Ο γύρος του κόσμου με ένα σομπρέρο

Η αγκαλιά της ψυχής

 Στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων έχουν μείνει πολλές στιγμές χαραγμένες. Στιγμές χαράς και στιγμές λύπης. Το πρόσωπο του Μπάτζιο μετά το χαμένο πέναλτι το 1994, η… επίθεση του Ντιέγκο στην κάμερα μετά το γκολ επί της Ελλάδας, στιγμές που δεν ήταν αναγκαστικά κάποιο γκολ. Ένας παίκτης με τα αίματα στη φανέλα, τα δάκρυα κάποιου άλλου. Στιγμές γεμάτες συναίσθημα που απαθανατίστηκαν και μας συντροφεύουν για πάντα. Μια τέτοια στιγμή ήρθε να θυμηθεί η Κόκα Κόλα, που πείτε ότι θέλετε αλλά οι διαφημίσεις της στην Λ. Αμερική είναι συνήθως καλές. Αυτή τη φορά θυμήθηκε μια ιστορική φωτογραφία από το Μουντιάλ του 1978, την φωτογραφία που έχει μείνει στην ιστορία ως “η αγκαλιά της ψυχής”.

Η Αργεντινή μόλις έχει κατακτήσει το Μουντιάλ. Για λίγη ώρα οι Αργεντίνοι ξεχνούν την πολιτική κατάσταση και τη δικτατορία, τα προβλήματά τους και όλοι μαζί πανηγυρίζουν στο Μονουμεντάλ, στους δρόμους του Μπουένος Άιρες και σε όλη τη χώρα. Κάποιοι από αυτούς μπαίνουν στο γήπεδο, πατούν χορτάρι. Ο Ρικάρντο Οσβάλντο Αλφιέρι, φωτογράφος του Ελ Γκράφικο είναι αυτός που έχει την τύχη να απαθανατίσει μια από τις ιστορικότερες ποδοσφαιρικές φωτογραφίες όλων των εποχών. Ο τερματοφύλακας “Πάτο” Φιλιόλ και ο αμυντικός “Κονέχο” Ταραντίνι βρίσκονται αγκαλιασμένοι στο γρασίδι του γηπέδου. Δίπλα τους, ένας άγνωστος οπαδός. Ένας ακόμα άνθρωπος που θέλει να μοιραστεί τη χαρά του. Δεν μπορεί όμως να το κάνει, δεν έχει χέρια για να τους αγκαλιάσει. Το καταφέρνει τελικά έστω και χωρίς να είναι φυσική η αγκαλιά. Με τα χέρια που του δίνει η χαρά του, η ψυχή του.

Είδα τους παίκτες, τον Φιλιόλ και τον Ταραντίνι. Ήταν τόσο κοντά. Είχαν γίνει ένα σε μια αγκαλιά. Έπρεπε να φρενάρω. Με τη φόρα που είχα, τα μανίκια κινήθηκαν μπροστά και ο Αλφιέρι έβγαλε τη φωτογραφία, ήταν σαν να τους αγκάλιαζα κι εγώ

Έτσι δήλωσε ο Βίκτορ ντελ’ Άκιλα, ο πρωταγωνιστής του γεγονότος. Μόλις στα 12 είχε ένα σοβαρό ατύχημα. Ήταν Σεπτέμβριος του 1967 όταν περίμενε τους φίλους του μετά το σχολείο για να παίξουν. Με την άγνοια κινδύνου που διακρίνει τα παιδιά, αποφάσισε να σκαρφαλώσει σε έναν πυλώνα υψηλής τάσης. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε. Ήθελε να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορούσε, να δει τα αεροπλάνα που έφευγαν από το αεροδρόμιο της Εσέισα, να πλησιάσει τον ουρανό. Σε κάποια στιγμή έχασε την ισορροπία του, έπιασε με το δεξί χέρι του το καλώδιο, το ρεύμα τον χτύπησε και με το αριστερό προσπάθησε να ξεκολλήσει το δεξί του. Το ρεύμα τον τίναξε, έπεσε από ύψος 15 μέτρων. Ως εκ θαύματος γλίτωσε, αλλά οι γιατροί χρειάστηκε να ακρωτηριάσουν τα δυο χέρια του. Το ατύχημα μπορεί αρχικά να του έκοψε τη διάθεση για ζωή, το ποδόσφαιρο όμως τον κράτησε ζωντανό. Παρά την απώλειά του, δεν σταμάτησε να παίζει μπάλα με τους φίλους και δεν σταμάτησε να πηγαίνει στο γήπεδο. Κατάφερνε να παρακολουθεί τα ματς από πολύ κοντά πάντα, δίπλα στον πάγκο της Μπόκα ή πίσω από μια από τις εστίες. Παραλίγο όμως να χάσει εκείνο το ιστορικό παιχνίδι, τον τελικό του Μουντιάλ, όταν δεν βρήκε τον γνωστό του να τον βάλει στο γήπεδο ως άτομο με αναπηρία, καθώς του είπαν ότι το γήπεδο ήταν γεμάτο. Ο Βίκτορ τελικά τα κατάφερε, δεν μπορούσε να χάσει αυτό το ματς. Με την λήξη του αγώνα, είχε τις αμφιβολίες του για το αν έπρεπε να μπει μέσα, τελικά πήρε την απόφαση και χάρισε μια συγκλονιστική στιγμή. Η Κόκα Κόλα με αφορμή το φετινό Μουντιάλ ένωσε τους τρεις πρωταγωνιστές σε μια όμορφη διαφήμιση που θυμάται το τι έγινε και καταλήγει ότι το ποδόσφαιρο παίζεται με τα πόδια και το μυαλό και ότι τελικά το κύπελλο το σηκώνει η ψυχή…

Ακούμπησα τον ουρανό, φίλε. Σε διαβεβαιώνω, χάρη στο ποδόσφαιρο άγγιξα τον ουρανό με τα χέρια μου.

ΜΟΙΡΑΣΟΥ ΤΟ

ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Για ψώνια, Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις, Μουντιάλ 2014, Ρετροφωτογραφίες

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Η πιο καλτ στιγμή ενός Μουντιάλ

Τα Μουντιάλ είναι γεμάτα ποδοσφαιρικές ιστορίες και πρωταγωνιστές, μικρούς ή μεγάλους. Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 είναι στο μυαλό των περισσότερων συνυφασμένο με την Ολλανδία και τον τελικό απέναντι στη Δ. Γερμανία. Υπήρχαν όμως και άλλες στιγμές και άλλοι λιγότεροι διάσημοι πρωταγωνιστές που έγραψαν ιστορία εκείνο το καλοκαίρι. Ο πάντα στιλάτος Μομπούτου Η συμμετοχή του […]

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

3 σχόλια σχετικά με το “Η αγκαλιά της ψυχής”

  1. Ο/Η Beorn λέει:

    όπως επισήμανε ένα φίλος, το άρθρο θα έπρεπε να κατέληγε ως εξης:
    “το ποδόσφαιρο παίζεται με τα πόδια και το μυαλό και ότι τελικά το κύπελλο το σηκώνει η ομάδα που κερδίζει 6-0 το Περού”

  2. Ο/Η duendes λέει:

    Σωστή επισήμανση κι ας χαλάει κάπως το όμορφο/ρομαντικό κλίμα της ιστορίας-διαφήμισης.

    Έχουμε γράψει στο παρελθόν και γι’αυτή την πλευρά εκείνου του Μουντιάλ: http://www.sombrero.gr/2013/05/%CE%B7-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B9/

  3. Ο/Η Οβαν λέει:

    Πράγματι η Αργεντινή ευνοήθηκε σ’εκεινο το Mundial, αλλά κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι έπαιξε το ομορφότερο ποδοσφαιρο(εντάξει μαζί με την Βραζιλία) και είχε παιχταραδες.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *