Η ιστορία του ξυπόλητου εξτρέμ

Κι εκεί που διαβάζεις την είδηση για τη μεταγραφή του Τζόρβα σε ομάδα της Ινδίας με συγκαταβατικό χαμόγελο, έρχεται το μήνυμα από την αδίστακτη εργοδοσία του sombrero, σαν ice bucket challenge, να σου παγώσει το χαμόγελο. “Μήπως τώρα που είναι στην επικαιρότητα η Ινδία να γράψεις για τον Μοχάμεντ Σαλίμ και το πέρασμα του από τη Σέλτικ;” με το “Μήπως” και το ερωτηματικό να έχουν μπει για τυπικούς λόγους στην πρόταση. 

Δεν ξέρω λοιπόν αν κάποτε θα μνημονεύουν το πέρασμα του Άλεξ Τζόρβα από το ινδικό ποδόσφαιρο στο sombrero.in, αλλά σίγουρα η ιστορία του Μοχάμεντ Σαλίμ αξίζει να ειπωθεί. Γεννημένος το 1904 στην Καλκούτα, έδειξε από μικρός ελάχιστο ενδιαφέρον για την ακαδημαϊκή του μόρφωση, αντιστρόφως ανάλογο με το ταλέντο του στο ποδόσφαιρο. Ο Σαλίμ λοιπόν έγινε ποδοσφαιριστής, σε μια εποχή μάλιστα που οι Ινδοί,  στην προσπάθειά τους να απαλλαγούν από τη βρετανική κυριαρχία, χρησιμοποιούσαν το ποδόσφαιρο ως έναν τρόπο να αποδείξουν ότι δεν είναι κατώτεροι, αφού σε πολλές περιπτώσεις οι ομάδες των φτωχών και ξυπόλητων Ινδών κατάφερναν να κερδίσουν τις ομάδες των παπουτσωμένων Βρετανών κατακτητών.

Φτάνοντας στα μέσα της δεκαετίας του ΄30, ο Σαλίμ ήταν βασικό μέλος της Μοχαμένταν Σπόρτινγκ Κλαμπ στην Καλκούτα, κερδίζοντας όχι μόνο συνεχόμενους τίτλους, αλλά και την καθολική αναγνώριση των οπαδών, αφού, σύμφωνα με τις περιγραφές, ήταν ένας παίκτης πραγματική ατραξιόν, με εξαιρετικό κοντρόλ και ντρίμπλα και μια μοναδική ικανότητα στις πάσες στις οποίες, όπως έλεγαν, ήξερε ακόμα και σε τι ακριβώς ύψος έπρεπε να στείλει την μπάλα.

Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1936, ο Σαλίμ κλήθηκε να λάβει μέρος σε δύο φιλικούς αγώνες εναντίον της Ολυμπιακής ομάδας της Κίνας, κάτι που, χωρίς να το ξέρει, ήταν ο πρόλογος στο κομμάτι της ποδοσφαιρικής ιστορίας που επρόκειτο να γράψει σύντομα. Ο Σαλίμ αγωνίστηκε στο πρώτο παιχνίδι, έχοντας τόσο εξαιρετική απόδοση που δεν πρόλαβε να αγωνιστεί στο δεύτερο, αφού εξαφανίστηκε πριν την έναρξή του, αναγκάζοντας ακόμα και την αστυνομία να τον αναζητήσει, αναρτώντας μάλιστα και δημοσιεύσεις σε εφημερίδες. Μια αναζήτηση που απέβη μάταια, καθώς ο Σαλίμ ήταν ήδη εν πλω για τη Μεγάλη Βρετανία, μετά από την παρότρυνση του ξάδερφού του Χασίμ, που ζούσε στην Αγγλία αλλά έτυχε να βρίσκεται στην Καλκούτα και παρακολούθησε τον φιλικό αγώνα, και, εντυπωσιασμένος από την απόδοσή του, τον έπεισε να δοκιμάσει την τύχη του σε Ευρωπαϊκή ομάδα.

Μετά από μερικές ημέρες στο Λονδίνο ο Σαλίμ βρέθηκε στη Γλασκόβη όπου ο ξάδερφός του, εκτελώντας άτυπα χρέη μάνατζερ, μίλησε στον προπονητή της Σέλτικ, Γουΐλι Μάλεϊ, για έναν εξαιρετικό παίκτη που έχει έρθει με πλοίο από την Ινδία και αξίζει να τον δοκιμάσει και επίσης να παραβλέψει το γεγονός ότι παίζει ξυπόλητος. Ο Χασίμ ήταν τόσο πειστικός, που κατάφερε να μετατρέψει το αρχικό γέλιο του Μάλεϊ σε επίσημη δοκιμή του Σαλίμ, μπροστά σε 1.000 μέλη της ομάδας και τρεις προπονητές, η οποία αποδείχτηκε ένας μικρός ξυπόλητος θρίαμβος. Ο Σαλίμ όχι απλά τους έπεισε, αλλά μετά από λίγες ημέρες ήταν στην 11άδα της Σέλτικ, στη νίκη με 5-1 απέναντι στη Χάμιλτον, όπου σκόραρε, κέρδισε ένα πέναλτυ αλλά κυρίως έγινε ο πρώτος Ινδός παίκτης που έπαιξε ποτέ σε ευρωπαϊκή ομάδα. Στο δεύτερό του αγώνα με τη Σέλτικ, στο 7-1 εναντίον της Γκάλστον, ο Σαλίμ έγινε πρωτοσέλιδο, αναγκάζοντας την Scottish Daily Express να γράψει για τον Ινδό ζογκλέρ και το νέο ξυπόλητο στυλ, με τα μαγικά δάχτυλα του ποδιού του να έχουν συμμετοχή σε τρία γκολ. 

Παρά την απόλυτα επιτυχημένη παρουσία του όμως, ο Σαλίμ πολύ σύντομα άρχισε να νιώθει νοσταλγία για την πατρίδα του και αποφάσισε να επιστρέψει. Οι άνθρωποι της Σέλτικ προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, προτείνοντάς του  μάλιστα να οργανώσουν έναν φιλανθρωπικό αγώνα προς τιμήν του, από τα έσοδα του οποίου ο ίδιος θα έπαιρνε το 5%. Ο Σαλίμ αρνήθηκε να κρατήσει τα λεφτά και πρότεινε να δοθεί το ποσό αυτό στα ορφανά τα οποία θα ήταν οι επίσημοι προσκεκλημένοι στον αγώνα. Μια πρόταση στην οποία επέμεινε ακόμα και όταν συνειδητοποίησε ότι το ποσό αυτό ήταν τελικά γύρω στις 1.800 λίρες, νούμερο απίστευτο για τα δεδομένα της εποχής.

Ο Σαλίμ τελικά επέστρεψε στην Ινδία και την Μοχαμένταν Σπόρτινγκ Κλαμπ, την ομάδα που αναδείχθηκε, ωστόσο ένα γεγονός που συνέβη χρόνια μετά, είναι ενδεικτικό της κληρονομιάς που άφησε πίσω του. Ο Σαλίμ, γέρος και άρρωστος πια, χρειαζόταν νοσηλεία. Ο γιος του, Ρασίντ, έγραψε ένα γράμμα στη Σέλτικ, στο οποίο ζήτησε τη βοήθειά τους. Οι Σκωτσέζοι όχι απλά απάντησαν αλλά του έστειλαν και μια επιταγή 100 λιρών για τα νοσήλια, μια χειρονομία που εντυπωσίασε τον Ρασίντ, όχι τόσο για τα χρήματα, αλλά γιατί βεβαιώθηκε για το ότι ο πατέρας του αποτελεί κομμάτι της ιστορίας της Σέλτικ. Ο Ρασίντ δεν εξαργύρωσε ποτέ την επιταγή, αποφάσισε να την κρατήσει ως ενθύμιο μαζί με μια κλασική ασπροπράσινη εμφάνιση της Σέλτικ, φυσικά χωρίς παπούτσια.