Το ευχαριστώ που χρωστάει η Γερμανία στο Γκέκα

Τη σεζόν 2006-2007 το Γερμανικό ποδόσφαιρο δεν ήταν και στα καλύτερα του. Το πρωτάθλημα κατέληξε στη Στουτγκάρδη των Χίλντεμπραν, Μπάμπελ, Κακάου και του Σάμι του Κεντίρα, με τη Μπάγερν Μονάχου να τερματίζει τέταρτη και καταϊδρωμένη. Στο -10 παρακαλώ απ’ την κορυφή. Ο Φάνης ο φονιάς Γκέκας δεν τα είχε βρει με τον Παναθηναϊκό και είχε διαλέξει το δύσβατο δρόμο για τη Μπόχουμ. Ως δανεικός. Δύσκολο εκείνο το καλοκαίρι του ’06. Ο Λούκα Τόνι είχε κερδίσει το Μουντιάλ και εμείς οι αγνοί ποδοσφαιρόφιλοι βρίζαμε που ο Ζιζού δεν είχε κλείσει την καριέρα του στην κορυφή του κόσμου. Ας μη τα θυμάμαι όμως γιατί συγκινούμαι κι εύκολα. Στη Μπόχουμ που λέτε ο χαιτοφόρος ποδοσφαιριστής βρήκε τους Ζοέλ Επαλέ και Ζβέζνταν Μισίμοβιτς με τα υπόλοιπα να είναι απλά ιστορία. Μια ιστορία που έγραψε όμως ο Φάνης ο Γκέκας.

Ο Έλληνας σέντραφορ (έτσι λέγεται κανονικά) παίζοντας στη μοναξιά της κορυφής και πάντα στο όριο του οφ-σαϊντ θα γίνει ο φόβος και ο τρόμος για όλες τις αντίπαλες άμυνες ματώνοντας τα δίχτυα 20 φορές. Σε αυτό φυσικά συνετέλεσαν και οι Επαλέ/Μισίμοβιτς με τις πάσες τους (εγώ τα λέω με το όνομα τους τα πράγματα). Αυτά τα 20 γκολ χάρισαν στον παίκτη το χρυσό κανόνι. Το βραβείο δηλαδή του αρχι-σκόρερ της λίγκας (Γκερτ Μίλλερ μπορείς να σκουπίσεις τα δάκρυά σου) και τον έβαλαν για πάντα στις καρδιές των φίλων της Μπόχουμ. Η αλήθεια είναι πως ο Γκέκας έβαλε – δίχως να το γνωρίζει – το λιθαράκι για να πεισμώσουν οι Γερμανοί και να αλλάξουν ριζικά κάποια πράγματα στο ποδόσφαιρο τους. Η Μπουντεσλίγκα νευρίασε, πάτησε γκάζι και δουλεύοντας σκληρά και μεθοδικά (Γερμανοί γαρ) κατάφερε να στηριχθεί στα δικά της παιδιά και να φτάσει εκεί που αξίζει να βρίσκεται. Στην κορυφή. Σε συλλογικό αλλά και εθνικό επίπεδο. Τα αποτελέσματα τα είδαμε τόσο με τη Μπάγερν όσο και με την Εθνική στο πρόσφατο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Οι Γερμανοί σήκωσαν το τρόπαιο – στηριζόμενοι στη μετά Γκέκα γενιά- και έριξαν και εφτά στη Σελεσάο. Αυτό ήθελα να το γράψω  από μικρός. Ευχαριστώ.

Προσπάθειες αναχαίτισης φυσικά και έγιναν από διάφορα ποδοσφαιρικά τρολλ με πρώτο και καλύτερο τον Άγγελο Χαριστέα το 2011. Ο Χάρι κέρδισε το κύπελλο με τη Σάλκε – παρέα με τους Πλιάτσικα και Κυριάκο Παπαδόπουλο – και έβαλε το μετάλλιο δίπλα σε αυτά του νταμπλ του 2004 με τη Βέρντερ (ε ρε γλέντια). Όπως και να είχε το νερό είχε μπει για τα καλά στο αυλάκι για τους Γεμανούς. Αυτή τη στιγμή το Γερμανικό ποδόσφαιρο έχει τέσσερις ομάδες στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ και δύο στο Γιουρόπα και φαντάζει πανέτοιμο για νέες κούπες μετά τη χειμερινή διακοπή. Πάντως αν έχουν έστω και λίγο χιούμορ εκεί στη Γερμανία πρέπει επιτέλους να πουν αυτό το danke στο Γκέκα. Χωρίς αστραφτερές τελετές και βραβεία. Ένα απλό και αληθινό ευχαριστώ. Χάρις σε αυτόν – άθελα του βέβαια – η περίφημη φράση του Άγγλου Γκέκα (ναι Γκάρι Λίνεκερ για σένα λέω) είναι και πάλι επίκαιρη. Ίσως και πιο επίκαιρη από ποτέ.