Η ομάδα που γλίτωσε τον θάνατο

Μετά από κάθε αεροπορικό δυστύχημα ή τρομοκρατική ενέργεια βγαίνουν πάντα ιστορίες ανθρώπων που μέσω σειράς συμπτώσεων δεν έχασαν τη ζωή τους. Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή της ομάδας που έκανε το γύρο του κόσμου σε μια τουρνέ που όμοιά της δεν έχει ξαναγίνει. Κυρίες και κύριοι σας παρουσιάζουμε τους Ντάλας Τορνέιντο.

Το 1968 σχηματίστηκε με τη συνένωση δυο πρωταθλημάτων το NASL, το πρώτο σοβαρό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ. Μια διοργάνωση που κατά καιρούς πέρασαν ονόματα όπως ο Πελέ και ο Μπεκενμπάουερ. Mε το πρώτο ουσιαστικά ενοποιημένο πρωτάθλημα αναγκαστικά δημιουργήθηκαν και πολλές καινούριες ομάδες μεταξύ τους κι οι Ντάλας Τορνέιντο με προπονητή τον Μπομπ Καπ που παρά το 100% αμερικάνικο όνομά του ήταν Ούγγρος (γεννημένος στη Γιουγκοσλαβία) που έφυγε για να σωθεί μετά την ουγγρική επανάσταση. Ο Καπ είχε αποστολή να βρει παίκτες για να φτιάξουν αυτή την ομάδα και επειδή το ποδόσφαιρο τότε ήταν μια άγνωστη λέξη στις ΗΠΑ, ταξίδεψε στη Β. Ευρώπη για να βρει ποδοσφαιριστές που θα… έμοιαζαν Αμερικάνοι. Για να είναι έτοιμη αυτή η ομάδα και να έχει μια συνοχή, αποφασίστηκε να κάνει μια τουρνέ ώστε να παίξει φιλικά (στις ΗΠΑ πού να βρει αντιπάλους). Το αποτέλεσμα ήταν οι Ντάλας Τορνέιντο να ταξιδεύουν για 7 μήνες σε 5 ηπείρους και 26 χώρες δίνοντας συνολικά 32 φιλικά, η λογικά μεγαλύτερη τουρνέ ποδοσφαιρικής ομάδας όλων των εποχών.

Οι παίκτες έπρεπε να έχουν κοντά μαλλιά (κάτι δύσκολο σε μια εποχή που οι Μπιτλς ήταν στην μόδα) και να φοράνε γραβάτες και Στέτσονς (τα οποία είναι αυτά που εμείς στην Ελλάδα θα λέγαμε “καουμπόικα καπέλα”). Τα περισσότερα γεγονότα τα ξέρουμε από τις διηγήσεις του Μπιλ Κρόσμπι, ενός πιτσιρικά οδηγού λεωφορείου από το Λίβερπουλ που αποφάσισε να κάνει το όνειρό του για επαγγελματικό ποδόσφαιρο πραγματικότητα όταν είδε μια αγγελία στην “Ηχώ” του Λίβερπουλ. Οι αναφορές του έχουν γραφτεί τόσο στην Ηχώ του Λίβερπουλ, όσο και στον Γκάρντιαν, όσο και σε εφημερίδες της εποχής. Η ομάδα αποτελούνταν από Άγγλους, Αμερικάνους, Σουηδούς, Νορβηγούς και Ολλανδούς, γενικά ότι μπορούσε να μοιάσει αμερικάνικο. Ο Κρόσμπι έγινε μέλος της ομάδας μετά τα πρώτα 5 φιλικά των Τορνέιντο τα οποία έγιναν στο Μαρόκο και την Ισπανία, όταν και συνάντησε την ομάδα στη Νίκαια της Γαλλίας. Το επόμενο ταξίδι ήταν στην Κωνσταντινούπολη όπου και κατάφεραν να φέρουν 2-2 με τη Φενέρ μπροστά σε 25.000 κόσμο και στη συνέχεια οι Ντάλας ήρθαν από τα μέρη μας.

Όπως ήταν λογικό η ομάδα αποφάσισε να δει τα αξιοθέατα και όπως βλέπουμε στην παραπάνω φωτό επισκέφτηκε την Ακρόπολη. Δεν ξέρουμε αν συγκλονίστηκαν τόσο, αλλά το γεγονός είναι ότι η επίσκεψη κράτησε παραπάνω από όσο υπολόγιζαν και η ομάδα έφτασε στο αεροδρόμιο χάνοντας την πτήση της για ένα περίπου μισάωρο. Ήταν ένα από τα πιο τυχερά πράγματα που έγιναν ποτέ στη ζωή τους. Η πτήση των Βρετανικών αερογραμμών που γινόταν για λογαριασμό των Κυπριακών από την Αθήνα για την Λευκωσία είχε άδοξο τέλος πάνω από το Καστελόριζο, όταν και το αεροπλάνο ανατινάχθηκε. Ο απολογισμός ήταν ο θάνατος περίπου 60 ατόμων και η αιτία σύμφωνα με τα όσα είναι γνωστά η τοποθέτηση βόμβας στο χώρο των επιβατών. Από ότι λέγεται στόχος ήταν ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας “Διγενής”, ο αρχηγός του ΕΟΚΑ στην Κύπρο που θα ταξίδευε με τη συγκεκριμένη πτήση. Τελικά ο Γρίβας άλλαξε την πτήση του και όπως και η ομάδα του Ντάλας γλίτωσε. Το εντυπωσιακό είναι ότι ομάδα και στρατηγός ταξίδεψαν μαζί με την επόμενη βραδινή πτήση. Τα αποτελέσματα των φιλικών δεν είχαν καμία σημασία για τους ποδοσφαιριστές που είδαν ότι άγγιξαν τον θάνατο.

Μετά την Κύπρο ήρθε η ώρα της Μέσης Ανατολής με φιλικά στη Βηρυτό αλλά και στην Τεχεράνη που πριν την Ισλαμική επανάσταση είχε καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Εκεί έγινε φιλικό με την ομάδα των ενόπλων δυνάμεων. Εκτός από την Τεχεράνη, η ομάδα έδωσε και άλλα φιλικά σε άλλα μέρη του Ιράν για τα οποία χρειάστηκαν πολύωρα ταξίδια με λεωφορεία. Επόμενος σταθμός το Πακιστάν και φιλικά με την εκεί εθνική ομάδα που σε δυο αγώνες παρουσιάστηκε με δυο διαφορετικές ομάδες. Όταν η ομάδα έφτασε στα σύνορα με την Ινδία δέχτηκε επίθεση από ντόπιους που δεν είδαν με καλό μάτι την επίσκεψη στη γειτονική χώρα με την οποία είχαν πολεμήσει πρόσφατα. Η πορεία της ομάδας στην Ινδία ήταν κακή με έξι ήττες και μία νίκη και στη συνέχεια ήρθε η ώρα της Σρι Λάνκα και της Μπούρμα. Τα πράγματα δεν ήταν ούτε εκεί απλά, καθώς η πτήση από την Καλκούτα ακυρώθηκε μια που υπήρχαν επεισόδια στην πόλη και πολιτικές εξελίξεις με εξεγέρσεις.

Μετά την Σρι Λάνκα και την Μπούρμα (όπου αγωνίστηκαν μπροστά σε 92.000 θεατές), η επόμενη περιπέτεια ήρθε στην Σιγκαπούρη όπου ο τοπικός όχλος τους υποδέχτηκε ως “Γιάνκηδες ιμπεριαλιστές”. Όταν ο Περ Λάρσεν έκανε ένα φάουλ οι ντόπιοι οπαδοί άρχισαν να πετάνε πέτρες, ο Σκανδιναβός υποκλίθηκε και αυτό άναψε κι άλλο τα αίματα. Οι Τορνέιντο φυγαδεύτηκαν στα αποδυτήρια όπου και έμειναν δυο ώρες περίπου μέχρι να φύγουν ασφαλείς. Η ρεβάνς φυσικά ακυρώθηκε και επόμενος σταθμός ήταν η Τζακάρτα στην Ινδονησία όπου η ομάδα ηττήθηκε δις από την τοπική εθνική.

Αν μέχρι τώρα δεν σας εντυπωσίασε η ιστορία της ομάδας, σίγουρα θα γίνει με τον επόμενο σταθμό που ήταν το Βιετνάμ. Το Βιετνάμ εν μέσω πολέμου. Η ομάδα είχε πλήρη προστασία από τις αμερικανικές δυνάμεις στη Σαϊγκόν, αλλά όταν δυο Άγγλοι ποδοσφαιριστές βγήκαν βόλτα στην πόλη τους σταμάτησε ένα στρατιωτικό τζιπ (νομίζοντάς τους για πεζοναύτες που βόλταραν). Οι στρατιώτες τούς ενημέρωσαν ότι δεν πρέπει να στέκονται πουθενά για πάνω από 2 δευτερόλεπτα, γιατί στην πόλη κυκλοφορούσε μια ντόπια με ένα σκουτεράκι η οποία έψαχνε Αμερικάνους στους οποίους πετούσε χειροβομβίδες. Όπως είναι φυσικό, οι δυο ποδοσφαιριστές γύρισαν κατευθείαν στο ξενοδοχείο και δεν ξαναβγήκαν βόλτα.

Χονγκ-Κονγκ και Ταϊβάν ήταν παιχνιδάκι για τους ήρωές μας και οι γιορτές των Χριστουγέννων τους βρήκαν στο Τόκιο. Εκεί ο Μπιλ φλέρταρε μία ντόπια και δώσανε ραντεβού. Ο σκάουζερ μπανιαρίστηκε, αρωματίστηκε και κατέβηκε κάτω για να δει την κοπέλα παρέα με μια δεύτερη. “Περίμενε λίγο” της είπε και ανέβηκε γρήγορα πάνω για να βρει και έναν δεύτερο φίλο του και να κατέβουν κάτω. Οι Γιαπωνέζες μόλις τους είδαν χαμογέλασαν και τους είπαν με τη σειρά τους να περιμένουν αυτοί. Τελικά επέστρεψαν με μια τρίτη κοπέλα και τους εξήγησαν ότι το έθιμο είναι όταν μια κοπέλα βγαίνει πρώτη φορά με έναν άντρα να συνοδεύεται από μία ακόμα φίλη της. Η νύχτα τελείωσε με σούσι (που δεν φάνηκε καθόλου νόστιμο στον γκουρμέ οδηγό λεωφορείου από το Λίβερπουλ).

Η ομάδα του Ντάλας έκανε πρωτοχρονιά στην Μανίλα στις Φιλιππίνες και του “Αγιαννιού” έδινε φιλικό στην Αυστραλία. Μετά από διάφορους αγώνες εκεί, ταξίδεψε στη Νέα Ζηλανδία, στα Φίτζι (όπου υπό καύσωνα συνέτριψαν την… εθνική ομάδα των Φίτζι με 10-2) και την Ταϊτή. Ο γολγοθάς τελείωσε (σχεδόν) εκεί, καθώς μετά η ομάδα επέστρεψε (αν και η λέξη επιστροφή δεν είχε νόημα μια που οι περισσότεροι πήγαιναν εκεί για πρώτη φορά) στο Ντάλας. Φυσικά όμως η ηρεμία κράτησε μόλις δυο εβδομάδες, αφού είχε προγραμματιστεί τουρνέ στην Κεντρική Αμερική με προορισμούς την Κόστα Ρίκα και την Ονδούρα.

Λίγο αργότερα ξεκίνησε το πρωτάθλημα και η ομάδα μετά από τόση ταλαιπωρία όπως ήταν λογικό δεν βρισκόταν σε καλή κατάσταση. Μπορεί σίγουρα να είχε δεθεί (τόσους μήνες ταξίδευε και κινδύνευε μαζί) αλλά τόσο ψυχολογικά, όσο και σωματικά δεν υπήρχαν δυνάμεις. Στον πρώτο αγώνα του πρωταθλήματος ηττήθηκε από το Χιούστον με 6-0 και τελείωσε τη σεζόν με 2 νίκες, 4 ισοπαλίες, 26 ήττες και διαφορά τερμάτων -81. Το ίδιο τραγική ήταν και η προσέλευση του κόσμου αφού σε 16 αγώνες κόπηκαν 46.000 εισιτήρια περίπου. Ο Μπιλ τραυματίστηκε και εγκατέλειψε νωρίς, μετά από έξι μόλις αγώνες. Ο ίδιος το αποδίδει στα σκληρά γήπεδα του μπέιζμπολ στα οποία το χορτάρι δεν είχε σχέση με του ποδοσφαίρου. Μια που δεν μπορούσε να αγωνιστεί έχασε και την άδεια παραμονής του.

Ο Καπ απολύθηκε νωρίς από τους Τεξανούς ιδιοκτήτες, αλλά όπως διάβασα βρήκε στέγη στο NFL όπου εισήγαγε τους “soccer” kickers (μην με ρωτάτε, δεν ξέρω τι είναι. λογικά κάποιος τρόπος να κλωτσάς αλλιώς την κωμική μπάλα του ΝFL). Οι Ντάλας κατέκτησαν το πρωτάθλημα του 1971, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να κερδίσουν τον κόσμο και διαλύθηκαν το 1981 στοιχίζοντας περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια για 15 χρόνια. Ο ένας εκ των ιδιοκτητών της ομάδας, ο Λαμάρ Χαντ συνέχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο και ήταν ιδιοκτήτης ομάδων του MLS μέχρι και τον θάνατό του το 2006.