην Τοσκάνη και την Έμπολι όπου εκεί έκανε όνομα αρχικά, αλλά η καριέρα του έμελε να δεθεί με μια ομάδα από τα Βόρεια της χώρας την Ουντινέζε. Το εντυπωσιακό με την περίπτωση του ντι Νατάλε είναι ότι δεν αγάπησε και αγαπήθηκε σε μια ομάδα της οποίας ήταν οπαδός. Δεν έγινε ίνδαλμα σε έναν σύλλογο μεγάλο, δεν ήταν ο Τότι ή ο Μπουφόν που παίζανε σε τεράστιους συλλόγους και εκεί η αφοσίωση είναι ευκολότερη. Ούτε έμεινε σε μια ομάδα γιατί ήταν το ταβάνι του και δεν μπορούσε να πάει πουθενά αλλού. Τα έκανε όλα αυτά σε μια από τις λιγότερο ερωτεύσιμες ομάδες της Ιταλίας, την Ουντινέζε. Την ομάδα one night stand για τους περισσότερους ποδοσφαιριστές. Μια ομάδα που είναι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην Ιταλία ένα μαγαζί που παίρνει παίκτες φτηνά και πουλάει πανάκριβα. Χαντάνοβιτς, Ιακουίντα, Κουαλιαρέλα, Αλέξις Σάντσες, Ασαμόα, Πιζάρο, Φιόρε, Μουντάρι, Αμορόζο και πόσοι ακόμα που βλέπουμε σήμερα σε μεγαλύτερες ομάδες πέρασαν από το Φρίουλι.

Ο ντι Νατάλε όμως έκανε ταξίδι άνευ επιστροφής. Όταν το 2004 πήγαινε για ένα κομμάτι ψωμί στο Ούντινε κανείς δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε. Αν και έδειξε αρκετά στοιχεία του μεγάλου του ταλέντου, τα πρώτα χρόνια του ντι Νατάλε στην Ουντινέζε ήταν λιγότερο εντυπωσιακά από τα πιο πρόσφατα. Κυρίως επειδή σκόραρε λιγότερο και έφτιαχνε περισσότερο για να τελειώνουν τις φάσεις Ιακουίντα και Κουαλιαρέλα. Οι ηγετικές του ικανότητες όμως τον έχρισαν αρχηγό μόλις στην τρίτη του σεζόν και η φυγή των άλλων ονομάτων μαζί με την έλευση του Φραντσίσκο Γκουιντολίν στον πάγκο τον έφεραν στην κορυφή της επίθεσης εκεί που σκόραρε με κάθε τρόπο. 29, 28, 28 και 23 γκολ στο πρωτάθλημα τα τέσσερα τελευταία χρόνια παίζοντας στην Ουντινέζε πάντα και όχι σε καμιά μεγάλη ομάδα που κάνει και δέκα ευκαιρίες στο ματς. Γκολ όπου με μαγικό τρόπο η μπάλα πήγαινε πάντα συστημένη, ένας κοντός γητευτής της. Τα προβλήματα τραυματισμών τον ταλαιπωρούσαν πάντα και συχνά έπαιζε χωρίς προπονήσεις, όπως αρμόζει σε κάθε τέτοιο τοτέμ που δίνει το 100% στο γήπεδο και πρέπει να προστατεύεται εκτός αυτού.

Το 2010 η Γιουβέντους που συνήθως έχει επίσημο προμηθευτή παικτών την Ουντινέζε έκανε πρόταση για να τον πάρει. Ο ντι Νατάλε αρνήθηκε κάτι απίστευτο για Ιταλό παίκτη. “Ήταν μια επιλογή ζωής για μένα. Νιώθω τόσο καλά στο Ούντινε και ο πρόεδρος με κάνει να νιώθω σαν ένα μέλος της οικογένειας. Μερικά πράγματα αξίζουν παραπάνω από τα χρήματα.” Τα παιδιά του πήγαιναν σχολείο στο Ούντινε, ο ίδιος αγαπούσε την ομάδα και περνούσε καλά, τι παραπάνω να βρει στο Τορίνο; Αυτή ήταν η λογική του ντι Νατάλε και γι’ αυτό λατρεύεται σαν θεός εκεί. Και ο ίδιος φροντίζει να αποδεικνύει με πράξεις πόσο αξίζει την αγάπη. Με πράξεις όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και στην σκληρή πραγματικότητα. Όταν ο συμπαίκτης του Πιερμάριο Μοροζίνι, δανεικός στη Λιβόρνο, έπαθε καρδιακή ανακοπή στο γήπεδο και πέθανε, ο Αντόνιο αποφάσισε να στηρίξει εφ όρου ζωής την αδερφή του συμπαίκτη του που αντιμετωπίζει σοβαρή αναπηρία και να αναλάβει την κηδεμονία της. Μερικά χρόνια πριν, ο Μοροζίνι είχε στηρίξει τον Αντόνιο όταν έχασε την μητέρα του. Ο ντι Νατάλε δεν το ξέχασε.

Στο μεγάλο βιβλίο του ποδοσφαίρου θα υπάρχουν κεφάλαια για τον Λιονέλ και τον Κριστιάνο, δίπλα σε αυτά για τον Ντιέγκο και τον Πελέ. Για τους παίκτες που κάθισαν στην κορυφή του κόσμου και κέρδισαν τα πάντα. Κάπου όμως θα υπάρχουν και μερικές σελίδες για τεράστιους παίκτες και μεγάλους ανθρώπους όπως ο ντι Νατάλε. Ποδοσφαιριστές που για ορισμένους πήραν λανθασμένες αποφάσεις για τις καριέρες τους και έμειναν σε μια σχετική αφάνεια, αλλά για τους ίδιους πήραν όλες τις σωστές αποφάσεις και κέρδισαν την αγάπη λίγων.