Από τον ξεπεσμό στην καταξίωση

Τέλος του πρωταθλήματος του 2012, Ιούλιος. Η Σαν Λορένσο ντε Αλμάγκρο ζει δραματικές στιγμές. Με προπονητή τον άνθρωπο των ειδικών αποστολών, τον Σούλη Παπαδόπουλο της Αργεντινής, Ρικάρντο Καρούσο Λομπάρντι και με τη χρήση κάθε δεισιδαιμονίας που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους κερδίζει στα μπαράζ την Ινστιτούτο και μένει στην Α’ Εθνική. Λίγες μέρες πιο πριν έχει χρειαστεί μια επική ανατροπή επί της Σαν Χουάν (μία ακόμα στιγμή θαυμάτων όπως και η άλλη ανατροπή που παραλίγο να στείλει φυλακή τον Βίγκο Μόρτενσεν) για να καταφέρει η ομάδα να μην πέσει απευθείας και να μπει στα μπαράζ.

Στα διοικητικά τα πράγματα εξίσου τραγικά με τον πρόεδρο και τους υπόλοιπους της διοίκησης να εγκαταλείπουν το καράβι και να γίνονται έκτακτες εκλογές. Toν Σεπτέμβριο ο δικηγόρος Ματίας Λάμενς και ο Μαρσέλο Τινέλι (ο ας πούμε Αλιάγας της Αργεντινής) κερδίζουν με 88,5% τις εκλογές του συλλόγου και αναλαμβάνουν τη διοίκηση. Σχετικά γρήγορα ο Λομπάρντι φεύγει και την ομάδα αναλαμβάνει ο Χουάν Αντόνιο Πίτσι με στόχο να οδηγήσει μια σχετικά νεανική ομάδα μαζί με ορισμένους έμπειρους παίκτες σε κάτι καλύτερο από την μάχη της σωτηρίας. Λίγους μήνες αργότερα η Σαν Λορένσο βάζει τα μεγάλα μέσα με την ανάδειξη του Φραγκίσκου ως Πάπα, ενός οπαδού και μέλους της. O Πίτσι δουλεύει πολύ, αλλά μερικούς μήνες αργότερα χάνει το κύπελλο Αργεντινής με ένα βαρύ 3-0 από την Άρσεναλ Σαραντί. Η ήττα αυτή φέρνει πίκρα, ειδικά στον πιστό κόσμο της ομάδας που γεμίζει το Νουέβο Γκασόμετρο σταθερά, αλλά η διοίκηση δεν δέχεται την παραίτηση του Πίτσι. Σχεδόν δυο μήνες αργότερα η ομάδα του Μποέδο σηκώνει το πρωτάθλημα και πανηγυρίζει μαζί με το νέο της γούρι έναν τίτλο που λίγο καιρό πριν φαινόταν αδύνατος. Η αλλαγή της πορείας του συλλόγου όμως δεν σταματάει εκεί. Μέσα σε ένα χρόνο περίπου έχει 15 χιλιάδες νέα μέλη, γεγονός που δείχνει την πίστη του κόσμου. Τα καλά νέα όμως δεν σταματούν εδώ. Η Σαν Λορένσο, που θυμίζει λίγο την ΑΕΚ και το γήπεδό της, έδινε αγώνα για την επιστροφή στο “Βιέχο Γκασόμετρο” και καταφέρνει να πετύχει την ψήφιση νόμου που της επιτρέπει ουσιαστικά την επιστροφή της στο παλιό οικόπεδο και τη δυνατότητα να φτιάξει εκεί γήπεδο σε συνεννόηση με την αλυσίδα σούπερ μάρκετ που βρίσκεται εκεί. Και το κερασάκι στην τούρτα έρχεται σήμερα τα ξημερώματα.

https://www.youtube.com/watch?v=aKZ1vAZOUic

Με ένα πρώτο ματς στο οποίο η Σαν Λορένσο είναι καλύτερη και ισοφαρίζεται στο 93′, τα “κοράκια”/ο “κυκλώνας”/οι “κυανέρυθροι”/οι “άγιοι”/οι “δολοφόνοι (δεν έχω δει ομάδα με τόσα παρατσούκλια) παίζουν τη ρεβάνς του τελικού του Κόπα Λιμπερταδόρες στο γήπεδό τους απέναντι στη Νασιονάλ από την Παραγουάη. Παρά τον τίτλο του φαβορί των Αργεντίνων, οι Παραγουανοί είναι αυτοί που κυριαρχούν στο 1ο ημίχρονο. Η ευλογία του Πάπα όμως συνεχίζει να κάνει δουλειά, οι Παραγουανοί έχουν δοκάρι μόλις στο 2′, πιέζουν σε όλο το γήπεδο, τρέχουν σαν τα σκυλιά και κερδίζουν κάθε μονομαχία αλλά γκολ δεν βάζουν. Το γκολ έρχεται για τους Αργεντίνους χωρίς καν να γίνει φάση. Με ένα ανόητο χέρι και ένα ανόητο πέναλτι. Ο μισός Παραγουανός και χοντρούλης Νέστορ Ορτιγκόσα αντιμετωπίζει τον Αργεντίνο τερματοφύλακα Ντον της Νασιονάλ και τον κερδίζει. Το 1-0 είναι γεγονός. Το γήπεδο είναι ένα κολαστήριο για τα υπόλοιπα λεπτά, πάλλεται σε κάθε φάση, ανάβει βεγγαλικά από το 60′. Οι Παραγουανοί αδικούνται από το τελικό 1-0 (φωνάζουν και για πέναλτι), όπως ευνοήθηκαν από το τελικό 1-1 του πρώτου ματς.

Είναι η ώρα της Σαν Λορένσο όμως. Η ώρα του αρχηγού “Πίπι” Ρομανιόλι, MVP του αγώνα που κλαίει όταν βγαίνει αλλαγή στο τελευταίο του παιχνίδι με τα χρώματα της ομάδας λίγο πριν πάει στη Βραζιλία. Η ώρα του προπονητή Μπάουσα (που ακόμα προσπαθώ να βρω με ποιον ηθοποιό μοιάζει αν και o Ματ ΜακΚόι και ο Ματ Κρέιβεν που πρότειναν κάποιοι φίλοι είναι αρκετά καλές περιπτώσεις) που έχοντας κερδίσει το Λιμπερταδόρες πριν λίγα χρόνια με την Κίτο του Εκουαδόρ (έχοντας αποκλείσει μάλιστα τότε την Σαν Λορένσο) το ξανακάνει φέτος και στις δηλώσεις του είναι κύριος και δίνει συγχαρητήρια στον συνάδελφό του Χουαν Αντόνιο Πίτσι που κατέκτησε το πρωτάθλημα και έδωσε το δικαίωμα της συμμετοχής στο Κόπα. Η ώρα του ταλέντου Βιγιάλμπα, του βετεράνου Μερσιέρ, του πολύ καλού Μας, του σκύλου Μπουφαρίνι, του σημαντικού τερματοφύλακα Τορίκο, η ώρα μιας σοβαρής ομάδας που με δουλειά σε όλους τους τομείς κατάφερε από το φάσμα του υποβιβασμού και τη διοικητική αστάθεια να φτάσει να έχει πάρει πρωτάθλημα και Λιμπερταδόρες μέσα σε δυο χρόνια, ένα καταπληκτικό επίτευγμα.

Το πρώτο Λιμπερταδόρες στα 106 χρόνια ιστορίας του συλλόγου στην δεύτερη μόλις συμμετοχή σε τελικό. Μια μαύρη κηλίδα στην ιστορία ενός από τις 5 μεγάλες ομάδες της Αργεντινής καθώς δεν είχε καταφέρει να πάρει το κύπελλο που πλέον έγινε το 23ο που κατακτάει ομάδα της Αργεντινής (πρώτη σε κατακτήσεις) και σπάει το φοβερό σερί των Βραζιλιάνων που μείωσαν τη διαφορά τα τελευταία χρόνια. Ένα κύπελλο που το άγγιξε η ομάδα του Μποέδο μόλις στην πρώτη διοργάνωση, το μακρινό 1960. Τότε που έφτασε στον τελικό, έφερε 1-1 στην Ουρουγουάη με την Πενιαρόλ και 0-0 εντός έδρας για να οδηγηθούμε σε τρίτο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που ο τότε πρόεδρος του συλλόγου συμφώνησε να γίνει και πάλι στο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο, την έδρα της Πενιαρόλ με αντάλλαγμα 50.000 πέσος. Οι Ουρουγουανοί προηγήθηκαν, οι Αργεντίνοι ισοφάρισαν, αλλά στο 89′ ο Σπένσερ έδωσε το πρώτο Λιμπερταδόρες που έγινε ποτέ στους κιτρινόμαυρους. 54 χρόνια μετά το κύπελλο πήγε στη γειτονιά του Μποέδο.

Τελειώνοντας κάπου εδώ τη λογοδιάρροια, να πω ότι για μια ακόμα φορά έζησα κάτι που για μένα είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο. Δεν θα μπω στη συζήτηση περί modern football που συχνά οδηγεί σε υπερβολές (και αγγίζει τα όρια της χιπστεριάς αρκετές φορές), αλλά όπως και να το κάνουμε μπορεί το Τσάμπιονς Λιγκ να έχει την καλύτερη μπάλα και τους καλύτερους παίκτες, εξακολουθεί όμως να είναι για μένα ποδόσφαιρο δοκιμαστικού σωλήνα, in vitro ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα, αλλά προς το παρόν το Λιμπερταδόρες συνεχίζει να καταφέρνει να είναι πιο κοντά στο πραγματικό ποδόσφαιρο, την μπάλα. Χωρίς να έχει τόσους παιχταράδες και ομαδάρες όπως παλιά ή το επίπεδο του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη, διατηρεί ακόμα το στοιχείο της έκπληξης (με συνεχείς εναλλαγές νικητών και ακόμα ομάδων που φτάνουν στους 4 και στους 8) χωρίς να βλέπουμε τις ίδιες 4-5 ζάμπλουτες ομάδες με Ρώσους και Άραβες κάθε χρόνο να κάνουν τα ίδια και τα ίδια. Δεν θα βλέπαμε ποτέ στο Τσάμπιονς Λιγκ μια ομάδα που δεν είναι καν η κορυφαία μιας μικρής χώρας να φτάνει στον τελικό του θεσμού, έναν χοντρούλη παίκτη να καθαρίζει ένα τόσο σημαντικό ματς (και όχι κάποιο επιστημονικό θαύμα με σμιλεμένους κοιλιακούς) και σίγουρα η Σαν Λορένσο θα είχε φάει περίπου τρια δισεκατομμύρια ελβετικά φράγκα πρόστιμο για τα μυριάδες χαρτιά, τα εκατοντάδες βεγγαλικά, το γεγονός ότι ο κόσμος ήταν κρεμασμένος σαν τα τσαμπιά στις εξέδρες και κάθε πιθανή άλλη παράλειψη που θα έβρισκαν οι κυβερνώντες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Και κυρίως δεν θα είχαμε ιστορίες σαν αυτή του 103χρόνου (!!) οπαδού της Νασιονάλ Ραμόν Μαρτίνες που τον κουβάλησαν οι δικοί του στο γήπεδο στον πρώτο τελικό και πανηγύρισε σαν μικρό παιδί το γκολ στο 93′.

https://www.youtube.com/watch?v=OvbdW3297YI

Ούτε ιστορίες σαν του Αργεντίνου οπαδού της Σαν Λορένσο που έβγαλε στο αντίστοιχο ebay της Λ. Αμερικής ένα εισιτήριο για τον αγώνα χθες. Ζητώντας όχι λεφτά, αλλά δουλειά. Λέγοντας ότι είναι άνεργος και πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στον αγώνα της ζωής του και μια δουλειά. Ότι θα δώσει το εισιτήριο δωρεάν και θα συνοδεύσει μέχρι το γήπεδο όποιον του βρει/δώσει μια τίμια δουλειά γιατί δεν μπορεί άλλο έτσι. Ιστορίες που είναι ένα μεγάλο μέρος της κουλτούρας του ποδοσφαίρου και τείνουν να χαθούν στα δικά μας μέρη…