Όταν τα πλάγια εκτελέστηκαν με τα πόδια

Ποιος να θυμάται τώρα το Παγκόσμιο Κυπέλλου ποδοσφαίρου U-17 του (μακρινού πλέον) 1993; Πιθανότατα οι Νιγηριανοί που το κέρδισαν με μια φουρνιά σημαντικών παικτών και όσοι είδαν για πρώτη φορά ποδοσφαιριστές όπως ο Νουάνκο Κανού ή ο Γουίλσον Ορούμα (που πέρασε από την Καβάλα). Κι όμως αυτή η διοργάνωση είχε κάτι το ξεχωριστό σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη, καθώς ήταν η ευκαιρία ώστε να πειραματιστεί σε κάτι η ΦΙΦΑ.

Παρ’ ότι έχουν γίνει αρκετές αλλαγές στο ποδόσφαιρο (με την πάσα προς τα πίσω μια από τις σημαντικότερες), κάτι που στην πάροδο του χρόνου έχει μείνει σχετικά απαράλλαχτο είναι το πλάγιο. Και γιατί να το αλλάξεις δηλαδή; Το πλάγιο είναι το πλάγιο. Το εκτελείς με τα χεράκια σου και τελειώνεις (εκτός αν το κάνεις λάθος και ο διαιτητής δώσει αλλαγή). Α, ναι. Κι εκτός αν είσαι γκρινιάρης Αλσατός και τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Γιατί ο Αρσέν Βενγκέρ έχει διαμαρτυρηθεί και για τα πλάγια, όπως ίσως θυμάστε παλαιότερα. Το ενδιαφέρον είναι ότι η ιδέα του Βενγκέρ για τα πλάγια με τα πόδια δεν είναι καινούρια και κυρίως, έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν. Πού; Στην Ιαπωνία στο προαναφερθέν Μουντιάλ των πιτσιρικάδων. Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο έπασχε από ανίατη βαρεμάρα, φουλ αμυντικογενείς ομάδες και ελάχιστα γκολ (με αποκορύφωμα το αγωνιώδες μεν, αλλά άθλιο ποδοσφαιρικά Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία) η ΦΙΦΑ ψαχνόταν για να κάνει το ποδόσφαιρο πιο ελκυστικό.

Το πείραμα μάλλον απέτυχε καθώς δεν ακούστηκε ξανά σοβαρά η ιδέα και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν άρεσε σε αρκετούς από τους παρόντες εκείνης της διοργάνωσης. Ο Βραζιλιάνος προπονητής του Κατάρ Ρέδες είχε πει κάτι λογικό: “Μπορεί αυτό να είναι καλό για τους Ιρλανδούς ή τους Άγγλους έτσι όπως παίζουν, αλλά αν θέλουν να κάνουν αλλαγές στους κανόνες, ας κάνουν κάτι που να ευνοεί τους παίκτες που έχουν ποδοσφαιρικές ικανότητες“. Με το πλάγιο σαν φάουλ πλέον, το παιχνίδι γέμισε στημένες φάσεις “σαν κοντινό κόρνερ” που θα έλεγε κι ο Έλλην σπίκερ και ήταν η χαρά της γνήσιας βρετανικής γιόμας (που για κάποιους δεν είναι τόσο κακό), αλλά και με πολύ παραπάνω χαμένο χρόνο για να εκτελεστεί κάθε στημένη φάση (που για όλους είναι κακό). Σίγουρα το αντεπιχείρημα του Σεπ Μπλάτερ και των λοιπών ότι οι αμυντικοί δεν θα έδιωχναν πλέον τόσο εύκολα την μπάλα πλάγιο και θα είχαμε παραπάνω καθαρό χρόνο, άρα και φάσεις, άρα και γκολ έχει κάποια βάση, αλλά από ότι φαίνεται δεν αποδείχθηκε κάτι τέτοιο με τους 17χρονους και κάτω πιτσιρικάδες. Ο δημοσιογράφος Πολ Γκάρντνερ που κάλυπτε τη διοργάνωση, θυμάται ότι οι Γιαπωνέζοι (ποιοι άλλοι) είχαν στην ομάδα έναν “σπεσιαλίστα” στα πλάγια-με-τα-πόδια ο οποίος με μαγικό τόπο βρισκόταν σχεδόν πάντα στην αντίθετη πλευρά του γηπέδου όταν η Ιαπωνία κέρδιζε πλάγιο. Η μετακίνησή του και η όλη διαδικασία για την εκτέλεση του πλαγίου με τους παίκτες να παίρνουν θέσεις ήταν πιο βαρετή και από το να βλέπεις την μπογιά να στεγνώνει. Σε ένα συγκεκριμένο παιχνίδι, η Ιαπωνία είχε κερδίσει περί τα 23 πλάγια και ο Γκάρντνερ υπολόγισε τουλάχιστον πέντε λεπτά χαμένου χρόνου. Myth Busted που θα λέγανε και στην αντίστοιχη εκπομπή.

Ο Σεπ Μπλάτερ για να υποστηρίξει τότε την αλλαγή δήλωσε ότι το ποδόσφαιρο είναι άθλημα των ποδιών (και δεν έχει άδικο) και ότι στο μπάσκετ δεν εκτελούν τα “πλάγια” με τα πόδια, επιχείρημα που δεν το λέει ούτε πεντάχρονο παιδί. Ο απολογισμός του Μουντιάλ ήταν τελικά 4 γκολ από πλάγιο άουτ, όσα ακριβώς και από κόρνερ και συνεπώς όχι άσχημα θεωρητικά, αλλά οι τεράστιες καθυστερήσεις οδήγησαν το μέτρο στην λήθη. Όπως μαζί ξεχάστηκαν και άλλες αλλαγές που προτάθηκαν και δοκιμάστηκαν εκείνα τα χρόνια. Για παράδειγμα το οφσάιντ να μην είναι πάνω από τη σέντρα αλλά μόνο από την μεγάλη περιοχή και μετά, καθώς σύμφωνα με τους εμπνευστές της ιδέας αφ’ ενός θα βοηθούσε επιθετικά το ποδόσφαιρο, ενώ παράλληλα με τη βοήθεια της γραμμής της περιοχής θα ήταν λέει πιο εύκολο για τους επόπτες. Μάλιστα δεν σταμάτησαν εκεί καθώς προτάθηκε η γραμμή της μεγάλης περιοχής να συνεχίζει και να φτάνει μέχρι το πλάγιο. Ευτυχώς η δυστυχώς οι αλλαγές αυτές δεν έγιναν ποτέ επίσημα και έτσι τα πλάγια έμειναν και άφησαν γίγαντες όπως ο θέουλης Λε Τισιέ να μπορούν να στοιχηματίζουν και για αυτά.