Ωδή στον Τσικ Τσάρνλει (Η Ωδή της Ωδής δηλαδή)

Ποιος είναι αυτός; θα ρωτήσετε πολλοί και άδικο δε θα έχετε για τον – σχετικά – άγνωστο ποδοσφαιριστή και τα καμώματα του. Ο Τσάρνλει συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο σκληρούς και βίαιους παίκτες που έχει γνωρίσει το σκωτσέζικο ποδόσφαιρο (και όχι μόνο) και η ιστορία του είναι απλά μοναδική. Ο γεννημένος στη Γλασκώβη φίλος μας αγωνίστηκε για 20 χρόνια σε 15 διαφορετικές ομάδες (σε Σκωτία, Ιρλανδία, Αγγλία και Σουηδία) έχοντας όμως – πάντα – πάνω απ’ τη δική του καριέρα την αγάπη του για τη σπουδαιότερη ομάδα της πόλης. Τη θρυλική Σέλτικ. Γιατί αν λατρεύει τρία πράγματα σε αυτή τη ζωή ο Τζέημς Κάλαχαν Τσάρνλει (γνωστότερος ως Τσικ) δεν είναι άλλα απ’ τη Σέλτικ, το ποδόσφαιρο και τις φασαρίες. Γεννημένος το 1963 και “ευλογημένος” με απίστευτο ποδοσφαιρικό ταλέντο – από πολύ μικρός – προοριζόταν για μεγάλη καριέρα σε μια περίοδο  που πολλοί σπουδαίοι παίκτες της εθνικής Σκωτίας έμπαιναν, σιγά-σιγά, στη δύση της καριέρας τους. Όλοι οι “ειδικοί”  περίμεναν τα πάντα πολλά απο αυτόν. Τελικά δεν τα πήραν (σχεδόν) ποτέ. Εκτός από μερικά εξωπραγματικά γκολ και ένα σωρό τσαμπουκάδες (εντός και εκτός γηπέδου). Κάτι ήταν κι αυτό.

Ο παίκτης απ’ τα πρώτα του χρόνια στην Σεν Μίρεν και την Πόλοκ (καμία σχέση με το ζωγράφο) απουσίαζε από πολλές προπονήσεις επειδή μπορούσε έτρεχε να δει τα “διπλά” της Σέλτικ ή να πλακωθεί γι’ αυτήν σε κάποιο βρωμερό σοκάκι της Γλασκώβης. Μάλιστα πολλές φορές – και ενώ είχε τη φανέλα του βασικού στο σπίτι του – δεν πήγαινε να αγωνιστεί προτιμώντας να πάει στο πέταλο του Σέλτικ Παρκ και να ξελαρυγγιαστεί για τη μοναδική ομάδα που λάτρεψε πραγματικά. Μάλιστα ο μύθος λέει πως έχασε μεταγραφή στη Χαρτς στα 19 του επειδή μέθυσε με το βοηθό προπονητή της ομάδας, Σάντι Τζάρντι πριν από προπόνηση. Μόνο εσύ ρε Τσικ. Ουσιαστικά ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην Κλάινμπανκ στα 23 του χρόνια μαγεύοντας το κοινό του Χολμ Παρκ για μιάμιση σεζόν (το 1987 αυτά) πριν πάει στην Πάτρικ Θιστλ, συνεχίσει στη Σεν Μίρεν και κάνει ένα πέρασμα απ΄τη Μπόλτον και τη Τζουγκάρντερνς σε μια εξαετία που ο Τσικ ήταν – όταν ήθελε – ο τέλειος κεντρικός μέσος. Μπορούσε να σκοράρει με ένα ασύλληπτο σουτ απ΄τα 30-40 μέτρα στο γάμα της εστίας ή να βγάλει μια πενηντάρα μπαλιά που θα ζήλευε και ο Παύλος ο Σκόουλς. Όλα αυτά όχι συχνά και όταν δεν πήγαινε για μπάλα με hangover ή με μαυρισμένα μάτια (και άυπνος) λόγω τσαμπουκάδων σε κάποια παμπ το προηγούμενο βράδυ.

Εκείνη την περίοδο είχε μπει για τα καλά στο μάτι του Λου Μακάρι, προπονητή της Σέλτικ και πρώην λατρεμένο προπονητή της Στόουκ (δείτε την ταινία Marvellous οι πιστοί) και μάλιστα δέχθηκε πρόσκληση να αγωνιστεί στο Όλντ Τράφορντ κόντρα στη Γιουνάϊτεντ σε ένα παιχνίδι προς τιμήν του θρύλου των “μπέμπηδων” Μαρκ Χιούζ. Ήταν 1994 και ο Τσικ ήταν υπό δοκιμή στους Χουπς έχοντας την ευκαιρία να δείξει σε όλους το τεράστιο μέγεθος του ταλέντου του και – φυσικά – του μαγικού αριστερού ποδιού του (σόρρυ Βασιλάκη Τσιάρτα). Ο Τσάρνλει ήταν ο καλύτερος της αναμέτρησης σερβίρωντας ένα γκολ στον Σίμον Ντόνελι και μοιράζοντας αρκετές “σακούλες” στους αμυντικούς των Άγγλων κάνοντας και μια ονειρική “ποδιά” στον τεράστιο Ερίκ Καντονά. Η Σέλτικ επικράτησε με 3-1 και οι φίλοι της ομάδας δε σταμάτησαν να τραγουδούν το “Υπάρχει μόνο ένας Τσικ Τσάρνλει” δίνοντας στη διοίκηση το σήμα για τη μεταγραφή του παίκτη. Ο Τσικ άφησε το γήπεδο θριαμβευτής και κρατώντας – για αναμνηστικό- τη φανέλα του Γκιγκς γνωρίζοντας πως σε λίγες μέρες θα ζούσε το απόλυτο όνειρο για τον ίδιο. O Μακάρι τελικά απολύθηκε λίγο καιρό αργότερα και ο Τσικ Τσάρνλει δεν έκανε ποτέ το δικό του όνειρο – αλλά και των φίλων της ομάδας – πραγματικότητα. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι απλά χάσαμε την ευκαιρία να δούμε ένα ντέρμπι Σέλτικ – Ρέιντζερς με τον Τσάρνλει απ’ τη μία και τον Γκασκόιν απ’ την άλλη. Παραδεχθείτε το. Ένα “όχι ρε γαμώτο” το είπατε οι περισσότεροι βαριανασαίνοντας.

Ο Τσάρνλει συνέχισε με κάποιες καλές σεζόν στην Πάτρικ Θιστλ, τη Ντάντι και τη Χιμπέρνιαν πριν βάλει οριστικό τέλος στην καριέρα του το 2003 με τη φανέλα της πρώτης  στην αγαπημένη του Γλασκώβη. Με τη φανέλα της Χιμπέρνιαν μάλιστα είχε πικράνει πολύ τους φίλους της Σέλτικ στο ντεμπούτο του Χένρικ Λάρσον. Ο Σουηδός  είχε πασάρει λάθος, ο Τσικ πήρε τη μπάλα και με ένα κεραυνό απ’ τα 40 μέτρα χάρισε τη νίκη με 2-1 στην ομάδα του, στερώντας τη χαρά απ’ την “άλλη” ομάδα του (και λογικά κι απ’ τον εαυτό του). O παίκτης αποβλήθηκε συνολικά 17 φορές στην καριέρα του ως ταξιδιώτης – ποδοσφαιριστής (μια Βρετανική “μικρογραφία” του Λουτζ Πφανενστίελ ήταν άλλωστε ο Τσικ), με τις περισσότερες  να είναι για χτύπημα με γροθιά σε αντίπαλο και όχι για κάποιο τάκλιν ή διαμαρτυρία στον διαιτητή. Ακόμα μια πρωτιά για τον Τσάρνλει αυτή που θα ζήλευαν παίκτες όπως ο Βίνι Τζόουνς, ο Ροι Κιν και ο Νόρμαν Χάντερ. Όχι παίζουμε “γατάκια”. Θα μπω στην τελική ευθεία αυτής της Ωδής με μια ιστορία ρουτίνας για τον Τσικ, πέρα για πέρα όμως αληθινή. Το 1998, και αφού είχε πάει για τρίτη φορά στην Πάτρικ Θιστλ, δέχθηκε επίθεση από δύο τύπους σε κάποιο πάρκο. Ο ένας εκ των δύο κρατούσε μάλιστα ένα σπαθί σαμουράι. Ο Τσικ, αφού χτύπησε το “νίντζα”, του πήρε το σπαθί και άρχισε να κυνηγά και τους δύο για αρκετά μέτρα φωνάζοντας και σπέρνοντας τον τρόμο σε όσους είχαν την “τύχη” να βρίσκονται εκεί εκείνη τη στιγμή. Την ίδια εβδομάδα οι φίλοι της ομάδας τον ψήφισαν ως το σπουδαιότερο παίκτη στην ιστορία του συλλόγου. O λαός της Σκωτίας όπως καταλάβατε ξέρει να τιμά και να αναγνωρίζει τις μεγάλες αξίες.

Όσοι θέλουν να μάθουν περισσότερα για τον Τσικ Τσάρνλει μπορούν να διαβάσουν το βιβλίο “Seeing Red – The Chic Charnley Story“. Για την ιστορία το προσωνύμιο που τον ακολουθούσε τα χρόνια που έπαιξε ποδόσφαιρο ήταν το “Hot Head”. Δε νομίζω να θέλει κάποιος εξήγηση επ’ αυτού.