Η τέχνη του ποδοσφαίρου του Γκουαρδιόλα

Στις 14 Φεβρουαρίου η Μπάγερν Μονάχου του Πεπ Γκουαρδιόλα υποδέχονταν το δύσμοιρο Αμβούργο του Ζόσεφ Ζινμπάουερ (στις τελευταίες μέρες του Ιωσήφ στον πάγκο). H διαφορά στην ποιότητα των δύο ομάδων ήταν γνωστή πριν τη σέντρα κάτι που φυσικά έδειξε περίτρανα και το 8-0 υπέρ των Βαυαρών. Όσοι είχαν την τύχη να δουν αυτή την αναμέτρηση (ευτυχώς ήμουν ένας απ’ αυτούς)  δε στάθηκαν στο τελικό σκορ αλλά στα “περίεργα” που έκανε τακτικά ο Πεπ και φυσικά ξένισαν αρκετά μεγάλη μερίδα του φίλαθλου κοινού. Άλλωστε είναι γνωστό πως σε κάθε καφενείο της Ελλάδας, κάθε μπυραρία της Γερμανίας και σε άλλα πολλά μέρη όπως παμπ και ταβέρνες ανά την Ευρώπη οι γνώσεις των θαμώνων περί τακτικής ποδοσφαίρου είναι έτη φωτός μπροστά απ’ τον “μυρωδιά” τον Πεπ.

Ο Καταλανός προπονητής είχε παρουσιάσει μια εντεκάδα με τους  Νόιερ στο τέρμα (τον λες και λίμπερο πλέον),  Ραφίνια στο δεξί άκρο της άμυνας, με τον Μπερνάτ στο αριστερό, και δίδυμο στο κέντρο της άμυνας ο Μπάντστουμπερ με τον Μπενατιά. Όλα καλά μέχρι εδώ. Μπροστά τους σε ρόλο “εξαριού” ο Νταβίντ Αλάμπα (αριστερός μπακ η φυσική του θέση) και μπροστά του ο Σβαινστάιγκερ. Σε ρόλο δεκαριού ήταν ο Γκέτσε, με τον Μίλλερ κεντρικό επιθετικό και στα δεξιά ο – τρισμέγιστος – Ρόμπεν. Στα αριστερά, σε καθαρό ρόλο εξτρέμ, είχε αγωνιστεί ο Λεβαντόφσκι. Ναι, ούτε σ’ εμένα είχαν φανεί λογικά όλα αυτά. Το αξιοσημείωτο ήταν πως από το 20′ (που έγινε και το 1-0 με το πέναλτι του Μίλλερ) ο Γκουαρδιόλα άλλαζε θέσεις σε παίκτες δοκιμάζοντας όλα αυτά τα “νέα δεδομένα” που έχει στο σκληρό δίσκο του μυαλού του. Όταν είδε πως υπήρχε πίεση στους στόπερ και πως η μπάλα δεν έβγαινε ψύχραιμα απ’ την περιοχή, άλλαξε το 6 με το 8 δίνοντας στον Σβαινστάιγκερ το ρόλο του deep lying playmaker, φέρνοντας μάλιστα τον Λέβα δίπλα στο Μίλλερ και δίνοντας ολόκληρη την αριστερή πλευρά στον Μπερνάτ μιας και είχε καλύτερο στήριγμα με το ανέβασμα του Αλάμπα (και τα χιλιόμετρα που καταπίνει ο Αυστριακός). Ένα συνεχές παιχνίδι με τον αντίπαλο προπονητή και τον εαυτό του. Ο Πεπ δημιουργούσε προβλήματα στον Πεπ, και έβρισκε ο ίδιος τις λύσεις, αλλάζοντας όχι πρόσωπα, αλλά διάταξη στο σύστημα και θέσεις στους ποδοσφαιριστές του. Αυτό που έκανε και ο Ρίνους Μίχελς δηλαδή με τον Άγιαξ στα 70s. Αυτό ξεκίνησε ο Γκουαρδιόλα στην Μπάρσα με το “τίκι- τάκα” και στους Γερμανούς το έχει πάει ένα βήμα πιο πέρα. Φυσικά και δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί απ’ τον καθένα και θέλει αρκετή προσπάθεια και υπομονή. Το ποδόσφαιρο άλλωστε είναι Τέχνη και ο Καταλανός είναι ένας απ’ τους πιο σοφιστικέ καλλιτέχνες που υπάρχουν σε αυτό στις μέρες μας.

Στέκομαι στο συγκεκριμένο παιχνίδι μιας και υπήρχαν πολλές απουσίες – όπως συμβαίνει από πέρσι στη Μπάγερν – βασικότατων ποδοσφαιριστών, με τον Γκουαρδιόλα όμως να μη διαλέγει τον εύκολο δρόμο (βάλε-βγάλε παίκτες ίδιων χαρακτηριστικών) αλλά τον δικό του. Αλχημείες (για όλους εμάς) είχαμε δει και πριν από αυτόν τον αγώνα, είδαμε και μετά και εννοείται θα βλέπουμε όσο ο Γκουαρδιόλα θα βρίσκεται στους πάγκους. Τα χρόνια στη Μπάρσα ήταν αυτός που άλλαξε θέση στον Μέσι, ήταν αυτός που χρησιμοποίησε τον (τεράστιο) Γιάγια Τουρέ  στο κέντρο της άμυνας, όταν χρειάστηκε. Ήταν αυτός που εκτόξευσε τον Τσάβι και τον Ινιέστα. Ήταν αυτός που “δημιούργησε” τον Πέδρο και τον Μπουσκέτς. Ήταν αυτός που δεν ήθελε τον Ζλάταν επειδή δεν ταίριαζε στο “σύστημα”. Ήταν αυτός που έκανε τον Πικέ (στα δικά του χρόνια) τον πιο σύγχρονο στόπερ του πλανήτη. Τα ίδια πάνω-κάτω και στη Μπάγερν. Άλλαξε θέση στον Λαμ και τον έκανε έναν εξαιρετικό κεντρικό χαφ – από πλάγιο μπακ. Τον είδαμε να χρησιμοποιεί τριάδα στην άμυνα σε πολλά παιχνίδια με τον Χάβι Μαρτίνεθ στη θέση του λίμπερο (όσο μπορείς να πεις κάποιον λίμπερο στο ποδόσφαιρο των ημερών μας). Τον είδαμε να ρίχνει στα βαθιά τον 17χρόνο μέσο Τζιανλούκα Γκαουντίνο και να πουλάει τον – εξαιρετικό – αμυντικό μέσο Λουίζ Γκουντάβο, στη Βολφσμπουργκ, όχι επειδή είναι κακός παίκτης αλλά επειδή δεν κολλάει στο δικό του πλάνο και στυλ παιχνιδιού.  Τα πάντα με το δικό του τρόπο που θα έλεγε και ο Σινάτρα. Ένας προπονητής που συνεχώς τολμά να αλλάζει πράγματα και προσπαθεί να φτάσει το ποδόσφαιρο ένα βήμα παραπέρα.

Φυσικά και ήρθαν τίτλοι, φυσικά ήρθαν και αποτυχίες, όπως και γκρίνια από μεγάλη μερίδα φίλων των Βαυαρών. Ο περσινός διασυρμός απ’ τη Ρεάλ Μαδρίτης στο Τσάμπιονς Λιγκ ήταν ένα σοβαρό πλήγμα στον εγωισμό των Γερμανών αλλά και του Γκουαρδτιόλα και φέτος ο στόχος δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ τα πάντα για τη Μπάγερν Μονάχου. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν επιτευχθεί αυτός ο στόχος, θα έχει επιτευχθεί στηριζόμενος στον “Τρόπο του Πεπ”. Φυσικά το ίδιο ισχύει και σε περίπτωση αποτυχίας. Ο τραυματισμός του Αλάμπα στο γόνατο στερεί απ’ τον Γκουαρδιόλα έναν σπουδαίο αριστερό μπακ (και ένα πολύ καλό κεντρικό χαφ) αλλά απ’ την άλλη του δίνει το δικαίωμα να μας παρουσιάσει κάτι νέο και έξυπνο για να καλυφθεί αυτό το (μεγάλο) κενό. Θα δούμε τον Λαμ σε ρόλο αριστερού μπακ; Θα δούμε τον Λαμ στο κέντρο δίνοντας το ρόλο αυτό στον Μπερνάτ ή θα δούμε κάτι τελείως διαφορετικό. Μην ξεχνάμε πως έχει επιστρέψει και ο Τιάγκο, κάτι που δίνει περισσότερες λύσεις για τον ρόλο του playmaker στον άξονα.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως Το ποδόσφαιρο είναι Τέχνη και ως τέτοιο πρέπει και να κρίνεται. Ο Πεπ είναι ένας καλλιτέχνης και ως τέτοιος πρέπει να κρίνεται. Η κάθε Τέχνη δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί – ούτε και να γίνει αρεστή σε όλους. Κλείνοντας. Στην ερώτηση “Αν θα μπορούσε να τα κάνει  όλα αυτά δίχως παίκτες κλάσης” η απάντηση είναι πως “Ο Κόπολα δούλευε με τον Πατσίνο, ο Σκορσέζε με τον Ντε Νίρο και ο Καζάν με το Μπράντο“. Το ίδιο κάνει και ο Πεπ Γκουαρδιόλα, μεταμορφώνοντας τους “ηθοποιούς” του  και οδηγώντας τους μαεστρικά σε επιτυχίες. Απ’ την άλλη, πολλά “αριστουργήματα” είχαν γίνει εισπρακτικές αποτυχίες και το αντίθετο. Άλλωστε φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς έχουν μόνο οι σπουδαίοι και αυτοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους.